www.bonanza.pl

Aga

Tyle babek kręci się wokół Adama, że mam mętlik Rolling Eyes

Ewelina

Nie tak wiele ... raptem tylko trzy chcą się zająć ... hmmm ... nie dokończę jednak, bo mnie Zorinka wyrzuci z forum Very Happy

Aga

To mało?

Mada

Gość

Mada

Mada

* * * * *

Hoss, zgodnie z obietnicą daną Adamowi, zaraz po przyjeździe do miasta, skierował się do domku Charliego Trenta. Przywiązał konia do ogrodzenia, które wymagało natychmiastowej naprawy. Dom z zewnątrz sprawiał wrażenie okropnie zaniedbanego. Hoss wiedział, że wewnątrz wcale nie jest lepiej. Już nieraz proponował Charliemu, że pomoże mu w naprawach, ale staruszek obrażał się za każdym razem, gdy tylko o tym wspominał.
Podszedł do drzwi i chwilę nasłuchiwał. Ze środka nie dobiegały żadne odgłosy. Ta cisza nie wróżyła najlepiej. Hoss westchnął ciężko i energicznie zapukał. Otworzył usta ze zdziwienia, gdy w otwartych drzwiach ukazał się Charlie Trent – ogolony i wystrojony jak na jakiś festyn.
- Co się tak dziwisz? – zapytał staruszek, dumnie wypinając pierś. – Dziś niedziela, idę posłuchać kazania pastora Gambona.
- Ja także, ale najpierw chcę z tobą porozmawiać – powiedział Hoss, przybierając poważny wyraz twarzy.
- O czym?
- Właściwie … to o kimś – sprostował. – O Harrym Glenisterze.
- To się dobrze składa, bo mam w tej sprawie coś do powiedzenia – oświadczył Charlie.
Odsunął się z przejścia, przepuszczając Hossa, któremu oczy błyszczały z ciekawości. Drzwi zamknęły się z drażniącym uszy skrzypnięciem, ale tym razem syn Bena nie zwrócił na to najmniejszej uwagi.

