www.bonanza.pl

Gość

Aga, nie powinnaś wątpić, ze konferencja będzie fascynująca... pasjonujące wykłady... organizatorzy dołożyli wiele starań, byśmy były zadowolone Laughing

Aga

Wierzę, że o tym przeczytam. Wink

Gość

niestety, mam pomysł jedynie na pierwszy "wykład". A potem... nie wiem Rolling Eyes

Aga

Ważne że jest pomysł, reszta jakoś przyjdzie... Very Happy

Gość

taak... dobrze, że zapowiedziałam, ze to opowiadanie będzie krótkie Laughing

Mada

Gość

Bardzo sie ciesze, ze jak na razie opowiadanie się wam podoba Very Happy

W najbliższym fragmencie czeka was i lukier i migdały i trochę innych rzeczy

Bardzo wam wszystkim dziękuję za komentarze Very Happy

Aga

Senszen mam nadzieję, że jednak nie będzie krótko i tylko słodko. Kopnij nas w te marudne tyłki. Wink

ADA

Gość

Gość

Co prawda miałam pisać odcinek "piora strusia" ale jakoś to opowiadanie mi wpadało pod klawiaturę Smile

Jak zawsze z pewną niepewnością - życzę miłego czytania Smile

***

Ogłoszenia drobne

Senszen przeglądała ospale program konferencji. Pierwsze strony zawierały same drobiazgi – opis miejsca, opis poszczególnych sal… kilka zdjęć.

Przewróciła kartkę, kiedy zdała sobie sprawę, że na poprzedniej stronie było coś dziwnego. Zamrugała i spojrzała uważnie na filiżankę, z której popijała herbatę. Na delikatnych ściankach pysznił się czerwony wzorek. Podniosła ją ostrożnie i powąchała zawartość. Pachniała zupełnie normalnie – herbatą, gorącą wodą, wyczuwalny był lekki aromat owocowy. Earl grey, bez wątpienia.

Potem wlepiła oczy w punkt pierwszy ogłoszeń drobnych.

[i]”Chętnych do dyskusji poszukuję. Najlepiej o maleństwie." D.

„Prawie gotowe opowiadanie odstąpię . Potrzebne jedynie zgrabne zakończenie, uwzględniające kilka wątków i postaci w tym nadgorliwego pastora, pióro strusie i kochliwą pannicę. Postacie w opowiadaniu się niecierpliwią. S.”

„Chętnych do opieki nad konikami, w momencie zawieszenia pisania utworu poszukuję. Koniki są miłe, dowcipne i rozmowne. A.”

Senszen zamrugała i obejrzała dokładnie samą kartkę. Nie widniało na niej nic dziwnego – tylko tekst. Pokój, w którym siedziała też wyglądał normalnie – neutralne beże na ścianach, pojedyncze kolorowe poduszki ożywiające całość.

Senszen wzięła pod pachę folder, w dłoń filiżankę i wyszła z pokoju. Zagryzając dolną wargę przeszła do sali barowej, gdzie miała nadzieję znaleźć znajome osoby – rzeczywiście, ADA i Aga stały już przy barku kawowym, zatopione w rozmowie.

- Piłyście już kawę? – zagadnęła je ostrożnie.
- Piłyśmy, jest pyszna – ADA odpowiedziała z uśmiechem.
- A widziałyście coś dziwnego? - zadała kolejne pytanie senszen, odkładając filiżankę po herbacie.
- Tylko wyjątkowo brzydkie szklanki - zaśmiała się Aga – Ale sok pomarańczowy jest naprawdę smaczny.
- I filiżanki – dorzuciła ADA – A szklanki nie są takie brzydkie tylko… oryginalne.
- Naprawdę? – zdziwiła się Aga – To czerwono- białe coś z rżniętego szkła?

ADA wzruszyła ramionami i odstawiła pustą filiżankę – białą, zdobioną wyraźnym, niebieskim deseniem.

- No i nie ma sera – zastanowiła się ADA. – W bufecie śniadaniowym. To trochę dziwne.
- A przeglądałyście może programy tej ee… „konferencji”? – senszen niecierpliwie podetknęła koleżankom otwarty na odpowiedniej stronie zeszyt.

Szybko przeleciały wzrokiem pierwsze linijki.

ADA wzięła go do ręki i przerzuciła kilka stron. Po chwili zaczęła chichotać.

