www.bonanza.pl

Mada

Panowie nadają jak stare plotkary.

Zapomniałam napisać, że intryguje mnie tytuł opowiadania. Smile

Ewelina

Gość

Ewelina

Im ambitniejsza, tym skromniejsza

ADA

Gość

Bardzo wam wszystkim dziękuję za przemiłe komentarze Very Happy

ADA to prawda, Griff zachował się okropnie. Ale jest bardzo zdenerwowany. W zdenerwowaniu nie zawsze zachowujemy się tak, jak chcemy.
Aga, niestety, nie dało się na jednej stronie. Wink

************************

- Panie Cartwright…- India weszła powoli po schodkach na ganek, gdzie siedział Ben i popijał poranną kawę.
- Słucham? – spojrzał na nią nieuważnie.
- Czy wie pan może… - wzięła głęboki oddech. – Czy ktoś zgłaszał, że wrócił jeden koń bez jeźdźca?

Ben spojrzał na nią ze współczuciem.

- Nie, nic o tym nie wiem. Myślę, że Griff albo Jon powie ci coś więcej. To oni zajmują się ostatnio końmi.

India patrzyła na niego bez słowa.

- Ale myślicie chociaż o tym, żeby go szukać, prawda?- zapytała cicho.

Ben westchnął.

- Griff miał nic nie mówić…
-… i nie powiedział… - cierpko przyznała.
- …stwierdził, że koń był zmęczony, prawdopodobnie jechał dosyć długo. Był ubłocony, widać ocierał się też o jakieś zarośla…

India otworzyła usta, żeby coś powiedzieć.

- Pojedziemy go szukać… Ale musimy najpierw się zastanowić, gdzie pojechać… Żeby nie stracić niepotrzebnie czasu.

India zamrugała szybko powiekami.

- Nie martw się, Indio… - Ben spojrzał na nią niepewnie. – Candy sobie poradzi…Cokolwiek by się nie stało… poradzi sobie. Pojedziemy najszybciej jak…

Kiwnęła głową, przerywając mu i poszła w stronę kurnika, gdzie bawiła się Cookie. Zatrzymała się jeszcze na chwilę i obserwowała swoją małą, jasnowłosa i radosną córeczkę, która układała coś z kolorowych płatków zerwanych kwiatów.

**********************

Griff siedział na koźle bryczki i niecierpliwie wybijał nogą rytm. Miał odebrać z Virginia City gości przybywających do Ponderosy. Dopiero późnym popołudniem mieli wyjechać na poszukiwanie. Najpierw Oak i Peak mieli pojechać popytać w najbliższej okolicy...
Chciał wierzyć, że Ben Cartwright wie co robi i dba nie tylko o swoje dobro… Ale z każda minutą wiara jego słabła.
Dodatkowo, ilekroć przypomniał sobie twarz Indii, zalewała go fala wyrzutów sumienia. Potraktował ja jak potraktował… a tylko bardzo chciał, żeby nie zauważyła tego przeklętego konia, żeby się nie martwiła na zapas… A wyszło jak wyszło.

Wyprostował się gwałtownie, zauważając w oddali brązowy dyliżans.
Odwiezie tylko tych ludzi do Ponderosy i będzie wolny.
Po pięciu minutach dyliżans zatrzymał się.

Wysiadł z niego powoli mężczyzna w ciemnoszarej marynarce i stalowoszarej kamizeli w ciemne paski. Pomógł on wysiąść z dyliżansu niemłodej już blondynce
Zeskoczył z kozła. Ci ludzie byli tak powolni… Trzeba im pomóc z bagażami chociaż, bo inaczej do wieczora nie dotrą do Ponderosy.

I wtedy z dyliżansu wysiadł Candy.

Griff odetchnął głęboko, czując olbrzymia ulgę - ale poczuł jednocześnie lekką irytację.
Podszedł szybko do pojazdu, widząc jeszcze jak Candy pomaga wysiąść dosyć pulchnej blondynce. Dziewczyna ześlizgnęła się ze schodków i szukając oparcia wtuliła się w mężczyznę, niemal zwalając go z nóg.

