www.bonanza.pl

Ewelina

No właśnie ... czego mu nie powiedziała? Też jestem ciekawa ...

Aga

Mady królik fanficowy w hibernacji od dłuższego czasu jest Confused

strasznie długo w tym gabinecie siedzą Smile

Mada

Jeszcze sobie posiedzą. Very Happy

Mam cały plan w głowie, ale wciąż brakuje mi czasu, żeby przelać treść na papier.

Mada

Po wyjściu Adama i pana Carnegie z salonu, Ben spojrzał z niepokojem na Konstancję. Było widać, że się waha, nawet walczy z sobą, ale w końcu nie wytrzymał i zadał pytanie, które dręczyło również jego syna:
- Konstancjo, o czym nie powiedziałaś Adamowi? Wiem, że to może nie moja sprawa – zaczął się tłumaczyć – ale nie chciałbym, żeby coś zniszczyło wasz związek.
- Cóż… - dziewczyna zamyśliła się. – Chyba najlepiej będzie, jeśli opowiem wszystko od początku… Moja babka Eleonora w młodości zakochała się z wzajemnością w ubogim prawniku. Nazywał się John Seton. Rodzina absolutnie nie chciała słyszeć o ich związku. Babcia przepłakała wiele nocy. Chciała uciec z ukochanym i potajemnie wziąć ślub, ale jej ojciec udaremnił te plany. Złapano ją, gdy wykradała się nocą z posiadłości i następnego dnia zmuszono do poślubienia dziedzica olbrzymiej fortuny. Jej ukochany John zginął w wypadku, gdy była w podróży poślubnej. Babcia całe życie była nieszczęśliwa, bo nie pozwolono jej poślubić tego, którego pokochało jej serce. Tuż przed swoją śmiercią, wezwała mnie do siebie i powiedziała, że nie chce, aby historia się powtórzyła. Cały swój majątek przepisała na mnie, dodając klauzulę, że tylko ja mam nim rozporządzać. Od roku mogę nim swobodnie dysponować, nawet wbrew woli rodziny. Jestem niezależna finansowo.
- To znaczy, że… - Ben zmarszczył z namysłem brwi.
- … że moja córka jest wystarczająco bogata bez posagu, który może zagwarantować jej ojciec – dokończyła milcząca dotąd pani Carnegie.
- Ale nadal nie rozumiem, dlaczego nie powiedziałaś o tym Adamowi – drążył Ben, zwracając się do Konstancji.
- Chciałam, ale… był taki dumny, że poślubi mnie, nawet jeśli nic mu nie wniosę w posagu – wyjaśniła usprawiedliwiającym tonem. – Pomyślałam, że powiem mu już po ślubie…
- Skoro Adam o tym nie wiedział – zaczęła pani Carnegie – mój mąż stracił swój koronny argument. Nie może zarzucić pańskiemu synowi, że zależy mu tylko i wyłącznie na pieniądzach – dokończyła z łagodnym uśmiechem.
Ben pokiwał ze zrozumieniem głową, ale nie zdążył nic powiedzieć, bo drzwi niespodziewanie się otworzyły i wszedł Adam. Jego twarz była jak wykuta z kamienia, właściwie nie wyrażała żadnych emocji. To zastanowiło Bena i zaniepokoiło Konstancję. Mężczyzna pożegnał się z narzeczoną dosyć chłodno i razem z ojcem opuścili rezydencję. Gdy wyszli, do salonu wszedł pan Carnegie.
- Trzeba przyznać – pokiwał z uznaniem głową – że Adam Cartwright to godny przeciwnik. Potrafi tak dobierać słowa, że człowiek zaczyna się wahać…
- Tato, coś ty mu powiedział? – zapytała zdenerwowana Konstancja.
- Z drugiej strony to prawdziwy desperat albo zakochany głupiec – pan Carnegie udał, że nie słyszy pytania córki. – Chce cię poślubić, mimo iż powiedziałem mu, że z powodu przebytej w dzieciństwie choroby nie możesz mieć dzieci.
- Przecież to kłamstwo! – krzyknęła dziewczyna.
- A co miałem robić, skoro nie mogłem go przekupić? Zaproponowałem mu takie pieniądze, że każdy dureń by się połakomił i machnął ręką nawet na najpiękniejszą kobietę świata…
Konstancja była tak oszołomiona, że nie mogła wydusić z siebie słowa.
- Jeśli się stawi za trzy dni w kościele, bo tak się umówiliśmy, będziesz miała pewność, że naprawdę cię kocha i jest zdolny do poświęceń – podsumował zadowolony z siebie pan Carnegie.
- Myślałam, że niczym mnie już nie zaskoczysz – zabrała głos matka Konstancji – ale się myliłam. Posunąłeś się za daleko.
- Nie sądzę – zaprotestował.
- Czy ty nie rozumiesz, że to nie jest transakcja finansowa w twojej hucie?! – krzyknęła. – Tu chodzi o życie i szczęście twojej jedynej córki! Nie obchodzą cię jej uczucia?! – zapytała z wyrzutem.
- Przecież to wszystko robię właśnie z myślą o niej – upierał się.
- Jednak nic nie rozumiesz – pani Carnegie ze smutkiem pokręciła głową, objęła zmartwiałą córkę i razem opuściły salon.
………………………………………………………………………………………………………

zorina13

Okropny człowiek z tego ojca Constancji.

