www.bonanza.pl

Aga

jedno małe dźgnięcie....przykleicie mu plasterek i po krzyku Surprised

.... o ile Wam pozwoli. Wink

Isabella3

Ewelina

Pjej! Tyle krzyku o jedną. niewielką dziurkę ... co prawda zrobioną grubym, mosiężnym drutem (prezent - rękodzieło od męża) ... Plasterek i po tygodniu mu przejdzie Very Happy

A ile przyjemności było Very Happy

Opowiadanie wspaniałe, ale skomentuję chyba dopiero wtedy, gdy mąż wyjedzie Very Happy

Aga

* * * *
pomalutku po nitce do kłębka.... Wink

* * * *
-Czy ja się w końcu się czegoś dowiem? –Mada usiadła na łóżku. –Umieram z niepokoju.
-Cierpliwości Mada, cierpliwości….-Aga weszła pierwsza do sali
-Może starczy mi cierpliwości, ale nie na długo. –westchnęła Mada.
-Nie uwierzysz co Ewelina zrobiła Mike’owi. –zaczęła Camila.
-Ten wątek chyba mniej mnie interesuje, ale chyba nie mam wyboru i dowiem się szczegółów. –Mada westchnęła.
-Oberwało się pasikonikowi. –roześmiała się ADA. –Nawet mi go szkoda. Mów Ewelina. To Twoja historia.
-A co tu mówić. –Ewelina wzruszyła ramionami. –Jedna mała dziura w spodniach…
-Biedny Joe, jego ego mocno ucierpiało. –Mada uśmiechnęła się lekko. –Nawet zabawne mimo, że przebywam w szpitalu.
-Może i mnie też bardzo by to rozbawiło, rozśmieszyło i niezwykle poprawiło humor i samopoczucie, ale….. –obruszyła się Bell.-To niemałe cierpienie biednego Mike'a, który w zasadzie poniósł za surową karę za swoją dobroć.
-A on nie poniósł przypadkiem kary za obżarstwo? –rzuciła niewinnym tonem Mada.
-Tyle krzyku o jedną, niewielką dziurkę ... –Ewelina z trudem ukrywała uśmiech. -Co prawda zrobioną grubym, mosiężnym drutem .
-To jak ona mała? –oburzyła się Kathie.
-I co my teraz zrobimy? –jęknęła Domi.
-Nasze maleństwo schowało się zawstydzone w kanciapie. –Bell z trudem hamowała smutek.
-Plasterek i po tygodniu mu przejdzie. –Ewelina wzruszyła ramionami.
-Macie szerokie pole do popisu.-dodała Camila.
-Protestuję! Mike ma zgrabną i małą pupcię….i na pewno nie szeroką. –warknęła Bell.
-Ale kto go opatrzy?-Domi spojrzała na koleżanki.
-No raczej nie my. –Lucy udała, że na suficie jest coś wybitnie interesującego.
-No raczej w tym przedsięwzięciu wezmą udział wyłącznie wielbicielki naszego kochanego maleństwa.- dobitnie zauważyła Katie.
-Zrobimy losowanie. –zawyrokowała Bell ciągnąc za sobą Domi i Kathie. -Wychodzimy.
-Zamieniam się w słuch. –Mada wygładziła dłońmi fałdę na kołdrze i popatrzyła wyczekująco na koleżanki..
-Otóż było tak….-zaczęła Aga. –Jak już stałaś pod tą sosną….
-Twoja suknia podkreślała kolor Twoich oczu, a w z powietrzu wciąż drgał uporczywy upał, przez rozpalone, bladoniebieskie niebo przebijał się różowy poblask*
-Senszen przepiękny opis…. Bardzo malowniczy. Jest w nim wszystko –przerwała ADA. –Ale my nie o tym teraz.
-Rozumiem…to szpital tak na mnie działa….
-Albo Dave. –wyrwało się Lucy.
-Wstrząśnijcie mną po prostu od czasu do czasu. –Senszen zarumieniła się po czubki uszu.-To ten szpital.
-A więc, kiedy stałaś pod tą sosną….
-Nie zaczyna się zdania od „A więc” –przerwała Ewelina. -Mam pod ręką Słownik Języka Polskiego, Słownik Synonimów i na wszelki wypadek Słownik Ortograficzny.
-Na niebiańską poręczę! Czy ja się wreszcie czegoś dowiem?
-Więc…..tak wiem, wiem Ewelina –Aga łypnęła okiem na koleżankę ze słownikiem pod pachą. –Już się obatożyłam w myślach.
-Stoję pod sosną i powoli tracę cierpliwość. –Mada zamknęła oczy.
-A pani co tu tak stoi? –ADA odwróciła się gwałtownie i spojrzała na czającą się pielęgniarkę.
-Nic, ja po prostu …..eee….Właśnie chciałam wam przerwać.
-Chyba jednak nadal podsłuchiwać. –groźnie mruknęła ADA
-O wypraszam sobie. Przyszłam zbadać pacjentkę. Proszę opuścić salę. –pielęgniarka stanęła obok łóżka Mady, uniosła brwi i patrzyła wyczekująco.
-Wyjdziemy, ale wrócimy. Chodźmy koleżanki. –Lucy zagarnęła ramionami najbliższe dziewczyny i wypchnęła z pokoju.
-Co ona chowała do kieszeni? –ADA wbiła wzrok w uwypuklenie na pośladku pielęgniarki.
-ADA jesteś znerwicowana. –Aga poklepała koleżankę.
-Ona coś knuje. –ADA niechętnie zamknęła drzwi.
-Korzystając z tego, że Mada TU, my odwiedzimy Onego. –Ewelina wyciągnęła spod kłębów włóczek siatkę. –Przypadkiem mam wołowe roladki, okrągłe kartofelki…..
-Przypadkiem?

