www.bonanza.pl

zorina13

Jest napięcię między Alison a Adamem.
Przynajmniej on je odczuwa ,niewiadomo jak ona ?

Ewelina

Saloon jak widać jest uroczym, miłym miejscem Very Happy

Atmosfera rzeczywiście się zagęszcza. Alison ma sporo wielbicieli. Adam przeżywa emocje ... można rzec podwójne, bo i dziewczyna mu się bardzo podoba i lojalność wobec przyjaciela go powstrzymuje przed wyrzuceniem? zademonstrowaniem miotających nim emocji ... jak on to rozwiąże, zwłaszcza, że teraz dziewczyna będzie tuż, tuż ... pod ręką - Wink

Aga

Mada

Senszen, dziękuję za słowa uznania. Smile

Aga, w następnym fragmencie postaram się zaspokoić Twoją ciekawość w kwestii tego, co dzieje się w głowie Alison. Wink

ADA

Mada

ADA, pewnie w piątek późnym wieczorem. Smile

Aga

ADA

Mada

* * * * *

Alison od wczorajszego wieczoru mieszkała w Ponderosie. Obudziła się przed świtem i nie mogła już zasnąć. Wiedziała, co jest tego powodem, a właściwie kto. Adam Cartwright wypełniał wszystkie jej myśli od czasu, gdy zobaczyła go po raz pierwszy. Od ich spotkania przy drogowskazie jego obraz wciąż ją prześladował. Ciężko westchnęła i przewróciła się na drugi bok. Zanim się nie pojawił, myślała, że to Brad Ganderton jest jej pisany. Podobał się jej, lubiła jego towarzystwo, świetnie się z nim czuła. Był miły, zabawny, wygadany. Właściwie miał same zalety, ale to nie on, a Adam był mężczyzną, który samą swoją obecnością rozpalał wszystkie jej zmysły. Gdy poznali się oficjalnie i podał jej rękę, poczuła, jak fala przejmującego ciepła rozchodzi się po jej ciele. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyła. Chciała tak się czuć w obecności Brada, ale nic nie mogła na to poradzić, że gdy na nią patrzył, nie robiło się jej gorąco z wrażenia. Poprawiła ułożenie poduszki pod głową, umościła się wygodniej i wróciła do rozmyslań. Wczoraj, gdy zobaczyła Adama w drzwiach gabinetu, na chwilę stanęło jej serce. Na szczęście wszystko skończyło się na zszyciu rany i założeniu opatrunku. Dzięki temu wypadkowi miała okazję zobaczyć go bez koszuli. Co więcej, mogła go dotykać, bez wzbudzania podejrzeń. Uśmiechnęła się w myślach, przypominając sobie, jak doskonale wyglądał w samych spodniach. Mogła bezkarnie patrzeć i podziwiać. Wprawdzie musiała się koncentrować na zszyciu rany, ale wiele razy odrywała swój wzrok od nitki i przenosiła na jego umięśniony tors. Mężczyzna w tym czasie mówił zajmująco o książce, więc nawet nie zauważył, że przyglądała się szczegółom jego budowy. Alison zrzuciła z siebie przykrycie, bo nagle zrobiło się jej jakoś duszno. Podeszła do okna i przyłożyła czoło do chłodnej szyby. To przyniosło chwilowe ukojenie. Z westchnieniem usiadła w fotelu, podwijając nogi i opasując je ramionami. Oparła brodę na kolanach. Zastanawiała się, czy Adam coś do niej czuje. Czy w ogóle jest w jego typie? Pocałował ją przed wyjściem z gabinetu. Wprawdzie tylko w policzek i pewnie w ramach wdzięczności, ale musiała przyznać, że zupełnie się tego po nim nie spodziewała. Zaskoczył ją. Wydawał się taki opanowany i powściągliwy. Później zaproponował pokój gościnny w Ponderosie. Zrobił to ze względu na Roberta Granta, to było oczywiste. Niemniej jednak dało to jej iskierkę nadziei na … No właśnie, na co? Brad jest najlepszym przyjacielem Adama. Wiedziała doskonale, że ją kocha. Powiedział to już kilka razy, w każdej chwili mogła się spodziewać z jego strony jakichś poważnych deklaracji. Na pewno o swoim uczuciu do niej zwierzył się Adamowi. Ze strony przystojnego Cartwrighta mogła liczyć jedynie na uprzejmość, wdzięczność, ale z pewnością na nic więcej. Znała go z opowiadań Brada. To człowiek z zasadami, niezłomny i uczciwy. Nawet, jeśli coś do niej czuje, zachowa tę informację dla siebie. Nie zrobi nic. Nie zawiedzie zaufania przyjaciela, który bez zastanowienia powierzyłby mu własne życie. Rzuciła się z westchnieniem na łóżko i zwinęła w kłębek. Podciągnęła kołdrę i przykryła się po samą głowę. Nagle zrobiło się jej jakoś zimno.

