www.bonanza.pl

Mada

ADA, bardzo dziękuję za niezwykle ciekawy komentarz. Very Happy

Nie zdawałam sobie sprawy, że wcześniejszy odcinek zamieściłam tak dawno temu. Shocked

Jak ten czas leci!

ADA

Niestety, leci, leci i to bardzo Wink

Dlatego mam nadzieję, że kolejny odcinek wkleisz nieco szybciej

Mada

Też mam taką nadzieję, ale ... może być różnie. Rolling Eyes

Ewelina

Mada

Ewelino, bardzo dziękuję za ciekawy komentarz. Rozbawiła mnie emotka z pytaniem WHAT? Laughing

Cóż, wiele odcinków „Bonanzy” dowodzi, że Joe miał powodzenie u płci pięknej, więc Greta nie byłaby wyjątkiem. Nanette umie bronić swej własności. Jej małżeństwo przeszło już kilka zawirowań, a Joe chyba nie spodziewał się, że Greta darzy go tak wielkim uczuciem. Wolał się nie wtrącać i nie przerywać żonie. Wink

Mada

* * * * *

DWA LATA PÓŹNIEJ

1877 – cz. I.

Toby Cartwright siedział nad jeziorem i co jakiś czas ciskał kamienie w stronę wody. Czekał. Co i rusz odwracał głowę. Nasłuchiwał. Wydawał się zniecierpliwiony. W końcu z lewej strony doszedł go tętent. Po chwili zobaczył jeźdźca i tumany kurzu, które wzbijały się w powietrze. Jeździec również go zauważył i wyraźnie zwolnił. Podjechał bliżej i tak ustawił konia, aby nie oślepiało go zachodzące słońce.
- Jak się masz, Toby? – Billy zeskoczył z konia i wyciągnął rękę do kuzyna. – Zastanawiałem się, kiedy nas odwiedzisz.
- Nie odwiedzam was – podkreślił ostatnie słowo, odwzajemniając uścisk. – Przyjechałem do ciebie.
- To znaczy, że nie widziałeś się z moimi rodzicami?
- I nie mam zamiaru.
- Mógłbyś okazać im więcej szacunku – Billy wydawał się urażony.
- Zaraz by mnie wypytywali: Gdzie byłem i po co? Dlaczego tak długo nie wracałem? – prychnął, wzruszając ramionami. – A twój ojciec spojrzałby na mnie tak, jakbym wyrządził mu jakąś osobistą krzywdę.
- Nie wiedziałem, że tak doskonale znasz moich rodziców i potrafisz przewidzieć każde ich słowo lub gest – zauważył z kpiną.
- Dajmy temu spokój – odparł po chwili Toby, widząc, że wkroczył na grząski teren. – Wiedziałem, że będziesz tędy wracał i dlatego czekam już kilka godzin.
- Stało się coś?
- Co wiesz na temat Betty Igelton? – zapytał, przypatrując mu się z taką uwagą, jakby chciał wydrzeć z niego tajemnicę.
- Niewiele – Billy odpowiedział po chwili wahania. – Po tym jak wyjechałeś, widziałem ją tylko raz, w sklepie. Później zniknęła.
- Wyjechała?
- Najwidoczniej.
- Nie wiesz dokąd?
- Nie mam pojęcia – Billy pokręcił głową. – Pytałeś o to swoich rodziców?
- Nic nie wiedzą albo nie chcą mi powiedzieć – odparł z goryczą Toby. – W ogóle mam wrażenie, że jeszcze mi nie wybaczyli mojego wyjazdu.
- Raczej twojej ucieczki – poprawił go Billy.
- Myślałem, że po dwóch latach im przejdzie.
- Zrobili ci awanturę? – chciał wiedzieć Billy.
- No właśnie … nie – Toby zrobił zdziwioną minę. – Chyba wolałbym, żeby po moim powrocie urządzili mi piekło i byłby spokój. A tak? Czuję się, jakbym był obcy w swoim własnym domu.
- Zawiodłeś ich.
- Wiem o tym, nie musisz mi przypominać – zjeżył się Toby. – Widzę to w oczach ojca każdego dnia.
- Daj im trochę czasu. Muszą się oswoić z myślą, że wróciłeś – poradził Billy. – Skoro przyjęli przeprosiny …
Toby odwrócił głowę wyraźnie speszony. Wpatrywał się w jezioro z taką intensywnością, że nawet głupiec domyśliłby się, że coś jest nie tak.
- Nie przyjęli? – Billy wydawał się zaskoczony.
- Nie było przeprosin – wyjaśnił Toby z niechęcią. – Czułbym się jak pięciolatek, który przyznaje się, że nabroił.
Billy westchnął i pokręcił z rezygnacją głową. Miał wrażenie, że czas się zatrzymał. Toby niczego się przez te dwa lata nie nauczył, nie wyciągnął wniosków, nie chciał przyznać, że podjął niewłaściwą decyzję. Zależało mu chyba na odbudowaniu dobrych relacji z rodzicami, ale sam ze swej strony nie miał zamiaru nic z tym zrobić.
- Toby … - zaczął z wahaniem.
- Widzę po oczach, że chcesz powiedzieć coś, co mi się nie spodoba – przerwał mu chłopak. – Wstrzymaj się na razie. Pogadamy następnym razem.
- Jak sobie życzysz – Billy nie miał zamiaru nalegać. – Opowiesz mi wtedy, jak było na statku.
- Ze szczegółami – Toby poprawił z nonszalancją kapelusz. – To była bajeczna przygoda.
Odjeżdżał z miną zdobywcy, ale Billy nie dał się zwieść. Toby nie był z nim szczery.

