www.bonanza.pl

Gość

A to efekt jest zależny od nominału? Shocked

Gość

za banknot o nominale pięć dolarów Candy przeżyje a straci np. nogę?

ADA

1000 $ załatwi sprawę i Candy przeżyje

Gość

Rationality się opiera, jako że tak wysokie nominały są niepraktyczne. Allegorii jest wszystko jedno, cyferki jej nie interesują Wink

Zobaczymy, mam nadzieję, ze Aderato będzie usatysfakcjonowana Smile

ADA

Widzę, że Rationality się ożywiła Wink

Cieszę się. Mówisz, że taki banknot jest niepraktyczny... to może być ich kilka... kilkanaście

Gość

Przedyskutuję kwestię z wenami Smile

A teraz, niestety, ale muszę kończyć Sad

Muszę jeszcze poczytać. O czymś znacznie mniej interesującym niż projektowanie banknotów ;?

ADA

To powodzenia i do pogadania jutro Smile

Aga

ADA ależ Cię wena dopadła... Mad

i olaboga...muszę sobie pocierpieć w samotności najpierw nim przetrawię ten fragment Crying or Very sad

Oczywiście odcinek super! Very Happy

trawię treść...

Mada

ADA

Mada dziękuję bardzo za ciekawy komentarz. Jak z niego wynika Thomas Cię rozczarował swoim postępowaniem. Przyznam się, że to mnie cieszy. Właśnie o to mi chodziło, żeby postać Tommy'ego zaczęła irytować. Trudno przecież przedstawić go, jako tryskającego optymizmem człowieka zwłaszcza po tym, co mu się przydarzyło. W ciągu czterech miesięcy jego życie uległo diametralnej zmianie. Najpierw ciężki wypadek, z którego cudem ocalał, potem problemy z dostosowaniem się do nowej sytuacji. Do tego wszystkiego pojawia się piękna kobieta, która chce obdarzyć go uczuciem, a gdzieś z boku czai się niebezpieczeństwo w postaci uzależnienia. Stąd też takie "miotanie się" Thomasa. On nie chce ranić bliskich mu ludzi, ale niestety jest to nie do uniknięcia. Co będzie z Thomasem i Margaret jeszcze nie wiem. Mam dwie opcje, jak łatwo się domyślić optymistyczną i pesymistyczną. Jedna i druga bardzo mnie kusi Rolling Eyes

Gość

ADA, ciągnie cię na pesymizm widzę Smile

Z każdej strony grozi nam rozlew atramentu Shocked

Tu Thomas, tu Candy...

Strach się bać Smile

Z drugiej strony, emocje oczekiwania na kolejny fragment się intensyfikują Wink

ADA

Senszen z tym pesymizmem to masz troszkę racji Wink

Tak mnie jakoś naszło i znalazło to odbicie w kolejnym odcinku, ale obiecuję, że wkrótce to się zmieni Smile

