www.bonanza.pl

Aga

Ewelina otrzyj te łzy krokodyla

Mada

Z niecierpliwością czekam na następny odcinek. Smile

Tyle ciekawych informacji przed nami.

Ewelina

Otarłam łzy ... choć szczerze współczuję ... Joe rzadko pudłował ... musiał to bardzo przeżywać ... a może się już dowiedział, że Doreen żyje, ale nie chce do niego wrócić i jego ambicja nie zniosła tego ciosu ... bo przecież od wypadku trochę czasu minęło i jakoś sobie radził z psychiką. Cierpiał, przyjmował wyrazy współczucia ... nawet wyrzuty sumienia czuł

a tu nagle próba samobójcza. Skok raczej wykluczam. Joe nie lubił wysokości.

ADA

Obawiam się, że tym razem psychika zawiodła Perłę Ponderosy Sad

Ewelina

Biedaczek

ADA

Życzę miłej lektury Smile

***
Adam, wstrząśnięty tym, co usłyszał natychmiast wysłał Tommy’ego po Hossa. Sam w ekspresowym tempie przebył drogę z Uśmiechu losu do domu ojca. Jego koń o imieniu Admirer mknął niczym wiatr. W niespełna pół godziny później Adam w pełnym galopie wjechał na podwórze i gwałtownie osadził konia. Pełen najgorszych obaw zeskoczył z końskiego grzbietu. W tej właśnie chwili wyszedł przed dom blady jak ściana Ben. Adam na widok ojca krzyknął chrapliwym głosem:
- Żyje?!
- Tak. Nic mu się nie stało, ale napędził mi niezłego stracha. – Odparł Ben.
- Co zrobił? – Adam pomału uspokajał się.
- Chciał się zastrzelić. W ostatniej chwili złapałem go za rękę. Omal mnie nie postrzelił. – Powiedział Ben rozedrganym głosem.
- Pa, czy Joe powiedział, dlaczego chciał odebrać sobie życie?
- Mówił, że nie może żyć bez Doreen i Joe, potem twierdził, że czyścił broń i tak jakoś wyszło … Boże, jak sobie pomyślę, że gdybym wrócił do domu minutę później to … – w oczach Bena zaszkliły się łzy.
- Uspokój się Pa. Posłałem po Hossa. Zaraz tu będzie. – Adam ujął pod ramię roztrzęsionego ojca. – Wejdźmy do domu.
- Adamie, proszę porozmawiaj z nim. Boję się, że znowu spróbuje.
- Dobrze porozmawiam. Gdzie on jest?
- Na górze. – Odpowiedział Ben wchodząc na schody.
- Pozwól, że sam z nim pogadam – Adam zatrzymał ojca, kładąc mu dłoń na ramieniu. – Zaczekaj na Hossa.
- Może masz rację. Zrobię, jak mówisz. Zaparzę kawę.
- Świetny pomysł. Wszystkim nam się przyda. – Odparł Adam i szybko zaczął wspinać się po schodach. Przed drzwiami pokoju Josepha przystanął na chwilę, po czym z wahaniem zapukał. Nikt mu nie odpowiedział. Zaniepokojony nacisnął klamkę i otworzył drzwi. Błyskawicznie omiótł wzrokiem pokój i odetchnął z ulgą. Joe siedział nieruchomo na łóżku ze wzrokiem wlepionym w ścianę. Twarz miał szarą i zapadnięte, szkliste oczy.
- Mogę wejść?
- Po co pytasz skoro wszedłeś.
- Mnie też miło ciebie widzieć – odparł Adam i usiadł na krześle zakładając nogę na nogę. Zapadła cisza. Joe siedział nadal nieruchomo nie zwracając najmniejszej uwagi na brata. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Wyglądał tak jakby mu było wszystko jedno, co z nim się stanie. Adam postanowił wziąć go na przeczekanie. Nic nie mówił, przyglądając się bratu spod oka. Próba sił trwała w najlepsze. Wreszcie pierwszy odezwał się Joe:
- Powiedz, co masz do powiedzenia i idź sobie.
- Jeśli myślisz, że usłyszysz ode mnie kazanie, to jesteś w błędzie. To nie moja rola. Poza tym nie jesteś już smarkaczem, którego trzeba pouczać i pilnować na każdym kroku.
- Ciekawe? – prychnął Joe z ironią.- Więcej masz takich odkrywczych myśli?
- Chcę ci tylko pomóc. – odparł Adam spokojnie.
- To wyjdź.
- Nie. Posłuchaj mnie Joe, czy ci się to podoba czy nie jesteśmy braćmi …
- Przyrodnimi. Zawsze to powtarzałeś. – Joe wszedł Adamowi w słowo.
