www.bonanza.pl

Gość

*************

Książka wypadła mu z ręki. Adam, oszołomiony, otworzył oczy. Rozejrzał się niespokojnie, jakby spodziewał się co najmniej królika wycinającego ażurowe wzory w tkaninie szlafroczka. Wieszak jednak był pusty, podobnie jak pokój, zalany jasnym blaskiem księżyca.

Usiadł, przeczesał palcami włosy i zdecydowanym ruchem wstał. Zdjął koszulę i przemył twarz i barki zimną wodą. Otrzeźwiony, przez chwilę podziwiał subtelne cienie, zmienne i nieuchwytne, tańczące na podłodze. Miał nieuchwytne wrażenie, że w jego pokoju coś się zmieniło.

Ubrał się, wziął gitarę i zszedł powoli po schodach, stąpając cicho, miękko, pamiętając o trzeszczącym czwartym stopniu.

W salonie było również cicho i pusto. Węgle ledwo się żarzyły, światło załamywało się na pojedynczych szybkach okna i szklankach wyeksponowanych w gablocie. Miękko spływało po białej porcelanie, topiąc ją w perłowej poświacie. Stał tak, podziwiając przez chwilę harmonię, w której zatopiony został pokój o tej dziwnej godzinie.

Wyszedł na ganek. Odetchnął głęboko nocnym powietrzem. Wszystko mu mówiło, że nie jest to zwykła noc. Wyróżniała się ni to nieuchwytną zmianą zapachu, ni to drobnymi szczegółami ubarwiającymi i pogłębiającymi codzienne przedmioty.

Pochylił się i zerwał pnącze powoju, podziwiając zwinięte różowo-białe kwiaty, precyzyjnie wykrojone ciemnozielone liście przetykane antracytowo-srebrzystą nicią.
Zamknął oczy i odchylił lekko głowę. Wiatr rozwiewał mu włosy, chłodził skórę. Uśmiechnął się lekko, czując się w absolutnej harmonii z otaczającą go nocą.

- Ma gitarę… - usłyszał ciche westchnienie. Spokojnie otworzył oczy i delikatnie się uśmiechnął.
- Kola i Camilla, o ile dobrze pamiętam?

Dziewczyny zarumieniły się mocno.
Stał przed nimi, z wyraźnie zarysowanymi ustami, policzkami i dołeczkiem. Kiwnęły głowami, nie potrafiąc wykrztusić słowa.

- Piękna noc, czyż nie? – zapytał uprzejmie. – Jak sądzę, jesteście pośrednią przyczyną naszej bezsenności?
- My też nie możemy spać! – Kola szybko sprostowała.
- W sumie, szkoda marnować taką scenerię. – Adam uśmiechał się dalej, wodząc leniwym wzrokiem od Koli do Camilli. – Piękne wianki. - zauważył.

Podszedł bliżej i zdjął z włosów Camilli wianek. Obejrzał go dokładnie, ważąc w rękach. Wianek był nieco ciężki, ozdobiony kilkoma małymi szyszkami.

- Musi być nieco niewygodny, prawda?

Camilla tylko pokręciła głową, uśmiechając się nieśmiało.

- Zaśpiewasz nam coś? – zaproponowała Kola, wpatrzona w gitarę.

Adam spojrzał na nią i wyciągnął z jej włosów pojedynczy kwiat bławatka.

- Piękny, delikatny kwiatek. Chyba nigdy takiego nie widziałem… Musiał się wyplatać z wianka.

Podał jej go i płynnym ruchem ręki zaprosił dziewczyny na ganek.

- Co chcecie, żebym zaśpiewał?

**************

Will nie potrafił zasnąć. W końcu, wstał, szybko się ubrał i postanowił pojechać w miejsce, wciąż pojawiające się w jego snach. Szedł po schodach cicho, starając się nikogo nie obudzić.

Kiedy tylko znalazł się na zewnątrz uderzył go niezwykły, mocny i słodki zapach. Stanął rozmarzony. Dookoła niego była nocna cisza, która ciszą nie była. Każdy dźwięk miał inny wymiar, kolory traciły swoje znaczenie, zapachy stały się wyraźniejsze.

