www.bonanza.pl

Ewelina

Adamowi został cenny naszyjnik ... ale chyba nie o te perły mu chodziło ... a Tatuś? Chyba coś knuje ...

Mada

Camila

Tatuś z tym porwaniem to przesadził, ale podejrzewam, że Adam to mu w odpowiedni sposób wytłumaczy

Ewelina

Jednak z perłami ... zawsze były w cenie ... lepsze to, niż sam sznur ... Teraz Adaś musi odnaleźć swoją królewnę i zamiast pantofelka wręczyć, a raczej oddać jej naszyjnik ...

Mada

No tak, oddanie naszyjnika to wszakże główny cel jego życia. Razz

Aga

pod warunkiem że nie jest fałszywy Confused

(taką mam tezę)

Mada

Skąd ten pomysł? Shocked

Konstancja nie nosi podróbek. Jej ojciec nie jest i nie będzie bankrutem...

Aga

No to czekam... Smile

co ten tatuś teraz zrobi ...

zorina13

Ile emocji i nagłych zwrotów akcji.

Mada

Konstancji trudno było pogodzić się z tym, że ojciec potraktował ją jak małą dziewczynkę, która nie potrafi sama podjąć życiowej decyzji. W ogóle nie przyjmował do wiadomości, że jego córka jest osobą pełnoletnią i może sama decydować o swoim losie. Chciał ją widzieć u boku Marcusa i tylko ta wizja go zadowalała. Dlatego też zaraz następnego dnia w ich domu pojawił się Rhodes z bukietem kwiatów. Konstancja kwiatów nie przyjęła i nie odezwała się do niego ani słowem w trakcie całej wizyty. Ojciec był wściekły, a matka zmartwiona całą zaistniałą sytuacją. Marcus przychodził jeszcze kilkakrotnie z różnymi drogimi prezentami, ale dziewczyna wciąż stosowała tę samą taktykę – po prostu ostentacyjnie go ignorowała.
- Czego ty chcesz?! – krzyknął ojciec, zaraz po wyjściu Marcusa.
- Chcę wrócić do Wirginia City, do mojego narzeczonego – odpowiedziała cicho, ale stanowczo.
- Ciekawy narzeczony! Nawet cię nie szuka! – rzucił jej w twarz.
- Tego nie wiesz. Poza tym, komu by przyszło do głowy, że kazał mnie porwać własny ojciec? – odcięła się z wyrzutem. – Jestem pewna, że Adam wkrótce się pojawi.
- Cóż… – zaczął pan Carnegie. – Ciekawi mnie człowiek, który tak odmienił moją córkę. Nie spodziewaj się jednak po mnie, że go zaakceptuję jako twego przyszłego małżonka. To w ogóle nie wchodzi w grę!
- Tato, wiesz dobrze, że jestem pełnoletnia i nie masz prawa mnie tu przetrzymywać wbrew mej woli – spokojnie tłumaczyła Konstancja. – Jak tylko Adam po mnie przyjedzie, wyjadę z nim, bez względu na konsekwencje – dodała.
- To się jeszcze okaże – uciął rozmowę ojciec.
Tydzień później Adam Cartwright w towarzystwie Bena wkroczył do domu państwa Carnegie. Obaj byli odświętnie ubrani i obaj prezentowali się wspaniale. Lokaj wprowadził ich do olbrzymiego salonu wypełnionego antykami, kryształowymi żyrandolami i dziełami sztuki malarskiej. Konstancja, która właśnie czytała książkę, zerwała się z szezlonga uszczęśliwiona samym widokiem ukochanego mężczyzny. Adam skoczył w jej stronę, ale zamarł w pół kroku, słysząc:
- Stać! Ani kroku dalej – pan Carnagie stanął pomiędzy nimi.
- Tato, przestań się zachowywać jak szeryf podczas aresztowania przestępców – skarciła go Konstancja, marszcząc brwi.
Adam usiłować zachować powagę, ale widać było, że przychodzi mu to z trudem. Ben się uśmiechnął. Pani Carnegie z zainteresowaniem patrzyła na młodszego Cartwrighta, myśląc w duchu, że jej córka ma dobry gust.
- Jestem Ben Cartwright, a to mój syn Adam – Ben dokonał oficjalnej prezentacji.
Pan Carnegie ani drgnął, za to jego żona podeszła szybko i wyciągnęła rękę na powitanie.
- Bardzo nam miło panów poznać – powiedziała i Adam zrozumiał, po kim Konstancja odziedziczyła ten piękny, urzekający głos.
- Niepotrzebnie panowie przyjechali – pan Carnegie w końcu się odezwał. – Nie wydam córki za ranczera, który jej posag utopi w jakiejś jałowej ziemi.
- To może ucieszy pana wiadomość, że nie jestem zainteresowany pieniędzmi swojej przyszłej żony – sprostował Adam. – Chcę poślubić Konstancję. Nie oczekuję posagu.
- No tak, ale… - pan Carnegie zmarszczył z namysłem brwi i wolno obrócił się w stronę córki. – Nie powiedziałaś mu? – zapytał zdumiony.
- Jeszcze nie – pokręciła głową.
- Hm – ojciec po raz pierwszy się uśmiechnął. – To zmienia postać rzeczy…
- O czym mi nie powiedziałaś? – zapytał wolno Adam, patrząc przenikliwie na narzeczoną.
- Zapraszam pana do gabinetu, porozmawiamy – zaproponował pan Carnegie i silnie ujął ramię Adama, który nic nie rozumiał, ale poszedł za nim zaintrygowany tym, co usłyszał.
………………………………………………………………………………………………………

zorina13

A czego Konstacja nie powiedziała Adamowi ?

Aga

no...

ładnie tak urywać.... Confused

Mada

Aga

Nie pasuje mi żeby tatko córkę wydziedziczył ... Bo po co ciągnie Adama do gabinetu? Nagle go polubił? Adaś nagle jest partnerem do rozmowy ? Coś tu śmierdzi Confused

Odwiedzająca

Autorkom fanfików weszło w krew urywanie tekstu w najbardziej gorącym momencie Laughing

...widać,taka już forumowa tradycja Wink

Co dalej,Mado?