* * * * *

Dwa tygodnie później Toby znalazł się w Reno. Ojciec potrzebował jakiejś specjalistycznej maści dla chorego konia. W Virginia City okazała się chwilowo niedostępna, a że trzeba było czekać tydzień na najbliższą dostawę, zdecydował, że szybciej będzie, jeśli ktoś pojedzie do Reno i tam spróbuje ją kupić. Toby zgłosił się na ochotnika. Miał dość siedzenia w domu. Musiał się wyrwać. Choć na chwilę.
Wstąpił na pocztę i wysłał do ojca wiadomość, że kupił maść bez problemu i że postara się wrócić jak najszybciej. Miał właśnie podejść do koniowiązu, gdy nagle JĄ zobaczył. Wyszła ze sklepu, przyciskając do piersi niewielki pakunek. Pomachała do kogoś. Na jej ustach wykwitł uśmiech, który nie był przeznaczony dla niego. Szybko się odwrócił. Po drugiej stronie ulicy stał mężczyzna z dzieckiem na ręku. Podbiegła do niego i oboje ruszyli w górę ulicy.
Toby patrzył jak zaczarowany. Betty – bo to była ona – wyglądała wspaniale. Szukał jej tyle czasu, rozpytywał, a ona mieszkała sobie spokojnie w Reno. Kim był ten mężczyzna? Jej mężem? Wziąłby pannę z dzieckiem? A może Betty go oszukała? Musiał poznać prawdę. Postanowił ich śledzić. Zostawił konia i niespiesznym krokiem ruszył za dziewczyną.
Po koniec dnia wiedział, że Betty nie nazywa się już Igelton, tylko Smith, a jej mąż jest kowalem. Postanowił spędzić w Reno noc, a rano znaleźć sposób, aby porozmawiać z panią Smith na osobności.

