www.bonanza.pl

zorina13

Ten jej mąż ,bandyta co napadł na Ponderosę miał na imię Lee.

Aga

Will długo myslał nim pocałował Emmę. Wink

najważniejsze, że stopił lód w jej sercu.

ADA

Komentarz do opowiadania Eweliny

Aga

Gość

komentarz do opowiadania Eweliny[b]

Cytat:

Był piękny majowy dzień. Pogoda idealna na piknik – słonecznie, ale nie upalnie - do tego lekki wietrzyk pojawiający się od czasu do czasu. Prawie połowa mieszkańców Wirginia City i okolic wybrała się na majówkę. Na szczęście terenu nadającego się na niedzielne piknikowanie było pod dostatkiem.

Pogoda- bajka Very Happy

miejsca też dużo i można swobodnie oceniać piękno natury Very Happy

Cytat:

Adam w swoim pokoju przeczesał włosy, poprawił aksamitkę kunsztownie zawiązaną w intrygujący węzeł i stwierdził, że … jest gotowy. Rzucił okiem na precyzyjnie zwinięty pled. Wziął go w rękę, przykrył marynarką i zszedł na dół.

Myślę, ze znaczne wybrzuszenie pod marynarką psuło nieco efekt Wink

Cytat:

Teraz jest doskonale! Jeszcze kilkanaście kropelek z tej niebieskiej buteleczki i koniec przygotowań! – stwierdził. Poprawił wiązanie przy koszuli. Spojrzał z góry na idealnie dopasowane spodnie i stwierdził, że z pewnością to on jest główną atrakcją i ozdobą Ponderosy
– Amy Forrester będzie zachwycona i zaszczycona zaproszeniem na majówkę

Kilkanaście kropel? Amy dech zatchnie z wrażenia i zachwytu

Cytat:

Hoss! A ty się nie szykujesz na majówkę? – spytał syna
-no … właściwie pa … mogę przecież tak jechać … jękliwie tłumaczył się Hoss
-marsz na górę i proszę się ubrać odświętnie – ryknął Ben i puścił oko do pozostałych synów. Hoss nie pojął żartu i popędził do swojego pokoju, skąd wrócił ubrany w garnitur i białą koszulę. Nie był zadowolony. Zapięcie uwierało go, ocierało mu szyję. Czuł się jak skazaniec, którego mają niebawem powiesić i … jakoś z tym zwlekają.

Biedak

Cytat:

hm … wylosowałem kosz piknikowy wdowy Klementyny Hawkins – przyznał się Ben i groźnie potoczył wzrokiem po synach, którzy wymienili między sobą rozbawione spojrzenia – trafiłem … a raczej wylosowano go z pięćdziesięciu innych koszyków. To przypadek! – gorliwie zapewnił Ben.

Przypadki chodzą po ludziach Very Happy

Cytat:

ale Hoss będzie asystował mojej bratanicy … a raczej bratanicy mojego nieboszczyka męża – szczebiotała Klementyna – Connie, chodź do nas, przedstawię ci Hossa – zawołała do nieśmiałej, trzymającej się na uboczu, skromnie ubranej dziewczyny. Podeszła. Connie była wysoką, dobrze zbudowaną blondynką. Lekko przygarbioną, jakby wstydzącą się swojego wzrostu. Spojrzała nieśmiało na uśmiechniętego, błękitnookiego olbrzyma i … uśmiechnęła się również.

I Hoss nagle poczuł, ze tasiemka już mu nie przeszkadza Very Happy

Cytat:

no to teraz Ben posmakujesz moich słodkości – zachęciła go Klementyna – musimy rozłożyć kocyk w jakimś ustronnym miejscu, żeby nikt nam nie przeszkodził w konsumpcji … kaczorku.

Już widzę rozpacz na twarzy Bena… nawet alergia na słodkości nie mógł się biedak wykręcić Very Happy

Cytat:

Prawdę mówiąc, to on już kilka dni temu przeszukał teren i wybrał jego zdaniem najlepsze miejsce na majówkę. Zaciszne, ustronne, piękne krajobrazowo. W pobliżu płynął strumyk, niewielki lasek zapewniał niezbędny w słonecznym dniu cień a … liczne krzewy rosnące wokół polanki … zapewniały osłonę od wiatru

Znając Adama to on jeszcze w odpowiednim czasie dosadził nieco krzewów

Cytat:

Amy trzymając w rękach koszyk ze specjałami (według jej mamy) własnoręcznie upieczonymi

To… kto je piekł?

