www.bonanza.pl

Aga

Nawet trudno powiedzieć że Will był czarną owcą, kryształowy nie był i za uszami co nieco miał...dorastał w trudnych warunkach i był na bakier z prawem, zabił w obronie własnej w uczciwym pojedynku zdaje się...ale w sytuacjach naprawdę istotnych wiedział co wybrać i stawał po stronie rodziny nawet jeśli była świeżo poznana.

Clay był doskonałym rewolwerowcem, miał nawet specjalnie wyprofilowaną kaburę i zabijał, ale zawsze w pojedynku....nie wierzę by musiał zabijać kobiety.

zorina13

Też tego nie rozumiem.
Każdy pisze tak jak chce i jak widzi dane postacie ,to się kłóci po prostu z moim wizerunkiem Willa i nic na to nie poradzę.

Aga

Postacie nie powinny odbiegać od pierwowzorów bo jaki sens pisać o nich? Skoro można stworzyć nowe Very Happy

Gość

Potraktowałam temat dosyć luźno... Jako wspomnienie kogoś, kto odszedł dosyć dawno.

*******************

Katedra stała na lekkim podwyższeniu. Richard Grey podniósł nogę z wewnętrznym westchnieniem i wszedł na najniższy schodek. Potem drugi – i znalazł się na podeście. Różnica poziomów niby była niewielka, jednak zawsze kiedy stawał za blatem biurka zdumiewało go, jak wiele widać. Musiał powiedzieć, że widział wszystko; uczniów w pierwszej ławce dyskretnie podających sobie liściki, uczniów w ostatnich ławkach bawiących się złapanymi konikami polnymi i świerszczami. Dziewczynki wymieniające się wstążkami, rysikami… i wszystkim co tylko im wpadło w ręce.

Mężczyzna pokręcił głową i położył swoją teczkę na blacie, wyciągnął z niej stos sprawdzonych ćwiczeń. Uczniowie już usiedli w ławkach. Jako ostatni do klasy wpadli dwaj synowie Joe Cartwrighta i July Canaday. Najstarsza z całej gromadki Cartwrightów, Aintonette, siedząca już w ławce, zgromiła wzrokiem chłopców. Dziewczynka, July, opadła z wdziękiem na ławkę obok Agnes Cartwright i obdarowała wszystkich dookoła prawdziwie promiennym uśmiechem.

Richard Grey przejrzał zapisane kartki, z zadowoleniem stwierdził, że dyżurny pamiętał o wytarciu tablicy i zadzwonił ręcznym dzwonkiem. Wszystkie dziecięce oczy spojrzały na niego.

- Przejrzałem wasze ćwiczenia. Na ogół poradziliście sobie całkiem nieźle, choć mam nieco uwag. Najpierw wywołam tych, którzy zrobili pewne błędy.

Po klasie przebiegł szmer niezadowolenia. Zwykle stwierdzenie „kilka uwag” równało się z napisaniem wypracowania raz jeszcze.

- Aaroon - drobny, blady chłopiec podszedł nieśmiało do biurka nauczyciela. – Nie mam większych uwag… Tylko te paskudne błędy ortograficzne… Więcej ich niż zwykle. - chłopiec z ulgą wziął wypracowanie w spoconą dłoń i odszedł do swojej ławki.
- July… - dziewczynka nie poruszyła się, jak zwykle nie reagując na swoje imię. Clay Cartwright trącił ją w plecy, przywołując ją do porządku. Szybko podniosła oczy i uśmiechnęła się.
- Panno Canaday… - nauczyciel zaczął surowym tonem. – Po raz kolejny zwracam Ci uwagę… Uwierz mi, że imię „Cookie” nie jest odpowiednim imieniem dla panienki. Proszę, żebyś się na wypracowaniach szkolnych podpisywała swoim prawdziwym imieniem i nazwiskiem.

Cookie patrzyła na niego z uśmiechem. Małomówna, sprawiała trochę beztroskie wrażenie, nawet kiedy była smutna. Jej wielkie, ciemnoniebieskie, szaro nakrapiane oczy zawsze były radosne, uśmiechnięte i promienne. Kiwnęła głową i bez słowa, lekkim, cichym krokiem podeszła odebrać swoje ćwiczenie.

Oddał jej kartkę. Imię „Cookie” było przekreślone grubą, czerwona linią.

- Cartwright! – zaczął nauczyciel.