* * * * *

Toby poczekał, aż kowal wyjdzie do pracy. Odczekał jeszcze kilka dodatkowych minut na wypadek, gdyby mężczyzna miał po coś wrócić. Dopiero wtedy podszedł do drzwi skromnego domku i mocno zapukał. Specjalnie ustawił się tyłem, żeby Betty nie od razu go rozpoznała.
- Słucham pana? – usłyszał jej głos i dopiero wtedy się odwrócił. Dzięki temu mógł zobaczyć, jak jej twarz blednie, a oczy się rozszerzają. Nie ujrzał w nich radości, ale zaskoczenie i gniew.
- Co ty tutaj robisz? – zapytała, marszcząc brwi.
- Szukam cię od kilku tygodni – wyjaśnił z przyjaznym uśmiechem. – Mogę wejść?
- Nie – odparła krótko i chciała zamknąć drzwi, ale przytrzymał je ręką.
- Nie uważasz, że powinniśmy porozmawiać?
- Nie uważam – rzuciła hardo. – Nie mam ci nic do powiedzenia. Co więcej, nie mam ochoty na ciebie patrzeć.
- Kiedyś tak nie było – zauważył z przekąsem. – Zapomniałaś?
- Niczego nie zapomniałam – syknęła ze złością. – Zwłaszcza tego, że skompromitowałeś mnie, zostawiłeś i uciekłeś jak tchórz!
- Kiedyś mnie kochałaś – przypomniał.
- Kochałam – przyznała z niechęcią. – Ale po tamtym uczuciu nie został nawet ślad.
- Ślad chyba jednak został – powiedział wolno i z namysłem. – Widziałem dziecko.
- Jest moje i mojego męża. Urodziło się po naszym ślubie. Nosi nazwisko Smith i nic tego nie zmieni – podkreśliła z mocą. – Zostaw mnie i moją rodzinę w spokoju.
- Nie możesz …
- Mogę – przerwała mu z gniewem.
- Pójdę do twojego męża – zagroził.
- Idź – uśmiechnęła się z satysfakcją. – Opowiedz mu o swoich żądaniach. Powita cię młotem i kowadłem. Wie o wszystkim – dorzuciła po chwili.
- Betty, ale ja … wróciłem do ciebie. Do ciebie i dziecka – dodał łagodnie.
- Za późno – odwróciła głowę z niechęcią, ale po chwili spojrzała mu prosto w oczy. – Co ty sobie myślałeś, że będę na ciebie czekać? Jak ty to sobie wyobrażałeś? Ot tak, wrócisz, a ja padnę ci w ramiona i wszystko będzie jak bajce?
- Nie wiem – przyznał z westchnieniem. – Nie sądziłem, że wyjdziesz za mąż. Nie sądziłem, że jakiś mężczyzna …
- Przestań – syknęła wzburzona i naparła na drzwi. – Nie waż się tu więcej przychodzić. Zniknij z mojego życia tak, jak to zrobiłeś dwa lata temu. I nigdy nie wracaj!
Zatrzaśnięte drzwi zatrzęsły gankiem. We wnętrzu domu rozległ się cichy płacz dziecka. Toby zacisnął dłonie w pięści. Chciał załomotać w drzwi, chciał je wyłamać i wedrzeć się do środka. Chciał zobaczyć dziecko! Nawet nie wiedział, czy to chłopiec czy dziewczynka. Chciał zmusić Betty, żeby odwołała wszystkie słowa, które od niej usłyszał. Chciał ją zmusić, żeby zmieniła zdanie. Niczego jednak nie zrobił. Odszedł. Musiał się napić.

