www.bonanza.pl

Aga

Postaram się "psze" pani.. Laughing

Gość

Aga

Mada czyżbym była zaznaczona czerwoną pinezką do reprymendy? 17 dni to nie tak źle...myślałam, że jest gorzej Very Happy

ale jak mówiłam "psze" pani postaram się... Rolling Eyes

Dzięki koleżanki Very Happy

zorina13

Tak.. Laury bardzo dawno nie było..

Ewelina

Aga

Gość

konfiguracja: nielubiana bohaterka i pięć koni... siedem, wliczając klacze... Może być ciekawie Very Happy

Aga

Senszen co Ci chodzi po głowie? Koniki mają ją rozdeptać czy co.... Cool

Gość

bardziej pomyślałam, że by ja mogły ugryźć... Albo zedrzeć koronkową mantylkę, zjeść kwiaty z kapelusza. Coś w ten deseń Smile

A ty o czym myślałaś?

Aga

O rozjechaniu się koników w siedem stron świata....równocześnie z mantylką w tychże kierunkach Wink

Ewelina

Jest jeszcze hmmm ... uboczna strona egzystencji koników ... dodam - pięciu koników, wliczając klacze - siedem sztuk ... więc ... sporo tego byłoby ... ja widzę Laurę unurzaną w tej ... ubocznej, prozaicznej stronie Very Happy

Kolor i woń bardzo stosowne ... dla niej Very Happy

Czyli i konik zadowolony i Laura unurzana Very Happy

Może jakiś poślizg? Upadek w końskie ... pułapka zastawiona przez spółkę Sport-Granit? Wyobraźnia podsuwa różne konfiguracje Laughing

Aga

* * * *
do poduszki Wink

* * * *

-Niedaleko pada ziarno owsa od kłosa. A ja trzymałem za ciebie kciuki. Na zardzewiałą podkowę!
-Granit posłuchaj. –Sport próbował odwołać się do rozsądku kolegi. –Mój pan nie skacze z kwiatka na kwiatek, a co za tym idzie i ja.
-Oczywiście, a lisy nie wchodzą do kurnika. Jaki pan taki kram. –zakończył dyskusję Granit odwróciwszy łeb jednym okiem łypiąc na Laurę wciąż gładzącą chustkę.
-Czy przez ostatnie tygodnie miałeś powód by myśleć o nas inaczej? Wyciskaliśmy z siebie siódme poty.
-To raczej mój pan wyciskał. –nieśmiało protestował Chub.
-Mój pan korzystał z walorów umysłu, którymi tak szczodrze obdarowała go natura, gdy tymczasem twój korzystał….
-Z pierwotnej, czystej siły, której również nie poskąpiła mu nasza matka Gaja. –uniósł się Chub.
-Pomagaliśmy wam, mój pan stawiał wam młyn zupełnie bezinteresownie.
-Raczej mój pan stawiał. –nieśmiało wtrącił Chub. –Twój tylko coś tam bazgrał i zabawiał pannę Emily...
-Aha. –prychnął Granit.
-Jeszcze jedno słowo Chub, a cię wypatroszę. No dobrze Granit…może i na coś liczyłem..
-No to się przeliczyłeś Sport. Już ja opowiem Rose i Margaricie co z was za gagatki.
-Eee… Granit chyba wkradło ci się generalizowanie. Mierzenie jedną miarką nas...
-Zamilcz Chub. Po czyjej jesteś stronie? –warknął Sport.
-Chwilowo po swojej. -niewinnie uśmiechnął się Chub.
–Granit...-kontynuował Sport. -...mówiłem ci Laura jest intrygantką, a Adam…jest trochę naiwny. Pomocny sąsiad nie dostrzega drugiego dna. Ot i tyle. Znasz mowę ludzkiego ciała, sam oceń co w trawie piszczy.

Granit milczał, ale zmrużył oczy i zerknął z ukosa na Sporta.

„-Nic mi dzisiaj nie wychodzi. A zapowiadała się taka ciekawa przyjaźń…” –Sport zwiesił łeb. Łypnął okiem na marsowe czoło niedoszłego kumpla.