Cytat:

Lewą i prawą ręką. Amy miała przymknięte oczy – z zachwytu, ekstazy skromnie pomyślał Joe i przeszedł do pozycji horyzontalnej, pociągając za sobą Amy. Zdziwiona lekko otworzyła oczy i jęknęła – Adam powinien ode mnie się uczyć! – z dumą stwierdził Joe i przystąpił do rozpinania bluzki, nie przerywając pocałunków –żadna mi się nie oprze! Kilka buziaków, a ona już jęczy z rozkoszy – skromnie stwierdził najmłodszy z Cartwrightów. Istotnie, Amy wydała kilka jęknięć, które ucieszyły i napełniły męską dumą Joe … niestety pojękiwania przeszły w cichy okrzyk … przerażenia? ale czym? A może to oznaka zadowolenia?

Na pewno… skromność nie pozwala Joe przepuszczać inaczej

Cytat:

Jakiejś kobiety! Zerwał się na nogi, spojrzał w górę i … powtórnie zmartwiał. Na gałęziach drzewa wisiało czterech ludzi. Wysoko, między gałęziami - na pierwszy rzut oka byli prawie niewidoczni. Jeden z wisielców nie miał głowy! Amy nadal wrzeszczała … Joe stał jak skamieniały … słyszał tupot nadbiegających ludzi. Po jakimś czasie wokół zrobiło się dość tłoczno. Joe z goryczą stwierdził, że wśród tłumu znaleźli się i jego bracia … potem ujrzał nadciągającego pa i szeryfa – no to już po mnie – pomyślał.

W sumie nie wiadomo co gorsze – cztery ciała na drzewie czy wystawiona na szwank niewinność sopranu kościelnego

Cytat:

braciszku, popraw ubranie Amy, bo ludzie na razie skupiają uwagę na tych wisielcach … ale potem mogą policzyć jej rozpięte guziki – mruknął starszy brat

Adam, jaki spostrzegawczy…

Cytat:

ja jestem lalkarzem – wyjaśniał przybysz – chciałem otworzyć w San Francisco taki gabinet figur woskowych jak madame Marie Tussaud w Londynie. Tamten ma duże powodzenie. Bilety się dobrze sprzedają, to chciałem coś takiego i tutaj zrobić. Zaskoczeni ludzie popatrywali to na figury, to na niedoszłego wisielca.

Pomysł dobry, reklama jak na zawołanie Very Happy

Cytat:

Niestety zabrakło nam tego dreszczu emocji, jakim delektował się Joe … - Adam urwał, nie chcąc żeby doszło do bójki. Joe był rozwścieczony.

To po co wracać? Laughing

po sam koszyk? Który czuje się samotny nad strumieniem?

Cytat:

Dlaczego to zawsze mnie zdarzają się takie niesamowite przygody? – zapytał w myślach słuchając szumu liści i patrząc na błękitne niebo po którym majestatycznie przesuwały się maleńkie, białe obłoczki – Bo jakoś cię nie lubię i coś mi ostatnio podpadłeś Joe wydało mu się, że usłyszał w szumie liści, w plusku wody w strumyku, w powiewie wiatru.

Joe… słyszy głosy? To zły objaw… To ZAWSZE zły objaw…
Ewelina, świetne opowiadanie Very Happy

Lekko ironiczne, zabawne, oryginalne Very Happy

Więcej proszę Very Happy

[b]komentarz do opowiadania Zoriny

romantyczne opowiadanko, nastrojowe... Will i Emma przyciągają się jak dwa magnesy, do tego słońce majowe, ciepło, lekki wietrzyk, piękne widoki Smile

Ewelina

Dziękuję za wnikliwy i obszerny komentarz. Lubię "dokładać" Joe w fanfikach ... kiedy tylko znajdę trochę czasu

