www.bonanza.pl

Camila

Jeśli pojawi się pomysł. To z przyjemnością o niej napiszę

ADA

To w takim razie czekam Smile

Camila

Mam nadzieję, że to nie potrwa zbyt długo, bo na razie myślę o zupełnie innym pomyśle Very Happy

Mada

Bardzo spodobało mi się spotkanie Adama i jego dawnej nauczycielki.
Odnoszę wrażenie, że Tosia zachowuje się tak, jakby miała o kilka lat mniej niż w rzeczywistości.

Camila

Mogłabyś powiedzieć czemu masz takie wrażenie Question

Mada

Tosia ma 13 lat, czyli jest w wieku współczesnych gimnazjalistów. Napisałaś, że codziennie odwiedzała Krajentów, ale płakała, gdy musiała ich opuścić. Mnie to bardziej pasuje do dziewczynki 6-8-letniej. Oczywiście, można założyć, że trudne dzieciństwo tak na nią wpłynęło. Tylko, że zazwyczaj trudne dzieciństwo wzmacnia, hartuje i dzieciaki nie trzymają wtedy tych emocji na wierzchu, raczej je skrywają. Mam w rodzinie i wśród dzieci znajomych sporo gimnazjalistów, więc obserwuję ich zachowania, dużo z nimi rozmawiam. To są bardzo fajne dzieciaki, tzn. młodzież. Wink

Zachowanie Tosi po prostu odbiega od ich sposobu bycia, dlatego o tym wspomniałam.

Camila

No tak, muszę się zgodzić, że odbiega, ale ona jest taka trochę specyficzna, jeśli tak można powiedzieć, że zachowuje się tak, a nie inaczej i poza tym bardzo się do nich przywiązała.

Mada

To rzeczywiście Tosia jest specyficzna, bo nastolatkowie są bardzo krytyczni wobec dorosłych i dosyć trudno zdobyć ich zaufanie.

Camila

Tak, ale mając odpowiednie podejście to się udaje

Aga

Fajny fragment, trochę niepokoju i napięć. Fakt, że nauczycielka nie rozpoznała Adama Shocked

