www.bonanza.pl

Rika

Widzę, że cię nurtuje ten "bliski kontakt z pewnymi częściami" Laughing

. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego? Inne by chciały... Chyba muszę Diego zaprosić do Ponderosy (mówię oczywiście o tygrysie szablozębnym).

Josefina

Niestety, w tych czasach tygrysy szablozębne już dawno wyginęły.
A szkoda, takie milusie zwierzątka Laughing

Rika

Josefina

Josefina

Josefina

zorina13

Josefina a musi być Meksykanin i to Manuel ?
Nie może być Antonio z Hiszpani ?

Josefina

Rika

Forumowy piknik.
Część VII.

Lena siedziała pod skałą i rysowała coś w swoim szkicowniku. Zerkała od czasu do czasu na Małego Joe. Praca ją pochłaniała. Nie zauważała świata poza swoim obiektem. Obiekt leżał zrelaksowany na boku, już we własnych spodniach, od połowy ciągle jednak owinięty kocykiem. Inna pozycja przez jakiś czas będzie kłopotliwa.

Lenie to nie przeszkadzało, materiał kocyka ładnie się udrapował , od góry wystawał ładny Joe a za nimi było ładnie zarośnięte jezioro Tahoe. Raj dla malarza, zwłaszcza z taką wrażliwą duszą. Lena postanowiła wykończyć też tło za głównym obiektem. Sosny były malownicze i gigantyczne. Nagle usłyszała za sobą:

- Ładnie rysujesz.
- Oo.. to ty... nie podchodź tak cicho - Lena odwróciła się i spojrzała w oczy Małego Joe. - Przestraszysz kogoś... a może nie chciałeś.
- A przestraszyłem cię?
- Nie specjalnie.
- Muszę tam jeszcze leżeć? - Joe przeniósł wzrok na jej szkicownik. - Chyba jeszcze nie skończyłaś.
- Nie, nie musisz. Wykończę bez modelu. Teraz to już łatwo.
- Łatwo... Dla mnie nigdy nie jest łatwo, ani na początku, ani na końcu. Adamowi to nieźle wychodzi. Ale on ludzi rysuje rzadko.
- Wiem. - Lena za późno ugryzła się w język.
- Skąd?
- A... chyba ktoś tu coś o tym mówił.... - bezpieczniej będzie wrócić do poprzedniego tematu. - A ty próbowałeś rysować?
- Kiedyś, jeszcze w szkole. Ale to nie jest moja mocna strona.
- A jaka jest?

Joe patrzył prosto w oczy Leny. Właściwie to znała odpowiedź na swoje pytanie. Teraz już wiedziała, że obraz z Bonanzy nie był wcale przesadzony. Ogromne oczy, długie rzęsy, słodka mina... dużo ma tych mocnych stron. Wiedziała też, czemu te dziewczyny tak tonęły w jego oczach. Toż to studnia bez dna. Joe też zdawał się zapomnieć, że nieładnie jest pozostawiać pytanie bez odpowiedzi.

- Chodź, pokażę ci ładne miejsce. - Zdecydował nagle i pociągnął ją za rękę.
Lenie chciało się śmiać jak przypomniała sobie wszystkie miejsca nad jeziorem, do których Joe zabierał dziewczyny.

- Mówiłeś, że nie wolno ci chodzić przez jakiś czas... - uśmiechnęła się tylko delikatnie. Chyba coś w tym uśmiechu musiało się spodobać Małemu Joe.
- „Jakiś”... ten czas właśnie się skończył. Zobaczysz coś, co bym namalował gdybym był malarzem.