- No co? – Aga spojrzała zdumiona na koleżankę.
- Nie wiedziałam, że chcesz wygłosić wykład dotyczący „Zalet i wad zestawu słuchawkowego przy wykonywania codziennych obowiązków”
- A mam? – Aga lekko osłupiała.
- A senszen ma wygłosić wykład „ Jabłko czy gruszka? A może dynia?
- A może śliwka? – rzuciła senszen odruchowo.
- A o czym ty masz mówić ADO? – Aga spojrzała koleżance przez ramię.
- Na pewno nie o tym – ADA uniosła wysoko brwi, kiedy przeczytała swój temat. – Chociaż w sumie… omówienie metod poszukiwania informacji dotyczących XIX wieku by mgło być ciekawe… - zastanowiła się przez chwilę.
- Zbliża się godzina dziewiąta… - Aga spojrzała na zegarek i odruchowo poprawiła przekręcającą się wciąż bransoletkę z Adasiami. – Chyba powinnyśmy już iść do naszej Sali.

Spojrzały po sobie i zgodnie, bez słowa, przygotowały sobie po jeszcze jednej kawie. Spokojnym krokiem udały się w kierunku wyznaczonej sali – na korytarzu nie było tłumów.
Przez wysokie okna wpadało do pomieszczenia blade światło słoneczne. Na zewnątrz mgła zalegała jeszcze matową, chłodną poświatą między drzewami rosnącymi na dziedzińcu. Mgła zakrywała poszarzałą i pożółkła trawę – jednak ciemnoczerwone i pomarańczowe liście wyraźnie rysowały się na bladym tle. Pożółkłe brzozy w silnych podmuchach wiatru drżały gwałtownie, trzepocząc poszarpaną firaneczką liści.

Na korytarzu panowała jednak przyjemna, ciepła cisza. Ciepły, kremowy dywan tłumił odgłos kroków.

- Pani wybaczy, ale chyba to pani upadło – w ciszy korytarza usłyszały ciepły, męski głos. Obróciły się zainteresowane.

Dwa metry dalej, obrócona do nich profilem – stała Zorina. Zaczerwieniona mocno gorąco potakiwała głową – przed nią stał wysoki, ciemnowłosy mężczyzna. Pod jego wąsem błąkał się lekki półuśmiech. Głowa przekrzywiona w wyrazie uprzejmego zainteresowania. Ciemna koszula opinała szerokie ramiona.

- Te identyfikatory często odpadają, widzi pani? Agrafka się wygięła… – dodał mężczyzna. – Pani pozwoli, może pomogę… go przypiąć.
- Bez żartów – szepnęła ADA.
- Czy to jest… Will? - senszen bąknęła nieśmiało.
- Mnie to agrafka to by się wpięła co najwyżej… a nie postanowiła uprzejmie polecieć w odpowiednie ręce – stwierdziła trzeźwo ADA.

Mężczyzna delikatnie przypinał identyfikator do kieszonki w bluzce Zoriny.

- Teraz powinna się trzymać – oznajmił i uśmiechnął się promiennie. – Miłego dnia życzę…

Zorina uścisnęła wyciągniętą do niej dłoń i zatrzepotała w zmieszaniu rzęsami.

- Jak sądzicie… - odezwała się drżącym głosem Aga – co nas czeka po otwarciu tych drzwi?
- Dowiedzieć się tego możemy tylko otwierając je – stwierdziła trzeźwo Ewelina, która wysiadła chwilę wcześniej z windy. Kobieta odważnie wyciągnęła rękę do klamki.

Wzięły głęboki oddech i weszły powoli do sali.

- Witam panie, mam nadzieję, ze podróż przebiegała bez większych problemów – mężczyzna siedzący za stołem wstał nieśpiesznie, jednocześnie eleganckim ruchem zapinając guzik marynarki szarego garnitury.
- Mam nadzieję, że wybaczycie mi ten podstęp… ale ostatnio… czułem się nieco samotny – mężczyzna podniósł brew, jednocześnie uśmiechając się łobuzersko. W oczach zapaliły mu się iskierki rozbawienia, w policzku ukazały się dołeczki.
- Więc pomyślałem, ze ponieważ… jesteście zajęte… to tym razem ja muszę coś zrobić, by nasze spotkanie doszły do skutku. – zakończył głębokim głosem i rozejrzał się po zaskoczonych twarzach zgromadzonych kobiet.

- Pomyślałem, ze miło będzie też, jeżeli powiecie mi coś więcej o sobie… Tak więc… witam. Jestem Adam Cartwright. – Adam ukłonił się lekko i uśmiechnął jeszcze szerzej.

zorina13

Ciekawe spotkać tych panów.
Willy ma bardzo miły głos i jak zawsze taki uprzejmy.
Był pewnie zachwycony moim zmieszaniem.

Aga

Senszen przeczytałam.... fragment przyprawił mnie o palpitację serca.

ale o tym jutro.

ADA

Ja też przeczytałam i na gorąco komentuję:

Gość

ADA bardzo dziękuję za przemiły komentarz Very Happy

Niestety sama nie wiem co będzie dalej... Myślałam, że coś mnie natchnie ale jak na razie - cisza.