www.bonanza.pl

lucy

Zemsta doskonała! A saniami chętnie bym się przejechała, choć tej nocy lepsze byłby bojery (z kołami) Laughing

zorina13

Vicky ma łep na karku.
Adam jak zawsze wspaniały ,pewny siebie i wiedzący czego chce.

ADA

Lucy, Zorino zemsta w wykonaniu Adama zawsze jest wspaniała. On już tak ma Very Happy

Ewelina

Bardzo dowcipne i wesołe. Synowie dostali za swoje a Adam ... przejedzie się z ukochaną żoną sankami Laughing

niczym Kmicic z Oleńką Very Happy

Niezły pomysł chłopcy mieli ... Ja również pytam ... A Tony? Kiedy?

Aga

Mada

ADA

Ewelina Tony jest coraz bliżej Smile

Aga jestem zszokowana Shocked

czy chcesz, żeby Adam był tarmoszony, czy obawiasz się, że coś mu się stanie. Płacz i radość Shocked

Aga zaczynam się bać

Czy Adam pojedzie do SF, cóż ...

Mada

Gość

ADA

Senszen dziękuję bardzo za obszerny i wnikliwy komentarz oraz miłe słowa. Co postanowi Adam? Tego jeszcze nie wiem. Rozdarta jestem pomiędzy tarmoszeniem Adama a nietarmoszeniem ... zobaczymy jak to wszystko potoczy się ...

Aga

Adasia potarmosić można zawsze i wszędzie, Very Happy

on twardy, wszystko zniesie.... może po drodze znajdzie się dobra dusza albo Tony? a jak nie może Kimama hipnotycznym głosem odwiedzie go od wyjazdu....albo....eee....skończyły mi się opcje. ADA wierzę w Ciebie

ADA

Dzięki Aga za zaufanie. Twojemu życzeniu stanie się zadość

Aga

ADA ? ... któremu życzeniu? Shocked

ADA

Aga, wyraziłaś życzenie dot. tarmoszenia, stawania na drodze, pojawiania się zapomnianych postaci i hipnotycznego głosu ... o,ile dobrze zrozumiałam. Very Happy

Aga

Chcesz to wszystko upchnąć i pogodzić? Shocked

Nie mam nic przeciwko Very Happy

ADA

Dzisiejszy odcinek, jest trochę dłuższy niż zwykle, ale miałam wolny dzień i mogłam nieco poszaleć Smile