Osiodłał konia i pojechał. Rozglądał się uważnie po pniach drzew, pragnąc znaleźć to jedno. W końcu je wypatrzył – wysokie, strzeliste, obrośnięte zimnozielonym mchem. A na nim, wycięte ciemne serduszko. Zsiadł z konia płynnym ruchem i podszedł bliżej, przeciągnął palcem po wycięciu w korze – i wtedy oczy zasłoniła mu ciemna chustka. Delikatna w dotyku, podobnie jak ramiona, które ją zarzuciły.

Obrócił się, zdenerwowany i stanął oko w oko z niebieskooką, ciemnowłosą dziewczyną. Na głowie miała wianek z wplecionymi weń makami.

- Jaki pan przystojny gdy się złości … - szepnęła… i oblała się krwistym rumieńcem.

**************

Joe też nie mógł zasnąć. Postanowił poćwiczyć szermierkę w dosyć odległym miejscu lasu. Skakał teraz lekko po zwalonych pniach drzew, łapał równowagę balansując ramionami, śmiał się i nonszalancko przeczesywał dłonią grzywkę – wszystko po to, żeby zaimponować dziewczynie, którą spotkał.

Dziewczyna ta, czarnowłosa, z pojedynczą różową różyczką we włosach, wyglądała na rozbawioną tymi staraniami. Jakby znała na pamięć jego ruchy, jego miny.

Wbiegł na chybotliwy pień obalonej sosny, balansował przez chwilę aż w końcu zrobił fikołka. Przetoczył się po ziemi i dumnie wyprostował. Domi siedziała na pniu, bardzo rozbawiona.

- Jeszcze raz? – zaproponował.
- Może spacer? – zaproponowała.

Przełożył szpadę z lewej dłoni do prawej i podał jej rękę.

******************

Rozbrzmiały pierwsze nuty „Lily of the West” i Camilla rozczarowana rozejrzała się po swoim, rozświetlonym śwaitłem pokoju. Muzyka dobiegała z głośników komputera.

Przed chwilą była w Ponderosie i patrzyła jak Adam trąca struny gitary... Czy li też to był tylko sen?

********************

W pokoju obok na podłogę spadło coś ciężkiego.

Will obudził się oszołomiony, sięgając machinalnie do oczu. Nie miał przewiązanej żadnej chustki, to musiał być tylko sen…
Opadł ciężko na poduszkę, wkrótce zaczął go znów morzyć sen, sen tym razem już bez snów.

KONIEC

ADA

Senszen piękny, przepiękny, zwiewny, romantyczny fragment. Szkoda, że już ostatni Sad

Aga

Mam co czytać Very Happy

zorina13

Jaka szkoda ,że nie mam zielonych oczów.
Jak miło ,że pamiętałaś o tym zdaniu.

Camila

Jak ja się rozmarzyłam czułam się tak jakbym tam była.
Szkoda, że to koniec

Gość

Przepraszam Zorino, myślałam o zielonych migdałach i coś mi się pomyliło Smile

zorina13

Nie gniewam się.
Zielone migdały ?

Gość

Zwykle się myśli o niebieskich Smile

Mada

Aga

Gość

Dziękuję wam za wszystkie miłe komentarze - i że dotrwałyście do końca tego morza opisów Smile

Przy okazji powiem, że opisy w waszych opowiadaniach są fantastyczne, dobrze osadzone i odpowiednio ilustrują opisywane zdarzenia i ludzi Very Happy

Ewelina

Kola

Gitara wydaje równie wspaniałe dźwięki co fortepian, więc dziękuję, że to właśnie ja poprosiłam Adama żeby nam zagrał.
Wielka szkoda, że już koniec, jak się już zaczynałam rozkręcać, to zrobiłaś wielkie CIACH i zakończyłaś opowiadanie, trochę przykro z tego powodu, ale mam nadzieję, że szybko weźmiesz się do pisania następnego.