www.bonanza.pl

Rika

Część XIII.

- Chyba już sobie nie życzę, żeby ktoś się o mnie bił. Mogliby się pozabijać...
- To co? Już nie chcesz, żeby cię ktoś ratował?
Rika czuła się jak rzecz, porywana, ratowana, bez własnego udziału. Taka bierność jej jednak nie pasowała. Przyzwyczajona była mieć wpływ na własne losy, chociaż w nikłym stopniu. Tym razem musiała przyznać, że z tym równouprawnieniem to wielka lipa. Popatrzyła na rosłego Indianina, który leżał u ich stóp. Chłop słusznego wzrostu. Przy okazji zauważyła, że klata jak się patrzy. Gdyby to na niego padło, może Ewelina by tak nie protestowała. A już na pewno nie przed dokonaniem naukowych badań nad jego zanadrzem.

Szybko przegoniła te dygresje myślowe. Teraz było już za późno niezależnie od tego, czego Rika sobie życzy, a czego nie. Chyba, że...
- A gdybyśmy stąd zniknęły, zanim oni się ockną?
- Jak? Myślisz, że da się stąd wyjść? - Zorina uchyliła zasłonę. Dwaj strażnicy siedzieli oparci o skały, najwidoczniej nieprzytomni. Ale kawałek dalej, przy ognisku siedziała reszta Indian. Najwyraźniej niczego nie zauważyli. Ale mało prawdopodobne było, żeby przeoczyli białe zjawy wychodzące z jaskini. A jeszcze mniej prawdopodobne było, że Kucający Byk zapomni o swojej wybrance.

- Tam z tyłu na górze jest drugie wyjście. Tam czeka Manuel i Josefina. - Adam ocknął się właśnie i potarł bolące miejsce. Popatrzył wymownie na kociołek w rękach Ani.
- To nie ja! - Ania zaczęła się bronić. - Ja ci nic nie zrobiłam!
- Tak, zupełnie „NIC”... - jęknął lekko.
- Ale...
- Dość! Chodźcie szybko, musicie wejść tam na górę. Pośpieszcie się. - Adam przerwał tłumaczenia Ani, która zakipiała właśnie nie mogąc dowieść swojej niewinności. Kociołek jednak odstawiła i przyłączyła się do reszty.

Panie kolejno wdrapywały się na skałę wierząc Adamowi, że tam coś jest. Skoro mówi, to wie.
- Sprawnie wam poszło – pochwalił je Adam na górze. Żadna nie przyznałaby się, że taka drobna uwaga może im sprawić radość. A jednak... - To teraz przeciskamy się przez tę dziurę. Tam po drugiej stronie jest wąska półka. Jakiś metr pod tą dziurą. Która idzie pierwsza?
Ania już była gotowa. Połowa jej ciała zniknęła w otworze. Została druga połowa... Ta druga połowa zamajtała nogami, w ten sposób pomagając sobie przecisnąć się dalej. Adam z dziwną uwagą przyglądał się jej poczynaniom a raczej poczynaniom tego, co wystawało z otworu...

- Adam, może ty powinieneś iść pierwszy? - panie też zauważyły jego spojrzenie.
- Mowy nie ma! - zaprotestował Adam gdy ostatni kawałek Ani zniknął w ciemności. - Następna! - zakomenderował.
- Może pilnujcie, żeby on patrzył gdzie indziej, jak będę przechodzić? - zawahała się AMG podchodząc do czarnej dziury.
- Pośpiesz się. - Adam nie czekał. Podsadził AMG i popchnął we właściwym kierunku. Jej głowa i ramiona znalazły się w dziurze skąd dało się jeszcze usłyszeć. - Ja mu chyba coś zrobię!
- No, to żadna nowina. Chyba już mu zrobiłaś.

Adam potarł ponownie bolące miejsce i pytająco popatrzył na resztę pań. Kiwnęły głowami, żadna tajemnica i tak się dowie, komu zawdzięcza urocze powitanie. Adam z dziwnym wyrazem twarzy popatrzył na wystającą jeszcze z otworu część AMG... coś wyraźnie bardzo go korciło... z sekundy na sekundę, coraz bardziej...
Opanował się jednak, westchnął tylko, pokiwał głową i poczekał spokojnie aż intrygująca część w białych pantalonach zniknie w ciemności.

Wszystkie panie bezpiecznie przedostały się na drugą stronę. Stały teraz na skalnej półce, pod którą było urwisko. Ostatni przecisnął się Adam.
- Gdzie ten Manuel z Josefiną. Mieli tu być z linami. - Rozglądnął się z niepokojem. - Jeśli zapomnieli się w takim momencie... to ich chyba pozabijam! Bez lin stąd nie zejdziemy.

Nagle usłyszeli jakiś ruch z prawej strony. Pędem, prosto w ramiona Adama wpadła Josefina. Nawet się nie odsunęła, co było dziwne. Dyszała ciężko i tylko wyszeptała:
- Tam są wilki. Idą za nami.
- Gdzie Manuel?
- Wzmacnia sieć. Upletliśmy z naszych lin sieć, żeby zagrodzić przejście na skraju tej półki. Manuel ją właśnie kończy.

Wspomniany Manuel pojawił się zaraz za Josefiną. Popatrzył zdziwiony na towarzystwo zebrane na półce. Białe zjawy, czarny Adam i sponiewierana i ubłocona Josefina. Ciekawa gromadka... Zaraz jednak odblokowało go i powiedział:
- Ta sieć długo nie wytrzyma, tych wilków jest za dużo...

AMG

Ewelina

Był już niedźwiedź, teraz wilki, roznamiętniony wódz, AMG z kociołkiem... co jeszcze? ale fajnie sie czyta, wiele się dzieje... szkoda, że niechlubnym wzorem AMG postanowiłaś dawkować emocje i zostawiłaś grupę bonanzowiczek z Manuelem i Adamem na pastwę wilków... głodnych zapewne... a kobiety są w bieliźnie...
Rika, napisz pręciutko dalszy ciąg... czekamy niecierpliwie... bo jednak... wilki, to wilki... i wiele sie może wydarzyć Smile

Rika

AMG

O kurcze, jestem wzorem!

zorina13

Ciekawe co się wydarzy w kolejnym odcinku ?

ania2784

Rika

Josefina

Josefina