www.bonanza.pl

Aga

A więc nie bimbasz i wena Tobą targała.... Rolling Eyes

Ewelina

Jeśli tak ma wyglądać triumf sprawiedliwości, to juz nie wiem, facet powinien wisieć ... a tu robi się z niego ofiarę ... też mi się to i owo burzy Evil or Very Mad

Może jeszcze coś się wydarzy ... tak nie może być Exclamation

Hope nie powinna wyjeżdżać. Hoss to jej przeznaczenie, szczęście, przyszłość. Zupełnie niezła, ciekawa, bezpieczna ... są stworzeni dla siebie ...
Co dalej? Bardziej to już chyba nie da się ich potarmosić Razz

ADA

Aga

tak mi się zdawało, że Josh jest obrotny i dość wyrazisty jak na postać "czwartoplanową" i tak sobie wymyśliłam z powodu upału :-/

ADA

Aga, mimo upału całkiem nieźle kombinujesz Cool

Aga

Oczywiście więcej pary z ust nie puścisz? Laughing

ADA

Nie ... nie dam rady Confused

upał mnie wykończył Sad

Aga

Pędź wenę ADA ....

ADA

Zgodnie z życzeniem Agi popędziłam wenę.

***
W dzień powrotu do Ponderosy Hoss jeszcze raz chciał porozmawiać z Hope. Myślał, że może jakimś cudem dziewczyna zmieni swoje zdanie i zostanie w San Francisco. Całymi dniami marzył, żeby z nią być, zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa i sprawić żeby wreszcie mu zaufała i była tak zwyczajnie szczęśliwa. Chciał się przy niej zestarzeć, bo że ona będzie wiecznie młoda to wiedział bez dwóch zdań. A teraz z tych marzeń nic nie pozostało. Hope nawet nie chciała zejść na dół, żeby się jeszcze raz pożegnać. Poprosiła tylko doktora Madigana, żeby przekazał Hossowi życzenia szczęśliwej podróży. A przecież nie tak miało być. W skrytości ducha liczył, że wróci do domu, jako szczęśliwy narzeczony. Wszystko w nim krzyczało z bólu. Próbował zrozumieć Hope, ale nie potrafił. Wiedział, tylko, że po raz kolejny stracił kobietę, na której mu bardzo zależało, której chciał rzucić cały świat do stóp.
Podróż do domu przebiegła Adamowi i Hossowi w minorowych nastrojach. Prawie nie odzywali się do siebie. Gdy przyjechali do Virginia City dzień chylił się ku zachodowi, a złotoczerwone słońce kończyło za horyzontem swą wędrówkę. Zmęczeni wysiedli z dyliżansu i od razu ujrzeli czekających na nich ojca i Małego Joe. Benowi wystarczyło jedno spojrzenie, żeby wiedzieć, co się stało. O nic nie pytał. Wiedział, że z takim bólem każdy musi uporać się sam. Po krótkim powitaniu wsiedli do bryczki i w milczeniu pojechali do Ponderosy.
Dzień mijał za dniem. Hoss zawsze pracowity, przykładał się do wykonywania swoich obowiązków, jak nigdy dotąd. Jeździł na wyręb lasu, pracował przy bydle, naprawiał ogrodzenia. Codziennie też jeździł do „Uśmiechu losu” i pomagał bratu. Adam potrzebował jego pomocy, bowiem mimo stosowania się do lekarskich zaleceń jego ręka nadal pozostawała niesprawna.
Był późny wieczór, gdy Hoss wciąż jeszcze pracował w stajni brata. To zajęcie dawało mu wytchnienie. Lubił ten czas, gdy był sam na sam ze zwierzętami. Nie musiał wtedy myśleć o Hope, a ból, który pojawiał się na wspomnienie dziewczyny wydawał się jakby mniejszy. Adam zaniepokojony przedłużającą się nieobecnością brata stanął w drzwiach stajni i z troską przyglądał się Hossowi. Czuł się winny cierpień brata i choć Adeline powtarzała mu, że nikt przecież nie mógł przewidzieć takiego obrotu sprawy, to i tak wciąż miał ogromne wyrzuty sumienia.
