www.bonanza.pl

Gość

Z ponad piętnaście (albo nawet i dwadzieścia?) lat temu raz poszłam łowić ryby. Laughing

Ludzie mają ciekawsze historie do opowiadania Laughing

ADA

Senszen, ale łowiłaś i... złowiłaś, i to najbardziej się liczy Wink

Aga dziękuje serdecznie za komentarz.

ADA

Ten odcinek to efekt wczesnej pobudki Rolling Eyes

Miłej lektury Smile

***

- Kto, u licha pozwolił pani wziąć moje dziecko?! – krzyknął wściekły Danny i nie spoglądając nawet na kobietę, zajął się uspokajaniem płaczącej córeczki. W ułamku sekundy zapadła cisza przerywana jedynie płaczem Karen. I wtedy Daniel spojrzał na stojącą przed nim pobladłą, przerażoną kobietę, i zamarł. W kobiecie tej rozpoznał, bowiem Elizabeth Cartwright. Nie był w stanie wypowiedzieć słowa tylko patrzył na zszokowaną, bliską łez Lizzy. Dziewczyna wreszcie na tyle doszła do siebie, że zdołała wydukać:
- Przepraszam, ja przecież nie zrobiłabym dziecku krzywdy. Madison pozwoliła mi ją wziąć na ręce. Gdybym wiedziała, że tak ciebie…, że tak pana zdenerwuję, to nigdy, przenigdy nie zbliżyłabym się do pańskiej córki.
- Madison nie miała takiego prawa. A moje dziecko nie jest zabawką, którą każdy, kto chce może się zabawiać – odparł ostro Danny.
- Danielu, uspokój się! Przecież nic się nie stało, a Elizabeth nie jest nikim obcym. – Madison stanowczym tonem zwróciła się do szwagra. W tej chwili Daniel zrozumiał, że posunął się za daleko, a jego nadzieje na zbliżenie się do Lizzy legły w gruzach. Być może szybkie przeprosiny i wyjaśnienie niemiłej sytuacji mogłoby temu jakoś zaradzić, ale niestety było już za późno. Wiele osób pamiętając o tym, że tych dwoje było narzeczeństwem, spoglądało teraz na nich z zaciekawieniem. Część z nich półgłosem wymieniało uwagi. Lizzy czuła, jak płoną jej policzki. Bezradnie rozejrzała się wokół. Jej rodzice, którzy rozmawiali właśnie z pastorem i jego żoną stali na tyle daleko, że nie zdążyli jeszcze zorientować się w sytuacji. Rodzeństwo też nie zwracało na nią uwagi zajęte obserwowaniem emocjonujących rzutów podkową. Zupełnie nieoczekiwanie z pomocą przyszedł jej Peter Ruck, który mimo, tego, że towarzyszył jej siostrze Victorii, zauważył całe to nieszczęsne zajście. Szybko pochylił się nad Vicky i coś jej powiedział. Ona ze zrozumieniem skinęła głową i ze współczuciem spojrzała na siostrę. Lizzy poczuła, jak kręci jej się w głowie. Gdyby nie Peter, który ją podtrzymał pewnie upadłaby. Z wdzięcznością spojrzała mu w oczy cicho mówiąc:
- Peterze, zabierz mnie stąd.
- Oczywiście moja droga. – Odparł, a patrząc zimnym wzrokiem na Daniela powiedział: - A z panem jeszcze się policzę.
I wtedy Daniel powiedział coś, czego w chwilę później gorzko pożałował.
- A niby, z jakiego powodu? Czyżby ta panna była pana narzeczoną?
- A gdyby tak było, to gotów byłby pan dać mi satysfakcję? – spytał Ruck z iście angielskim spokojem.