nie mieści się w moim światopoglądzie....wszak to Adam. Rolling Eyes

Podoba mi się bardzo delikatna rozmowa Eryka i Ani. Very Happy

Camila

Aga, to w końcu starsza kobieta była. Wink

Camila

Eryk od kilku dni chodził zamyślony. Przez cały ten czas rozważał najważniejszą kwestię w swoim życiu jaką miały być oświadczyny, a w przyszłości ślub z Anią. Nie był jednak pewny czy ona nadal go chce, bo mogła mieć każdego. Siedział z tyłu domu trzymając w dłoni małe pudełeczko. Popatrzył na nie swymi błękitnymi oczyma i podrzucił kilkakrotnie do góry. Smętnie się uśmiechnął, bo nie czuł się tak pewny by ponownie jej wyznać najgłębiej ukryte w nim uczucia. Usłyszał koki. To była Tosia. Sądził, że przyszła po to by znowu pouczył ją jeździć. Istotnie chciała tego, ale stwierdziła, żeby dłużej się tak nie zastanawiał, bo to nie jest dla nikogo dobre. Pocałowała go w policzek i zniknęła gdzieś. Nawet nie zobaczył gdzie. Sapnął i schował pudełeczko do kieszeni brązowych spodni. Bez celu rozejrzał się wokół. Całe otoczenie przybierało kolory złotej jesieni. Powietrze znacznie się już ochładzało. Otoczenie jeszcze delikatnie oświetlało bladożółte słońce. Musiał zrobić ten krok. Nie chciał zostać kolejny raz sam. Nie tym razem. Powinien się wziąć w garść i powiedzieć te kilka słów. Wstał z lichej ławeczki i skierował kroki do domu. W przejściu zatrzymał go ojciec. Wyglądał na zafrasowanego. Modlił się w duchu, żeby zbyt długo go nie zatrzymywał, bo chyba straci resztki jakiej takiej tlącej się odwagi. Bartłomiej domyślił się, że jego syn ma coś ważnego do powiedzenia. Nie potrzebował go pytać by nie skojarzyć o, co chodzi.
-Trzymam za ciebie kciuki, synu.- minął go i poszedł do swojego pokoju.
Obejrzał się za nim. Teraz już wiedział, że wszyscy poznali jego skrywane uczucia. Nie sądził, że po nim wszystko tak dobrze widać. Przeszukał jeszcze raz obszerną kieszeń sprawdzając czy nadal tam jest. Był. Stąpał po lekko skrzypiących schodach. Ania to zauważyła. Czekała przy wejściu do pokoju. Zastanawiała się czemu jest taki inny niż zwykle. Na jego twarzy nie mogła dostrzec śladu tego pięknego uśmiechu, którym ją czarował. Był raczej zamyślony. Trochę się obawiała, że powie jej coś smutnego.
-Aneczka, ja muszę ci coś wyznać. Tylko nie bardzo wiem jak.
Miętosił malutki pakuneczek. Uciekał gdzieś wzrokiem jakby nie chciał spojrzeć na nią. W końcu popatrzył. Z trudem wciągnął powietrze i powoli wypuścił po chwili.
-To może tak jak zwykle mi powiesz o ile to nic nie jest strasznego.
-Nie. Chyba, że ty to uznasz, iż takie jest. Bo znamy się jakiś czas i po tym wyznaniu pomyślałam, że może spróbowalibyśmy być razem, ale tak na poważnie. I dlatego chciałem zapytać czy wyjdziesz za mnie? Zrozumiem jeśli powiesz mi nie.
-Naprawdę chcesz być ze mną. -bardziej stwierdziła niż zapytała- Jeśli tego chcesz, zgadzam się na wszystko, co tylko chcesz.
Podniósł tak lekko jakby była piórkiem. Dziewczyna zaskoczona pisnęła, ale mocno objęła go za szyję i ukryła twarz w zagłębieniu jego obojczyka. Bartłomiej wiedział, że kolejny z jego synów znalazł kobietę swego życia. Chciał by każdy z jego synów był szczęśliwy i cieszył się z tego, że zaczyna im się układać. Nic więcej go nie obchodziło. Wątpił, że Józek kiedyś się ustatkuje, ale na to miał trochę czasu, ale nie tak wiele by zwlekać. Nie chciał być już tak łasy na to i ustawiać im życie, tak nie mógł zrobić. Wystarczyło mu to, co ma i, że jest tak dobrze. Adam sam zostanie niedługo już ojcem. Nie podobało mu się jedynie to, że jedzie z Martą na jakąś wycieczkę zaraz po świętach. Już parę razy powtarzał, że to niebezpieczne i nieodpowiedzialne z jego strony zabierając żonę prawie przed rozwiązaniem. Do Adama jednak to nie docierało. Twierdził, że wie, co robi i do porodu jest sporo czasu. A po za tym to miała być niespodzianka. I nie pozbawi jej tej przyjemności. Krajent zrezygnował z dalszego męczenia go o ten pomysł, bo i tak z niego nie zrezygnuje. Musiał z tym pogodzić, że jest równie uparty, co on kiedyś. Nadszedł dzień ich wyjazdu. Wyruszyli bardzo wcześnie. Marta dopytywała gdzie jadą, ale nic jej nie powiedział. Po dłuższej jeździe dotarli do małego drewnianego domku. Okolica była już zaśnieżona. Na oknach mróz malował rozmaite wzory. Młoda kobieta była zachwycona tym miejscem. Nie przeszkadzało nawet to, że nie ruszą się stąd. Szybko obejrzała całe wnętrze. Uwagę przykuł gustowny kominek. Lubiła siedzieć w jego obrębie, z którego biło ciepło razem z Adamem. Kolejne kilka dni tak właśnie spędzili. Czas im szybko upłynął. Nie spodziewali się, że będą musieli przedłużyć swój pobyt. Na zewnątrz padał znowu śnieg i z każdą chwilą go przybywało. Adama ogarnęło jakieś dziwne wrażenie, że czeka go jeszcze jakieś zaskoczenie. Wrócił z powrotem do Marty. Przytuliła się ponownie, ale czując chłodne dłonie nieco się skrzywiła. Nie chciało mu się nigdzie od niej ruszać, ale musiał wyjść po drewno do szopy za domem. Marta siedziała na podłodze trzymając dłoń na brzuchu. Adam błyskawicznie znalazł się przy niej.
-Zaczęło się. Pomóż- jęknęła.
Zrobiło mu się gorąco. Przymknął oczy, ale nie mógł zostawić samej. Wrócił do rzeczywistości. Gorączkowo myślał, co zrobić. Przypomniał sobie o książce, którą czytali. Na pomoc nie było, co liczyć. Nim się pojawią przebijając przez zaspy wszystko może się zdarzyć. Pot zrosił czoło. Krople spływały. Jeszcze nie bał się tak bardzo. Nie wiedział jak długo to trwało, a w dłoniach trzymał małe zawiniątko. Z oddali słychać było syrenę karetki.
Przemierzał szpitalny korytarz. Ciągle wracał do tego, co się wydarzyło. Nigdy już więcej nie wpadnie na taki pomysł. Ktoś do niego mówił, ale słowa nie docierały. Przed nim znajdował się jakiś nie pozorny człowieczek. Wreszcie ocknął się z jakiegoś letargu.
-Gratuluję. Ma pan zdrowego synka.
-Mogę do nich wejść.
-Oczywiście, a żona pana bardzo chwaliła. Przyznaję spisał się pan. Nie myślał pan by zostać położnikiem.
Krajentowie patrzyli ze zdziwieniem. Zamglonym wzrokiem spojrzał i osunął się na ziemię. Powoli się rozbudzał słysząc zanoszącą się od śmiechu rodzinkę.
Dwa miesiące później Eryk i Ania oraz Magda i Władek wstąpili na nowe dla nich drogi życia.

KONIEC

zorina13

Jakie ładne zakończenie.

Aga

Camila

Nic dodać nic ująć Very Happy