Cicho podszedł do Hossa i kładąc mu dłoń na ramieniu powiedział:
- Skończ już na dziś. Zmęczony jesteś i pewnie głodny. Chodź do domu, Adeline czeka na nas z kolacją.
- Już kończę. Wiesz Adamie trzeba Sportowi koniecznie wymienić podkowę. Zobacz tu się obluzowała i mogą wchodzić drobne kamienie. Trzeba to zrobić jak najszybciej. Poza tym kopyta ma zbyt suche. Jutro przyniosę specjalne mazidło, to mu je nasmaruję. Na razie lepiej, żebyś na nim nie jeździł nich sobie konik odpocznie – powiedział Hoss gładząc Sporta po szyi.
- Rano, gdy go siodłałem wszystko było w porządku – powiedział zaniepokojony Adam – pokaż niech zobaczę to kopyto.
- No, spójrz sam. Widzisz, podkowiak jest obluzowany. Wiesz przecież, że cały ciężar konia opiera się na kopycie. Musi rozkładać się dokładnie na całej jego podeszwie. Trzeba dbać, żeby kopyto było szerokie i symetryczne, no i odpowiednio nawilżone. Kopyta zbyt suche będą pękać i kruszyć się.
- Hoss, ja to wszystko wiem i dbam o konie – próbował przerwać bratu Adam.
- On powinien chodzić po wilgotnej trawie. Wtedy będzie miał naturalnie nawilżone kopyta … - nie przestawał mówić Hoss.
- Daj spokój …
- …, ale pamiętaj, że nadmierne nawilżenie może przynieść odwrotny skutek. Kopyta będą zbyt miękkie i osłabione.
- Hoss, ja o tym wszystkim wiem! – podniesionym głosem powiedział Adam. Hoss zamilkł i po chwili spojrzał na brata tak jakby dopiero, co odzyskał przytomność. Adam wyjął z jego dłoni kleszcze do doginania podkowiaków i spokojnym już głosem rzekł:
- Posłuchaj mnie, tak dalej być nie może. Przestań się zadręczać, bo wreszcie się rozchorujesz. Hoss, wiem, co czujesz do Hope i tym bardziej jest mi przykro, że tak to wszystko się potoczyło. Liczyłem, że jednak dogadacie się. Gdy nie mój głupi pomysł …
- To nie był głupi pomysł Adamie. Ten potwór powinien ponieść karę, za krzywdę, jaką wyrządził Hope. Gdybym tylko dostał go w swoje ręce – ogromne dłonie Hossa odruchowo zacisnęły się w pięści, a w jego oczach zapłonął gniew.
- Nawet o tym nie myśl. Wiem, jakie uczucia tobą targają, ale tak nie można – próbował uspokoić brata Adam.
- Skąd możesz wiedzieć! To nie twoją Adeline skrzywdzono.
- Masz rację, nie wiem, ale gniew tu nic nie pomoże. Hoss pamiętaj, że jest różnica między zemstą i karą. Jeśli posuniesz się do zemsty, to tak jakbyś popełnił samobójstwo. Nie będziesz mógł z tym żyć.
- Wiem o tym braciszku i wiem też, że dobrze mi życzysz. Powiedziałem Hope, że będę na nią czekał i dotrzymam słowa, ale nie chcę już więcej o tym mówić. Może za jakiś czas, gdy przestanie tak boleć.
- Dobrze. Będzie tak jak sobie życzysz. Ale teraz chodźmy już do domu, bo inaczej Adeline zmyje nam głowy – odparł Adam.
- No, to chodźmy – powiedział Hoss sięgając po kapelusz wiszący na kołku i jakby mimochodem dodał – Adamie, powiedz Todowi, żeby za mną nie łaził. Wiem, że się o mnie martwisz, ale opiekun mi nie potrzebny. I nie bój się, nie zrobię niczego głupiego.