Miłej lektury Smile

***
San Francisco

Minął już cały zgiełk i podekscytowanie towarzyszące Świętom Bożego Narodzenia i Nowego Roku. Oczywiście trwał karnawał i w każdą sobotę organizowano większe lub mniejsze bale, takie, na których bywa się i takie, na których należy być. Powszechnie uznawano, że bal, w którym brało udział zaledwie dwieście osób, był nudny. W tygodniu spotykano się na herbatkach w gronie, co najmniej dwudziestu osób. Były też organizowane bale publiczne, na których bawiono się do białego rana. Zresztą wszyscy ludzie bogaci czy biedni czekali na karnawał, a gdy wreszcie przychodził ten radosny czas mogli dać upust szałowi zabawy. Do miasta zjeżdżały z okolicznych miasteczek rodziny z pannami na wydaniu, które wiozły ze sobą walizy i kufry wypełnione po brzegi strojnymi sukniami i innymi fatałaszkami, bez których prawdziwa elegantka nie była w stanie obejść się. Karnawał, bowiem był nie tylko okazją do dobrej zabawy, ale również do wprowadzenia w wielki świat młodych panien marzących o dobrym zamążpójściu. Bale były, więc swego rodzaju targiem próżności, na którym bardzo często pod wpływem emocji i karnawałowego szału kojarzono małżeństwa.
Nie wszyscy jednak mogli lub chcieli wziąć udział w tym szaleństwie. W drugą sobotę stycznia późnym popołudniem, gdy większość ludzi szykowała się do kolejnych wspaniałych zabaw, w salonie domu stojącego przy zacisznej ulicy w bogatej dzielnicy Nob Hill, około pięćdziesięcioletni mężczyzna siedział w fotelu i czytał po raz kolejny list, który dotarł do niego dzień wcześniej. Mężczyzna ów, a był nim Will Cartwright niewiele zmienił się mimo upływu lat. Szczupły o przystojnej twarzy, mimo że skronie zdobił mu szron, a wokół oczu widać było siateczkę zmarszczek, wciąż przyciągał rozmarzone spojrzenia niewiast w różnym wieku. Świadomy swego uroku nie zwracał na to uwagi, bowiem od dziesięciu lat był szczęśliwym mężem i ojcem trójki dzieci: dorosłej pasierbicy Peggy, nastoletniej Alice z pierwszego małżeństwa i dziewięcioletniego Johna, synka z drugiego związku z piękną Eleną. Był też dziadkiem, którym uczyniła go Peggy wydając na świat uroczą dziewczynkę. Los wynagrodził mu w dwójnasób ciężkie dzieciństwo, burzliwe lata młodości i nieudane, a wręcz tragiczne małżeństwo z Laurą Dayton.
List, który Will trzymał w dłoniach przyszedł od jego stryja Bena. Jeszcze przed świętami otrzymał z Ponderosy telegram z lakoniczną wiadomością o tym, że jeden z jego kuzynów, Joseph, poważnie zapadł na zdrowiu. Zapalenie płuc – to brzmiało jak wyrok śmierci. Tylko cud mógł go uratować. Stryj prosił o delikatne przekazanie, tej smutnej informacji, oczywiście z pominięciem szczegółów, synowej Doreen, która z uwagi na ciężki przebieg ciąży nadal mieszkała u swoich rodziców. W telegramie stryj informował, że wkrótce do San Francisco przyjedzie Adam, drugi kuzyn Willa i wszystko szczegółowo wyjaśni. Niestety, ze wspomnianego już listu wynikało, że nie ma, co liczyć na odwiedziny Adama, który wsiadając do dyliżansu poślizgnął się i tak nieszczęśliwie upadł, że najbliższe cztery tygodnie miał spędzić z nogą w gipsie. Ben zatroskany całą sytuacją poprosił Willa, aby ten w jego imieniu przekazał synowej najdelikatniej, jak to możliwe informację o stanie zdrowia Josepha. Prosił też o przekazanie jej listu, który Joe podyktował mu zaraz po odzyskaniu świadomości. Sam nie mógł przyjechać do San Francisco, bowiem nie chciał opuszczać chorego syna.
Will westchnął ciężko na samą myśl o czekającej go wizycie. Nie był z tego powodu szczęśliwy. Prawdę mówiąc, gdyby mógł najchętniej wywinąłby się od załatwienia tej sprawy.
- Will, mój drogi napijesz się gorącej herbaty? – z zadumy wyrwał go głos żony.
- Chętnie Eleno. – Odparł. – Mroźny dzień dzisiaj mamy. Chyba trzeba dorzucić do kominka.
- Już to zarządziłam. – Powiedziała podając mu filiżankę parującego napoju. Spoglądając na męża spod oka dodała – wiesz, że nigdy nie wtrącam się w twoje sprawy, ale widzę, że od wczoraj chodzisz jakiś nieswój. Możesz mi powiedzieć, co się stało?
- Dostałem list od stryja Bena. – Odparł powoli.
- To wiem. Natomiast nie wiem, czym tak bardzo się smucisz. Mogę ci jakoś pomóc?