Westchnął ciężko i zerknął w drugą stronę. Rose i Margerita zatopione były w rozmowie i tradycyjnie nie zwracały lub udawały, że nie mają zamiaru zwracać na nich najmniejszej uwagi. –„….i możliwe, że całkiem interesująca znajomość, a w dalszej perspektywie miłość? Nic tylko zakrztusić się ziarenkiem owsa.”

-Granit. –zaczął nieśmiało Chub. –Sport to porządny koń, gdybym miał powierzyć komuś życie byłby to właśnie Sport.

Granit z zaciętym wyrazem pyska patrzył na Laurę, która puściła rączkę Peggy i zatrzymała się przy stoliku wymieniając uprzejmości starając się mieć w zasięgu wzroku najstarszego Cartwrighta. Kątem oka obserwował Sporta i Chuba, którzy spode łba z ponurymi minami patrzyli na kręcącą się Peggy, która tylko czekała aż mama poluzuje uchwyt dłoni. W końcu wyczuwszy odpowiedni moment z okrzykiem „Adam” ruszyła biegiem do mężczyzny.

-Zaczyna się.-prychnął Sport.
-Co chcesz, Peggy to sympatyczne dziecko, nieskłonne do knowań, lubi Adama. –bronił dziewczynki Chub.
-Otóż to. Nieświadome narzędzie w rękach kombinatorki.-Sport zmarszczył brwi.
-Oddałbym wiadro owsa żeby wiedzieć co knuje. -Chub z niepokojem patrzył jak Laura powoli sunie między kolejnymi stolikami z wymuszonym uśmiechem obdarowując znajomych skracając coraz bardziej odległość do Adama i towarzyszących mu osób.
-A czego tu nie wiedzieć? –ponuro stwierdził Sport. –Podejdzie pomacha Emily chusteczką Adama przed nosem, pewnie potknie się ze dwa razy zawisając na moim panu szukając w nim ratunku i koniec. –westchnął zwiesiwszy łeb.
-A chusteczkę z inicjałami Adama skąd ma? –Granitowi opadło ciśnienie.
-Peggy było gorąco kilka dni temu, to i Adam zmoczył chusteczkę, otarł małej twarz. Laura uparła się, że wypierze i odda…
-Brzmi logicznie.-ostrożnie spojrzał na kolegę.
-Granit myśl rozsądnie, znasz mnie i mojego pana. Jesteśmy u was codziennie od dwóch tygodni. Czy Adam wygląda na lekkoducha? Poza tym chwaliłeś się perfekcyjną znajomością mimiki ciała. Obserwuj, a sam wyciągniesz odpowiednie wnioski.

Wszystkie konie spod byka patrzyły za Laurą zbliżającą się do stolika panien Parker i towarzyszących im braci. Hoss sięgał właśnie po kolejny kawałek ciasta, a śmiech Emily mieszał się z ciepłym barytonem Adama.

-Adam! –Peegy wtuliła się w Adama obejmując go w pasie.
-Witaj Peggy. –Adam uśmiechnął się ciepło i nachylił na tyle by mając dobry kontakt z dziewczynką nałożyć jej swój kapelusz na głowę. Kiedy ta roześmiała się wziął ją na ręce.
-Dzień dobry Adamie. –Laura uśmiechnęła się zmierzywszy kątem oka panny Parker.