***
Na następny dzień dotarł do Adama list od doktora Madigana, w którym to doktor wyrażał nadzieję, że obaj bracia szczęśliwie dotarli do Ponderosy. Pisał też o wyjeździe Hope do Londynu i jej wyrzutach sumienia w stosunku do Hossa. Na końcu listu znalazła się wiadomość, która wywołała w Adamie mieszane uczucia. Na równi było to zaskoczenie, jak i swego rodzaju radość, a nawet satysfakcja. Otóż okazało się, że w dwa dni po ich wyjeździe z San Francisco, ktoś napadł na Henrego Grandwelsa, okrutnie go okaleczył i porzucił w ciemnym zaułku Barbary Coast, dzielnicy nierządu. Nim, go znaleziono zmarł z upływu krwi. Obrażenia był dość zaskakujące, bowiem został wykastrowany, ale nie to było przyczyną śmierci. Gdy znaleziono Grandwelsa w jego piersi tkwił nóż.
Adam czytając list od Madigana siedział akurat na ławce przed domem. Po podwórzu kręcił się jego zarządca Josh, który właśnie przyjechał z pastwiska. Widząc Adama skinął mu głową, przetarł spocone czoło chustą i podszedł do pompy, żeby trochę się odświeżyć. Miał dla swojego pracodawcy same dobre wieści, a i humor ostatnio mu dopisywał. Gdy umył się podszedł do Adama mówiąc:
- Mieliśmy dzisiaj dobry dzień. Prawie wszystko przyszykowane do spędu. Najdalej pojutrze możemy ruszać, o ile oczywiście Hoss będzie gotowy.
- Jest gotowy. Był tu rano i powiedział, że może ruszać choćby i jutro.
- To świetnie. Powiem chłopcom, żeby się szykowali – odparł Josh.
- Dwa tygodnie wam wystarczą? – spytał Adam
- Myślę, że tak. Nie powinno być żadnych problemów.
- To dobrze, bo zdaje się, że mieliście ostatnio jakieś kłopoty z tym dużym buhajem.
- To prawda, ale odkąd stał się wołem jest bardzo spokojny – odrzekł Josh.
- Rozumiem, że te nowe narzędzia z San Francisco bardzo się przydały – powiedział Adam uważnie przyglądając się swojemu zarządcy.
- A tak, są świetne. Zwłaszcza ten emaskulator. W Virginia City nie znalazłbym takich kleszczy do kastracji – odparł Josh.
- Rozumiem – powiedział Adam i dodał - dostałem dzisiaj list od doktora Madigana. Masz pozdrowienia.
- Dziękuję.
- Doktor napisał, że ktoś zabił Grandwelsa.
- Nie będę po nim płakał. Należało się bydlakowi – odparł Josh.
- Nim umarł został wykastrowany – powiedział Adam spoglądając z zaciekawieniem na zarządcę.
- No, cóż powtórzę jeszcze raz. Należało mu się – powiedział ze stoickim spokojem Josh i dodał – pójdę już. Przed spędem zawsze jest dużo pracy.
Adam wolno wstał z ławki i jakby od niechcenia zapytał:
- Josh, czy jest coś, o czym powinienem wiedzieć?
- Chyba już się domyśliłeś. Tak, to prawda, po spotkaniu ze mną i chłopcami mógł śpiewać jedynie falsetem, ale żył – odparł Josh patrząc Adamowi prosto w oczy.
- Wierzę ci i nie chcę, żebyście mieli kłopoty. Dobrze, że jedziecie na spęd – powiedział Adam.
- Też myślę, że to dobrze – z uśmiechem rzekł Josh.

***
Spęd trwał o tydzień dłużej niż planował Josh. Było to zajęcie trudne i niebezpieczne. Ostatnio coraz częściej dawały się we znaki bandy złodziei bydła. Stada były również narażone na napady ze strony Indian, którzy szczególnie jesienią w ten właśnie sposób zdobywali żywność na zimę. Hoss, Josh i jego chłopcy oraz zatrudnieni na ten czas kowboje mieli ręce pełne roboty. Pracy było bardzo dużo, bowiem oprócz ciągłego czuwania, po spędzeniu bydła w jedno miejsce trzeba było je posegregować i wypalić znaki własnościowe. Wreszcie wrócili do „Uśmiechu losu” zmęczeni, ale jednocześnie zadowoleni z dobrze wykonanej roboty. Uczciwie zapracowali na parę dni wytchnienia i teraz każdy z nich na swój sposób postanowił je wykorzystać.
Hoss wrócił ze spędu, co prawda trochę szczuplejszy, ale za to bardziej pogodny i jakby pogodzony z losem. Teraz, gdy mógł pozwolić sobie na odpoczynek znikał gdzieś na całe dnie. I tylko Adam wiedział, że jego brat jeździł do swojego tajemnego wąwozu, gdzie rosną ogromne paprocie, których liście, gdy przyciśnie się je do dłoni zostawiają złote ślady. Kiedyś pojechał tam za nim i z ukrycia obserwował brata. Widział, z jakim szacunkiem i wręcz nabożeństwem Hoss patrzył na otaczającą go przyrodę. Jego rysy stały się wówczas łagodne, a twarz zrobiła się nieomal piękna i gdyby nie smutek malujący się w błękitnych oczach Hossa można byłoby powiedzieć, że to najszczęśliwszy człowiek pod słońcem. W tej scenie było tyle intymności, że Adam poczuł się zawstydzony. Najciszej jak tylko potrafił wycofał się ze swojej kryjówki i czym prędzej postanowił wrócić do domu.
Hoss nie podejrzewał nawet, że ktoś odkrył jego samotnię. Było mu tu dobrze. Nie musiał z niczego się tłumaczyć, o nic prosić. To był jego czas, czas, w którym rozmyślał o Hope, marzył i tęsknił do niej. Wciąż nie mógł zrozumieć, dlaczego dziewczyna odepchnęła go i nie chciała mu zaufać. Gdyby potrafił zapomnieć, może wszystko stałoby się prostsze. Tylko, że on w każdym podmuchu wiatru, w każdym promieniu słońca widział jej piękną twarz i wiedział, że dopóki w brzuchu ma tysiące motyli nigdy nie zapomni o Hope.