- To prawda. Nie przeczę. Mimo to jesteśmy rodziną i jesteśmy braćmi. Jeśli myślisz, że nie obeszło mnie to, co chciałeś zrobić to jesteś w błędzie. Obeszło i to bardzo. Nie zamierzam cię jednak oceniać. Nie powiem ci weź się w garść ani tym bardziej nie będę się nad tobą użalał. Za to będę tuż obok i jeśli będziesz chciał porozmawiać zawsze znajdę dla ciebie czas. I jeśli zajdzie taka potrzeba będę cię chronił przed tobą samym. Wiem, że z taką stratą jak twoja nie można się pogodzić. Wiem też, że nosisz w sobie ogromne poczucie winy za śmierć żony i syna, ale uwierz mi to nie ty ją ponosisz. Joe nie miałeś na to wpływu.
- Miałem, Adamie. – Odparł Joe ze łzami w oczach. – To moja wina. Gdybym był lepszy dla Doreen nie pomyślałaby o opuszczeniu Ponderosy i pewnie żyłaby, tak samo, jak mój syn … mój jedyny syn. Nawet nie wiesz, jak strasznie boli świadomość, że ich zawiodłem, skrzywdziłem. Nigdy sobie tego nie daruję. Wszędzie ich widzę. W nocy całymi godzinami leżę w łóżku i nie mogę zasnąć. Zamykam oczy i widzę ich. Przekręcam się z boku na boku i nic, sen nie przychodzi. Wciąż czuje jej zapach na poduszce i wszystko we mnie krzyczy z tęsknoty. Nie potrafię sobie z tym poradzić, może, dlatego pomyślałem o …
- Radykalnym wyjściu – podpowiedział Adam.
- Tak. Ojca nie było. Pojechał z Hop Singiem do Virginia City. Mieli wrócić dopiero późnym wieczorem. Ja siedziałem w salonie i czyściłem broń. Była taka lśniąca i czysta. Złożyłem ją i załadowałem, a potem uświadomiłem sobie, jak niewiele trzeba, żeby być już na zawsze z Doreen i moim synkiem. Uniosłem rewolwer i przyłożyłem do skroni. Poczułem niesamowitą euforię. Pamiętam, jak ściągnąłem spust i usłyszałem obrót bębna. Wystarczyło tylko nacisnąć i byłoby po wszystkim – Joe trząsł się jak w febrze – ale zabrakło mi odwagi. Poczułem uderzenie w dłoń, broń wypaliła, a nade mną stał ojciec i coś krzyczał. Adamie o mało nie zabiłem naszego ojca.
- Już dobrze. Uspokój się. – Powiedział Adam wstrząśnięty wyznaniem Joe. – Posłuchaj mnie, nie zamierzam cię okłamywać, że wszystko będzie dobrze, bo niby skąd mam to wiedzieć. Podobno czas leczy rany, więc musisz zaczekać.
- Mogę się nie doczekać.
- Być może, ale życie, mimo wszystko jest zbyt piękne, żeby je stracić. Wiem coś o tym.
- Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że ty …
- Oczywiście, że nie, ale wiele lat temu, gdy napadli mnie bandyci i zaginąłem na pustyni byłem bliski śmierci. Wciąż nie pamiętam, co się ze mną wówczas działo, ale pamiętam, że bardzo chciałem żyć. – Odparł Adam z półuśmiechem na ustach. Po tych słowach w pokoju zapadła cisza. Joe spoglądał spod przymrużonych powiek na brata. Nigdy dotąd nie rozmawiali tak otwarcie. Poczuł wewnętrzny spokój i choć wiedział, że każdy następny dzień będzie dla niego nieustającym wyzwaniem, to miał pewność, że w tych zmaganiach z losem nie będzie sam.
- Dziękuję.
- Do usług braciszku. – Odparł Adam i uśmiechnął się ukazując dołeczki w policzkach.
- Chyba powinienem przeprosić Pa – powiedział Joe zakłopotany.
- Przydałoby się. O mało nie przyprawiłeś ojca o zawał serca. Mnie zresztą też.
- Tak, a do tego niewiele brakowało, a postrzeliłbym go. – Odparł Joe robiąc zafrasowaną minę.
- W takim razie chodźmy na dół. Ojciec obiecał zaparzyć kawę – powiedział Adam wstając z krzesła.
- A wiesz, że chętnie napiłbym się – mówiąc to Joe podniósł się z łóżka. Stanął przed bratem i patrząc mu prosto w oczy powiedział cicho – nigdy więcej … uwierz mi.
- Wierzę. – Wzruszenie zadrgało w głosie Adama. – Chodźmy już do ojca.
Joe uśmiechnął się do brata i otworzył przed nim drzwi. Z salonu dobiegały jakieś głosy. Spojrzeli po sobie zdziwieni. Mieli już zejść na dół, gdy przed nimi pojawił się Ben mówiąc:
- Widzę, że porozmawialiście sobie. To dobrze, ale teraz zejdźcie, bo przyjechał szeryf Reed i Hoss.
- Musieliście wzywać szeryfa? – spytał Joe z ledwie wyczuwalną pretensją w głosie.
- Nikt go nie wzywał synu. Sam przyjechał. – Odparł Ben uspokajająco. – Podobno ma nam coś ważnego do powiedzenia.