Gość

na swoje usprawiedliwienie... w opowiadaniu jest maj, na wycieczkę się wybierają... Związek z tematem jest Very Happy

Luźny

- MOJA KSIĄŻKA? – krzyknął Adam i spiorunował wzrokiem najmłodszego brata. – Moja ulubiona książka… porwana… - wykrztusił z siebie z trudem. Spojrzał z boleścią na zniszczoną, obwolutę książki rzuconej niedbale na łózko. Wyrwane, pogięte kartki leżały w nieładzie na narzucie, spływając malowniczymi kaskadami na podłogę. Niemal jak gotowy architektoniczny projekt budynku… zaprojektowany przez szaleńca.
- Była zniszczona… - mruknął Joe i odgarnął nieśmiało włosy z czoła. – Myślałem, że już jest niepotrzebna…
- TO KSIĄŻKA! – zdenerwował się Adam. – Jak może być niepotrzebna? Ja ją czytałem!
- Ale już raz ją przeczytałeś… - zapytał nieśmiało Joe.
- I co z tego? – załamał się Adam. – Nie możesz dotykać moich rzeczy, rozumiesz?!
Joe spojrzał na niego nieśmiało, dolna warga zaczęła mu drgać, oczy się zaszkliły.
Adam wziął głęboki oddech, by jeszcze mocniej obsztorcować brata, kiedy do pokoju wpadł ojciec. Mały Joe wybuchł płaczem i podbiegł do ojca.
- Adamie, coś ty mu zrobił? – Pa spojrzał z wyrzutem na najstarszego syna.
- Lepsze jest pytanie, co on zrobił z moją książką – cicho, z wyraźnym przekąsem stwierdził Adam, demonstrując papierowy chaos. Ben spojrzał przelotnie na porwane kartki, przytulił łkającego Joe i pokręcił z niedowierzaniem głową.
- Tyle hałasu… o książkę?
Adam hardo wysunął szczękę do przodu, założył ręce na piersi i rzucił twarde spojrzenie.
- To była moja książka – dobitnie podkreślił.
- I to jest twój brat – podkreślił głośno Ben.
Joe zaczął ocierać zapłakaną czerwoną twarz rękawem koszuli.
- Joe, synku, zostaniesz w domu… - Ben pochylił się i delikatnie pogłaskał go po policzku. Pobawisz się z Hossem… a ja z Adamem pojadę załatwić jedną rzecz… w porządku?
Adam spojrzał z zazdrością i złością na brata i ojca. Do niego Pa zawsze miał mniej cierpliwości… mniej zrozumienia. Dla niego miał jedynie obowiązki.
Joe kiwnął głową i przytulił się ufnie do ojca. Ben pogłaskał go po sprężystych lokach i pocałował w czubek głowy.
- Niedługo wrócimy, obiecuję. A jutro pojedziemy na wycieczkę.

