www.bonanza.pl

zorina13

To czekam na ostatni fragment ,gdy z jego ramion poleci wprost do nieba.

Mada

ADA

Jaka miła niespodzianka w ten deszczowy majowy dzień.

Spodobał mi się przerażony Adam mknący na pomoc żonie. Dobrze, że Hoss pogonił za bratem, bo inaczej kiepsko by się to skończyło ... oczywiście dla tego pseudowuja.

Aga

Ewelina

Świetne opowiadanie, ale pomarudzę, że wuj Aron stanowczo został zbyt łagodnie potraktowany ... powinien był troskliwie posmarowany smołą i obsypany pierzem ... zdaje się, taka była ulubiona kara Amerykanów ... oczywiście widzów, bo skazańcy to mniej zadowoleni bywali ... Laurze też bym, chętnie dołożyła Evil or Very Mad

Ale przede mną kolejne odsłony, wiec może nic straconego Very Happy

ADA

Aga, u mnie zaległości ? ja przeżywam męki tworzenia, a wszystko to przez Laurę. To jednak koszmarna baba Laughing

Aga

Ewelina

Ja wujowi i Laurze niczego nie żałuję ... o palu wprawdzie nie napomykałam, bo to jednak był zdaje się brat Bena, ale ... ja go z niego nie ściągałabym Very Happy

Aga

****
Uprzejmie donoszę, że w poniższym fragmencie odnajdziecie kilka swoich zwrotów z postów, dosłownych lub przekręconych na potrzeby ostatniej, nieco ślamazarnej odsłony.
****

Adam szedł powoli po schodach trzymając Cassidy za dłoń. Czekał na tę chwilę od miesiąca, a teraz złapała go trema. To nie jest zwyczajna, typowa noc poślubna, oczekiwana przez małżonków jako kolej rzeczy w noc po złożeniu przysięgi i tańcach do białego rana. Adam potarł powoli szczękę, a w jego głowie myśli galopowały jak szalone. Musiał stanąć na wysokości zadania. Chciał by wszystko było na jak najwyższym poziomie. To nie panienka, która opuściła ciepły dom rodziców, a jej życie przebiegało zgodnie z zaplanowanym rytmem w najdrobniejszych szczegółach, ale doświadczona okrutnie przez los kobieta, skrzywdzona przez podłego człowieka, a właściwie dwóch. Adam westchnął ciężko i zamknął na chwilę oczy. Jak wytłumaczyć zranionemu przez kojota łabędziowi, że nie wszystkie kojoty są złe? Jak wytłumaczyć pokąsanemu przez węża umierającemu ptakowi, żeby zaufał innemu wężowi?

-Adam zaczekaj. –dziewczyna zatrzymuje się w połowie drogi.
-Tak kochanie?
-Gulasz …chyba nie chcesz żeby Joe przybył tutaj gasić pożar. –dziewczyna zbiega lekko ze schodów znika w kuchni.

Adam słyszy dźwięk odsuwanego garnka. Wzdycha z ulgą. Myślał, że jednak pozostanie mu pozostać dłużej o „chlebie i wodzie.” Cassidy pojawia się w drzwiach. Adam oparty leniwie o poręcz z ręką w kieszeni z nogą na stopniu, w tej swojej lekko znudzonej pozie wygląda niezwykle pociągająco. Unosi brwi w niemym pytaniu.

-Wyglądasz jak milion dolarów. –uśmiecha się Cassidy.