***
Szeryf Paul Reed stał na środku salonu w towarzystwie Hossa, który zdążył już nieco ochłonąć po tym, jak Tommy przywiózł mu wiadomość o samobójczej próbie Joe. Gdy ujrzał, jak młodszy brat schodzi po schodach w towarzystwie ojca i Adama odetchnął z ulgą. Ojciec, co prawda zdążył mu powiedzieć, że wszystko skończyło się na strachu, ale usłyszeć, a zobaczyć to zasadnicza różnica.
Mężczyźni przywitali się z szeryfem. Adam ściskając dłoń Reedowi zauważył, że szeryf jest dziwnie spięty i wyraźnie nieswój. Nigdy do tej pory nie widział go w takim stanie. Tym bardziej był ciekaw, z jakimi rewelacjami przyjechał do nich Reed.
Ben tymczasem zaproponował kawę i poprosił wszystkich, żeby usiedli. Jakież było ich zdziwienie, gdy szeryf przecząco pokręcił głową na zaproszenie gospodarza. Nie mógł i nie chciał być dłużej w Ponderosie niż było to konieczne. Cartwrightowie zaintrygowani spoglądali z ciekawością na Reeda. On utkwił wzrok w Josephie. Przez ułamek sekundy pomyślał o Doreen, po czym zaczerpnął powietrza i z kamiennym wyrazem twarzy powiedział:
- Mam dla pana bardzo ważne wieści.
- Odnaleźliście zwłoki mojej żony i syna? – Joe powoli uniósł się z fotela i wpatrzony w Reeda ciężko oddychał.
- Nie.
- Skoro nie, to, co chce mi pan powiedzieć, szeryfie? – spytał Joe zdziwiony.
- Oni żyją. – powiedział Reed, czy wywołał zrozumiale poruszenie.
- Co takiego?! – wyrzucił z siebie Joe i jednym skokiem znalazł się przy szeryfie, chwytając go za poły kurtki – człowieku, o czym ty do diabła mówisz?!
Ben, Adam i Hoss nie wierząc własnym uszom w milczeniu patrzyli na rozgrywającą się scenę.
- Pańska żona i syn żyją – odparł Reed patrząc prosto w oczy Cartwrighta.
- Żyją?! I dopiero teraz mi o tym mówisz?!
- Ze względu na ich bezpieczeństwo nie mogłem nic powiedzieć.
- Wiedziałeś od początku, od dnia tej cholernej katastrofy, że oni żyją i pozwoliłeś mi wierzyć w ich śmierć?! - głos Joe przeszedł w krzyk.
- Nie miałem wyjścia.
- Doprawdy?! – Joe puścił poły kurtki szeryfa. Cofnął się do tyłu, przyglądając się Reedowi z narastająca wściekłością. Lewą dłonią zakrył usta i przymknął oczy, jakby to miało pomóc mu w zrozumieniu słów szeryfa.
- Panie Cartwright proszę zrozumieć … - Reed nie dokończył, bo jego słowa przerwał nagły cios wymierzony przez Josepha. Szeryf zupełnie zaskoczony upadł na podłogę. Hoss w mgnieniu oka doskoczył do brata powstrzymując go przed zadawaniem kolejnych ciosów. Tymczasem Adam pomógł podnieść się Reedowi, który trzymał się za szczękę. Spomiędzy palców spływała mu krew. Hoss nadal przytrzymywał wściekłego Joe, który miotając wyzwiska próbował wyswobodzić się z kleszczowego uścisku brata. Widząc, co się dzieje Ben krzyknął donośnie, żeby wszyscy uspokoili się. W salonie zapadła grobowa cisza. Joe posyłał Reedowi pełne nienawiści spojrzenia. Adam podał szeryfowi chustkę. Reed przycisnął ją do rozciętej, mocno krwawiącej wargi.
- Adamie, przynieś apteczkę, a reszta niech usiądzie. – Powiedział Ben tonem nieznoszącym sprzeciwu. – Szeryfie, proszę wybaczyć mojemu synowi, ale ta wiadomość jest tak niespodziewana. Czy to prawda?
- Tak. Oboje żyją. – odparł Reed ledwie poruszając ustami. – Katastrofy nie było.
