www.bonanza.pl

AMG · Wysłany: Pon 20:19, 11 Mar 2013 Temat postu: Tomek Wilmowski - seria

Nie wiem, jakim cudem ta pozycja została do tej pory pominięta. Kultowa pozycja mojego dzieciństwa... młodości... no, na młodości skończmy, dalej jeszcze nie zaszłam Wink

Świetny styl, bogactwo szczegółów geograficzno-historyczno-botanicznych, a do tego przygody w egzotycznych klimatach. Dotąd chętnie wracam do każdej z książek w serii.

Ewelina · Wysłany: Pon 22:02, 11 Mar 2013 Temat postu:

Ja też ją uwielbiałam. Zdawalo mi sie, ze mam całość, a jeszcze pojawila się chyba po smierci Szklarskiego - Tomek w grobowcach faraonów, i rysunki fajne były. Najbardziej lubiłam bosmana Smile

KatieC

KOCHAM! Wybaczcie Caps Lock, ale strasznie się ucieszyłam widząc ten temat. Bo niestety jeszcze nie spotkałam nikogo, poza moją mamą, która mnie Tomkiem zaraziła i moją babcią, którą z kolei zaraziłam ja, kto by o Tomku słyszał. Wydaje mi się, że Szklarski jest absolutnie ponadczasowy, a tymczasem jest przez moje i młodsze pokolenia kompletnie zapomniany. Uwielbiam Tomka, Smugę, bosmana, Dinga, Sally i całą resztę. Te książki to pasjonujące, nieraz zabawne albo naprawdę dramatyczne przygody, ale także lekcja historii i geografii w najlepszym wydaniu. Tomek potrafi zaszczepić w młodych ludziach ciekawość świata w taki sposób, że nie będą narzekać, ale błagać o więcej. Więc dlaczego, ja się pytam, prawie nikt już tego nie czyta?

Ewelina

Niektórzy czytają. może nie jest tak popularny jak kiedyś, ale ... książki są bardziej dostępne, łatwiej o tzw literaturę z niższej półki i może ta słabsza wypiera bardziej wartościowe pozycje. Nieraz pożyczam książkę, zaczynam czytać i ... zastanawiam się, kto to wydał? kto to tłumaczył i po co? i po prostu odkładam. Pewnie nie każdy tak robi...

kronikarz56

Ja bardzo lubię przygody Tomka Wilmowskiego. Mam wszystkie książki o nim i jestem pełen podziwu do nich. Widać, że Polak potrafi napisać coś naprawdę wielkiego. Jednakże jedno, co mnie nieco denerwuje w tych książkach to to, że bohaterowie są chwilami zbyt święci, zbyt szlachetni, zbyt tacy i tacy. Przykładowo ojciec Tomka ma wyrzuty sumienia, kiedy wykorzystują sztuczki "magiczne", by oszukać miejscowych tubylców (rozumiem, że ubolewał nad ich ciemnotą, ale w tym wypadku ta ciemnota była im na rękę i powinni z niej korzystać, a nie dzikich edukować). Jak i również to, że bardzo rzadko kiedy kogo zabijali. Nawet agentów carskich nie umieli porządnie wykończyć, przez co ci dalej ich ścigali. Tomek miał, jeśli się nie mylę, pojedynek na rewolwery z jednym agentem carskim (powieść TAJEMNICZA WYPRAWA TOMKA), a zamiast zabić drania jak należy, tylko go zranił i unieszkodliwił na kilka dni. A innego agenta z kolei pan Wilmowski próbował zabić, ale tak nieudolnie, że gdyby nie ukochana Zbyszka Karskiego - Sonia, to sam by poległ na polu chwały.

Właśnie nad tym ubolewam. Szlachetność aż do przesady. Jakby wszyscy Polacy byli tacy, to nigdy byśmy tej cholernej niepodległości nie odzyskali. Wiem, że te powieści miały edukować młodzież, ale jednak jak dla mnie co za dużo, to niezdrowo. Gdyby Szklarski żył, powiedziałbym mu "Człowieku! Co ty wyprawiasz?! Przecież twoi bohaterowie chwilami to kompletni idioci! Puszczają wrogów wolno, by ci dalej ich prześladowali. Tylko cuda prawdziwe ratują ich od niechybnej śmierci. Ale ile można liczyć na cuda? Weź zrób coś z tym. Niech oni będą bardziej zaradni".