* * * *

Pół godziny później

* * * *

-Mada co jest? –Zorina wchodząc do sali spojrzała na pobladłą koleżankę.
-Co jest? Co jest? –Mada machała gazetą. –Kiedy miałyście zamiar mi o tym powiedzieć?

-O kurdę….-Adze nic innego nie przyszło do głowy.
-Skąd zdjęcie Pernella w gazecie? –ADA przyglądała się nerwowo.
-To chamstwo. Jakiś dziennikarz?
-Bezczelność. Albo ktoś z personelu?
-On tak chroni swoją prywatność. Idziemy!
-MY chronimy jego prywatność, a tymczasem ktoś wszedł do szpitala i zrobił mu fotkę? –Ewelina machała drutami.
-Zdjęcie? Co z wami? -przerwała Mada Wy o chlebie ja o niebie!
-Zdjęcie zrobione Pernellowi w szpitalu toz to bardzo ważna kwestia. -rzuciła Camila.
-Kiedy zamierzałyście mi powiedzieć, że Pernell jest ranny? –Mada wbiła wzrok w dziewczyny.
-Nie zamierzałyśmy. -zaczęła Aga.
-Słucham?
-Na prośbę Onego.-chlipnęła Ewelina.
-Wyłącznie Onego. -podkreśliła ADA.
-Nie chciał cię martwić. To były jego pierwsze słowa po ocknięciu.- zapewniała Zorina.
-Pierwsze słowa brzmiały raczej "Co z Madą" -poprawiła Aga. -A potem "Nie mówcie jej o mnie, żeby się nie martwiła."
-Za późno …już się zamartwiam. -Mada zadrżała.- Aż przeszedł mnie dreszcz.
-Nas też przeszedł dreszcz....wtedy. –pokiwały dziewczyny.-Omal nie padłyśmy trupem, ale teraz....
-Teraz jakby mniej. Naprawdę. Jest o wiele lepiej.
-Mimo wszystko czekam na WSZYSTKIE szczegóły.-Mada spojrzała groźnie na koleżanki.

* * * *

zorina13

Adam jest bardzo troskliwy.
Nie myśli w ogóle o sobie ,swoim cierpieniu ,tylko o Madzie.
Chyba bardzo mu na niej zależy ..
Myślę ,że , ta niemiła pielęgniarka jest w zmowie z mediami ..

Kathie

Gość

ADA

Część I komentarza

Aga

Koleżanki cieszę się, że Wam się podobało Very Happy

Wasze komentarze w całości lub części będą w przyszłości- jak zawsze-inspiracją do kolejnych odcinków. Very Happy

Aga

No i nareszcie wyjaśnienie pobytu Mady i Pernella w szpitalu.Powód dość banalny przyznam bez bicia. Rolling Eyes

Wesołej lektury Koleżanki.