- Nie rozumiem. Byłem razem z synem nad tym urwiskiem. Widziałem roztrzaskany dyliżans i martwe konie. Pana zastępca twierdził, że nikt nie ocalał. Niech pan nam teraz wytłumaczy, po co były te kłamstwa?
- Nie miałem wyjścia. Tylko tak mogłem ocalić życie pańskiej synowej i wnuka – zaczął Reed, opatrując jednocześnie rozciętą wargę, korzystając przy tym z przyniesionej przez Adama apteczki. – Shaner chciał pana zabić, co więcej zależało mu żeby wcześniej pan cierpiał. Chciał zniszczyć wszystkich i wszystko, co w jakikolwiek sposób łączyło się z panem. W jego bandzie miałem swojego człowieka. W ostatniej chwili dowiedziałem się o planowanym zamachu na panią Doreen i jej syna. Shaner dowiedział się o ich wyjeździe do San Francisco i postanowił wykorzystać nadarzającą się okazję. Wypadki przecież się zdarzają. Nikt nic nie podejrzewałby, a on pozostałby poza wszelkimi podejrzeniami. Nie mieliśmy czasu. Nic innego nie przyszło nam do głowy. Pana synowa rozumiejąc tę ciężką sytuację zgodziła się na mistyfikację. W podobny sposób Shaner zamierzał wyeliminować większość pana rodziny, ale spodobała mu się pana wnuczka Elizabeth i to był jego błąd.
- To, co pan mówi zmienia postać rzeczy – odparł Ben – ale dlaczego pan tak długo zwlekał z powiedzeniem prawdy. Od śmierci Shanera upłynęło trochę czasu.
- Cóż, nie mam dla siebie usprawiedliwienia. Chciałem o wszystkim powiedzieć, ale przyszła wiadomość o odnalezieniu pańskiej wnuczki, a potem zasłabł Benny.
- To prawda, Pa. Przypominam sobie, że szeryf tuż przed tym, jak zemdlał Benny chciał nam coś powiedzieć – wtrącił Adam – tylko, że wtedy do niczego nie mieliśmy głowy.
- Jeszcze tego samego dnia musiałem pilnie wyjechać do Carson City. Miałem wyznaczone spotkanie u gubernatora, który był żywo zainteresowany sprawą Shanera. Potem pojechałem do San Francisco …
- Byłeś w San Francisco, u mojej żony? – przerwał mu rozgorączkowany Joe.
- Joseph, uspokój się – Ben spojrzał groźnie na syna. – Szeryfie, czy to prawda? Był pan u mojej synowej?
- Tak, byłem. Powiedziałem jej, że może już wracać do domu, że niebezpieczeństwo minęło. Zaoferowałem swoje towarzystwo w drodze powrotnej, ale pana synowa odmówiła.
- Odmówiła? – spytał Joe zdziwiony.
- Zdaje się, że była lekko niedysponowana. Chyba jakieś przeziębienie. Tak przynajmniej mi powiedziała. – Odparł Reed nie patrząc na Josepha.
- Jest chora. Muszę natychmiast do niej pojechać. – krzyknął Joe zrywając się z kanapy.
- Spokojnie synu. Najbliższy dyliżans do San Francisco jest jutro w południe – Ben również wstał i podszedł do Joe.
- Nie zamierzam czekać. Muszę natychmiast jechać do mojej żony i syna.
- Pojedziesz, ale nie teraz, nie nocą i nie sam. – Ben próbował przemówić synowi do rozsądku. – Joe, pojutrze jest święto dziękczynienia. Spędźmy je wszyscy razem, a potem pojadę z tobą do Doreen. To tylko dwa dni.
- Tylko? To aż dwa dni. Nie, Pa. Nie mogę czekać. Nawet gdybym musiał całą drogę przemierzyć konno, gdybym musiał czołgać się stąd do San Francisco zrobię to i nikt mnie nie zatrzyma. – Joe oddychał ciężko, a w jego oczach widać było ogromną determinację.
- Proszę nie działaj pod wpływem emocji. – Ben schwycił syna za ramię.
- Już podjąłem decyzję i nic jej nie zmieni. Idę osiodłać konia.