***

Ojciec milczał. Patrzył w napięciu na drogę, delikatnie powściągając wodze i wymijał wyboje na piaszczystej drodze. Adam czuł, że jest wściekły. Starał się uspokoić, dopracowując sobie w myślach szalony projekt „papierowego” budynku. Pomysł był niedorzeczny… ale rozwiązanie mogło być ciekawe. Teoretycznie.
- Adamie – odezwał się w końcu Ben.
- Tak, Pa? – Adam oderwał się od swoich myśli i uprzejmie zwrócił się w stronę ojca.
- Jedziemy w odwiedziny do Abrahama Loce’a… to bogaty i wpływowy człowiek, ma kontakty polityczne. Jest tu krótko, przejazdem. Pan Loce chce zawrzeć większy kontrakt na zakup drewna… rozmawia ze wszystkimi potencjalnymi współpracownikami. O ile podpiszemy ten kontrakt…
- To nasza wielka szansa? – Adam podniósł brew i uśmiechnął się kątem ust. – Mam tego nie zniszczyć?
- Gdybym uważał, ze możesz to zniszczyć, to bym cię ze sobą nie zabrał. – Ben spojrzał na niego uważnie. – Chcę, żebyś się przypatrywał… i uczył.
Adam podniósł brwi nieco wyżej… i kiwnął głową.
Bryczka wjechała na twardą, równą drogę, prowadzącą do małego dworku. Adam jednym spojrzeniem ocenił bryłę budynku, jego wykończenie i ozdoby – oraz otoczenie. Niezwykle czyste, uporządkowane. Białe ściany budynku lśniły wśród zieleni egzotycznych roślin. Girlandy białych kwiatów spływały po przemyślnie skonstruowanych pergolach. Majowe słońce połyskiwało wesoło, rzucając rozdygotane, roztańczone cienie. Widok był niby przyjemny, ale było w nim coś nieprzyjemnego.
Wnętrze budynku urządzone było ze smakiem, w stylu kolonialnym. Hebanowe meble zadziwiały giętką linią, oparcia wyplecione z ratanu zadziwiały wygodą i sprężystością… Z boku wisiała piękna kolekcja broni. Wszystko ustawione było z niezwykła dokładnością.
Adam spojrzał ukradkiem w stronę ojca. Zajęty był on rozmową, co więcej… rozmową zadziwiająco sztywną i nieciekawą.
Westchnął lekko i kocim ruchem wstał z krzesła. Cicho podszedł do ściany, na której wyeksponowano nie tylko broń palną, ale i kilka dużych, dziwnie zdobionych łuków, oszczepów i tarczy rzeźbionych w egzotyczne wzory.
Rozejrzał się i zobaczył coś jeszcze. Na schodkach, prowadzących na górę, siedziała mała dziewczynka. Obejmowała rączkami kolana i obserwowała rozmowę toczącą się w salonie. Jasne, popielatoblond włosy, przewiązane czerwoną wstążką spływały jej równą falą na plecy. Wyglądała na zmęczoną, znużoną… i znudzoną. Całkowicie podzielał jej odczucia. Obejrzał się – ojciec i pan Loce dalej rozmawiali. Podszedł więc do dziewczynki i uśmiechnął się przyjaźnie.
- Jak masz na imię? – zapytał cicho.
Dziewczynka odpowiedziała mu promiennym uśmiechem.
- Gwiazdka.
- Młoda damo, dzieci nie powinny się odzywać niepytane – usłyszeli surowy głos Abrahama Loce’a. – A tym bardziej, nie powinny kłamać i opowiadać bredni.
- Przecież odpowiedziała na moje pytanie – zaoponował Adam.
- Młodzi ludzie nie powinni się odzywać w obecności starszych – surowo zwrócił mu uwagę Loce. – Okazują w ten sposób jedynie brak szacunku. Młoda damo, idź na górę. Musisz się nauczyć posłuszeństwa i pokory, która ci przystoi.
Adam chciał coś odpowiedzieć, ale ugryzł się w język. To był ważny kontrakt… miał tego nie zniszczyć.
Dziewczynka wstała nieśmiało i bez słowa, dygnęła. Wygładziła biały fartuszek na czarnej sukience i wyprostowała się dumnie.
- Młoda damo, na co czekasz? – Pan Loce spojrzał zdziwiony na nieruchomą, małą postać.
- Aż będę mogła coś powiedzieć – rezolutnie odpowiedziała dziewczynka. - Więc czekam, aż ktoś mnie o coś zapyta.
Abraham Loce zaczerpnął powietrza, wzburzony.
- Było mi bardzo miło pannę poznać, panno…? – wtrącił się nieco zmieszany Ben.
- Panna Paseczek. Do widzenia panom. – dziewczynka dygnęła uprzejmie i pobiegła na górę.
Adam spojrzał rozbawiony na czerwonego z oburzenia pana Loce’a, potem na ojca… który wyglądał na rozbawionego.
- Jeśli mogę zapytać… Gwiazdy i Paski *? – Ben uprzejmie zwrócił się do Loce’a.
- Moja córka nie lubi swojego imienia… codziennie wymyśla sobie nowe przezwisko, w nadziei chyba, że zaakceptuję jej wybryki. To się robi już absurdalne. – burknął Loce. – Dziewczyna jest krnąbrna i rogata…jej świętej pamięci matka ja psuła. Ale teraz ja zajmuję się jej wychowaniem.
- Rozumiem – odchrząknął Ben z zakłopotaniem. – Panie Loce… wracając do kontraktu…
Adam przegryzł sobie mocno policzek. To ważny kontrakt… może człowiek nie jest wcale taki straszny, jak mu się wydaje… Może…
- Jestem gotów zaproponować… podpisać kontrakt. Niestety, stawki dla pracowników fizycznych są zbyt wysokie…
- Nie mam zamiaru ich zmieniać. – spokojnie wtrącił Ben. – Panie Loce, po rozmowie jestem już pewien, że nie jestem zainteresowany współpracą.