- Jesteś kochana – uśmiechnął się czule – ale to, o co prosi mnie stryj Ben muszę załatwić sam. Nie lubię być pośrednikiem, a tego zdaje się oczekuje ode mnie mój stryj.
- Dasz sobie radę – zapewniła go Elena. – Zawsze wiesz, co i kiedy powiedzieć.
- Pochlebiasz mi moja droga, ale obawiam się, że wieści, jakie mam do przekazania źle wpłyną na zdrowie Doreen. Wiesz przecież, że oczekuje dziecka i nie jest to łatwa ciąża. Gdy byłem u niej przed Świętami, a właściwie u jej rodziców nawet jej nie widziałem. Rozmawiałem tylko z panem Whitmore’m i odniosłem wrażenie, że nie uwierzył w chorobę Josepha. Tym bardziej jutrzejsza rozmowa będzie trudna. Może, gdyby przyjechał Adam, albo stryj łatwiej byłoby go przekonać, a tak będę musiał robić dobrą minę do złej gry.
- Zdaję sobie sprawę, że nie będzie to miła wizyta. – Odparła Elena gładząc dłoń męża. – Pamiętaj jednak, że to twoja rodzina.
- Ty i dzieci jesteście moją rodziną – powiedział Will stanowczo.
- Tak, ale Ben Cartwright jest przecież bratem twojego zmarłego ojca. Człowiekiem, który wyciągnął do ciebie rękę w najtrudniejszym okresie twojego życia. Nie możesz mu odmówić.
- I nie zamierzam Eleno. Doskonale pamiętam, co stryj dla mnie zrobił i nie zawiodę go. Nie po tym, jak dał mi dach nad głową i właściwie uratował życie. Chciałem tylko powiedzieć, że ty i dzieci jesteście dla mnie najważniejsi. Dzięki tobie poczułem, co znaczy miłość kobiety prawdziwie kochającej. Gdy pomyślę, że tak nie wiele brakowało, a straciłbym ciebie na zawsze …
- Ale nie straciłeś – powiedziała Elena.
- Tylko, dlatego, że Alice powiedziała mi o twoim zamiarze opuszczenia nas. – Odparł Will całując dłoń żony. – Byłem strasznym głupcem wciąż kochając wspomnienie Laury.
- Nie pozwalam ci tak myśleć. Mimo wszystko, to była twoja żona, matka twoich dzieci.
- Matka, powiadasz? – Twarz Willa na moment sposępniała. – Nie, Eleno. Nie ta jest matką, która urodziła, ale ta, która dała bezwarunkową miłość i ciepło. Ty, to zrobiłaś i ty jesteś prawdziwą matką Alice.
- Jednak kiedyś będziesz musiał powiedzieć córce prawdę – rzekła Elena ze smutkiem.
- Jeżeli zapyta, to tak, ale tylko część prawdy. Nigdy jej nie powiem, że jej rodzona matka chciała ją zabić. I ciebie proszę o to samo.
- Nie musisz mnie prosić. Nie skrzywdziłabym naszego dziecka. Boję się tylko, że ktoś może jej o tym powiedzieć.
- Wiedzą tylko trzy osoby, my i Adam. Mój kuzyn jest szlachetnym człowiekiem i mam do niego pełne zaufanie. – Odparł Will z pewnością w głosie.
- A ten człowiek, który uratował Alice? Nazywał się Brown.
- Zmarł pół roku temu.
- Nic mi nie powiedziałeś.
- Nie było takiej potrzeby, Eleno. – odrzekł Will westchnąwszy. – Proszę, nie mówmy już o tym. Powiedz mi lepiej, czy zadowolona jesteś z sukni, którą uszyła ci pani Sullivan.
- Och, tak Will. Suknia jest wspaniała. - Oczy Eleny rozbłysły z zachwytu. - Cała z kremowej krepy, z podwójną spódnicą, z których pierwsza ozdobiona jest angielskimi koronkami, druga nieco krótsza otwarta jest z przodu i wykończona delikatnymi złotymi pętelkami. A stanik sukni jest zaokrąglony. Zresztą nic więcej ci nie powiem. Zobaczysz mnie w niej, jak pójdziemy na bal do twojego wspólnika. Tylko mam pewien problem …
- Słucham moja droga – powiedział Will z ledwie skrywaną wesołością.
- Bo widzisz, do tej sukni przydałoby mi się jakieś nowe okrycie. Pomyślisz sobie, że jestem próżna, ale to przecież karnawał.
- Bądź sobie próżna. Stać nas na to. – Odparł Will ze śmiechem. Kochał w Elenie to, że od czasu do czasu budziła się w niej mała dziewczynka, a on mógł ją rozpieszczać. – A, czy moja pani byłaby usatysfakcjonowana krótką koronkową pelerynką?
- Will, o czy ty mówisz? – Elena patrzyła z niedowierzaniem na męża.
- Pytam, czy do tej jakże pięknej sukni pasować ci będzie pelerynka z weneckich koronek? Jeśli tak, to najdalej we wtorek będziesz jej szczęśliwą posiadaczką. Chyba, że nie chcesz?
- Ja? Oczywiście, że chcę! – Wykrzyknęła zachwycona Elena i w mgnieniu oka znalazła się na kolanach męża. – Dziękuję kochany.
- Liczyłem na nieco inne podziękowanie – odparł Will przyglądając się żonie z uwielbieniem. Elena spojrzała w ciemne oczy męża i podała mu usta, które on zamknął długim, zmysłowym pocałunkiem.