* * * * *

Adam rozejrzał się dyskretnie po kościele, który zapełniał się mieszkańcami Virginia City i okolic. Odkąd nastały czasy pastora Gambona, ławki przestały świecić pustkami. Wierni napływali liczniej, a i datki były jakby wyższe i przekazywane z większą ochotą.
Lucy już kilkakrotnie odwróciła się ze zniecierpliwieniem, czekając na Hossa, który powinien tu być i siedzieć obok niej. Wiedziała, że poszedł spotkać się z Trentem, ale nie sądziła, że ta rozmowa zajmie mu tak dużo czasu. Machinalnie wygładziła zmarszczkę na materiale ciemnozielonej spódnicy i spojrzała pytająco na Adama, który wyczuł jej wzrok i lekko wzruszył ramionami. On także wydawał się odrobinę zaniepokojony tym, że Hossa jeszcze nie ma. Brat pojawił się równocześnie z pastorem Gambonem, który jak zwykle wszedł energicznym krokiem. Był to mężczyzna po czterdziestce, wysoki i chudy. Miał surową twarz, szare oczy i niewielką szramę z lewej strony szczęki. Urodą nie grzeszył, ale było w nim coś interesującego. Otaczała go aura tajemniczości. Ponieważ zaczęło się nabożeństwo, Adam musiał poskromić swoją ciekawość i poczekać na właściwą chwilę, aby wysłuchać relacji Hossa. Z jego miny wyczytał, że brat ma o czym opowiadać.
Pastor Gambon podczas kazania uważnie obserwował wiernych zebranych w kościele. Z podwyższenia widział wiele. Między innymi to, że wdowa Nolan nie odrywała wzroku od Adama Cartwrighta, który zdawał się nic sobie z tego nie robić. Zauważył również, że panna Curtis rzucała w kierunku syna Bena spojrzenia, a czyniła to z zadziwiającą regularnością. Największym jednak zaskoczeniem było dla niego to, że Ann White, siedząca obok swego narzeczonego, już dwa razy odwróciła głowę w kierunku Adama, udając, że poprawia kapelusz. Za trzecim razem Dan Stevenson powędrował za jej wzrokiem i spojrzał na nią w taki sposób, że dziewczyna spłonęła rumieńcem. Jeszcze kilka innych kobiet w różnym wieku skupiało swój wzrok na przystojnym wdowcu. Nie wszystkich jednak interesował właśnie ten mężczyzna. Kilka panien, siedzących w różnych strategicznych miejscach, obserwowało każdy ruch zastępcy szeryfa, wpatrując się w niego z uwielbieniem, zainteresowaniem lub sympatią. „Powariowały te baby” – pomyślał pastor, mając ochotę głośno się roześmiać. Wiedział jednak, że jego wybuch śmiechu spotkałby się z niezrozumieniem ze strony wiernych. Chrząknął więc dosyć głośno i potoczył wzrokiem po zebranych. Na chwilę zawiesił głos. Wszyscy z zaciekawieniem na niego spojrzeli. Prawie wszyscy. Elizabeth Curtis myślami była w innym miejscu i czasie. Wspominała Coleen Cartwright, z którą zaprzyjaźniła się, gdy ta młoda, piękna brunetka pojawił się w Virginia City. Właściwie była tu tylko przejazdem. Wybierała się do krewnych mieszkających w Reno, ale wysiadając z dyliżansu, natknęła się na Adama Cartwrighta. Cóż, ona, Elizabeth mogła powiedzieć? Chyba to, że o takiej porywającej miłości czytała tylko w książkach. Adam i Coleen byli dla siebie stworzeni. Pobrali się po trzech tygodniach znajomości. Zazdrościła jej i tego uczucia, i takiego wspaniałego mężczyzny. Wstydziła się tej zazdrości, usiłowała z nią walczyć, ale na próżno. Wiele by dała, żeby się znaleźć na miejscu przyjaciółki. Wyobrażała sobie, jak to jest być żoną Adama Cartwrighta. Domyślała się, że musi to być nieziemskie uczucie, bo Coleen była niewyobrażalnie szczęśliwa. Gdy urodził się Billy, świeżo upieczeni rodzice nie posiadali się z radości. Sielanka trwała kilka lat. Skończyła się wyjątkowo dramatycznie. Ponad rok temu Coleen zmarła przy porodzie, wydając na świat martwe dziecko. Córeczkę.
Nagle do świadomości Elizabeth dotarło, że ludzie kierują się ku wyjściu. Ławki opustoszały. Nabożeństwo musiało się skończyć jakiś czas temu. Adama i jego rodziny już nie było. Nie zauważyła, kiedy wyszli. Straciła szansę na bodaj zdawkową rozmowę.