* * * * *

Czuł nieprzyjemną suchość w ustach i taki łoskot w głowie, jakby przejeżdżał po niej pociąg wypełniony składami drewna. Skrzywił się niemiłosiernie i powoli uniósł powieki. Poraziła go taka jasność, że szybko zamknął oczy. Potarł dłonią czoło i powoli uniósł się z posłania. Miał wrażenie, że bolą go wszystkie kości. Ziewnął, przeciągnął się i dopiero wtedy zdecydował się ponownie otworzyć oczy. To, co zobaczył, spowodowało, że wróciła mu jasność myślenia. Na szeroko rozstawionych nogach, z miną niewróżącą noc dobrego, stał jego ojciec – Hoss Cartwright. Dopiero później zobaczył kraty. Kraty! Przebiegł do dreszcz. Wróciły wspomnienia wczorajszego wieczoru. Betty! Później saloon i whisky, mnóstwo whisky. Potem chyba się z kimś bił. Pamiętał też rozwalony w drobny mak stół i rozbite lustro wiszące za kontuarem baru, po którym zostały puste ramy. Co stało się dalej, nie kojarzył. Chyba stracił przytomność.
- To jak będzie? – szeryf Walter Meyer podrapał się po głowie. – To na pewno pański syn?
- Tak – odpadł krótko Hoss.
- Trzeba będzie zapłacić za szkody.
- Zapłacę.
- Właściciel saloonu dziś rano złożył skargę i przedstawił listę strat – mężczyzna kontynuował, jakby nie usłyszał deklaracji Cartwrighta.
- Pokryję szkody wyrządzone przez mojego syna – stwierdził Hoss i wycofał się do biura szeryfa, który otworzył celę i wypuścił Toby’ego.
Chłopak szybko minął stróża prawa, przemaszerował przez biuro i wyszedł na zewnątrz. Ciaśniej nasunął kapelusz, aby odizolować oczy od palącego słońca. W skroniach mu pulsowało, a każdy dźwięk sprawiał, że czuł się, jakby ktoś siekierą rozłupywał mu czaszkę. Koń ojca i jego własny stały przywiązane do koniowiązu. Podszedł bliżej, położył rękę na siodle, ale nie wsiadł. Po chwili z biura wyszedł ojciec.
- Maść – rzucił ostro i wyciągnął rękę.
Toby przeszukał kieszenie, choć wiedział, że tam jej nie znajdzie. Wczoraj włożył ją do sakwy, którą przytwierdził do siodła. Dziś po sakwie nie było ani śladu.
- Ktoś mnie okradł – powiedział rozżalony.
Hoss zacisnął zęby i ruszył w kierunku sklepu. Toby po chwili namysłu powlókł się za nim. Czuł ciężar, który sprawiał, że nie chciało mu się żyć.

……………………………………….

ADA

Mada

ADA, bardzo dziękuję za ciekawy i pełen emocji komentarz. Very Happy

Aga

Wpadłam na chwilę by napisać, że Twój fragment przeczytałam rano po fragmencie ADY (ADA wylała miód na me serce). Rolling Eyes

Moje niczego niespodziewające się lajtowe pełne radości odczucia, które szybowały sobie pod chmurkami runęły na ziemię z szybkością błyskawicy. Zachowanie Toby;ego tak bardzo mnie zasmuciło iż nie mogłam uwierzyć w to jak syn Hossa może nadal zachowywać się tak skandalicznie. Szkoda mi było Hossa okrutnie, że przeżywa takie rozterki związane ze swoim synem. Po prostu ogarnął mnie taki mega smutek, jakość żałość, że wchodząc do pracy byłam taka smętna i zaprzątnięta Twoim fragmentem iż koleżanka zapytała czy coś się stało Laughing

Moja odpowiedź nie miałaby chyba sensu jak wiadomo co ona wie o Bonanzie Laughing

Jednym zdaniem Mada po prostu obłędnie szarpnęłaś moją duszą Crying or Very sad

reszta jutro. Klimat odcinka rozłożył mnie na łopatki

Mada

Camila

Toby zupełnie mnie zaskoczył i osłabił swoim zachowaniem.
To co robi jest zupełnie bezmyślne. Chyba jeszcze nie raz będzie miał problemy przez to, co robi. Nie łudzę się, że coś zrozumie skoro tak bezczelnie i chamsko potraktował Betty. Szkoda, bo ponoć ją kochał.

Mada

Camilo, dziękuję za komentarz. Very Happy