* * * *

-Zaczynam i proszę mi nie przerywać. –Aga zaczerpnęła powietrza. –Tylko, że ja mam czasem luki w pamięci i niekiedy również mi się coś miesza….poza tym byłam w stresie i mogę coś nie do końca dobrze opowiedzieć. Gdyby w mojej opowieści była jakaś nieścisłość czy nielogiczność….
-Aga nie masz dla mnie litości. Musiałam ci czymś podpaść. –westchnęła Mada.
-Ależ nie Mada. –Aga gorąco zaprzeczyła –Mam mały problem z ruszeniem, wizją, ogarnięciem tego co się stało…
-To może ja zacznę….-Senszen zaczerpnęła powietrza. –To długa historia pełna niesamowitych zwrotów akcji..
-Mada, obawiam się, że to może jeszcze potrwać… dłuuuugo, bardzo dłuuuugo. Tak więc cierpliwość jest jak najbardziej wskazana.-ADA rozsiadła się wygodnie na krześle.
-A ja nie mogę tego słuchać…..Jestem oburzona. –Ewelina nerwowo machnęła drutem.
-Ewelino, oburzenie odnotowałam i przyjęłam do wiadomości. –westchnęła Mada. –Ale możesz później?
-Dobrze….później rozwinę swoje święte oburzenie. –Ewelina oparła się o ścianę i przechyliła butelkę z Cardiolem.
-Zasadniczo chodzi o to, że to wina Laury. –nie wytrzymała Camila.
-Camila!!!!
-Nieco przyspieszam tempo.-Camila onieśmielona spojrzała na koleżanki.
-Część krótka, ale bogata w treści.-pokiwała głową Ewelina.
-My Guy ,najprzystojniejszy facet na świecie o twarzy subtelnej i pysznej miał w tym miejscu swój udział. –dodała Zorina.
-Moja cierpliwość jest gumowata i rozciągliwa. –westchnęła Mada. –Ale chciałabym wiedzieć wreszcie co się stało na planie. Dokładnie, wszystko i w najdrobniejszych szczegółach. –Mada oparła się wygodnie o poduszki.
–Sosna nie wytrzymała zabiegów szlifierskich i się po prostu załamała nad swoim losem. –wypaliła Senszen i usiadła.
-To się nazywa tempo. –Aga z podziwem popatrzyła na koleżankę.-Wydanie kieszonkowe.
-Starannie opracowane z dbałością o szczegóły. –dodała również ironicznie Ewelina.
-Senszen bardzo dziękuję za wnikliwy i obszerny komentarz. –Mada przymknęła oczy.
-Nie mówisz poważnie?
-Moim zdaniem Mada również ocieka sarkazmem. –Aga poklepała Senszen w ramię.
-Sarkazm jednak jest zaraźliwy. –roześmiała się Ewelina.
-Oczywiście, że nie mówię poważnie. –Mada nie wytrzymała. –Idę do Pernella. Może chociaż od niego się czegoś dowiem.
-To niemożliwe. –w drzwiach stanęła pielęgniarka z błyskiem w oku. –Mam nadzieję, że pani nie jadła jeszcze śniadania. Pobiorę krew do badania.
-Ogarnia mnie konfuzja. Nie wiem - śmiać się czy uciekać?-Mada spojrzała na wielką igłę w ręku kobiety.
-Nie ufam tej strzykawie. Ona, coś knuje. –ADA skrzyżowała ręce. –Będziemy ją śledzić jak tylko wyjdzie z sali.
-Panie opuszczą salę
-Słabo mi. –szepnęła Mada.
-No sio, bo dostaniecie zakaz wstępu. I zaznaczam to trochę potrwa. Wróćcie za godzinę, dwie.
-Jakby coś to głośno krzycz Mada. –szepnęła ADA nim jako ostatnio opuściła salę.
-Może zajrzymy do Pernella? Przypadkiem mam rosołek.-Ewelina spojrzała na koleżanki.
-Idźcie…Wolę iść poćwiczyć malowanie. Ostatnio skupiłam się profilach. –Senszen wstała.
-A konkretnie?-niewinnie rzuciła Camila.
-Nie myślę o konkretnej twarzy. –Senszen zarumieniła się lekko.
-To proste. –Ewelina wyliczała na palcach. -Wysoki , przystojny, ładna twarz, interesująca, męska…
-Już wystarczy. –Senszen zaczęła się śmiać.
-Ja wobec tego sprawdzę jak Will ćwiczy do nowej roli. Uwielbiam go ze szpadą.-rozmarzyła się Zorina.
-Chodźmy na stołówkę. Obmyślimy plan. –ADA ruszyła a za nią reszta.
* * * *
Dwie godziny później.
* * * *
-Zobaczycie Mada nas ubije za to, odwlekanie.
-Najpierw sprawdzę czy piguła czegoś nie knuje. –ADA przytknęła oko do dziurki od klucza.
-I co widzisz.
-Białą postać. Pochylającą się nad Madą.
-Może dusi ją poduszką.
-ADA daj spokój z tymi podejrzeniami.
-Ręce do góry strzykawo! –ADA wpadła niczym burza.
-Cześć dziewczyny.
-Pernell? A co ty tu robisz?