***

zorina13

Piękna ta rozmowa Adama i Joe.
I trudno się dziwić emocjom Joe ,gdy poznał prawdę.

Aga

Czułam, że coś kleisz Rolling Eyes

Hm, do śniadania czy obiadu

Mada

Gość

Aga

Ewelina

ADA

Zorino to prawda Joe bardzo przeżył całą tę sytuację. Chyba zrozumiał, jak bardzo skrzywdził żonę, ale czy ona mu wybaczy? To być może wkrótce okaże się Confused

Mada

Aga

ADA

Miłej lektury. Smile

***
- Adamie zrób coś – Ben zrozpaczony spojrzał na swego pierworodnego.
- Pa, Joe nic nie powstrzyma i ja to rozumiem. Na jego miejscu zrobiłby to samo. Nie możesz mieć mu tego za złe. To przecież jego żona i dziecko. Z ich powodu o mało nie odebrał sobie życia.
- Czy ja dobrze zrozumiałem? – spytał szeryf Reed przejęty. - Pana brat usiłował …
- Tak i proszę zachować tę wiadomość dla siebie. – Odparł Adam.
- Nie wiedziałem – powiedział Reed poruszony. – Możecie panowie być pewni mojej dyskrecji.
- Jesteśmy pewni szeryfie. – Adam uśmiechnął się nieznacznie.
- Na mnie już pora. Jeszcze raz przepraszam za zaistniałą sytuację. Mam nadzieję, że mój następca lepiej będzie dawał sobie radę.
- Pan odchodzi, szeryfie? – spytał Ben zaskoczony.- Adamie słyszałeś?
- Nie, nic mi o tym nie wiadomo, a przecież jestem w Radzie Miasta. – Adam wydawał się równie zaskoczony. – Czy burmistrz o tym wie?
- Tak, poinformowałem go dziś rano. Na razie moje obowiązki przejmie John Swift.
- Ale dlaczego? – spytał Hoss przysłuchujący się rozmowie w milczeniu. – Ludzie pana wybrali. Nie można tak sobie zrezygnować.
- Czasami trzeba. Nie jestem dobrym szeryfem. Lepiej będzie dla miasta, jak nad bezpieczeństwem mieszkańców czuwać będzie ktoś inny. Żegnam panów. – Powiedział Reed i z kapeluszem w dłoni skierował się do wyjścia. Adam popatrzył na szeryfa badawczo. Coś mu w tym wszystkim nie pasowało. Nie byłby sobą, gdyby tego nie wyjaśnił.
- Szeryfie, proszę zaczekać. – Zawołał Adam. – Ja też już wychodzę. Moja żona pewnie niepokoi się. Pozwoli pan, że pojadę z panem kawałek. Hoss, a ty?
- Zostanę jeszcze. Pogadam z Joe. Może uda mi się wyperswadować mu jazdę nocą. To zbyt niebezpieczne.
- Próbuj, choć wątpię, żeby chciał cię posłuchać. – Odparł Adam. – Do jutra, Pa i pożegnaj ode mnie Joe.
Adam i Szeryf Reed po opuszczeniu Ponderosy jechali stępa drogą w kierunku Virginia City. Wiał zimny, nieprzyjemny wiatr, a po niebie tuż nad ziemią płynęły ciemne chmury. Wszystko wskazywało na to, że lada moment zacznie padać.
- Nie powinniśmy przyspieszyć? – Spytał Reed patrząc niespokojnie w niebo.
- Spokojnie szeryfie – odparł Adam. – Z tych chmur może, co najwyżej pokropić.
- Zna się pan na tym?
