www.bonanza.pl

Ewelina

Już pisałam ... kiedy posprawdzam szczegóły i tekst ... przecież nie wstawię tekstu z błędami! Ja mam starą klawiaturę i nieraz mi "ł" i "ą" nie "wybija". Muszę więc posprawdzać. Sprawdzam, sprawdzam, a po wstawieniu i tak okazuje się, że dwa, trzy wyrazy "przepuściłam" Sad

Mada

Aga, ja rozumiem, że "Gra o tron" jest wciągająca, ale żeby przez dwa tygodnie tu się nic nie zmieniło, to już przesada. Shocked

Obiecałaś, że nie będziesz tarmosić, tylko od razu ubijać. Działaj!

Aga

przez chwilę myślałam, że za mnie coś piszesz .....a Ty tylko/aż popędzasz....otóż myślę bezustannie jak opisać wycieczkę....miałam mały problem z ruszeniem.....powoli się klaruje fragment....bar-dzo po-wo-li Rolling Eyes

Mówisz od razu ubijać.... Shocked

Mada zrobiłaś się bardzo....eee....dynamiczna w działaniach Laughing

Mada

Aga

pamiętam, spełnię obietnicę Cool

ADA

Aga, i to jak najszybciej. Popieram Madę. Już najwyższa pora, żeby tu cosik wkleić Rolling Eyes

Aga

* * * *
Postanowiłam pociągnąć ten fanfic, chociaż czuję pętlę na szyi, jakby jednak coś nie teges to mówcie...
* * * *

Dwa miesiące później.

-Pa! Telegram do Ciebie! –zdyszany Joe zeskoczył niemal w biegu z konia i podał ojcu zmięty kawałek papieru. –I list.
Ben Carwrtright drżącymi palcami rozchylił złożoną na pół kartkę i z widocznym napięciem na twarzy omiótł tekst. Joe patrzył wyczekująco na ojca, a Hoss, który właśnie wyszedł z domu przegryzając udko wyciągnął szyję próbując zapuścić żurawia przez ramię ojca. Ben podniósł wzrok na małego Joe uśmiechając się jednocześnie.

-Juhu! –nie wytrzymał mały Joe podrzucając kapelusz do góry. –Zgodzili się prawda? Zgodzili się na naszą cenę! –zgrabnie chwycił spadające nakrycie głowy. Towarzyszył mu radosny śmiech Hossa.
-Zgodzili się na trzy miesięczny próbny kontrakt, ale wiecie co to znaczy, hm? –Ben spojrzał na synów. –Ciężka praca do końca października, zatrudnienie dodatkowych ludzi przy wyrębie, żadnych potknięć, płynność dostaw.
-Kiedy zaczynamy Pa? –Hoss rozciągnął się jakby już teraz szykował się do pracy.
-Od poniedziałku Joe. Mamy kilka dni na sprawdzenie wszystkiego.
-Pa mamy wystarczającą ilość narzędzi i ludzi do wyrębu. Czekaliśmy tylko na pozytywną odpowiedź. Możemy zacząć choćby dziś. –przerwał mały Joe nie mogąc ukryć ekscytacji.
-Zaczniemy od poniedziałku synu. Mam nadzieję, że entuzjazm cię nie opuści kiedy przyjdzie pierwsze zmęczenie. –Ben pokręcił głową z rozbawieniem.
-Adamowi się upiekło.
-Jest na spędzie, zamiast ciebie Joe. –przypomniał Ben. –I wróci w ciągu kilku dni więc i jego nie ominie ciężka praca.
-Sam chciał jechać. Nie zmuszałem go. –bronił się Joe robiąc przy tym dość nieszczęśliwą minę.
-Oczywiście. –Ben skrzywił się lekko na myśl o pierworodnym, który wykazał wyjątkowy entuzjazm na myśl o spędzeniu kilku tygodni w kurzu i upale. -Hoss powiedz Hop Singowi aby przygotował dodatkowy pokój gościnny.
-Ktoś nas odwiedzi Pa? –Hoss odwrócił się i zatrzymał z nogą na stopniu.
-Z listu wynika, że odwiedzą nas pośrednicy. Piszą, że zatrzymają się w hotelu, ale na wszelki wypadek przygotujmy się. Droga z Wirginia City na ranczo i z powrotem może być męcząca dla ludzi z wielkiego miasta.