Joe poprowadził Lenę wzdłuż jeziora. Po pewnym czasie kazał jej zamknąć oczy. Przez chwilę prowadził ją za rękę a potem ustawił starannie, jak malarz swój model i powiedział:
- Teraz patrz!
- Jakie śliczne nenufary! - to było pierwsze, co Lena zobaczyła. Białe kwiaty na tafli jeziora.
- Co to są... „nenufary”? - zapytał Joe.
- No tak, to pewnie nie są nenufary. - Lena nie mogła oderwać wzroku od białej powierzchni jeziora. - W Europie są takie kwiaty. Rosną na jeziorach. Wiesz, widziałam kiedyś jak jeden pan, cały w białym garniturze, zrywał te kwiaty dla jednej pani. Potem uklęknął taki cały mokry i jej je wręczył.
- Kochał ją?
- Chyba nie. Za to ta pani była wniebowzięta. To wspomnienie zostało jej do końca życia. Wiesz, czasem są takie nic nie znaczące chwile, które się pamięta, wbrew zdrowemu rozsądkowi, wbrew wszystkiemu. Właściwie to one nic nie znaczą a człowiek oddałby za nie kawał życia...

Lena zdziwiła się, czemu Joe nic nie mówi. Odwróciła się i nie było go za nią. Dziwne... Rozglądnęła się i zamarła. Joe stał po pas w wodzie i zbierał kwiaty. Uśmiechał się przy tym cudownie. Słońce było już nisko nad horyzontem i odbijało się w tafli obok jego jasnej koszuli. Tak, na tej koszuli teraz można było zobaczyć całą tęczę. Lena zmrużyła oczy i poczuła się jak malarz impresjonista. Widok zapierał dech, Lena była pewna, że to wspomnienie zostanie w jej pamięci do końca życia. A może nie w pamięci tylko gdzieś w niej. Gdzieś, gdzie można sięgnąć, gdy wokół człowieka robi się pusto i szaro. Gdzieś, gdzie nie dociera realne życie. Gdzieś, gdzie człowiek jest zawsze sam. I gdzie jest mu dobrze... bardzo dobrze... Zdołała tylko powiedzieć:

- Joe, Ania cię za to zabije.

Joe właśnie uznał, że ma kwiatów wystarczająco dużo. Odwrócił się i wolno przedzierając się przez wodę, zmierzał w stronę oniemiałej Leny. Mokre kwiaty opadały mu na ramię. Nic nie mówił, co jak pamiętała Lena, było niezwykłe samo w sobie. W końcu wyszedł na brzeg, uklęknął przed nią i zapytał:
- Czy tak zrobił?
- Tak, dokładnie tak... - Lena wyciągnęła rękę po kwiaty. Były mokre i zimne. Nawet tego nie zauważyła. Kwiaty też tylko przelotnie. Czy cały świat może się ograniczać do dwóch par źrenic w brązowych oczach?

Każdy, kto by ich teraz widział znałby odpowiedź na to pytanie. Joe wstał ociekając jeszcze wodą, Lena trzymała przed sobą naręcze kwiatów. Był od niej wyższy i musiał delikatnie podnieść jej brodę, żeby nic nie uronić z tego spojrzenia. Właśnie poczuł, że coś przyciąga go do jej ust.

- Joseph! - ten głos zagrzmiał jak huk burzy. Burzy gdzieś bardzo blisko. - Czy ty jesteś cały mokry?
- Kąpałeś się w ubraniu? - drugi grzmot zaraz po nim, tuż obok.
- Znowu trzeba ci przywieźć spodnie? - trzeci głos nie pozostawiał żadnej wątpliwości, że to koniec sielanki.

Rodzinka Cartwrightów w komplecie.

zorina13

Joe jako Tolibowski ?
Przynajmniej raz poświeciłaś córkę cały rozdział.

ania2784

Rika

ania2784

Dobrze, że tylko pocałunkami i że liście zostawiłaś w spokoju. Very Happy

Ewelina

Bardzo romantyczne i Lena nie będzie narzekać, że swatają ją z facetem starszym o 10 lat. Romantyczny przystojniak włazi dla niej do wody po nenufary, nie bacząc na rany odniesione w wypadku...