***
Nazajutrz w niedzielę Will wybrał się z misją do domu rodziców Doreen. Za radą Eleny postanowił najpierw porozmawiać z ojcem kobiety. Dzień był mroźny, ale niezwykle słoneczny, dlatego Will postanowił całą drogę do Whitmore’ów przebyć pieszo. Wreszcie stanął przed drzwiami ich domu. Miał już schwycić za kołatkę, gdy w progu stanął ojciec Doreen. James Whitmore wraz z żoną wybierał się właśnie do kościoła. Zdziwiony spojrzał na Willa.
- Pan Cartwright. A, cóż pana do nas sprowadza?
- Witam państwa. Mam ważną wiadomość dla państwa córki, ale najpierw chciałbym z panem porozmawiać – odparł Will spokojnie.
- Jeżeli zamierza pan rozmawiać ze mną na temat mojego, pożal się Boże, zięcia, to niepotrzebnie pan się fatygował – głos Whitmore’a przypominał sopel lodu. Zdziwiona Sylvia dotknęła lekko ramienia męża.
- James, zaproś pana Cartwrighta do środka. Nie będziemy przecież tak stali w drzwiach.
- Proszę. – Whitmore z miną męczennika wskazał wnętrze domu.
Cała trójka w milczeniu przeszła do salonu. Sylvia uśmiechnęła się życzliwie do Willa. Gdy usiadła panowie poszli w jej ślady, ale jakoś nikt nie kwapił się do rozpoczęcia rozmowy. Wreszcie Whitmore pod wpływem karcącego wzroku żony, lekko chrząknąwszy zapytał wprost:
- Jaką to ważną wiadomość ma pan dla naszej córki?
- Co prawda wolałbym porozmawiać z Doreen, ale ze względu na jej stan zmuszony jestem przekazać tę informację najpierw państwu, a wy zdecydujecie, co dalej z nią zrobić. – Odparł Will.
- Słuchamy. Co ma pan nam do powiedzenia? Kolejne usprawiedliwienia naszego nieodpowiedzialnego zięcia. Z ogromnym spokojem i tolerancją przyglądałem się małżeństwu mojej córki. Gdy Joseph przyjechał tu w Dniu Dziękczynienia i prosił o jeszcze jedną szansę byłem temu przeciwny. Moja córka i wnuk zadecydowali inaczej. I ja to uszanowałem. Liczyłem, że zięć tym razem dotrzyma słowa i tak jak obiecał spędzi ze swoją rodziną Boże Narodzenie. Nie byłem zdziwiony, gdy nie pojawił się, a pana wcześniejsze tłumaczenia, że jest chory, proszę wybaczyć, nie przekonały mnie. Tego żalu, jaki widziałem w oczach mojego wnuka nigdy mu nie daruję.
- Przykro mi to słyszeć, ale źle Pan ocenił mojego kuzyna. Joseph naprawdę, chciał tu przyjechać, ale ciężko zachorował. To zapalenie płuc i nie wiadomo, czy z tego wyjdzie. Miał do państwa przyjechać Adam i wszystko wyjaśnić, ale niestety złamał nogę, a stryj Ben nie opuszcza pokoju Josepha. Mam tu dla Doreen list, który podyktował Joe, gdy tylko odzyskał przytomność. Proszę mi wierzyć on bardzo się zmienił. Myśli tylko o żonie, synu i o tym maleństwie, które ma się narodzić. – Powiedział Will podając Whitmore’owi białą kopertę. Ojciec Doreen wziął list i niepewnie obracał go w dłoniach. Zaskoczony złą wiadomością nie wiedział, co ma powiedzieć. Sylvia siedziała jak sparaliżowana przyciskając do ust chusteczkę wykończoną delikatną, jak mgiełka koronką.
- Czy naprawdę stan naszego zięcia, jest aż taki ciężki – spytał Whitmore cicho.
- Tak. Chciałbym mieć dla państwa lepsze wieści, ale niestety. – Odparł Will.- Jeśli uznają państwo, że w tej sytuacji nie mogę rozmawiać z Doreen, zrozumiem.
- Panie Cartwright, wolałbym nie niepokoić córki. Ona musi mieć przede wszystkim spokój. W stosownym czasie powiadomimy ją o wszystkim.
- Jak sobie pan życzy – powiedział Will. – Nie będę naciskał, ale gdybym mógł w czymkolwiek państwu pomóc, to proszę mnie o tym powiadomić. Nie powinienem dłużej zabierać państwu czasu. Pójdę już.
Po tych słowach Will wstał z fotela i skinieniem głowy pożegnał matkę Doreen. Whitmore odprowadził go do drzwi i uścisnął mu dłoń z niezwykle poważnym wyrazem twarzy. Gdy drzwi zamknęły się za gościem, ojciec Doreen oparł się plecami o ścianę. Odchylił głowę do tyłu i przymknął oczy. Właśnie teraz odczuł cały ciężar odpowiedzialności, jaka spadła na niego wraz z wieściami przekazanymi przez Willa. Nie wiedział, co ma robić. Wolnym krokiem poszedł do salonu, gdzie czekała na niego żona. Spojrzała mu prosto w oczy i rozpłakała się.
- James, i co my teraz zrobimy?
- Nie wiem. Pozwól mi zebrać myśli.
- Musimy powiedzieć, przynajmniej naszemu wnukowi. Ten list – powiedziała Sylvia wskazując kopertę leżącą na stole – może nam dużo wyjaśnić.
- Dobrze. Zrobimy tak, jak mówisz. Pójdę po Joe. – odparł Whitmore.
- James?
- Tak, moja droga.
- Czy dobrze robimy?
- Nie wiem. – Powiedział i pocałował żonę w czoło. – Zawołam też Madison. Powinna wiedzieć.