***

Ben zatrzymał bryczkę. Westchnął lekko i spojrzał na milczącego syna.
- Czego się nauczyłeś?
Adam uśmiechnął się, dołeczki pokazały się w jego policzkach.
- Żeby nie podpisywać kontraktu za wszelką cenę?
- Dobrze. A wiesz, dlaczego nie podpisałem?
Adam zastanowił się przez moment.
- Stawki dla pracowników… chciał je uciąć…
- Dobrze – przytaknął Ben. – Pamiętaj, zawsze traktuj porządnie i uczciwie ludzi, którzy dla ciebie pracują. I zawsze bierz pod uwagę, że są rzeczy ważniejsze od pieniędzy.
Adam kiwnął głową. Ben ruszył. Zastukotały kopyta, zatrzeszczały koła. Po ich twarzach przemknęły cienie rzucane przez rozłożyste korony drzew rosnących wzdłuż drogi. Dookoła pachniał piasek, spalony słońce, żywica skraplająca się na pniach sosen. W oddali migotała gładka, lustrzana tafla jeziora, intensywnie niebieska. Przesuwały się po niej odbicia białych obłoków…
- Nauczyłem się jeszcze jednego, Pa – odezwał się Adam.
- Mhm?
- Warto czasem pozwolić dzieciom na coś więcej… zabrać je na wycieczkę…
Ben uśmiechnął się pod nosem.
- Coś więcej chciałeś mi powiedzieć?
- Zdobyć się na cierpliwość wobec nich. – z bólem dokończył Adam. – To się wykształca, czy… jest wrodzone?
- Uczymy się cierpliwości. Czasem przychodzi nam to łatwiej… czasem trudniej… ale czasem warto.
- Tylko czasem? – zaśmiał się Adam.
- Czasem, Adamie, czasem… - Ben pokiwał głową, z poważną miną. Poklepał Adama po plecach i mrugnął do niego łobuzersko. – Nauczysz się…

***

Mały Joe siedział przy korytku i bawił się papierowym statkiem. Nucił pod nosem niemrawą piosenkę i chlapał obficie wodą.
- Joe, jesteś już cały mokry. – usłyszał nad sobą łagodny głos. Joe spojrzał spod grzywki na starszego brata. Sylwetka, stojąca pod słońce byłą wyjątkowo duża, ciemna… i trochę przerażająca.
Adam przyklęknął przy nim… i stał się mniej straszny.
- To po to potrzebowałeś papieru? – Adam wziął do ręki przemoczony papierowy stateczek. – Chyba nie posłużył ci długo, prawda?
Joe kiwnął głową. Adam już nie wyglądał na złego. Kapelusz z szerokim rondem co prawda zasłaniał jego oczy, ale widać było, że brat się uśmiecha.
- Powiem tak… - Adam w końcu odchylił kapelusz. Obejrzał dokładnie łódkę, rozprostował pomięty papier i zmiął go w kulkę.
- Statek! – Joe wyciągnął ręce, żeby złapać mokre pozostałości po zabawce.
- Spokojnie – Adam pogłaskał go po włosach. – Papierowe statki nie są zbyt trwałe. Pokażę ci, jak zrobić sobie łódkę z kory… Pobawimy się jutro, na pikniku. W porządku?
Joe zawahał się przez chwilę – i przytulił się do brata.
- Przepraszam, myślałem, ze już jej nie potrzebujesz…
- Przeżyję… - jęknął Adam. – Joe, ty jesteś cały w wodzie, musisz się przebrać.

*Stars and Stripes - potoczna nazwa flagi amerykańskiej Smile