Pomimo tego i tak podziwiam tę serię książek, choć np. powieści TOMEK U ŹRÓDEŁ AMAZONKI oraz TOMEK W GRAN CHACO chwilami są przynudzające (opisy podróży Smugi przez dżunglę albo opisy ciągnące się w nieskończoność podróży Smugi i Nowickiego przez busz po ucieczce z niewoli Indian). Szczególnie podziwiam postać bosmana, a potem kapitana Jana Nowickiego. Ciekawą postacią mi się też wydaje Sally. Taka jakby ulepszona wersja Nel Rawlinson z W PUSTYNI I W PUSZCZY. Nie sądzicie?

A propos czy nigdy was nie zdziwiło, czemu tak genialna seria książek nigdy nie została zrealizowana? Ja spodziewałem się, że została zekranizowana. Nawet wyobrażałem sobie aktorów, którzy mogą grać postacie z tej serii. Więc wyobrażałem sobie tak: Stanisława Jasiukiewicza jako Andrzeja Wilmowskiego, Edmunda Fettinga jako Jana Smugę, Mariana Glinkę jako Tadeusza Nowickiego oraz jakiegoś super przystojnego chłopaka w roli Tomka. Smile

Niestety cóż... to wyobrażenie pozostanie na zawsze w świecie naszych marzeń. Bo książek tych nikt nie zekranizował.

A propos jaka jest wasza ulubiona część serii? Bo moja to "Tajemnicza wyprawa Tomka" oraz "Tomek na wojennej ścieżce".

Gość

Ukochana Zbyszka miała na imię Natasza.
Dla mnie najpiękniejsze są właśnie opisy przyrody, dzikich zwierząt - inny świat, którego już nie ma (niestety).

kronikarz56

Natasza. Wybaczcie, pomyliłem imiona. Ale też rosyjskie imię. No cóż... ale cieszę się, że w dalszych częściach Zbyszek i Natasza dołączają do tak jakby drużyny Tomka i razem z nim podróżują. Co prawda są bardziej dekoracją do takich postaci jak Smuga czy niezastąpiony Nowicki, ale i tak ich lubię. I pytam: Czemu Polacy nie nakręcą przygód dzielnego Tomka?

Gość

Cieszmy się i pozostawmy to wszystko wyobraźni Smile

Rzadko kiedy jestem zadowolona z ekranizacji książek - a akurat seria o Tomku nie jest szczególnie filmowa.

kronikarz56

Mówisz, że nie jest szczególnie filmowa? Cóż, może i masz rację. Ostatecznie ekranizacje zawsze muszą coś zmienić i niekiedy te zmiany wychodzą książce na gorsze. Czasami film zabija wyobraźnię. Więc może to i lepiej, że tej serii książek nic nie niszczy? Smile

Aga

kronikarz56

Nie bardzo wiem, co ma piernik do wiatraka. Uważam jedynie, bo zawsze czytając te książki tak uważałem, że bohaterowie zachowują się tak szlachetnie, że aż zbiera się na mdłości. Nigdy nie byłem zwolennikiem przemocy, ale o wiele bardziej się cieszyłem, kiedy Staś Tarkowski wreszcie zabił porywaczy niż kiedy np. Tomek i jego ojciec oraz reszta drużyny darowali życie komuś, komu bynajmniej nie powinni. Mieli jedynie wyjątkowe szczęście (połączone często z ich wyraźną głupotą), że ci wrogowie, którym życie darowano, ich nie zniszczyli.

Więc nie rozumiem, co do mnie mówisz.