, a i jeszcze jedno - postanowiłam trochę odbrązowić Candy'ego Wink

***
Nie. To nie dzieje się naprawdę – przemknęło przez głowę Margaret. Stała przed Thomasem zupełnie osłupiała i przez dobrą chwilę nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Czyżby naprawdę, aż tak bardzo myliła się w stosunku do tego człowieka? To przecież niemożliwe, żeby intuicja ją zawiodła. W ciągu dwóch dni nikt nie może ot tak zmienić się i to na gorsze. Wyjaśnienie nasuwało się samo. Thomas Cartwright musiał uwierzyć w te wszystkie bzdury, które rozgłaszała pani Hotchkiss. Skoro tak, to zaraz powie mu, co o tym myśli. Margaret uniosła dumnie głowę i zmrużywszy nieco oczy powiedziała:
- To, co pan przed chwilą powiedział do najmilszych nie należało.
- Może takie właśnie miało być.
- Nie sądziłam, że może być pan tak cyniczny.
- A ja nie myślałem, że jest pani aż tak wyrachowana.
- Wyrachowana? A więc oto chodzi! O podłe, kłamliwe słowa pani Hotchkiss.
- Pani wie?
- Owszem. Wiem. Pastorowa mi powiedziała…
- Kolejna plotkara! – Thomas prychnął lekceważąco.
- Myli się pan! To prawda, że pani Johnson poinformowała mnie o zajściu w księgarni, ale nie miała na celu rozsiewania plotek. Poza tym zrobiła to w sposób bardzo taktowny.
- Wzruszające… - głos mężczyzny ociekał kpiną w czystej postaci.
- Ta ironia jest nie na miejscu. Pani Johnson to dobra i życzliwa osoba. Próbowała wytłumaczyć pani Hotchkiss niestosowność jej zachowania.
- No proszę – parsknął śmiechem Thomas – prawdziwa z niej samarytanka.
- Widzę, że o wszystkich mam pan wyrobione zdanie – zauważyła Margaret i nie siląc się na uprzejmość dodała: - mimo to powiem panu coś i wysłucha pan tego. Nie zrobiłam żadnej z tych rzeczy, które przypisuje mi pani Hotchkiss.
- Skoro pani tak mówi, to przyjąłem pani oświadczenie do wiadomości. Czy coś jeszcze?
- To wszystko, co chciałam panu powiedzieć. Żegnam pana, panie Cartwright!
- Żegnam? Czyżby pani nas już opuszczała?
- Teraz? Nie. Nie dam panu tej satysfakcji. Powiedziałam żegnam bo pojutrze wyjeżdżam. Tak, więc nie będzie pan zmuszony znosić mojej obecności – odparła ostro Margaret. – Dziś jednak zamierzam się dobrze bawić.
- Pani Bradford… - zaczął Thomas, ale w tej właśnie chwili podeszła do nich młoda para. Oboje rozradowani i szczęśliwi stanowili zupełne przeciwieństwo Margaret i Thomasa wyglądających, jak dwie gradowe chmury.
- A tu jesteście – powiedziała Ann przyglądając się uważnie przyjaciółce i szwagrowi. Już na pierwszy rzut oka widać było, że doszło pomiędzy nimi do spięcia. – O czym tak dyskutujecie?
- O zawiedzionych nadziejach – odparła Margaret patrząc kpiąco na Thomasa.
- To już ciekawszego tematu nie mogliście sobie znaleźć? Mało to oryginalne, braciszku – zauważył Milton.
- Temat dobry, jak każdy inny – odburknął Thomas.
- Ale zupełnie niestosowny do okoliczności. – Stwierdziła Ann i biorąc Margaret pod ramię powiedziała: - pomożesz mi w krojeniu tortu?
- Oczywiście moja droga, z ochotą – odparła kobieta uroczo się uśmiechając.
- Thomas, pokłóciliście się? – spytał Milton, gdy kobiety oddaliły się.
- A cóż ci przyszło do głowy? Słyszałeś przecież, tylko rozmawialiśmy.
- Tylko?
- Czego ty znowu ode mnie chcesz? – wykrztusił Thomas z wyraźną złością.
- Martwię się o ciebie – odparł poważnym tonem Milton przytrzymując brata za ramię.
- Daj spokój – Thomas przybrał lekceważący wyraz twarzy. – Czy naprawdę na własnym weselu nie masz nic lepszego do roboty?
- Nie rób tego – powiedział Milton nie zważając na słowa brata.
- Niby czego mam nie robić?
- Nie odtrącaj miłości.
- Co takiego? – parsknął śmiechem.
- Posłuchaj mnie, nie mogłem cię ostrzec przed katastrofą, ale teraz mogę…
- Czyżby groziła mi kolejna katastrofa? – spytał kpiąco Thomas. – I, co tym razem stracę? Lewą nogę? To nawet byłoby logiczne. Tak dla przeciwwagi.
- Choć przez chwilę bądź poważny i posłuchaj mnie. Jeżeli teraz pozwolisz jej odejść to stracisz miłość życia. Ona jest twoją połówką, twoim dopełnieniem. I nie pytaj skąd to wiem, po prostu wiem i już.
- Miltonie, a o kim mówisz?
- Nie udawaj, że nie wiesz, bo kiepsko ci to wychodzi. Nawet ślepy zauważyłby, że ciebie i panią Bradford coś łączy.
- Nic nas nie łączy, kompletnie nic. Rozumiesz?!
- Skoro tak twierdzisz – odparł Milton ze smutkiem.
- Tak właśnie twierdzę i zostaw mnie w spokoju. Idź do żony, pokrój z nią ten cholerny tort, a mnie… mnie daj święty spokój.
- Źle robisz Tommy, ale to twoja decyzja.
- No, właśnie, to moja decyzja i moje życie. Nikomu nic do tego – Thomas podszedł do wazy z ponczem i napełnił filiżankę.
- Za dużo pijesz.
- Jestem na weselu, a może się mylę?
- Nie, nie mylisz się.
- To o co ci chodzi? Przecież dobrze się bawię!
- Właśnie widzę – powiedział Milton z politowaniem. - Obyś tylko nie żałował…
- Niczego nie żałuję – odparł Thomas opróżniając filiżankę – a poncz stryja Joseph’a, jak zwykle wyśmienity.
- Ale nie tak skuteczny jak laudanum lub morfina – stwierdził Milton intensywnie wpatrując się w oczy mężczyzny. – Co, może nie mam racji?
Thomas zupełnie zaskoczony z trudem wytrzymał spojrzenie brata. Skąd on wie u licha? – pomyślał, ale nic nie odpowiedział. Miał wrażenie, jakby Milton czytał w jego myślach. Spuścił wzrok zupełnie wytrącony z równowagi. Z opresji uratowała go Ann, która zawołała:
- Milton kochanie, zobacz, jaki wspaniały tort!