* * * * *

Alison zeszła na śniadanie w limonkowej sukience. Lubiła ją, bo doskonale podkreślała jej atuty i świetnie prezentowała się na jej zgrabnej figurze. Osiągnęła zamierzony efekt. Hoss otworzył usta i zapomniał je zamknąć. Joe promiennie uśmiechnął i poprawił fryzurkę. Adam zerwał się i odsunął jej krzesło. Ben chrząknął dyskretnie, dając sygnał synowi, który drgnął i zamknął buzię. Joe i Hoss prześcigali się w usługiwaniu przy stole pięknej pannie. Adam siedział naprzeciwko, mówił niewiele, za to co jakiś czas ciskał w jej stronę roziskrzone spojrzenie. Za każdym razem czuła gorąco w okolicach serca.
- Chłopcy, czas do pracy – popędził ich Ben, wstając od stołu.
- Może ja zostanę i pokaże Alison drogę – zaproponował Joe, nie ruszając się z miejsca.
- Alison zna drogę – Adam nie wykazał zrozumienia i podniósł Josepha z krzesła, chwytając go za kołnierz koszuli.
- Jedziemy – powiedział Ben.
- Przed kolacją pokażę pani źrebaka – obiecał uśmiechnięty Hoss, zatrzymując się na chwilę, ale Adam go pociągnął i po chwili wszyscy czterej zniknęli za drzwiami.
Alison trzykrotnie jeździła do Granta i przemywała jego ranę. Nie wyczuwała żadnego niepokojącego zapachu, więc niebezpieczeństwo gangreny zostało zażegnane. Odetchnęła z ulgą i od razu poinformowała o tym Roberta, który pod wpływem tej wiadomości omal nie zerwał się z łóżka. Alison go powstrzymała i niemal zmusiła do opowieści o ostatnim polowaniu. Tylko tak mogła go utrzymać w bezruchu. Wieczorem wróciła na ranczo Cartwrightów. Obejrzała ślicznego źrebaczka i zaprzyjaźniła z Hossem, który był przesympatycznym człowiekiem o złotym sercu. Po kolacji we czworo siedzieli przed domem. Adam grał na gitarze i śpiewał. Najpierw „They Call the Wind Maria”, a później „Early One Morning”. Serce Alison biło tak mocno, że zaczęła się obawiać, że ktoś to usłyszy. Przechodziły ją dreszcze i ściskało w dołku z emocji. Nagle zdała sobie sprawę, że kocha Adama Cartwrighta. Z tą świadomością poszła do swego pokoju. Słyszała głos Bena, który mówił, że jutro pojadą na południowe pastwisko. Później dotarła do niej rozmowa Joe i Hossa, którzy przekomarzali się na temat rannego wstawania. Po chwili głosy umilkły. Podeszła do okna i nieznacznie cofnęła, przyklejając się do framugi. Zobaczyła Adama. Stał przy płocie i patrzył gdzieś w dal. Odetchnęła głęboko. Zastanawiała się, czy nie powinna skorzystać z nadarzającej się okazji. Zamierzała zejść na dół, ale w chwili, gdy podjęła tę decyzję, Adam oderwał się od ogrodzenia i zniknął jej z oczu. Domyślała się, że wszedł do domu. Podeszła do drzwi, oparła się o nie biodrem i przyłożyła skroń do gładkiej deski. Przymknęła oczy. Po jakimś czasie usłyszała kroki Adama na korytarzu. Zatrzymały się tuż przed jej pokojem. Alison wstrzymała oddech i bezszelestnie odsunęła. Klamka delikatnie drgnęła, jakby ktoś z drugiej strony położył na niej swą dłoń. Sekundy mijały jedna po drugiej. Alison nerwowo przełknęła ślinę. Na ramionach czuła gęsią skórkę. Po chwili znowu usłyszała kroki i ciche trząśnięcie drzwi. Wiedziała, co to znaczy. Adam zamknął się w swoim pokoju. Opadło z niej napięcie, ale wcale nie poczuła ulgi. Wręcz przeciwnie, doświadczyła czegoś na kształt rozczarowania.