Ewelina

Seria Szklarskiego na pewno arcydziełem nie jest. To jest po prostu seria książek przygodowych, doskonale napisana, piękną polszczyzną, promująca określony model zachowania - prawość, patriotyzm, szlachetność. To o czym raczej się nie pamięta. Do tego ma walory edukujące, opisy fauny i flory danego kontynentu, oraz obyczajów tubylców bardzo wzbogacają wiedzę czytelnika. Z biologii i geografi. Dodam, wzbogacają w przyjemny sposób. Co do zachowań bohaterów, cóż ... zły czyn pozostaje złym czynem, niezależnie od pobudek. Myślę, że niewiele książek w tym czasie powstało, w których tubylcy, z egzotycznych krajów przedstawiani byli jak ludzie, tacy jak my, tylko mniej wyedukowani ... ale czy przez to gorsi? I chyba to miał na myśli Szklarski ukazując wątpliwości ojca Tomka. Według mnie jak najbardziej uzasadnione. Dobrze, że sprytnie wykorzystali możliwość wyratowania się z opresji, ale porządny człowiek nie uważałby tego za powód do chwały. Zabijanie? Nie jest tak łatwo zabić człowieka, nawet jeśli jest nim znienawidzony carski agent. Poza tym, przeżycie wroga daje możliwość dalszej walki z nim, rozwinięcia akcji i kolejnych przygód. Może i o to chodziło autorowi. Bo co? Mieli pozabijać wszystkich wrogów? I kto wtedy by ich gonił? O czym byłby ten cykl? Same podróże po zwierzątka? Nudnawe by było ... a tak została zachowana dawka emocji.
Jeśli chodzi o zależność odbioru książki od wieku czytelnika ... jednak zależy ... w dzieciństwie czytałam przepiękną książkę Arciszewskiego "W pogoni za szmaragdową gwiazdą". Kilka razy czytałam i byłam zachwycona. Po bardzo długiej przerwie sięgnęłam po nią ... akcja nadal mi się podobała, ale chwilami się zastanawiałam "A po co on tyle tych zagrożonych wyginięciem zwierząt zabijał?" . Opisów było bardzo dużo, długich, zarówno fauny, jak i flory, ale ... uważam, że takie "wstawki" nie są nudne, ale należy je czytać, bo można się sporo z nich dowiedzieć. No i ten czarny charakter wydał mi się jakiś mało demoniczny ... Żałowałam, że do niej wróciłam, bo wolałam tamto, piękne wspomnienie o świetnej powieści. Jako dorosły czlowiek inaczej ją odebrałam i trochę czaru ubyło Sad

kronikarz56

No cóż, to akurat prawda z tym, że zabicie człowieka nawet znienawidzonego agenta carskiego jest naprawdę uczynkiem mocno wpływającą na psychikę. Pamiętam do dzisiaj, jak w powieści "Przygody Tomka na Czarnym Lądzie" Tomek po raz pierwszy w obronie przyjaciół i swego własnego życia zabija przebranych za pantery dzikich tubylców, którzy nawdychali się jakiś ziół i myśleli, że są lampartołakami czy jakoś tak. Oczywiście Tomek myślał, że strzela do lampartów, dopiero potem odkrył, jaka jest prawda. Mocno to przeżył i jest to doskonale opisane. Ale jednak chwilami np. zachowanie wobec carskiego agenta nie było zbyt rozsądne. Choć tutaj muszę się z tobą zgodzić. Przykładowo wiele czarnych charakterów autor nie uśmierca za szybko tylko po to, żeby główni bohaterowie mieli z kim walczyć. To prawda. Co do serii o Tomku muszę ci przyznać, że właśnie dlatego wolę książki "Tomek na wojennej ścieżce" i "Tajemnicza wyprawa Tomka", które są wyjątkowe, bo bohaterowie nie szukają nowych zwierzątek i robią coś innego. Podobnie jest nieco w powieściach "Tomek u źródeł Amazonki" oraz "Tomek w Gran Chaco". Tam przecież nie szukają zwierząt, ale najpierw porwanego Jana Smugę, a potem Smugę i Nowickiego, którzy uciekli z niewoli tubylców. I chyba jeszcze w "Tomek w grobowcach faraonów" mamy co innego niż szukanie zwierzątek. Bo w pozostałych szukają zwierząt, łapią je i sprzedają do ogrodów zoologicznych, przez co te dzieła stają się nieco nudne. Nie sądzisz? Na szczęście Szklarski zadbał o to, by oprócz szukania zwierząt bohaterowie coś robili innego - np. walczyli z bandytami w Australii; jeden kapłan Aborygenów szczuje węża, aby ten ukąsił Sally w nogę (następuje potem, udana na szczęście, walka o jej życie); Tomek i jego przyjaciele spotykają hinduską maradżinię i mają kilka perypetii na jej dworze. No cóż... muszę przyznać, że taką głowę do wymyślania całej serii książek nie jest wcale takie łatwe. Dlatego właśnie podobają mi się te dzieła. Choć nie poznałem ich jako dziecko, ale jako nastolatek. Co jednak nie zmieniło mego nastawienia do nich - bardzo je lubię i żałuję, że ich nie zekranizowano.