-Hm. –Granit zmarszczył czoło.
-I co? –niecierpliwił się Chub.
-Przyjęła postawę ledwie tolerującą Emily i Helen, za to wybitnie absorbującą wobec Adama.
-A nie mówiłem! –radośnie krzyknął Sport by po chwili uszło z niego powietrze. -Ale to akurat nie powód do radości.
-Jak to rozpoznałeś brachu? –Chub był pełen podziwu dla Granita.
-To proste, ta…Laura kiwnęła ledwie głową, a do waszego Adama uśmiechnęła się i coś zagaiła.
-Co? –zaciekawiło Chuba.
-Chub kolego cudów ode mnie nie wymagaj. –Granit pokręcił łbem. –Aż tak dobrego wzroku nie posiadam, a z pleców nie wyczytam.
-Coś więcej? –Sport ponaglał kolegę.
-Wyciąga chusteczkę.
-Widzę. –westchnął Sport.
-Ostentacyjnie.
-Widzę. -Sport zmarszczył brwi.
-Niemal pomachała nią przed oczami panienki Emily.
-Widzę.- Sport mówił przez zęby.
-I dotknęła przedramienia Adama, tak...że niby się potknęła. –ze znawstwem kiwał głową Granit.-Dobra jest.
-Nawet nie wiesz co mam ochotę jej zrobić.
-Przeciągnąć po prerii? –parsknął Granit.
-Znacznie gorzej. –w oczach Sporta pojawiły się błyski. –I nie wymaga to zbyt wielkiej inteligencji.
-Dokąd ona idzie?-Chub odprowadzał wzrokiem Emily Parker.
-Na miejscu Emily też bym sobie poszedł. Adam nawet nie zauważył jej nieobecności.
-No sam widzisz brachu. –Sport westchnął. –Jaka szkoda. Taka okazja zmarnowana.
-Emily szła zamyślona, niedobrze. –stwierdził Granit.
-Hoss wcina kolejny kawałek ciasta, zabawia panienkę Helen, a Peggy i Laura oplotły go niczym bluszcz.
-Peegy to miłe dziecko, jej w to nie mieszaj. –upomniał Chub. -Zresztą mała już pobiegła się bawić.
-Dobrze, że pastor i burmistrz się przyplątali.
-Myślicie, że Peggy powinna iść sama nad rzekę? –Chub zaniepokoił się ździebko.
-I jedzą ciasto rabarbarowe.-Granit dumnie wypiął pierś.
-Laura nie wygląda na szczęśliwą. –Sport wyszczerzył zęby.
-Pewnie, że nie. Musi pochwalić publicznie wypiek wroga. –zarżał radośnie Granit.
-O proszę i Adam opuścił towarzystwo. Dokąd on idzie?
-Moim zdaniem nad rzekę. –triumfalnie spojrzał Sport. –W ślad za panienką Emily.
-Może jednak coś z tego będzie? –w głosie Sporta było słychać nadzieję.

Mimowolnie zerknął w kierunku Rose i Margarity, i zadrżał gdy zarejestrował badawcze spojrzenie pewnej klaczy.

-Co się dzieje? –Granit nagle naprężył się widząc nadbiegającego mieszkańca krzyczącego coś i machającego rękoma.
-Nie rozumiem….-Chub rozglądał się niepewnie.
-Zaraz się dowiemy. –Granit wskazał łbem na biegnącego Adriana i Hossa w ich kierunku.

Ktoś krzyknął: „Weźcie długie liny”, a Hoss i Adrian błyskawicznie dopadli swoich wierzchowców. Kilku innych również dosiadło koni i ruszyli wzdłuż rzeki znikając za budynkiem. Sport zdezorientowany szukał wzrokiem znajomej sylwetki. Oczekiwał, że jego pan również weźmie udział w –prawdopodobnie, co już zdążył wydedukować- akcji ratunkowej. Z niepokojem zerknął na Rose i Margaritę. Obie wpatrywały się w Helen z dłonią na ustach próbującej opanować najwyraźniej strach i Laurę, którą ktoś próbował bezskutecznie uspokajać.

-Gdzie panienka Emily? –Rose niespokojnie stała w miejscu. –Sport?
-Nie mam pojęcia. –bezradność w takiej chwili dobijała podwójnie i niepokój.- Gdzie jest Adam?
-Zrób coś Sport. Proszę. -nalegała Rose.
-Ale…dobrze, spróbuję. –z napięciem spojrzał na Rose. Musiał działać. Nie nawykł do braku zaangażowania, a obecna sytuacja wymagała od niego prężności i kreatywności. Sport zbliżył się jak najbardziej do poziomego drąga, do którego było uwiązanych większość koni. Zębami kilka minut poluzowywał węzeł. Czuł presję czasu i oczekiwań wybranki. Dobijała go bezradność i targał niepokój o Adama. W końcu udało mu się uwolnić i podszedł do Rose.

-Wszystko będzie dobrze Rose. –uśmiechnął się i w lekkim stresie pod czujnym spojrzeniem klaczki jął mocować się z supłem.

* * * *

Gość

zorina13

U Kamilki smutno ,tutaj wesoło.