***
Adeline krzątała się w kuchni szykując obiad. Praca szła jej jak po grudzie. Od pewnego czasu źle się czuła i miała poranne mdłości. Wiedziała, co jest tego przyczyną, ale nie chciała jeszcze dzielić się nowiną z mężem nim nie odwiedzi doktora Martina. Znowu zakręciło się jej w głowie. Usiadła przy stole głęboko oddychając. Po chwili przykre objawy minęły i Adeline mogła wrócić do przerwanej pracy. Czas naglił. Obiad jeszcze nie był gotowy, a przecież lada chwila spodziewała się powrotu Adama, który od rana był u ojca w Ponderosie. Wyjrzała przez okno. Synowie grzecznie bawili się na podwórzu, a mała Lizzy spała w swoim pokoju na górze. Miała już nakrywać do stołu, gdy usłyszała tętent konia. „To Adam” pomyślała i uśmiechnęła się ciepło. Podeszła do kredensu, żeby wyjąć talerze i wtedy usłyszała, jak ktoś lekko zapukał do drzwi i prawie natychmiast je otworzył. Zdziwiona, bowiem nikogo oprócz męża się nie spodziewała, pomału odwróciła się i zupełnie zaskoczona o mało, co nie upuściła talerzy.
- Nie wierzę! To ty?! To naprawdę ty?! – krzyknęła radośnie.
- Witaj Adeline.
- Mój Boże, co za niespodzianka – powiedziała już nieco spokojniej Adeline odstawiając talerze na stół i podchodząc do zupełnie nieoczekiwanego gościa – witaj. Jak dobrze cię widzieć. Nawet nie wiesz, jaka jestem szczęśliwa.
- To tak jak ja. Dobrze tu znowu być.
Adeline otoczyła ramionami niespodziewanego gościa i mocno do siebie przytuliła. Wtedy to właśnie wszedł Adam. Przystanął w drzwiach lekko oszołomiony, tym, co zobaczył. Jego żona, bowiem ni mniej ni więcej czule obejmowała jakiegoś młodego mężczyznę. Przez moment poczuł kłujące igiełki zazdrości. Ostatkiem sił powstrzymał się przed gwałtowną reakcją. Stał i czekał na zakończenie tej czułej sceny. Nie mogąc się jednak doczekać jej końca znacząco chrząknął raz i drugi. Niestety nie przyniosło to spodziewanego efektu. Dopiero, gdy niemal krzyknął „Adeline, może przedstawisz mi tego młodzieńca” jego żona wreszcie spostrzegła, że wrócił do domu. Równocześnie nieznajomy, którego tak czule obejmowała Adeline odwrócił się i powoli zdjął kapelusz. Adam nie wierzył własnym oczom i dopiero po dłuższej chwili dotarło do niego, kto przed nim stoi. Teraz i on szeroko otworzył ramiona mówiąc wzruszonym głosem:
- Witaj.

***

Aga

ADA naród będzie Ci wdzięczny Wink

zorina13

Nie mam pojęcia ,kto jest tym młodzieńcem ,którego Adeline obejmowała.
Miałam w pierwszej chwili nadzieję ,że Hope wróciła.

Gość

ja naiwnie pomyślałam, że może obcięła włosy Smile

ADA, widzę, że dużo przybyło w twoim opowiadaniu - prześlizgnęłam się wczoraj wzrokiem i widzę, że czeka mnie kilka wstrząsających momentów Smile

ADA

Senszen to prawda troszeczkę się działo Rolling Eyes

Mam nadzieję, że Ci się spodoba Smile

Camila

Interesujące pojawienie się tego chłopaczka.
Jeżeli tak dobrze go znają to chyba może być jakaś rodzina Question

Gość