Ben siedział przed gankiem na bujanym fotelu i lekko się kołysał. Z domu dobiegały go głosy kłótni Hossa i małego Joe. Ben nadstawił uszy. Jeden z synów wytykał drugiemu oszustwo w grze w warcaby ale w tonie ich głosów nie doszukał się realnych gróźb więc ze spokojem potarł zapałkę o brzeg donicy i przez chwilę patrzył na szalejący płomień. Czekał na Adama, który lada dzień miał wrócić ze spędu. Zapalił fajkę i zdmuchnął płomień patrząc przez chwilę na siwą strużkę dymu ulatującą w stronę nieba, pląsającą w rytm delikatnych powiewów wiatru.
Westchnął i pyknął raz za razem i zamknął oczy delektując się ostatnimi dniami lenistwa. W perspektywie wytężonej pracy, która ich czekała codzienną pracę na wielkim ranczu można było nazwać zwykłą igraszką.

„Adam”- Ben przymknął oczy przywołując jego obraz i westchnął.

Jego pierworodny, w którym miał oparcie przysparzał mu niejednokrotnie więcej trosk niż młodsi synowie. Nie w sposób taki jak Hoss i Joe. Ich problemy wynikały w sporej mierze z niedojrzałych zachowań i dziecinności. Adam to co innego. Zawsze był nad wiek dojrzały i Ben niejednokrotnie powierzał mu sprawy, których barki młodszych pociech nie udźwignęłyby. Adam przyzwyczaił Bena do powierzania mu strategicznych zadań, pokładania wiary w trzeźwy osąd w problematycznych sytuacjach i zawierzania w intuicję do przeprowadzania przemyślanych inwestycji.

„A może to ja za bardzo obciążyłem Adama swoimi problemami?” –zamyślił się Ben.

Spojrzał na Hossa i małego Joe, którzy wyszli z domu przekomarzając się jednocześnie. Wzdrygnął się na myśl tego, jakich obowiązków im oszczędził, a złożył na barki Adama w dużo młodszym wieku. Uśmiechnął się pod nosem i pyknął fajkę. Kochał wszystkich synów, ale zawsze od Adama oczekiwał rozsądku, pobłażając przy okazji młodszym. Czasami chciałby, żeby jego pierworodny uzewnętrznił się i powiedział co mu leży na przysłowiowej wątrobie. Ale kiedy Adam miał problem zamykał się w sobie jeszcze bardziej niż zwykle.
A od powrotu z Sierra Nevada, dwutygodniowej wycieczki, która miała być miłym przerywnikiem dla jego znajomych Gregorego i Kathleen Wadenheim i ich córki Elizabeth, Adam zamknął się w sobie jeszcze bardziej.
Bo Adam rzadko sprawiał kłopoty, ale jeśli już coś zmalował to leciały przysłowiowe wióry. Były one związane wyłącznie z jego silną osobowością i niestrudzoną wytrwałością w upieraniu przy swoim zdaniu, jeśli uważał, że miał rację nawet jeśli początkowo nie potrafił tego udowodnić. Szkoda tylko, że Adam najczęściej był w mniejszości, wielokrotnie sam przeciwko miastu, czym przysporzył Benowi kilka siwych włosów na skroni. Przyznać jednak musiał, że syn w końcu potrafił wysunąć argumenty i uzasadnić swoje wybory nawet z narażeniem życia.
Ben poczuł znajomy skurcz na wspomnienie telegramu jaki odebrał z Carson City od tamtejszego szeryfa. W pamięć wryły mu się słowa o złocie, rannych, zabitych. Pamiętał jak na złamanie karku pędził z synami zastanawiając się jaki do licha związek miał konwój złota z wyprawą Adama i znajomych Bena.

„W co oni się wplątali?” Odetchnął dopiero kiedy zobaczył Adama żywego, rannego, ale żywego.