***

Margaret Bradford stała pośrodku pokoju dla pań i przyciskała do piersi swój zimowy płaszcz. Poprzez zamknięte drzwi dochodził gwar wesołych i podekscytowanych głosów. Wszyscy czekali na obiecany pokaz fajerwerków, a ona pragnęła jednego, jak najszybciej uciec z miejsca, w którym została upokorzona. Jej serce rozpadło się na tysiące kawałków i poczuła się jak mała skrzywdzona dziewczynka. Łzy wstydu i żalu spłynęły po jej twarzy. O ile wszystko byłoby prostsze gdyby mogła go znienawidzić, ale nie, ona musiała się w nim zakochać i to od pierwszego wejrzenia. Okrutne słowa Thomasa Cartwrighta wciąż pobrzmiewały jej w uszach. Pochyliła głowę. Czuła, jak kolejne łzy napływają jej do oczu i wtedy usłyszała ciche skrzypnięcie drzwi i czyjeś lekkie kroki. Szybkim ruchem dłoni otarła oczy, a potem narzuciła płaszcz na ramiona. Nie, nikt nie zobaczy jej słabości. Z miłym uśmiechem odwróciła się i ujrzała młodą, całkiem ładną kobietę o niebieskich oczach i długich blond włosach luźno podpiętych nad uszami. W kobiecie tej rozpoznała pasierbicę Willa Cartwrighta.
- O przepraszam. Nie wiedziałam, że tu ktoś jest. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – spytała uśmiechając się niepewnie Peggy Dayton-Bauman. – Moja córka zapomniała szala, a przecież jest tak zimno.
- Oczywiście, że pani nie przeszkadza, pani Bauman. Zresztą ja już wychodzę – odparła Margaret zapinając płaszcz i nakładając rękawiczki. – Ciekawa jestem tych fajerwerków.
- Pan Canaday zapewnił mnie, że będą niepowtarzalne. Podobno sprowadzono je aż z San Francisco.
- Jeżeli od tego samego wytwórcy, u którego zakupiono sztuczne ognie na wielki letni festyn w Virginia City to na pewno będzie wspaniałe widowisko.
- To znaczy, że dla pani nie będzie to taka wielka niespodzianka? No, ale przynajmniej będzie pani mogła nacieszyć oczy i porównać oba pokazy.
- Letnich fajerwerków nie oglądałam. Wtedy jeszcze byłam w żałobie, ale słyszałam, że były imponujące.
- Och przepraszam, ależ jestem nietaktowna. Proszę mi wybaczyć. Nie chciałam pani urazić – powiedziała Peggy zmieszana.
- Ależ nic się nie stało. Moja żałoba już minęła, a pokaz sztucznych ogni chętnie obejrzę. To będzie dobre zakończenie mojego pobytu w Virginia City.
- Pani wyjeżdża?
- Tak. Wracam do rodzinnego domu. Powinnam była to zrobić zaraz po pogrzebie męża, ale nie potrafiłam podjąć decyzji.
- To tak jak ja – odparła Peggy drżącym głosem.
- Straciła pani męża, czy nie potrafiła podjąć decyzji?
- Jedno i drugie. Choć co do straty męża, to on mnie opuścił, a właściwie wyrzucił z domu. Córkę i mnie.
- Bardzo mi przykro pani Bauman – powiedziała Margaret wyraźnie poruszona.
- Niepotrzebnie. Dużo w tym mojej winy. Nie chciałam zobaczyć jego prawdziwej natury. A gdy pojawiła się córka już nie miałam wyboru. Dziecko przecież powinno mieć oboje rodziców.
- Poświęciła się pani.
- Wtedy tak o tym nie myślałam. Teraz wiem jedno, miłość jest mocno przereklamowana.
- Zdaje się, że ma pani rację – odparła Margaret. – Coś o tym wiem. Znalazła pani szal?
- Tak.
- To chodźmy podziwiać fajerwerki.