Powoli idzie w górę nie spuszczając z męża oczu. W jej spojrzeniu i na twarzy widzi całą gamę emocji, ale nie dostrzega śladu lęku czy niepewności. Adam wysuwa rękę z kieszeni i wyciąga przed siebie czekając by ująć i pocałować delikatnie dłoń Cassidy, która powoli z ufnością oczach właśnie stanęła przed nim. Bez zakłóceń docierają do małżeńskiego łoża, które będzie świadkiem końca wyboistej drogi, świadkiem przypieczętowania naprawdę prawdziwej, miłości szlachetnego mężczyzny i czystej, niewinnej kobiety. Adam zerka na żonę i całuje ją w czoło chcąc dodać jej otuchy i odprężyć ją i siebie przed tą ważną dla nich chwilą. Wsuwa dłoń we włosy Cassidy i przyciąga ją całując delikatnie w usta, raz i drugi, subtelnie, nieintensywnie. Wreszcie jego dłonie znajdują i radzą sobie z szeregiem drobnych guzików sukni na plecach żony, po tym jak zaplątały się we włosy Cassidy, która zgrabnym ruchem odgarnęła je z karku, odwracając plecami do męża. Uwolniona suknia zsuwa się na podłogę. Adam gładzi kciukiem jeszcze widoczne ślady palców na szyi i karku Cassidy. Jak w zwolnionym tempie powraca koszmarna scena. Otwiera drzwi i widzi Arona przygważdżającego do ściany jego drobną żonę. Próżno odgania obraz, na zawsze zostanie w jego pamięci. Zdaje sobie nagle sprawę z ogromu odpowiedzialności jaką niesie na swoich barkach. Musi sprawić by zraniona przez innego mężczyznę kobieta zaufała temu właściwemu. Całuje ślady na szyi i karku. Żona lekko zawstydzona odwraca się i przytula się do męża mocno, czując ciepło jego ciała przez materiał czarnej koszuli. Po chwili jednak zanurza dłonie w jego włosach i całuje męża delikatnie w usta. Adam przyklękając kolanem na łóżku zmusza delikatnie dziewczynę do położenia się na plecach. Przez chwilę podparty na dłoniach delektuje oczy widokiem żony, która drżącymi dłońmi walczy z guzikami jego koszuli. Kiedy w końcu zsuwa mu ją z ramion, Adam przygniata swoim ciałem Cassidy i całuje w zagłębienie szyi. Walcząc z narastającym napięciem i rozchodzącą się adrenaliną coraz intensywniej całuje żonę znacząc gorącymi wargami trasę na jej ciele. Już dawno przekroczył granicę pieszczot, przy której Cassidy blokowała się i sztywniała. Przerywa na ułamek sekundy i spogląda żonie w oczy, na wszelki wypadek gdyby jednak dostrzegł w nich cień niepewności. Wszak jest dżentelmenem, poddanym w ostatnim czasie ciężkiej próbie, której niejeden mężczyzna mógłby nie podołać.

-Tak? –Cassidy patrzy z napięciem na wahającego się Adama.
-Jesteś pewna…-niski, chrapliwy głos męża powoduje przyjemny dreszcz na ciele dziewczyny, w oczach której nie znajduje cienia lęku, tylko ufność, oczekiwanie i namiętność.
-Jestem….-zdążyła szepnąć oplatając jego szyję na ułamek sekundy przed wejściem do raju.

......(kropeczki dla Eweliny wszak chciała Wink

)

* Trzy godziny i cztery wizyty w raju później *

-Cholera papiery! –Adam zerwał się i wciągnął spodnie, kiedy usłyszał intensywne walenie do drzwi. –Zaraz wracam skarbie. –cmoknął szybko żonę w usta i zbiegł na dół.
-Czego chcesz Hoss? –z irytacją w głosie spojrzał na brata.
-Miałeś być dwie godziny temu…-Hoss widząc Adama tylko w dżinsach niepewnie przełyka ślinę. -…zająć się papierami….do banku.
-Jestem zajęty.
-Czym? –z głupia frant pyta brat.
-Rozmawiam z żoną Hoss, to chyba oczywiste. –Adam zatrzaskuje drzwi przed nosem Hossa.

Otwiera je jednak po chwili i woła za odjeżdżającym bratem. –Niech Pa w końcu Tobie powierzy sprawy rancza, nie będę pod ręką wiecznie.

***

-Tak powiedział? –Ben siedzi przed domem pykając fajkę patrząc na średniego syna, który plącze się w zeznaniach.
-Tak Pa, tak powiedział. –Hoss drapie się zakłopotany w głowę.
-A powiedział chociaż kiedy skończy….rozmawiać z żoną?
-Za tydzień Pa. -Hoss czerwieni się po czubki uszu. –Co najmniej za tydzień Pa. –szybko dodaje.
-No cóż, w takim razie Ty załatwisz sprawy w banku. –Ben nad wyraz lekko przekazał stery synowi.
-Ale Pa, ja? Jesteś pewien?
-Skoro Adam nie może…pomogę Ci synu.
-Po co w takim razie mnie tam wysyłałeś Pa? –Hoss’owi zapala się czerwona lampka.
-Mnie nie wypada sprawdzać czy między nimi wszystko w porządku Hoss. –Ben poklepuje syna po plecach.
-To między nimi nie było w porządku Pa? –Hoss jest zdezorientowany.
-Chodźmy się napić synu. –Ben obejmuje syna ramieniem i kieruje w stronę domu.
-Z jakiej okazji Pa?
-Bez….okazji. –uśmiechnięty Ben bardziej, spostrzegawczy niż Hoss, w myślach wzniesie odpowiedni toast.

***

-Gdzie Hoss? –Cassidy owinięta prześcieradłem wstaje na widok męża.
-Odprawiłem go. -Adam błyskawicznie pokonuje odległość dzielącą go od żony i przylega do żony, przewracając ją z powrotem na łóżko.

Jego dłoń zgrabnie wsuwa się pod prześcieradło i przesuwa po ciepłym ciele Cassidy.