* * * * *

Po tym, jak Adam wysłuchał opowieści Hossa, czym prędzej odszukał Dana Stevensona. Wszyscy trzej skierowali się do biura szeryfa, aby móc porozmawiać bez świadków i nie wzbudzać niezdrowego zainteresowania mieszkańców wracających do swoich domów po niedzielnym nabożeństwie. Ben i Lucy pojechali do Ponderosy, zabierając ze sobą Billy’ego i Toby’ego.
- Słucham, co to za rewelacje? – Dan od razu przystąpił do rzeczy.
- W zeznaniach świadka stoi czarno na białym, że ciało Michaela Jamisona znaleziono naprzeciwko domu Charliego Trenta – przypomniał mu Adam.
- To prawda – potwierdził zastępca szeryfa. – Roy usiłował nawet porozmawiać z Trentem, ale to straszny pijaczyna.
Hoss skrzywił się zauważalnie i spojrzał na Dana z wyraźną pretensją. Nie lubił, kiedy ktoś tak mówił o tym sympatycznym staruszku, aczkolwiek doskonale zdawał sobie sprawę, że była to niestety prawda. Charlie pił dużo i często.
- Hoss rozmawiał z Trentem dziś z samego rana i dowiedział się czegoś nowego – poinformował Adam, wzbudzając tym samym zainteresowanie zastępcy szeryfa, który patrzył to na jednego, to na drugiego z wyczekiwaniem.
- Charlie widział mordercę – wypalił Hoss.
- To znaczy kogo? – Dan zażądał sprecyzowania informacji.
- Napastnik stał tyłem, więc Charlie nie dostrzegł jego twarzy – kontynuował Hoss. – Powiedział, że był to mężczyzna średniego wzrostu. Nosił brązowy kapelusz i ciemny, długi płaszcz.
- W taki upał? – zdziwił się Stevenson, przerywając Hossowi.
- Kamuflaż? – podsunął Adam.
- Być może – przyznał zastępca szeryfa, kiwając głową. – Niewiele to nam jednak daje.
- Charlie mówił też, że zabójca miał kosztowną broń – czym prędzej dopowiedział Hoss. – Najnowszy model colta z rękojeścią z masy perłowej.
- O! I to jest cenna informacja – ucieszył się stróż prawa.
- Widziałem u kogoś tego typu broń – Adam powiedział to wolno i z zastanowieniem. – W tej chwili za nic nie mogę sobie skojarzyć, kiedy to było. Ale … z pewnością sobie przypomnę.
- Nie wątpię – Dan leciutko się uśmiechnął. – W ten sposób być może pomożesz Glenisterowi.
- Chodźmy do niego – zaproponował Hoss.
Dan sięgnął po klucz i po chwili wszyscy trzej stali przed celą. Harry Glenister wpatrywał się w jeden punkt zobojętniałym wzrokiem. Wydawało się, że pogodził się już z tym, iż odpowie za czyn, którego nie popełnił.
- Harry, wiemy, że to nie ty strzelałeś – Adam przerwał przedłużającą się ciszę.
Ta informacja zamiast wzbudzić w aresztowanym ulgę, spowodowała, że zbladł jeszcze bardziej i zaczął się trząść jak w febrze.
- To ja zabiłem – powiedział zbielałymi ze strachu ustami.
- Czego ty się tak boisz? – Adam spojrzał na niego ze współczuciem.
Harry zerwał się z posłania, jakby nie panując nad emocjami, po czym szybko usiadł i zasłonił twarz skrzyżowanymi rękoma.
- Panie Glenister, lepiej będzie, jeśli powie pan prawdę – Dan uznał, że nadszedł czas, aby zabrać głos. – Trzeba ukarać prawdziwego zabójcę.
Harry zatrząsł się, nie wydając najmniejszego dźwięku. Zastępca szeryfa chciał powiedzieć coś jeszcze, ale Adam pokręcił głową na znak, aby tego nie robił. Opuścili pomieszczenie, zamykając za sobą drzwi.
- Co o tym sądzisz? – Adam skierował pytanie, badawczo patrząc na stróża prawa.
- Jest ewidentnie przerażony, na granicy załamania – powiedział. – Z pewnością ktoś mu groził i zmusił do wzięcia winy na siebie.
- Na razie nie wiemy, kto to taki – przypomniał Hoss.
- Mnie zastanawia raczej to, czym go ten ktoś zaszantażował – głośno myślał Stevenson.
- Harry Glenister jest uczciwym człowiekiem – zapewnił szybko Adam. – Morderca nie posłużył się jakimiś kompromitującymi faktami, tego jestem pewien. Ale … - urwał z zastanowieniem.
- No mów! – nie wytrzymał Dan.
- Harry na córkę, którą uwielbia.
- I to może być jego słaby punkt – Stevenson zamyślił się. – Zakładając, że mamy rację, trzeba pomyśleć, jak sprowokować zabójcę.
- Mam pewien pomysł – powiedział Adam, mrużąc oczy. – Posłuchajcie …..