Gregory również ranny, Kethleen i Elizabeth całe i zdrowe choć przerażone. Reszta nazwisk i ludzi nic mu nie mówiła.
Ben machnął dłonią jakby miał nadzieję odgonić wspomnienia jak natrętną muchę. Skąd tam się wzięło tylu ludzi na szlaku? Adam powiedział tylko to co uznał słuszne dla sprawy. Benowi mieszały się nazwiska i twarze. Bracia Miles, bracia Langford, siostry Yeringhton, żołnierze, złoto, ranni zabci. Gregory opowiedział Benowi pokrótce tylko to co tyczyło się bezpośrednio jego i najbliższych. Taktownie milczał w sprawach związanych z Adamem.

„To twój syn i wyjaśni ci wszystko w odpowiednim czasie.” -mówił wymijająco.

Gregory nie bardzo umiał, a może nie chciał wyjaśnić, dlaczego Adam jest bardziej rozżalony niż zaniepokojony swoją sytuacją, tak samo zresztą jak nie potrafił wytłumaczyć zainteresowania swojej córki Elizabeth sytuacją rannego Simona Milesa, który siedział w areszcie z bratem i niejakim Langfordem. Benowi pękała głowa od niepewności, twarzy i nazwisk, ciągnących się przesłuchań i wyjaśnień, które musieli złożyć. Już sam nie wiedział, który Langford planował napad na złoto, a który je tylko wiózł, która z sióstr zginęła, a która uciekła zostawiając więzionych, wreszcie ulga jaką odczuł mogąc wrócić do domu z synem. Chciał tylko aby syn i znajomi zostali wyplątani z tej kabały. Niemal równocześnie brał udział w rozmowach na dostawy drewna i nerwy szargały mu konkurencja i ciągłe zmiany wstępnych warunków kontraktu. A kiedy Adam wyjechał na spęd Ben nie czuł się już tak pewnie. Adam musiał przypomnieć Benowi że poradzi sobie bez niego na ostatniej prostej, wszak miał ogromne ranczo, którym zarządzał nawet kiedy miał maleńkie dzieci, a wcześniej tracił kolejne żony, które miały być dla niego wsparciem a nie zostawiać pogrążonego w żalu.

-Zaraz. –Ben przeleciał wzrokiem list zatrzymując się na nazwiskach pośredników zawiadujących pieczę nad płynnością dostaw drewna. – Thomas Brandford przyśle syna Jeremy’ego, a ten drugi….-Ben zmarszczył brwi zastanawiając się czy to zbieżność nazwisk. -Mathew Yeringhton.
-Witaj Pa. –lekko ochrypłym głosem przywitał ojca Adam.

Ben podniósł głowę znad listu i spojrzał na strudzoną sylwetkę syna. Pokryty kurzem, z kilkudniowym zarostem twarz Adama nosiła ślady zmęczenia i znużenia. Adam zsiadł z konia i rozciągnął się próbując rozprostować kości. –Nareszcie w domu. –westchnął.

-Witaj synu. –Ben uściskał pierworodnego zastanawiając się ciągle nad nazwiskami w liście i przeklinając w myślach swoją słabszą pamięć.

****

zorina13

Ciekawię to wszystko opisane i wszystko się zgadza jeśli chodzi o Adama.
Inteligenty ,uparty ,idący swoimi ścieżkami ,robiący to co uważa za słuszne bez względu na to jaką cenę może za to zapłacić.
Ale o co chodzi z tymi ludźmi ?
Te nazwisko ,które Benowi tyle mówi ?

Camila

Ciekawe czy Ben będzie miał przez tego faceta, którego nazwisko skądś zna, kłopoty

Ewelina

Aga

Ewelina Twój esej rozłożył mnie na łopatki, a rozbawiła jak zwykle obiektywna ocena wobec najmłodszego Wink

Ewelina

Byłam obiektywna! A tym razem niewiele tekstu mu poświęciłam, bo ta część poświęcona byla bardziej Benowi i Adamowi ... trudno ludziom dogodzić Confused

Aga

Widzę, nawet liczyłam linijki Wink

więcej o Benie i Adamie to fakt Rolling Eyes

Ewelina

Zachowałam więc proporcje ... każdemu według zasług Very Happy

Mada