- Każdy ranczer wie, kiedy naprawdę będzie padać, a z tych chmur ulewy nie będzie. Może za kilka godzin, jak wiatr przybierze na sile, a chmury będą bardziej kłębiaste i zwarte.
- Panie Cartwright odniosłem wrażenie, że chciał pan ze mną porozmawiać na osobności. Nie sądzę, żeby pogoda miała być przedmiotem naszej rozmowy. – Powiedział Reed spoglądając na Adama ciekawie.
- Ma pan rację, ale mówmy sobie po imieniu tak będzie łatwiej. – Odparł Adam życzliwe.
- Paul.
- Adam.
- No, dobrze formalnościom stało się zadość. Chciałeś mnie o coś zapytać, więc pytaj.
- Co tak naprawdę skłoniło cię do rezygnacji ze stanowiska szeryfa?
- Przecież wiesz. Zachowałem się nieprofesjonalnie i nie ma dla mnie usprawiedliwienia. Taki ktoś jak ja nie nadaje się na szeryfa Virginia City.
- Rozumiem, że to wersja oficjalna, a ja chciałbym usłyszeć prawdę – upierał się Adam.
- Ależ to jest prawda. Co mam więcej powiedzieć? – Reed zmarszczył czoło.
- Na przykład, co tak naprawdę stało się w San Francisco?
- A co miało się stać?
- Paul, nie odpowiadaj pytaniem na pytanie – odparł Adam.
- Mówiłem już. Byłem u twojej bratowej, żeby …
- Tak, tak. Wiem. Żeby powiedzieć jej, że może wracać do domu, ale to nie wszystko, prawda Paul? – Adam wpatrywał się z natężeniem w twarz szeryfa. Ten po chwili westchnął z rezygnacją i wstrzymał konia. Adam również zatrzymał Admirera. Wyjął nogi ze strzemion, pochylił się lekko w kierunku łba wierzchowca i przytrzymując się przedniego łęku zsunął się z siodła. Poklepał konia po szyi i spojrzał wyczekująco na Reeda, który poszedł w jego ślady. Obaj stali naprzeciw siebie mierząc się wzrokiem. Wreszcie Paul westchnął z rezygnacją.
- Masz rację to nie wszystko. Być może jest powód, dla którego wolałem najpierw porozmawiać z Doreen.
- Od dawna ją kochasz? – zapytał Adam bez zbędnych ceregieli.
- Ty wiesz? – Reed zaskoczony pytaniem Cartwrighta nawet nie próbował wypierać się.
- Trudno się nie domyśleć.
- Nie chciałem tej miłości. Wiedziałem przecież, że Doreen jest kobietą zamężną, że ma, dziecko, ale też wiedziałem, jak mąż ją traktuje. Nie wiem, na co liczyłem jadąc do San Francisco. Może chciałem przekonać się czy ona mogłaby mnie pokochać.
- I, co przekonałeś się?
- Tak i wcale z tą wiedzą nie jest mi lepiej – odparł Paul.
- Wiesz, że nie mogę tego zaakceptować. Bądź, co bądź to żona mojego brata.
- Wcale tego od ciebie nie wymagam. Zresztą Doreen nigdy nie odejdzie od męża. Ona wciąż go kocha, może trochę wbrew sobie, ale kocha. Gdy wreszcie wróci do Ponderosy nie mogę ryzykować spotkania z nią, bo nie chcę jej stawiać w niezręcznej sytuacji. Czy jesteś w stanie mnie zrozumieć?