Griff powstrzymał wybuch śmiechu.

- Jedziecie państwo do Ponderosy? Pomóc z bagażami? – zapytał krótko.

Blondynka, ta starsza, spojrzała na niego jak na powietrze. Ta młodsza, bardziej przy kości, wpatrywała się w Candy’ego.
Griff rozejrzał się po wszystkich i policzył powoli do dziesięciu.

- Razem im pomożemy. – spokojnie zaproponował Canaday. – Dobrze cię wiedzieć, Griff.
- Miło poznać. – wtrącił drugi mężczyzna, pomagający teraz w wysiadaniu trzeciej blondynce, też młodej i tak samo małomównej.
- Idziemy? – ponaglił go Candy. Wyglądał na zmęczonego.
- Pewnie…John, zrzucaj kufry. – Griff podszedł do woźnicy.

We trzech załadowali kufry do bryczki. Griff lekko wskoczył na kozła, na kozła wsiadł też i Candy. Ale zrobił to dosyć powoli, dziwnie ostrożnie.

**************************

India przygotowywała pokoje gościnne. Zmieniła pościel, przetarła kurze, rozstawiła nawet kwiaty w wazonach. Co chwila jednak spoglądała niespokojnie w okno, jakby licząc na to, że Candy zaraz wychynie zza zarośli.
Praca na ranczu przebiegała normalnie – i ona przez cały dzień krzątała się po domu, starając się tylko, żeby nic nie stłuc. Cookie chodziła za nią jak malutki cień. Kiedy coś podniosła – Cookie udawała, ze coś podnosi. Kiedy szła – Cookie szła. Kiedy stawała – Cookie stawała. Kiedy obracała się, żeby spojrzeć na córeczkę – Cookie zaczynała podskakiwać w miejscu, jakby za wszelką cenę chciała ją rozbawić.

*****************************

Griff spojrzał po raz kolejny na Candy’ego. Był dosyć blady i nie odzywał się.

- Co się stało? – zapytał w końcu, szeptem. – Zraniłeś się? Przecież mogłeś iść do lekarza w mieście…
- Nic mi nie jest. – odpowiedział. – Po prostu obiłem sobie nogę.

Patrzyli na migające na drodze cienie rzucane przez korony mijanych drzew, zieloną trawę pobłyskującą w promieniach słońca.

- Mój koń nie wrócił?
- Wrócił.

Candy spojrzał na niego uważnie i lekko się uśmiechnął.

- Jakoś nie widzę poruszenia…

Griff mrugnął do niego.

- Trzeba było się gdzieś schować.
- India nic nie wie, prawda? – z nadzieją zapytał.
- Wie.

Candy zaklął cicho pod nosem.

- Co za idiota jej powiedział? Kiedy ten koń wrócił?
- A komu chcesz coś zrobić? - dopytał się Griff - Koń wrócił dzisiaj rano a India sama go zauważyła. I tak, martwi się. Uprzedzam pytanie.
- Och, dziękuję, ulżyło mi. – cierpko zauważył Candy. – Dlaczego koń nie był w stajni?

Griiff westchnął.

- Koń był w stajni, zaprowadziłem go tam. India weszła do stajni, zauważyła konia, próbowałem jej wmówić, że to nie jest twój koń ale się nie dało. I tak, wiem, że zwykle końmi się opiekuję Jon i nie ma potrzeby, żeby każdy przyjezdny sam się zajmował swoim koniem, ale Jon niestety… Jest lekko niedysponowany.

Candy zamknął oczy i zastanowił się przez moment.

- W porządku. Co jest w takim razie z Jonem?
- Nie jest obłożnie chory, do jutra powinno mu przejść… Chwilowa niedyspozycja….
- Czekaj… Jest czerwiec? – szybko skojarzył Candy – Nie przyjęła znowu oświadczyn i Jon się upił? Znowu to samo?

Griff zacisnął szczęki i nic nie powiedział.
Candy pokręcił głową, wpatrując się w migotliwe zasłony z liści.