-Hej co robisz wariacie? –dziewczyna śmieje się odprężona.
-Nadrabiam…-Adam wzdycha całując żonę w usta. -…zaległości.
-Długo będziemy nadrabiać zaległości? –Cassidy palcami mierzwi grzywkę męża unosząc filuternie brew.
-Do końca życia…-wzdycha Adam zdzierając prześcieradło i przygniatając całym swoim zakochanym jestestwem Cassidy. -Mówiłem już, że Cię kocham Cassidy? –Adam na chwilę poważnieje i spogląda w oczy żony.
-Mówiłeś godzinę temu.
-Tak dawno? Cóż za zaniedbanie z mojej strony. - łobuzersko zerka na żonę i całuje w nos. –Kocham Cię Cassidy jak nigdy nie kochałem żadnej kobiety.
-To były jakieś kobiety, które…-nie dokończyła. Adam wolał zamknąć jej usta zachłannym pocałunkiem. – Jestem dżentelmenem Cass nie odpowiadam na takie pytania w towarzystwie damy. –usta Adama docierają w zagłębienie jej szyi.
-Dżentelmen. –westchnęła Cassidy wyginając ciało w łuk. –…w każdym calu? –szepcze do ucha Adama wdzierając się dłońmi w jego kruczoczarne, aksamitne włosy.
-W najmniejszym… -zdążył szepnąć nim wdarł się do raju.

*Pięć tygodni później*

-Piękna ceremonia Poranna Zorzo. –Cassidy objęła dziewczynę.
-Gratulacje. –Adam uścisnął Marcusa.

Chłodny wiatr i gdzieniegdzie czerwieniejące liście przypominały co jakiś czas o ostatnich ciepłych dniach lata i zbliżającej się szybkimi krokami jesieni. Adam rozmawiał z Turlającym się Niedźwiedziem i ten przyjął propozycję przezimowania na ziemiach Cartwrigtów pod pewnymi warunkami. Wiosną Pajuci dostarczą im najlepsze mustangi i razem będą je ujeżdżać. Współpraca była korzystna dla obu stron. Adam i wódz Pajutów wyszli zadowoleni z namiotu w chwili gdy Hoss z tacą pełną pączków oblegany przez indiańskie dzieci z trudem utrzymywał równowagę. Pączki zniknęły w oka mgnieniu, a Hoss obsypany cukrem pudrem stał z pustą tacą na środku polany.

-Wstydź się Hoss... –Adam minął brata z kpiną na twarzy. –…zeżreć wszystkie pączki dzieciom.
-To nie ja....Adam. –wrażliwemu Hossowi trochę zajęło zrozumienie żartu Adma. -…bardzo śmieszne naprawdę śmieszne. –nerwowo otrzepywał cukier z kamizelki, nie widząc jeszcze zbliżającej się do niego, dość krągłej wysokiej Indianki, która w milczeniu z nieśmiałym uśmiechem na ustach pomagała oczyścić ubranie olbrzymiej, a jakże wrażliwej bladej twarzy.

* Cztery lata później *

Wiosna przyszła nagle i gwałtownie. Po niespodziewanych, ale ciepłych i krótkich burzach wszystko pokryło się zielenią. Kolejny dzień Cassidy i Poranna Zorza spędzały pilnując kilkoro dzieci przed gankiem wyremontowanych baraków gdzie od lat zimowała garstka Indian z rodzinami, a każdej wiosny mężczyźni ujeżdżali konie.
Na stole unosił się aromat drożdżowego ciasta i mocnej kawy.

-Jak mu poszło? –Cassidy postawiła jeszcze ciepły jabłecznik na stole.
-Marcus właśnie skończył. Teraz kolej Adama. –Poranna Zorza podeszła z tacą pokrojonej drożdżówki do gromadki bawiących się dzieci, częstując maluchy a kiedy podała jeden z kawałków ciasta swojej trzyletniej czarnowłosej córeczce usiadła z mocno zaokrąglonym brzuszkiem na bujanym fotelu.

Obok dziewczynki bawił się czarnowłosy rówieśnik młodszy zaledwie o trzy miesiące od kuzynki. Wśród innych czarnowłosych indiańskich dzieci ginął ze swoimi kruczoczarnymi włoskami i tylko jaśniejszy kolor skóry zdradzał, że Chris jest synem Adama i Cassidy.

-Chris nie wolno bić kobiet. –Marcus, który nadszedł błyskawicznie acz delikatnie porwał chłopca w górę i podrzucił ku uciesze chłopca. –Po kim to taki zadziorny charakterek mamy co? –Marcus roześmiał się patrząc wymownie na Cassidy wręczając jej rozbrykanego chłopca. –Jak moja pęczniejąca żona? –Marcus zgrabnie zamknął pocałunkiem usta Zorzy, przewidując słusznie, że może mu się oberwać za żartobliwe uwagi na temat jej figury.