- To fakt, że dla kobiety wiele można poświęcić. A Doreen jest dobrą, wrażliwą i ciepłą osobą, czego mój brat, niestety nie dostrzega. Może teraz coś zrozumie – westchnął Adam. – To na pewno trudna sytuacja dla wszystkich, ale z rezygnacją z urzędu szeryfa zbytnio się pośpieszyłeś. Nie sądzę, aby Rada Miasta zaakceptowała twoją rezygnację. Już moja w tym głowa. – powiedział Adam z pewnością w głosie.
- Do niczego nie możesz mnie zmusić.
- I nie zamierzam. Możesz odejść, ale pamiętaj, że zrywasz umowę.
- Stać mnie na to – odparł Reed trochę zaczepnie.
- Nie wątpię, ale tu wcale nie chodzi o pieniądze. Nie chcesz chyba, żeby w ślad za tobą poszła opinia niesłownego, chimerycznego szeryfa. Wiesz, że jestem w stanie to załatwić – Adam patrzył na Paula przenikliwym wzrokiem.
- A to już jest szantaż – Reed pokręcił głową.
- Nazywaj sobie to, jak chcesz, ale zostań. Od czasów szeryfa Cofee nie było w Virginia City tak dobrego szeryfa, jak ty i nie są to czcze słowa.
- Dziękuję ci, ale to chyba na wyrost powiedziane.
- Na wyrost nie na wyrost, ale zastanów się jeszcze.
- Chyba nie mam wyboru – bardziej stwierdził niż odpowiedział Reed. – Dobrze, zastanowię się, jednak teraz potrzebuję kilku wolnych dni.
- Co zamierzasz robić? – spytał Adam przytrzymując zniecierpliwionego Admirera.
- Pojadę do Carson City, do brata – odparł Paul.
- Masz brata? Nie wiedziałem. – powiedział Adam robiąc zdziwioną minę. – Starszy czy młodszy?
- Młodszy. Danny ma dwadzieścia sześć lat i jest szeryfem.
- O, rodzinna tradycja.
- Niezupełnie. Tak po prostu wyszło. – Powiedział Reed, a patrząc w niebo dodał – zdaje się, że nie miałeś racji Adamie, deszcz przybiera na sile. Lepiej jedźmy, bo zmokniemy. Ty masz już niedaleko, a ja chcę dotrzeć do Virginia City przed zmrokiem.
- Chyba faktycznie pomyliłem się. – Odparł Adam z uśmiechem na twarzy. – Paul, obiecaj mi jedno - nie rezygnuj pod wpływem emocji.
Reed spojrzał spod oka na Cartwrighta. Nie był w stanie go rozgryźć. Po takim wyznaniu, jakie uczynił, Adam nie powinien podać mu ręki, a on zachowywał się jak najlepszy przyjaciel. Paul pokręcił z niedowierzaniem głową i wreszcie musiał przyznać, że takiemu człowiekowi po prostu nie odmawia się.
- Obiecuję, że jeszcze raz wszystko przemyślę – powiedział.
- To świetnie, bo zbliżają się Święta Bożego Narodzenia i karnawał, a co za tym idzie bale. Dobry szeryf przyda się miastu i okolicom. Przywieź też swojego brata. Wsparcie będzie mile widziane.
- Ale przecież ja jeszcze …- zaczął Reed.
- Wiem, wiem nie zastanowiłeś się. Masz na to trzy tygodnie. To chyba wystarczająco dużo czasu.