Niebo nad Ponderosą rozbłysło feerią barw. Pokaz sztucznych ogni wywołał ogromny aplauz zgromadzonych przez domem gości. Pani Bradford spojrzała na Ann i Miltona przytulonych do siebie, i przez moment poczuła maleńkie ukłucie zazdrości. Natychmiast jednak przywołała się do porządku. Komu, jak komu, ale Ann należało się prawdziwe szczęście. Margaret wiedziała, że jej przyjaciółka wychodząc za Miltona Cartwrighta będzie miała udane życie. Uśmiechnęła się na tę myśl i nagle dopadło ją zmęczenie, i zapragnęła znaleźć się w ciepłym łóżku. Wesele właściwie miało się ku końcowi, a rozmowa z Thomasem skutecznie zepsuła jej nastrój. Postanowiła, więc namówić teścia do powrotu do domu. Rozejrzała się wokół i ujrzała go stojącego obok Adama Cartwrighta i ojca Ann wraz, z którymi podziwiał pokaz sztucznych ogni. Ruszyła w ich kierunku, gdy nagle, ktoś zastąpił jej drogę. Uniosła głowę i ujrzała przed sobą niezwykle poważną i skupioną twarz Thomasa. Chciała go wyminąć, ale mocno i zdecydowanie ujął jej dłoń mówiąc:
- Pani Bradford proszę o chwilę rozmowy.
- Pan mnie prosi o rozmowę? Zdaje się, że powiedzieliśmy sobie wszystko, co mieliśmy powiedzieć. A teraz proszę zejść mi z drogi – odparła dużo ostrzejszym głosem niż zamierzała.
- Nie ustąpię dopóki pani mnie nie wysłucha – Thomas przysunął się bliżej do kobiety. Margaret wyraźnie wyczuła od niego alkohol.
- Brandy przez pana przemawia. Proszę mnie puścić – próbowała wyszarpnąć dłoń z jego mocnego uścisku.
- Proszę tylko, żeby mnie pani wysłuchała.
- Ale ja nie chcę słuchać! Nie po tym, co mi pan powiedział! Czy pan tego nie rozumie, panie Cartwright?! – Margaret ponownie spróbowała uwolnić się od Thomasa.
- Co tu się dzieje? – Candy pojawiła się przy nich, jak zjawa.
- Nie twoja sprawa – warknął wściekły Thomas.
- Jeżeli ktoś nie potrafi uszanować kobiety, to jest to moja sprawa – odparł Candy opanowanym głosem.
- No proszę, zarządca Ponderosy to prawdziwy bohater. Obrońca uciśnionych i maluczkich. Chodzący ideał. Muszę jednak panią rozczarować madame Bradford takich w naturze nie ma.
- Jak pan może? – Margaret nie wierzyła własnym uszom.
- Thomas uspokój się. Za dużo wypiłeś. Chodź zaprowadzę cię do domu. Położysz się, odpoczniesz… - powiedział Candy łagodnie biorąc mężczyznę pod ramię.
- Zostaw mnie. – Odparł Thomas i wyswobodziwszy się z uścisku Canaday’a powiedział:. - nie jestem pijany.
- Ale zachowujesz się tak jakbyś był. Chyba zapomniałeś, że to wesele twojego brata.
- Nie zapomniałem. – Rzekł Thomas i z kpiną w głosie dodał: - a może ty coś czujesz do pani Bradford? Tylko, jak dla niej to jesteś zbyt biedny.
Reakcja Candy’ego była natychmiastowa i jedna, jaka mogła być w tej sytuacji. Szybkie i mocne uderzenie w szczękę zwaliło Thomasa z nóg. Niebo raz po raz rozbłyskało tysiącami kolorów, które układały się w najróżniejsze kształty. Huk fajerwerków zagłuszył wszystko.

***

Gość

Odcinek wspaniały, czyta się znakomicie Very Happy

Bardzo się cieszę, że Aderato nie tak chętnie współpracuje i czekam niecierpliwie na ciąg dalszy. Co do moich refleksji, tak na szybko, refleks Candy'ego godny podziwu a odbrązawianie brzmi lepiej niż wysyłanie na chmurkę Smile

Aga

ADA ledwie przeczytałam fragment poprzedni (nawiasem mówiąc o 5:12 w tramwaju) a tu kolejna uczta na moje poranne wojaże.... Very Happy

ADA

Senszen cieszę się, że ten odcinek Ci się spodobał. Aderato w ogóle nie chce mnie słuchać. Najpierw mnie podpuszcza, a potem i tak robi co chce Very Happy

Aga smacznego Wink