* * * * *

Adam i Hoss wracali do Ponderosy. Zbliżała się pora obiadu, więc Hoss chciał być jak najszybciej na miejscu. Adam myślał o Harrym, ale było coś jeszcze, co nie dawało mu spokoju. Chodziło o Dana. Przypomniał sobie, że gdy wyszli z kościoła, przyjaciel jakoś dziwnie mu się przyglądał. Jego wzrok był czujny i badawczy. Później w biurze szeryfa o tym zapomniał, bo wszyscy trzej zajęli się sprawą Glenistera. Teraz powrócił do tamtej chwili. Pomyślał, że zapyta o to Dana przy najbliższej okazji. Miał wrażenie, że czeka go jakaś niemiła niespodzianka. Popędził Sporta.
Bracia Cartwrightowie zsiedli z koni i raźnym krokiem zbliżyli się do domu. Jeszcze nie weszli, a już dobiegły ich podniesione głosy. Ben i Joe dyskutowali, a raczej krzyczeli do siebie. Ojciec siłą głosu przewyższał swego beniaminka. Obaj wyglądali, jakby mieli za chwilę eksplodować. Adam szybko pobiegł na górę sprawdzić, czy kłótnia nie wystraszyła dzieci. Nikogo tam jednak nie zastał. Domyślił się, że Lucy zabrała gdzieś chłopców, aby nie byli świadkami też głośnej wymiany zdań. Był jej w tej chwili niewymownie wdzięczny. Zszedł do salonu i przystanął, opierając się o poręcz schodów. Hoss przysiadł na kominku. Ben i Joe miotali się w jadalni.
- Zastanów się, co robisz! – ryknął Ben. – To nie jest dobry wybór!
- Jestem dorosły i sam decyduję o swoim losie! – zauważył Joseph.
- Chcesz poślubić taką kobietę?!
- Co to znaczy „taką”? – Joe najeżył się jeszcze bardziej.
Ben głośno wciągnął powietrze i po chwili je wypuścił. Jego mina dobitnie świadczyła o tym, co myśli o Josephine Nolan, ale powstrzymał się przed wyliczeniem jej bezpruderyjnych wyczynów.
- Joe … - zaczął w miarę spokojnie - … ta kobieta jest starsza od ciebie.
- To nie ma znaczenia – stwierdził pewnym głosem. – Jej wiek to żaden argument.
- Adam! – ojciec obejrzał się z nadzieją w oczach. – No powiedz coś!
- Joe zna moje zdanie w tej kwestii – zauważył spokojnie Adam. – Nie będę się powtarzał.
- Hoss! – krzyknął Ben.
- Ja w ogóle nie mam pojęcia, o kim wy mówicie – przyznał się skonsternowany syn.
- O wdowie Nolan – poinformował go z godnością Joe.
- Aaa … - jęknął przeciągle Hoss i skrzywił się, jakby zjadł cytrynę.
Joe spojrzał naburmuszony najpierw na Adama, później na Hossa, w końcu zatrzymując swój wzrok na ojcu.
- Poproszę ją o rękę, czy tego chcecie czy nie. Ale najpierw zaproszę ją do nas na jutrzejszą kolację – oświadczył dobitnie i wyszedł, trzaskając drzwiami.
- Tylko tego brakowało – powiedział niezadowolony Adam.

* * * * *

zorina13

Kolejna rodzina awanturka w fanfiku.
Kim jest Lucy ,umknęło mi to ?
I czy Dan już wie ,że narzeczona smali cholewki do Adama ?

zorina13

Kolejna rodzina awanturka w fanfiku.
Kim jest Lucy ,umknęło mi to ?
I czy Dan już wie ,że narzeczona smali cholewki do Adama ?