***
Rozpadało się w najlepsze, gdy Joseph wbrew radom ojca wybrał się w podróż do San Francisco. Nic go nie było wstanie zatrzymać. W strugach deszczu i zapadających ciemnościach gnał na złamanie karku. Przemoczony do suchej nitki dotarł nad ranem do Reno. Do odjazdu najbliższego dyliżansu miał niecałe cztery godziny. Najpierw zajął się koniem, którego odprowadził do miejscowej stajni, rozsiodłał i porządnie wytarł do sucha. Opłacił boks i obrok na najbliższy tydzień. Miał nadzieję, że wróci wcześniej i to nie sam. Wprost ze stajni udał się do łaźni. Umyty, ogolony i przebrany w suche rzeczy poszedł do najbliższego saloonu, gdzie zamówił śniadanie i kubek gorącej kawy. Tuż przed ósmą wsiadł do dyliżansu, w którym siedziały już dwie młode kobiety i starszy mężczyzna będący ich ojcem. W ostatniej chwili wsiadł zdyszany młody mężczyzna w długim ciemnym płaszczu z wysoko postawionym kołnierzem. Wreszcie woźnica dał znak do odjazdu i najpierw wolno, nieco tylko przyśpieszając, dyliżans przejechał przez miasto. Dopiero na jego przedmieściach nabrał prędkości kierując się do Sacramento, skąd po krótkim przystanku ruszył wprost do San Francisco. Podróż przebiegała bez większych problemów. Dwie siedzące na wprost Josepha panny rzucały w jego kierunku ciekawskie spojrzenia. Zaintrygowane tym przystojnym mężczyzną z nieco chmurnym i nieobecnym wzrokiem, próbowały nawiązać z nim rozmowę. Wkrótce jednak zrezygnowały uznając, że jest to wyjątkowo źle wychowany człowiek. Cóż, bowiem innego można pomyśleć o mężczyźnie, który nie stara się zabawiać pań rozmową, a na pytania odpowiada mniej niż zdawkowo. Aby uniknąć niepotrzebnego zainteresowania swoją osobą Joseph udawał, że śpi. Widząc to piękne panny przeniosły swe zainteresowanie na mężczyznę, który jako ostatni wsiadł do dyliżansu. Szybko jednak okazało się, że miły skądinąd mężczyzna jest księdzem i jako taki wiele stracił w oczach rezolutnych panienek. Rozbawiony sytuacją Joseph wygodniej usadowił się w kącie dyliżansu, który całkiem nieźle resorowany zapewniał względnie wygodną podróż. Drogi, choć utwardzane nadal były wyboiste, a jazdę dyliżansem na dłuższych odległościach trudno wciąż było nazwać rozkoszą. Mimo tych wszystkich niewygód Joe poczuł się zmęczony. Pomału ogarniała go senność. Wreszcie usnął. Śnił mu się dom w Ponderosie. Była wiosna i wszystko rozkwitało wokół. On właśnie wrócił z pastwiska, zsiadł z konia i przywiązał go do palika. Z domu wyszła mu na powitanie Doreen uśmiechając się tajemniczo. Wyciągnął do niej ramiona i wtedy zza jej sukni wyjrzała śliczna, mała dziewczynka. Zaskoczony przystanął pytając: kim jesteś malutka? Dziecko spojrzało na niego ogromnymi oczyma i z żalem odparło: tą, której nie chcesz. Chciał coś odpowiedzieć, ale poczuł gwałtowne szarpnięcie. Otworzył oczy i ujrzał nad sobą pochylonego księdza, który z troską w głosie łagodnie powiedział:
- Niech się pan obudzi.
- Co się stało?
- Nic takiego, po prostu coś się panu przyśniło. – Odparł ksiądz.- Proszę już nie spać. Dojeżdżamy do San Francisco. Joseph przetarł twarz z resztek snu i wyjrzał przez okno. W oddali widać było światła miasta. Głęboko odetchnął i uśmiechnął się na myśl, że już wkrótce będzie miał w ramionach żonę i syna. Na moment przymknął powieki i wtedy wyraźnie zobaczył twarz dziewczynki ze swojego snu. Poczuł mimowolny skurcz serca i dziwny smutek.

***