Cassidy z lekkim niepokojem, ale i fascynacją patrzyła jak Adam ujeżdża ciemnego jak węgiel mustanga. Odetchnęła z ulgą kiedy wreszcie zsiadł i pomachał do niej. Szedł w jej kierunku lekko sapiąc, spocony a jednak taki męski i silny. Adam patrzył hipnotycznym wzrokiem na uśmiechniętą żonę z synkiem w ramionach, który wyrywał się do ojca. Kiedy mama postawiła go na ziemi pędem ruszył w kierunku taty. Ten chwycił go zgrabnie i przytulił. Po chwili zamknął w ramionach żonę całując w usta. Do grupki dzieci dołączył z pomocą Indianki najwyżej dwuletni blond chłopiec dość duży jak na swój wiek.

-Hej! –Joe otrzepujący spodnie odwrócił się w stronę Hossa zsiadającego właśnie z ujeżdżonego konia. –„Jedzący za trzech” żona Cię szuka. –krztusząc się ze śmiechu zgrabnie uchylił przed udawanym ciosem brata w chwili gdy dotarli do maluchów, które otoczyły stół z ciastem.
-Na imię trzeba sobie zasłużyć mały Joe. – Hoss rozdał dzieciom placek zostawiając sobie największy kawałek. –A to naprawdę ciężka praca. –Hoss przewrócił oczami i z udawanym cierpieniem ugryzł kęs. Podszedł do blond chłopca i podał mu swoją porcję mierzwiąc mu włoski z uwielbieniem patrząc na żonę „Silną Pięść”.

-Kochanie. –Adam odgarnął włosy Cassidy za ucho. –Co postanowiłaś w sprawie zaproszenia od ciotki? Może odwiedzimy ją w listopadzie i zostaniemy tam na zimę?

Ciotka Aurelia zapraszała Marcusa i Cassidy z rodzinami do siebie chociaż na kilka tygodni. Jednak spora odległość i trzylatki to dość spore wyzwanie.

-Wyjedźmy teraz i wróćmy na jesień. -Cassidy zerknęła na męża.
-Teraz jest mnóstwo pracy, późną jesienią będzie idealnie. –przekonywał Adam.
-Z niemowlęciem nie wybiorę się w tak daleką podróż.
-Nie mamy niemowlęcia. –Adam obdarzony niezwykłą inteligencją czasami, w chwilach dotyczących bezpośrednio jego, działał z opóźnionym zapłonem. Zamarł na wdechu i zaczął intensywnie coś liczyć. Wypuścił powietrze, a jego twarz rozjaśnił uśmiech.
-Chłopiec czy dziewczynka? –pogładził jej policzek.
-Głuptas. –Cassidy roześmiała się kręcąc głową.

Czasami jej cudowny mąż wymagał od niej zbyt wiele. Wspięła się na palce i pocałowała delikatnie w usta, ale Adam przyciągnął ją i przywarł do niej intensywnie i zachłannie ustami, obejmując silnym ramieniem w pasie i zanurzając dłoń w rozpuszczonych włosach.

*KONIEC (nareszcie)* Rolling Eyes

Mada

ADA

Piękne, ciepłe, prawdziwie rodzinne zakończenie. Very Happy

Cóż powiedzieć, Adam podoba mi się w każdym calu, więc nic odkrywczego tu nie napiszę. Podziwiać go można za taką wytrwałość i hart ducha. Very Happy

Cieszy mnie, że małżonkowie wreszcie .... i to 4 razy.

zorina13

Adam wspaniały jak zawsze.
Wszystko dobrze się skończyło.

Aga

Trudno rzec Rolling Eyes

...w sprawie zaległości rzecz jasna....
Odetchnęłam i nie. Z jednej strony bardzo przywiązałam się do tego niespodziewanie długiego opowiadania, z drugiej to pierwsze opowiadanie, w którym nie zmienił sie jakiś mały fragment, a posypała sie cala koncepcja. Kiedy zobaczyłam, że przedostatni fragment powinnam napisać osiem fragmentów temu zaczęłam sie śmiać. Wszystko sie posypało, a jednak odczuwam jakiś smutek, to najdluzsze czasowo i stronicowo opowiadanie do tej pory. Confused

ulga i nostalgia w jednym...

Aga

Mada wierzę, że "Jedzący za trzech" nie doświadczył siły pięści małżonki.

ADA to machanie bombonierką ....nie mogłam się powstrzymać Laughing

dzięki za duchowe wsparcie... Very Happy

Ewelina