- Tu i teraz – warknął Danny ledwie nad sobą panując. - Jeśli faktycznie panna Cartwright jest pana narzeczoną to może powinien pan wytłumaczyć jej, co wypada, a czego nie wypada robić.
- Dosyć tego. Nie pozwolę panu obrażać panny Cartwright. Jeszcze dziś wieczorem przyślę swoich sekundantów. Ustalą czas i miejsce pojedynku.
- Peter, proszę tylko nie to – na twarzy Lizzy malowało się przerażenie.
- Panowie spokojnie. Nerwy w niczym tu nie pomogą – Paul, który usłyszał końcówkę tej jakże gwałtownej rozmowy próbował ostudzić emocje. – Przyznaję, że mój brat zachował się w stosunku do panny Elizabeth nietaktownie, ale myślę, że wszystko możemy spokojnie sobie wyjaśnić. Ja ze swej strony przepraszam ciebie Elizabeth i pana, panie Ruck. Proszę usiądźmy i porozmawiajmy. Ty Danielu również.
- Nie mamy, o czym rozmawiać panie Reed – odparł Peter lodowatym tonem. – Pański brat przekroczył wszelkie granice przyzwoitości. Powiedziałem, co miałem do powiedzenia. Resztę ustalą moi sekundanci. Żegnam państwa. Elizabeth jedziemy?
- Tak – odparła dziewczyna drżącym głosem i spoglądając na starszego z braci Reed powiedziała: – Paul, nie musisz mnie przepraszać. To nie twoja wina. A ja, cóż… może faktycznie nie powinnam brać na ręce cudzych dzieci.
- Lizzy, proszę nie mów tak. Przecież to niedorzeczność. A ty Danny, co tak stoisz? Nie widzieliście się ponad rok, a teraz… - Paul już sam nie wiedział, co powiedzieć.
- Widocznie rok to za krótko – zauważył Peter z ironicznym uśmieszkiem. - Państwo wybaczą, ale muszę odwieźć pannę Cartwright do domu, bo za przyczyną tego pana – tu wskazał Daniela - nie czuje się najlepiej.
- Jak pan śmie?! – Danny spurpurowiał, a Karen znowu zaczęła płakać.
- Dosyć Danielu! Nie rób przedstawienia – syknął Paul przytrzymując brata za ramię. – Oddaj mi dziecko, a sam ochłoń. Słyszysz?! Powiedziałem dosyć!
Ostre słowa brata otrzeźwiły Danny’ego na tyle, że bez sprzeciwu podał mu Karen, a sam bezsilnie patrzył, jak Peter Ruck pomaga Lizzy wsiąść do bryczki, jak siada obok niej i bierze lejce w dłonie, i jak konie ruszają z miejsca, a potem znikają za zakrętem tuż obok miejscowego hotelu. Daniel czując, wzbierającą w nim rozpacz mocno zacisnął powieki. To koniec – pomyślał – co ja najlepszego zrobiłem, mój Boże, co ja zrobiłem. Otworzył oczy i błędnym wzrokiem potoczył wokół siebie. Był taki zmęczony, tak bardzo zmęczony. Nie był w stanie zrozumieć, co się z nim dzieje i z czego właściwie cieszą się otaczający go ludzie. A oni bawili się w najlepsze. Jedni przekrzykiwali drugich. Ktoś roześmiał się głośno. Ktoś inny z zawzięciem tłumaczył swoje racje. Dzieci biegały pokrzykując i zaśmiewając się do rozpuku. Zewsząd dochodził radosny gwar. Gromkie brawa rozległy się po ogłoszeniu zwycięzców konkursu na najsmaczniejsze ciasto. Zabawa trwała w najlepsze i królowała wszechobecna radość. A Daniel? Cóż, on pragnął jednego, uciec gdzie oczy poniosą i wtedy właśnie dostrzegł zbliżającego się Adama Carwrighta. Wyraz jego twarzy mówił sam za siebie.