***
Joe znudzony i smutny siedział w swoim pokoju. Słyszał, że ktoś przyszedł do jego dziadków, ale niewiele go to obchodziło. Tak bardzo cieszył się, że ojciec przyjedzie na święta. Obiecał mu to. Zapewniał. I znowu go zawiódł. Joe ze złością zamknął książkę, którą trzymał w dłoniach i cisnął w kąt. Łzy zalśniły mu w oczach i spłynęły po policzkach. Czuł się przez ojca oszukany, nieomal zdradzony.
Ciche pukanie do drzwi spowodowało, że szybko otarł oczy i pewnym głosem powiedział proszę. Drzwi uchyliły się i w progu stanął dziadek James. Miał poważny wyraz twarzy i wyglądał na bardzo zdenerwowanego.
- Chłopcze, zejdź do salonu. Babcia i ja mamy ci coś ważnego do powiedzenia.
- Już schodzę, dziadku. – Odparł Joe zaintrygowany.
Gdy Joe wszedł do salonu powitała go cisza. Oprócz dziadków, zastał tam również ciocię Madison, która siedziała w fotelu z dziwnie zaczerwienionymi oczyma.
- Usiądź Joe. – Powiedział dziadek uśmiechając się smutno.
- Co się stało? – chłopiec poczuł jak ogarnia go strach.
- Był dziś u nas twój wujek Will Cartwright – zaczął James.
- Wujek? Dlaczego mnie nie zawołaliście? Przywiózł jakieś wieści od taty? – spytał Joe z nadzieją.
- Tak, chłopcze. Przywiózł list od twojego ojca, ale nim dam ci go muszę ci coś powiedzieć.
- Co takiego dziadku?
- Twój ojciec jest … jest ciężko chory. Nie wiadomo, czy przeżyje.
- Nieprawda! Nie wierzę ci dziadku! Dlaczego, tak mówisz?! – Joe zerwał się z fotela i z przerażeniem patrzył na Whitmore’a. Ten również wstał i wyciągnął do wnuka ramiona. Joe nie pozwolił się objąć. Krzycząc kilkakroć histerycznie Nie! ominął go i przyklęknął u stóp babki siedzącej na kanapie. – Babciu, co dziadek mówi?
- Słońce moje, dziadek mówi prawdę – odparła Sylvia drżącym głosem, gładząc delikatnie policzek wnuka. – Twój tata ciężko choruje, ale trzeba wierzyć, że wszystko będzie dobrze i wyzdrowieje. Joe, posłuchaj mnie. Tak już jest w życiu, że ludzie chorują i umierają. Wszyscy jesteśmy śmiertelni, z tą tylko różnicą, że jedni odchodzą wcześniej, a drudzy później. Mam nadzieję, że przed twoim tatą jeszcze długie lata życia. Wiem, że jest ci teraz bardzo ciężko i wiem, jak bardzo liczyłeś na przyjazd taty na święta. Chyba nie wszyscy wierzyliśmy w jego chorobę, tym bardziej mi przykro. Twój tata napisał list do ciebie i twojej mamy. Zaraz go dostaniesz, lecz nim go przeczytasz posłuchaj. Twoja mama musi mieć spokój. Od tego dużo zależy.
- Wiem babciu. Mama mi to wytłumaczyła. – Powiedział Joe dużo spokojniejszym głosem.