A propos... powiedzieć ci muszę, że miałem coś podobnego. Przykładowo jako dziecko kochałem wprost książkę "O czym szumią wierzby". Książka dość trudna jak na powieść dla dzieci i nie wszystko, co w niej jest napisane, dziecko zrozumie. Ale jednak uwielbiałem ją, podobnie jak jej kontynuacje napisane jednak przez innego autorka. Bo "O czym szumią wierzby" napisał jeden autor (nie pomnę nazwiska). Zaś jej trzy kontynuacje (właściwie cztery, ale czwarta w Polsce nie jest wydawana) napisał William Horwood. Kontynuacje te to: "Zima wśród wierzb", "Triumf Ropucha" oraz "Nad Rzeką i Tam Dalej". Genialne książki, choć jednak drugą część poznałem jeszcze jako dziecko, czwartą jako nastolatek, a trzecią z trudem znalazłem już jako dorosły. I przeczytałem całą serię w końcu jako dorosły i cóż.... wciąż czuć ten czar, ale jednak nie tak samo, jak się czuło jako dziecko - przykładowo dostrzegałem kilka niekonsekwencji w całej historii jak posiadanie pieniędzy (choć zwierzaki nie pracowały) albo pieczonego kurczaka i butelek wina (choć nie mieli za co je kupić ani gdzie zdobyć, skoro nie kontaktowali się ze światem ludzi). Ech.... to jest właśnie uciążliwość życia dorosłego.

Gość

Dziwniejsze dla mnie jest to, że chcieli jeść pieczonego kurczaka, smażony boczek i pić wino. W końcu pieczony kurczak był chyba większy od szczura wodnego. Nie wspominając już o połaci boczku.

Można się zastanawiać też, w jakim mikrokosmosie żyły Muminki...

Ewelina

O ludziach-lampartach pisało kilku autorów. Napadali w nocy i mordowali, białych ludzi również. Nie mam tej serii u siebie, jest w drugim mieszkaniu, ale zastanawiam się, czy żona maharadży to nie maharani była (żona radży - rani) ... W każdym razie przygód mieli sporo, ciekawych, a przy okazji autor wtłoczył w czytelników sporo wiadomości o obyczajach innych ludzi i faunie różnych kontynentów. Ja też uważam, że lepsze są te części, w których poza łapaniem okazów do ogrodu Hagenbecka bodajże, zajmują się innymi sprawami. Jeśli chodzi o odbiór książek, to dzieci świetnie odbierają abstrakcję. Ja uwielbiałam Dziadka do Orzechów ETA Hoffmana i nie przeszkadzało mi, że ołowiane żołnierzyki staczały bitwę z myszami, że Klara z Dziadkiem do Orzechów spaceruje po Gaju Konfiturowym, że siedzą sobie nad Rzeką Lemoniadową itd. Dzisiaj może bym się zastanawiała, czy się nie przylepią do czegoś, a wtedy bardzo mi się podobało ... zresztą i dziś lubię tę baśń. Takie historie jak ta o Dziadku do Orzechów, czy cykl O czym szumią wierzby bardzo pobudzają i rozwijają wyobraźnię, uczą myślenia abstrakcyjnego, chyba poszerzają horyzonty. Według mnie powinno się je czytać dzieciom.