***

Bryczka jechała piaszczystą drogą, która tuż za wzniesieniem łagodnie skręcała na zachód i biegła nad brzegiem rzeki. Po trzech może czterech milach zaprzęg zwolnił. Droga prowadziła teraz nieco pod górę i z lewej strony ocieniona była rosnącymi tu na każdym kroku sosnami. Peter nie miał zamiaru poganiać koni, więc szły sobie leniwie noga za nogą. Z troską spoglądał na cichą, zatopioną w swoich myślach Elizabeth. Od momentu opuszczenia festynu dziewczyna nie odezwała się ani słowem. Mógł tylko wyobrażać sobie, co przeżywa i jakim bólem, i upokorzeniem musiały być dla niej słowa wypowiedziane przez tego rozwścieczonego mężczyznę. Było mu z tego powodu wyjątkowo przykro, zwłaszcza, że polubił pannę Cartwright. Oczywiście domyślał się, kto był sprawcą tego haniebnego incydentu i tym bardziej chciał dać mu nauczkę. Elizabeth była jego przyjaciółką nie mógł, więc inaczej zareagować. Pojedynku nie obawiał się. Był świetnym strzelcem. Pomyślał, że będzie to niezłe urozmaicenie monotonnego życia bankiera. Mimowolnie na jego twarzy pojawił się nikły uśmiech. Zaraz jednak jego myśli pobiegły w inną stronę i uśmiech, jak szybko się pojawił tak szybko zgasł. Działając impulsywnie zapomniał o czymś niezwykle dla niego ważnym. Podjął decyzję, z której nie sposób było się wycofać. A, jeśli to on odniesie rany w tym pojedynku, albo, co gorsza straci życie? Westchnął tylko bezgłośnie. Pojedynek to sprawa honoru, a on Peter Ruck cenił sobie honor nade wszystko. Będzie, co ma być – wzruszył ramionami i nie zaprzątając sobie głowy tymi niezbyt wesołymi myślami spojrzał nieznacznie na Lizzy. Ona jakby wyczuwając jego wzrok uniosła głowę. Ogromne niebieskie oczy wilgotne od łez patrzyły na niego badawczo z jakimś dziwnym natężeniem. Peter nie wiedzieć, czemu poczuł niepokój, który pogłębił się, gdy dziewczyna poprosiła go, aby zatrzymał konie. Nic nie mówiąc posłusznie wykonał jej prośbę.
- Dobrze się czujesz? – spytał wciąż zaniepokojony.
- Tak – odparła. – Peterze, chciałam cię o coś zapytać.
- Proszę, pytaj.
- Czy twoja oferta jest nadal aktualna? – wyrzuciła z siebie jednym tchem i nie czekając na odpowiedź dodała: - bo jeśli tak, to przyjmuję ją i zostanę twoją żoną.
Peter zupełnie zaskoczony najzwyczajniej w świecie zaniemówił. W tej chwili spodziewałby się wszystkiego, ale nie przyjęcia jego oferty, którą złożył dziewczynie w zupełnie innej sytuacji i której jeszcze nie tak dawno piękna Lizzy w ogólne nie brała pod uwagę.
- Elizabeth… - zaczął, ale nie dała mu dojść do słowa.
- Peter, przysięgam, że będę dla ciebie naprawdę dobrą żoną i dobrą matką dla naszych dzieci. Nie zawiedziesz się na mnie i nie powstydzisz. Wiem, że ani ty, ani ja nie darzymy się miłością, ale sympatia, jaką do siebie czujemy to na początek całkiem niezły kapitał.
- Lizzy – ujął jej dłonie w swoje ręce – moja piękna Lizzy, nie wiesz nawet, jak bardzo mi to pochlebia…
- Zgadzasz się, więc? Peter, obiecuję, że…
- Poczekaj chwilkę, szalona dziewczyno – uśmiechnął się ciepło. – Lizzy posłuchaj mnie uważnie. Jeszcze miesiąc temu, gdybyś przyjęła tę moją ofertę byłbym niezwykle usatysfakcjonowany i powiedziałbym, że zrobiłem świetny interes. Interes życia.
- Taki może być.
- Nie Lizzy, nie może być – odparł Peter.
- Mam rozumieć, że mnie nie chcesz? – spytała głosem, w którym brzmiał zawód.
- To nie tak. Jesteś wspaniałą młodą kobietą, zasługującą na to, żeby być kochaną i kochać. Ze mną prędzej czy później stałabyś się nieszczęśliwą. Sympatia i przyjaźń to wiele, ale nie zastąpią prawdziwej miłości, takiej płynącej z głębi serca. Lizzy, jeśli chcesz wyjść za mnie, tylko po to, żeby odegrać się na nim to, wybacz, ale, jest to najgłupsze, co możesz zrobić.
- Skąd wiesz, o kogo chodzi?
- Moja droga przyjaciółko – Peter zaśmiał się cicho i czułym gestem dotknął jej ramienia. – nie bądź dzieckiem. Oboje i ty i on nie potrafiliście oderwać od siebie wzroku. Kochacie się to jasne. Nie rozumiem tylko, dlaczego uparliście się zadawać sobie ból.
- Bo… bo wszystko tak bardzo się pokomplikowało – Lizzy chlipnęła i ukryła twarz w dłoniach. Peter wiedziony współczuciem otoczył ją ramionami i przytulił do siebie.
- Popłacz sobie. To zwykle pomaga – powiedział ze zrozumieniem. Dziewczyna wtulona w jego ramiona cicho łkała. Łzy płynęły jej po twarzy nieprzerwanym strumieniem. W objęciach przyjaciela wypłakiwała cały swój żal i rozczarowanie. Pod wpływem kojącego dotyku Petera, powoli uspokajała się, a ból, który jeszcze przed chwilą był nie do zniesienia zaczął odpływać, zanikać. Wreszcie odetchnęła głęboko i uśmiechając się przez łzy pociągnęła głośno nosem. Rozśmieszyło to Petera niepomiernie. Nie wypuszczając dziewczyny z objęć wyjął z kieszeni chusteczkę i delikatnie podsunął Lizzy. Przecząco pokręciła głową i z reticule wyciągnęła własną, mówiąc, że ma jeszcze jedną, gdyby znowu zaczęła się nad sobą roztkliwiać. Peter zaśmiał się i pochwalił kobiecą przezorność.
Całej tej scenie już od jakiegoś czasu przyglądał się młody mężczyzna siedzący na kasztanowatym wierzchowcu. Koń ze zniecierpliwieniem przebierając kopytami cicho parsknął. Mężczyzna pobladły z wściekłości nie mógł uwierzyć w to, co widział. Lewą dłoń zacisnął aż do bólu na łęku siodła. Prawą położył na rękojeści rewolweru zastanawiając się czy już teraz zrobić z niego użytek. Do połowy wysunął broń z kabury. Po chwili opanował się na tyle, żeby zrezygnować z jej użycia. Rewolwer wrócił na swoje miejsce. Mężczyzna cicho zaklął, po czym równie cicho wycofał konia i ruszył przed siebie.

***