Clay z westchnieniem wstał i łobuzersko uśmiechnął się do Cookie, wracającej na swoje miejsce.

- Aintonette. – dokończył Richard.

Cała klasa ze zdziwieniem spojrzała na trzynastoletnią Aintonette Cartwright. Była piękna, wysoka jak na swój wiek, bardzo inteligentna… i bezbłędna w pisaniu wypracowań.

- Panno Cartwright. Z przykrością muszę to powiedzieć, ale te metafory, których panna użyła w swoim ćwiczeniu… te teorie… Skąd ci to dziewczyno przyszło do głowy?
- Panie profesorze… Mieliśmy naszkicować sylwetkę człowieka, który miał na nas wielki wpływ…
- I to jest właśnie ta osoba? – Nauczyciel podniósł wysoko brwi, tamując śmiech. – Nie pochwalam zbyt wybujałej imaginacji… A to, moja droga… To wymysł szaleńca.

Aintonette patrzyła na nauczyciela ciemnymi, poważnymi oczyma. Odrzuciła ciemny warkocz w tył i wyprostowała się dumnie.

- Kocham i podziwiam całą swoją rodzinę. Mogłabym napisać epos pochwalny dla każdego; razem i z osobna. Ale chciałam napisać o panu Schwartzu…
- Moja droga, wszyscy go w mieście pamiętają… - nauczyciel wtrącił złośliwie.
- Może i uważa pan, jak większość osób w mieście, że pan Schwartz był szaleńcem. Nieszkodliwym, spokojnym… i bezużytecznym. – Naughty ciągnęła dalej, niezrażona. – Ale ja go znałam od innej strony. Opowiadał mi te same historie co wszystkim, ale ja, jako dziecko… jeszcze potrafiłam go wysłuchać. – przerwała na moment. – Miał na mnie olbrzymi wpływ. Miał w sobie iskrę szaleństwa… ale w gruncie rzeczy był wspaniałym, ciepłym i kochanym człowiekiem, który potrafił dostrzec w otaczającym go świecie coś… wspaniałego, niezwykłego. Może i mówił dziwne rzeczy… ale dla mnie, to było jak najpiękniejsza bajka. Odszedł już jakiś czas temu, czasem nie jestem nawet pewna, czy... Bardzo mi go brakuję, bo nie spotkałam się z druga tak niezwykła osobą...

- Panno Cartwright. Radzę sobie przemyśleć wartości, jakimi chce się panienka kierować w życiu. – przerwał jej nauczyciel, wyciągając przed siebie pokreśloną na czerwono kartkę.

Aintonette przegryzła wargi i podeszła do biurka, trzymając wysoko uniesioną głowę. Spojrzała na wyraźnie rozczarowanego nauczyciela i w oczach jej coś zamigotało.

- Nauczył mnie, że w bezsensie i bezwładzie czasem kryję się sens i harmonia. – zakończyła łagodnie.

Nauczyciel pokręcił głową i sięgnął po kolejną kartkę.

- Cartwright, Clay!

Naughty obróciła się i mrugnęła do rozbawionego Clay’a.

- Już czuję wibrację złych fluidów. – mruknął on, podchodząc bliżej.

zorina13

Czy pan Schwartzu… był w Bonanzie ,czy to wymyślona przez ciebie postać ?

Gość

To Maurice, mesmerysta.

Camila

Szkoda mesmerysty, ale jego nauki zostały w dzieciakach

Mada

ADA

Nasz ulubiony mesmerysta wrócił w ciepłych wspomnieniach dzieci. Świetny pomysł Senszen. Very Happy

Gość

Cieszę się, że wam się spodobało Smile

Zauważyłam, że trudno mi się przestawić... i stworzyć nowe postacie. Nie wiem czy to dobrze czy źle Smile

ADA

Senszen, to bardzo dobrze, to znaczy, że stworzyłaś wyraziste, piękne postaci zapadające w pamięć - tak jak mesmerysta. I o to przecież chodzi w pisaniu Smile

zorina13

Ja miałam podobnie z Natanielem.
Choć o tylu osobach pisałam ,jego chyba wszyscy najbardziej zapamiętali.
Czy dlatego ,że rzucał tomahawkiem ,czy ,że był podobny do swojego tatusia ?

Aga

Nataniel? Nie bardzo kojarzę...

zorina13

Aga zgrywasz się prawda ?
Nata nie pamiętasz ,tego uparciucha ?

Aga