www.bonanza.pl

Stefka

Film w reżyserii Johna Forda. Scenariusz powstał na podstawie opowiadania Ernesta Haycoxa i napisał go Dudley Nichols.

Dudley Nichols to mój ulubiony autor scenariuszy do westernów i do filmów w ogóle. To też pierwszy artysta, który odmówił przyjęcia Oskara.

Odnośnie "Dyliżansu":
Podróż dyliżansem jako pretekst do przedstawienia zróżnicowanych ludzkich charakterów. Konflikt pomiędzy ludźmi pochodzącymi z różnych klas społecznych. Niektórzy pragną zerwać z niechlubną przeszłością, inni myślą w sposób stereotypowy. Pod wpływem dramatycznych wydarzeń (tj. atak Indian) przejdą wewnętrzną przemianę, staną się silniejsi i bardziej doświadczeni.
To ten film sprawił, że western stał się gatunkiem cenionym, nie tylko przez widzów, ale też krytyków - gatunkiem, który w ciągu następnych 30 lat odnosił sukcesy.
W filmie Dyliżans, oprócz głównego motywu podróży, jest wiele motywów później wielokrotnie wykorzystywanych w westernach: motyw zemsty, walka z Indianami, odsiecz kawalerii, pojedynek na głównej ulicy miasteczka. Jest także galeria różnorodnych postaci: szeryf, lekarz, prostytutka, kobieta w ciąży, szuler, bankier, handlarz whisky, dobry przestępca i zły przestępca oraz Indianie jako bezimienny bohater zbiorowy.
John Wayne, Thomas Mitchell i Claire Trevor tworzą znakomite kreacje, ze wskazaniem na tego drugiego.

Stefka

Kilka dodatkowych informacji dotyczących Dyliżansu:

To był pierwszy dzwiękowy western w karierze Johna Forda.

Dzięki Dyliżansowi John Wayne zyskał popularność i został doceniony jako aktor. Wcześniej grywał przeważnie w słabiutkich produkcjach klasy B.

Dyliżans zapoczątkował długą i owocną dla obu panów współpracę .

Najbardziej podobał mi się wiecznie pijany doktor Boone, w bardzo dobrej interpretacji Thomasa Mitchella, który przechodzi przemianę z nieodpowiedzialnego pijaka, który stracił prawo do wykonywania zawodu lekarza w człowieka godnego zaufania, znającego swoje możliwości i chętnego do pomocy.

Akcja filmu rozgrywa się bardzo stereotypowo i schematycznie. Wiadomo od początku, kto jest dobry, a kto zły, bohaterowie niczym nie zaskakują. Podczas ataku Indian mamy tradycyjną scenę strzelaniny, w której ofiarami padają Indianie, a kiedy bohaterom brakuje amunicji, by dalej się bronić, przybywa kawaleria i ratuje pasażerów niemal w ostatniej chwili. Po tej kulminacyjnej scenie następuje jeszcze klasyczny dla gatunku westernu pojedynek rewolwerowy na głównej ulicy miasteczka. Mimo że wszystko da się przewidzieć, to i tak ogląda się bardzo fajnie. Smile

Dyliżans ma bardzo dobrze zrobioną warstwę wizualną. Pięknie są filmowane pustynne równiny Monument Valley na granicy stanów Arizona i Utah, bardzo dobry jest montaż ujęć plenerowych z tylną projekcją, przez co nie ma wrażenia sztuczności.

Świetnie zrealizowana jest scena ataku Indian, w której m.in. kaskader Yakima Canutt wykonuje skok na konie prowadzące dyliżans, a następnie trafiony kulą z pistoletu spada pod kopyta pędzących koni, przetaczając się pod kołami dyliżansu. Jak na tamte czasy to , moim zdaniem, majstersztyk.

Jedyne, co mi w tym filmie przeszkadza, to na siłę przeciągane sceny. I to tylko po to, żeby film mógł się zaliczać do klasy A (filmy dłuższe niż 90 minut)

ania2784

To jest całkiem niezły film. I co z tego, że przewidywalny? Mało który western potrafi zaskoczyć. Mnie szczególnie nie przeszkadza, że już po pierwszych minutach wiem jak się skończy. Fajnie się ten film ogląda. Krajobrazy są przepiękne. A co do długości, to faktycznie niektóre sceny są przydługie.

AMG