-Ładne wdzianko.
-Omal cię nie zabiłam. –odetchnęła ADA. –Ta biel oślepia.
-Pernell? Czemu nie leżysz?
-Dobrze się czuję więc to takie dziwne, że odwiedzam Madę?
-No nie….ale powinieneś wypoczywać….
-i takie tam….
-Jesteśmy by wreszcie w spokoju opowiedzieć ci Mada co się stało.
-Już wiem.
-Jak to wiesz?
-Tak po prostu?
-Tak po prostu.
-I siedzisz tak spokojnie?
-Pernell wszystko opowiedział. A w zasadzie nie było tego zbyt wiele. Było gorąco, upał…normalnie upał mi nie przeszkadza….-zastrzegła Mada.
-Ale kamery wszyscy wpatrzeni w was…-wiem coś o tym. Ja omal nie zemdlałam. –przypomniała sobie ADA.-A do tego Pernell wpatrzony we mnie jak w obrazek.
-A może przede wszystkim to.-zachichotała Camila.
-Przede wszystkim zahaczyłam biodrem o gwóźdź wbity w sosnę w miejscu gdzie mam ….no wiecie….-Mada spojrzała znacząco na koleżanki.
-Wiemy, wiemy….
-Zrobiło mi się słabo, zakręciło w głowie i już. Nie wiem po co tyle tajemnicy.
-I tyle?
-A powiedział ci, że kiedy Laura zobaczyła, że Pernell trzyma cię w ramionach wpadła w szał?
-Tego mi nie powiedziałeś Pernell-Mada się zagotowała.
-To akurat sobie dopowiadamy bo nie wiemy do końca co się stało. –zastrzegła Zorina. –Byłam wpatrzona Willa….ale to na pewno Laura.
-Tego jesteśmy pewne, chociaż nie mamy dowodów.
-Ta kobieta ma zwoje ozdobnej tasiemki w głowie zamiast zwojów mózgowych i kara jej nie ominie. -dokończyła Ewelina.
-Zawsze chciałam to powiedzieć, Laura jest pusta jak doniczka. –rzekła Zorina. –Tylko ona mogła to zrobić.
-Ale co? –Mada patrzyła wyczekująco na Pernella.
-Mnie nie pytaj, ja w zasadzie straciłem przytomność.
-Dokończę…. była cisza na planie, Dave stał ze spluwą, -dodała Senszen. –Ja z kolei patrzyłam na Davida…..-A Will….-przerwała Zorina-…. na wszelki wypadek szpadą przygwoździł dół sukni Laury do podłogi i…
-….i dalej wiemy, że zawiodłyśmy. –zaszlochała Aga. –Miałaś mieć piękną scenę i zamiast pilnować Laury gapiliśmy się w ciebie jak sroki w gnat.
-Raczej w Pernella. –Mada mrugnęła do dziewczyn.
-W ciebie, w niego…w was…i na tym poprzestańmy.-dodała ugodowo Lucy.
-Więc kiedy Pernell tak trzymał cię w ramionach ….
-chyba pamiętasz Mada?
-O zgrozo nie pamiętam….
-….i czekał aż dojdziesz do siebie….
-Uratował ci życie.
-Jest bohaterem!
-A przynajmniej w naszych oczach.
-Dziewczyny przesadzają…. –Pernell protestował. –Ja tylko potknąłem się i upadłem na ciebie.

-Dobra, dobra….
-nadleciała wielka szyszka…
-Jak cegła….
-Pernell zrobił półobrót w ostatniej chwili i przyjął cios na klatę.
-A w sumie to na głowę. Zemdleni oboje legliście na podłogę.
-Pernell na tobie…szyszka na nim.
-I ja tego nie pamiętam? –wyrwało się Madzie.
-Szyszki na nim czy Pernella na ….
-Milcz Aga albo cię wypatroszę. –szepnęła ADA.
-Jednak uratowałeś mnie. Pernell to bardzo szlachetne co zrobiłeś.
-Nie ma o czym mówić. No już nie patrzcie tak na mnie.
-Ale jak? –niemal równocześnie westchnęły dziewczyny.
-Onieśmielacie mnie.
-Jasne.
-Nic nie zrobiłem. Po prostu….upadłem na Madę na fali przypadkowych zdarzeń.
-Oczywiście. –pokręciła z politowaniem ADA. –I tak ci nikt nie uwierzy.
Westchnienia uniosły się echem po sali.
-Ale….dobrze już nic nie mówię. –Pernell machnął ręką.