* * * * *

Następnego dnia, zaraz po śniadaniu przyjechał Brad Ganderton i zaproponował, że zawiezie ją do Roberta. Zgodziła się zadowolona, że choć na chwilę przestanie myśleć o Adamie. Brad sporo mówił i w jego towarzystwie traciła poczucie czasu. Opowiadał o swym pobycie w Carson City w sposób zabawny i zajmujący. W drodze powrotnej, zanim się spostrzegła, zawiózł ją nad jezioro i wysadził z powozu.
- Przejdźmy się – zaproponował z uśmiechem.
Przez chwilę szli w milczeniu. Alison domyśliła się, do czego przygotowuje się Brad. Aby odwlec tę chwilę, powiedziała szybko z udawaną lekkością:
- Ponderosa jest taka piękna. Adam jest prawdziwym szczęściarzem.
- Pod tym względem na pewno tak – przyznał jej rację.
- A pod jakim nie jest? – spytała zaintrygowana.
- Nie ma szczęścia w miłości – wyznał konspiracyjnym tonem. – Ale niech to zostanie między nami.
- Opowiadaj – uśmiechnęła się do niego najpiękniej, jak potrafiła.
Zanim zdążyła zaprotestować, zamknął ją w swoich ramionach i pocałował.
- Co z Adamem? – zapytała, poprawiając kołnierzyk jego koszuli, żeby ukryć zmieszanie.
- Z Adamem? – Brad wydawał się nie być w temacie.
- Dlaczego nie ma szczęścia w miłości? – przypomniała mu Alison.
- Wybiera niewłaściwe kobiety – stwierdził bez namysłu. – Spotykał się przez jakiś czas z Sue Ellen, dziewczyną z saloonu, ale została zastrzelona przez zazdrosnego kochanka. Była też kwakierka Regina Darien. Rozstali się szybko, zbyt wiele ich dzieliło. Później spotkał Ruth, która uratowała mu życie. Zaręczyli się. Adam podarował jej obrączkę swojej matki.
- Pobrali się? – zapytała bez tchu Alison.
- Skąd! Dziewczynę zabrali Indianie, których miała uzdrowić. Zawsze zastanawiało mnie, dlaczego Adam jej nie szukał… Wyglądał na załamanego po jej odejściu.
Ruszyli przed siebie w milczeniu. Alison myślała, że to już koniec historii.
- Zapomniałbym – powiedział nagle Brad. – Była jeszcze Virginia Keith. Pamiętasz tę blondynkę, która była u ciebie kilka dni temu?
- Tę, której maleńki synek włożył sobie ziarnko grochu do nosa? – chciała się upewnić.
- Tak – potwierdził. - To z nią Adam spotykał się przez trzy lata.
- I co?
- Nic. Nie oświadczył się. Nie zdążył – podsumował Brad z rozbrajającym śmiechem. – Ubiegł go Todd McCarren.
- Spotykali się trzy lata i Adam nie zdążył się oświadczyć? – Alison nie mogła w to uwierzyć. – Nie rozumiem, Virginia jest prześliczna.
- Wydaje mi się, że Adam tak naprawdę nie chce się żenić. Gdy trafi na interesującą dziewczynę, zwleka, namyśla się, nie może się zdecydować. Gdyby Virginia nie spotkała na swej drodze Todda, pewnie nadal czekałaby na oświadczyny Adama.
- Może nie trafił jeszcze na właściwą kobietę – próbowała go bronić dziwnie przygaszona Alison.
- Może – przyznał bez przekonania. – W takim tempie, w jakim działa, nigdy jej nie znajdzie. Zawsze ktoś go ubiegnie. Nie sądzę, aby w najbliższym czasie zdecydował się na małżeństwo – powiedział pewnym głosem. – Ale nie mówmy o Adamie, pomówmy o nas.
Wiedziała, do czego zmierza Brad, ale po tym, co usłyszała, czuła jakąś dziwną obojętność. Było jej wszystko jedno.
- Alison, wiesz, jak wiele dla mnie znaczysz. Jesteś najcudowniejszą kobietą na ziemi. Kocham cię – wyznał. – Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? – patrzył z nadzieją w jej oczy.
- Tak – powiedziała, uśmiechając się melancholijnie.
Brad przytulił ją uszczęśliwiony. Ciężar usłyszanej historii tak ją przytłoczył, że nawet nie zaprotestowała, gdy zaczął ją całować. Zresztą miał prawo. Był jej narzeczonym, a wkrótce miał zostać jej mężem.

* * * * *

Gość

Fragment przesycony uczuciami i niepewnością? Alison dużo rozmyśla Very Happy

Sprawy się komplikują i niestety, przynajmniej jedna sympatyczna osoba będzie miała złamane serce.

ADA

zorina13

Nie rozumiem czemu Alison się zgodziła ,skoro kocha Adama.

Ewelina

Mada

Aga