***********************

Kiedy wjechali na podwórze od razu wyłapał wzrokiem dwie jasne głowy – większą, jaśniejszą, ozdobioną dłuższym warkoczem i mniejszą, nieco ciemniejszą, noszącą włosy rozpuszczone. Siedziały na ganku, łuskając we dwie groszek.

Nawet z tej odległości widział, ze India siedzi niespokojnie, nienaturalnie wyprostowana. Ale zaraz podniosła głowę i wstała gwałtownie, rozsypując zielone strączki. Wzięła Cookie za rękę i zeszła po schodkach.

Griff zatrzymał się, zeskoczył z kozła i pomógł rozładować bagaże. Candy zsiadł ostrożnie i przeszedł kilka kroków. Cookie wybiegła do niego i wyciągnęła ręce. Złapał ją i mocno przytulił.

- Cookie, ty chyba znowu urosłaś… - zauważył, odgarniając jej grzywkę z czoła. Spojrzał na nią z zachwytem. Z każdym dniem była coraz ładniejsza.
Dziewczynka uśmiechnęła się radośnie i wtuliła nos w jego szyję.

- Candy, ona nie urosła przez tydzień… - India podeszła bliżej.
- Witaj Independence... – uśmiechnął się do niej, czując jak uśmiech sam wypływa mu na twarz.
- Witaj moje Szczęście… - i ona uśmiechnęła się, kątem ust i oczyma. Jego ulubionym uśmiechem.
- Złośliwa jak zawsze. – zażartował. – Nie cytuj mnie i nie wracaj już do tego, miałem wtedy gorszy dzień.
- Ale to było takie zabawne…

Spojrzał na nią. Oczy miała teraz bardzo promienne i mocno zaczerwienione. Czule wziął ją za rękę – dłonie miała chłodne i szczupłe. Najchętniej by ją wziął w ramiona i pocałował, ale Cookie, ciasno obejmująca jego szyje ramionami mu to nieco uniemożliwiała.

*********************

Genevive patrzyła jak Candy schodzi nieśpiesznie z kozła i podchodzi powoli do bladej blondynki. Dziewczynka, która była razem z kobietą podbiegła do niego i wyciągnęła do niego ręce.
I w tym momencie uświadomiła sobie, że życie jej rycerza było jeszcze bardziej skomplikowane niż przepuszczała. Prawdopodobnie to była jego żona… Tylko czyje było to dziecko? Może ożenił się z nią, żeby jej oszczędzić wstydu i wychowuje nie swoje dziecko? Bo dziewczynka… albo chłopiec… Było nijakie, średnio ładne. Nie miało złotych kędzierzawych włosów, dołków w pulchnych policzkach…

Z radością zauważyła, że nie śpieszył się do niej, przywitali się też raczej chłodno. Nie nazwał jej nawet w czulej, nie nazwał kochaniem, miłością. Kobieta sprawiała wrażenie nawet złośliwej… I ON to zauważył, nawet jej to wytknął… I nie pocałował jej, ledwie uścisnął jej dłoń…

Ewelina

Gość

Ewelina

zorina13

Cały czas mnie ta paniusia irytuję ,widzi to ,co chce widzieć ..
Tak sobię pomyślałam ,że może Margaret ,czyli Peggy jest dla Griffa ?

Gość

Ewelina

Griff King to wolna dusza ... na razie nie chce się z nikim wiązać. Myślę jednak, że jego potyczki z Genevieve mogą być interesujące i sporo wnieść do fanfiku. Bardzo się różnią. Z Peggy nie ma o co się kłócić. Wydaje mi się, że Peggy jest zgodną osobą i realistką. W przeciwieństwie do egzaltowanej koleżanki Very Happy

Gość

Ewelina

Ja domniemywam, o czym on marzy i czego pragnie ... czy mu się spełni, to inna sprawa Very Happy

Być może nieoczekiwanie znajdzie się ktoś, kto go poskromi i biedny Griff będzie się z tego nawet cieszył Rolling Eyes