-Ależ on piękny kiedy jest taki onieśmielony.
-Taki bezbronny….
-I skromny.
- udaje, że strasznie interesują go wzorki na…na tym czymś.
-Kochane serce nasze…Matko ja to powiedziałam? –Ewelina potrząsnęła głową.
-Musimy go zawsze chronić.
-Sam sobie nie poradzi.
-Taa….
-Właśnie co mi przypomina zagadkę kryminalną –ADA przerwała błogie rozmyślania dziewczyn. -Zdjęcie Pernella w gazecie.
-Nie trzeba być detektywem by wiedzieć, że ktoś w szpitalu cichaczem handluje naszym życiem prywatnym. –Pernell spojrzał na dziewczyny.

-Ależ on piękny kiedy taki podejrzliwy. –Ewelina westchnęła. –Taki widok działa jak Cardiol.
-Chyba raczej wręcz przeciwnie.
-To spojrzenie po prostu elektryzuje.
-Magnetyzuje.
-Nie wierzę, że to powiem. –przerwała ADA. –Ale wróćmy do tematu.
-Och…..
-Kogo podejrzewacie? –Pernell spojrzał na dziewczyny.
-Blond pielęgniarkę.
-To jesteśmy zgodni. Co robimy?
-Wydusić zeznania, sprzątnąć? –ADA sięgnęła bezwiednie do kabury gdzie zazwyczaj nosi spluwę.
-ADA bo ci żyłka na skroni pęknie. –usłużnie zauważyła Aga. –Coś wymyślimy.
-Już się tego boję. –westchnęła Mada.
* * * *
-Palce lizać. - Mike przełknął spory kęs niemal łapczywie.
-Mike znowu zwędziłeś komuś jedzenie? –Lorne zawisł z widelcem w połowie drogi do ust.
-Dlaczego pytasz? –Mike rozglądał się niepewnie.
-Czy to nie przypadkiem Ewelina idzie z wielkim mosiężnym drutem w naszą stronę?

-Zjeść czy nie zjeść o to jest pytanie. –jęknął Mike.
-Myślę, że lepiej będzie jak nie zjesz. –parsknął Lorne.
-Pernell, Dan pomóżcie mi.
-Chyba sobie jaja robisz. –Dan popchnął kolegę i dał nogę.
-Ja na wszelki wypadek też znikam po angielsku. –dodał Pernell.
-I ja.-rzekł pośpiesznie Lorne.

* * * *
Dwa dni później.
* * * *

-Mike co robisz? –Dan wybałuszył oczy na Landona.
-To moje zabezpieczenie. –Mike wyprężył pierś.
-Czyżbyś kolejne posiłki zamierzał jeść na dachu wieżowca ze spadochronem na plecach. –zgadywał Pernell.
-Skąd wiesz? –Mike odruchowo złapał się za najwrażliwsze miejsca w ostatnim czasie.
-To już chyba nie jest jedno dźgnięcie.-parsknął Pernell.
-Nie....-jęknął Mike.

* * * *

zorina13

Pernell to wzór skromności ,aż się zdziwiłam ,że taki skromny ..
Faktycznie uwielbiam Guy ze szpadą ,ale to jest ten jedyny .. który tak dobrze wygląda ze szpadą w ręce ,czarnym kostiumie ,seksowny uśmiech i ten błysk w oku ..
Laura jak zwykle wszystkiemu winna ,co było do przewidzenia ..

Isabella3

Kolejny wspaniały fragment, Aga Wink

Wyjaśnianie powodu oraz wszelkich okoliczności towarzyszących utracie przytomności przez Madę z najdrobniejszymi szczegółami przez wszystkie osoby obecne w pokoju, łącznie w Pernellem, było niesamowicie zabawne i przednie Laughing

ADA

Aga przeczytałam. Wyszło naprawdę super. Skutecznie poprawiłaś mi humor. Dzięki Very Happy

Jutro skomentuję obszerniej. W każdym razie Landon trzymający się za pośladki w zestawieniu z grubym drutem Eweliny robi potężne wrażenie. Laughing

Mada