- Skoro to wiesz, to mam do ciebie prośbę. Przeczytaj list i jeśli uznasz, że nie jest zbyt osobisty pozwól nam też przeczytać, żebyśmy wiedzieli, co powiedzieć twojej mamie.
- Dobrze, babciu. Obiecuję. – Odparł drżącym głosem.
- Proszę, oto list od twojego ojca – powiedział James podając wnukowi kopertę. Joe przez chwilę trzymał list na otwartej dłoni, tak jakby sprawdzał jego wagę. Potem wstał z kolan i podszedł do okna. Otworzył kopertę i wyjął z niej kartkę złożoną na czworo. Nerwowo rozłożył ją i zachłannie przebiegł wzrokiem rzędy liter. Odetchnął głęboko, po czym już na spokojnie z uwagą przeczytał cały list. Gdy skończył wierzchem dłoni otarł napływające do oczu łzy. Po chwili uspokoił się zupełnie i popatrzył niepewnie na dziadków.
- Ten list napisał dziadek Ben, a tata mu podyktował. Nie miał siły sam napisać, ale kocha nas, mamę i mnie i to dziecko, które ma się urodzić. Przeprasza, że nie mógł przyjechać na święta. – Joe na moment zawiesił głos. - Mama nie powinna czytać tego listu. Przynajmniej nie teraz.
- Chłopcze, czy w tym liście jest coś, co może zaszkodzić twojej mamie? – Spytał James.
- Chyba tak dziadku. Zresztą, proszę możecie przeczytać. – Powiedział Joe kładąc list na brzegu stołu. James Whitmore odczytał na głos list Josepha, a gdy skończył zapadła głęboka cisza. Każdy na swój sposób przeżywał to, co usłyszał. Wszyscy jednak wiedzieli, że było to pożegnanie. Pierwszy odezwał się Joe. Patrząc dziadkowi prosto w oczy powiedział stanowczo, niczym dorosły człowiek.
- Wyjeżdżam do taty, do Ponderosy.
- Joe, ale jak ty sobie to wyobrażasz? Sam? Nie zgadzam się. To zbyt niebezpieczne.
- Dziadku, ja nie pytam cię o zgodę – odparł chłopiec spokojnie.
- Czy pomyślałeś o matce?
- Tak i porozmawiam z mamusią, przekonam. Nie chcę narazić mamy na niebezpieczeństwo, ale nie mogę zostawić taty samego. Gdyby miało stać się najgorsze, a mnie nie byłoby przy nim nigdy nie wybaczyłbym sobie tego. Rozumiesz dziadku?
- Ale, Joe …
- Tato, Joe ma rację. – Wtrąciła się do rozmowy Madison, która do tej pory z uwagą śledziła jej tok. – I nie pojedzie sam. Ja z nim pojadę.
- Dziękuję ciociu – powiedział chłopak patrząc na Madison z wdzięcznością.
- To, szaleństwo. Jest zima. Może na wiosnę, lecz nie teraz – upierał się James.
- Na wiosnę, może być za późno. – Odparła Madison. – Możemy przecież pojechać pociągiem do Sacramento, a nawet do Reno, potem przesiąść się do dyliżansu jadącego do Virginia City. Chociaż nie, przecież od nowego roku pociąg jeździ również do Virginia City, co prawda rzadko, ale jednak.
- To niedorzeczność!
- Tato, proszę.
- Dziadku …
- James, niech jadą. Tak trzeba. – Powiedziała Sylvia z powagą.

***