Aga

Hibernacja - chyba AMG użyła pierwsza, ale bardzo mi się podoba to określenie i będę go nadużywać Wink

Mam nadzieję, że tatuś nie zwiąże Adama i nie porzuci w krzakach uniemożliwiając mu przybycie do kościoła ?
Mam jednak nadzieję że namieszasz Confused

Ewelina

Myślę, że jednak tatuś nie jest taki zły. Za wszelką cenę pragnie uchronić córkę przed łowcami posagów. Tylko bardzo zakochany mężczyzna wytrzymałby taką próbę - przecież roztoczył przed Adamem wizję poślubienia dziewczyny bez grosza przy duszy, bezpłodnej, może jeszcze dołożył kilka paskudnych cech jej charakteru ... a kandydat nie zniechęcił się, czyli faktycznie kocha bezinteresownie! Pochwalić tatusia za czujność i zapobiegliwość a Adasia za wytrwalość ... każdy łowca posagów by uciekł, faceta średnio zakochanego ta bezplodność też by odstraszyła ... Pewnie jednak senior się podda ... Nie ma wyjścia ...

Gość

Jestem przekonana, że ostatnie słowo w całej tej historii będzie należało nie do Adama, nie do Konstancji ale do pani Carnegie. Wydaje się, że rzadko zabiera głos, ale jak już, to wie co powiedzieć.

Aga

....obawiam się, że Mada może zaszaleć Rolling Eyes

a wtedy nie wiadomo Smile

kto powie ostatnie słowo ....

Ewelina

Przeniesie wszystkich w stan hibernacji? Surprised

Aga

haha

wypluj to słowo Ewelino Confused

Odwiedzająca

Tatko namieszał,usprawiedliwia go jednak fakt,że uknuł intrygę z miłości i dla dobra córki...chciał ją uchronić przed rozczarowaniem,jaka mogła spotkać dziewczynę,gdyby rzeczywiście natrafiła na zainteresowanego tylko jej majątkiem.Dalej,proszę.

Mada

Konstancja nie potrafiła przestać myśleć o tym, co będzie, jeśli w kościele nie zastanie Adama. Wejdzie tam w ślubnej sukni, a przy ołtarzu nie zobaczy pana młodego! Chyba umrze ze wstydu, upokorzenia i zawiedzionej miłości. Długo nie mogła zasnąć tej nocy, wciąż przewracała się z boku na bok. Właściwie może powinna nastawić się na to, że przeżyje rozczarowanie? Po tym, co ojciec powiedział Adamowi, trudno będzie mu się dziwić, jeśli zrezygnuje, uznając, że go oszukała. Jeżeli uwierzył, być może jest już w drodze do Ponderosy…

Następnego dnia
Wstępując na stopnie prowadzące do kościoła, Konstancja opierała się ramieniu ojca, który nie odezwał się ani słowem od samego rana. Tuż za nimi szła milcząca pani Carnegie, która również nie kwapiła się do rozmowy, bo była zagniewana na swojego męża. Serce Konstancji biło coraz szybciej. Zaczęło jej się robić słabo ze strachu. Jeszcze cztery kroki, jeszcze dwa…, jeden… Zamknęła oczy, zanim podniosła głowę i spojrzała w kierunku ołtarza. Co poczuła, gdy zobaczyła, że kościół jest pusty? Najpierw zdziwienie i rozczarowanie, później żal, że się pomyliła co do Adama, na koniec rezygnację. Puściła ramię ojca i oparła o najbliższą ławkę. Czuła dziwny ciężar. Teraz wiedziała, o czym mówiła babka, używając określenia „złamane serce”. Przymknęła oczy i pomyślała, że chce umrzeć. Nie miała pojęcia, ile czasu minęło, odkąd pogrążyła się w niewesołych myślach. Huk drzwi wejściowych, otworzonych z niezwykłym impetem, kazał jej skierować wzrok w tamtą stronę. Zobaczyła Adama, który miał taką minę, jakby za chwilę chciał kogoś zamordować gołymi rękoma. Był wściekły. Tuż za nim kroczył Ben i jakiś młody mężczyzna, którego Konstancja nigdy wcześniej nie widziała. Ben chwycił Adama za ramię i coś mu tłumaczył. Widać było, że Adam stara się opanować swój gniew. Odetchnął głęboko kilka razy, poprawił rękawy i poszetkę w brustaszy Laughing

, a następnie skierował się w stronę Konstancji.
- Wybacz, że kazałem ci czekać – powiedział usprawiedliwiającym tonem – ale twój ojciec podał mi adres zupełnie innego kościoła. Na szczęście mój przyjaciel Robert śledził was i przesłał mi wiadomość przez służącego.
- Tato… - Konstancja spojrzała na ojca i pokręciła z niedowierzaniem głową – już to, że nakłamałeś Adamowi na mój temat, było wystarczająco wstrętne. Ale, że skierowałeś go w inne miejsce i kazałeś mi przeżywać męki, to wyjątkowa podłość!
- Córeczko, dzięki temu wiem, że ten mężczyzna jest ciebie wart. To nie żaden mydłek ani laluś. Umie sobie radzić w każdej sytuacji, no i … trudno go zniechęcić – podsumował pan Carnegie. – Teraz jestem pewien, że będziesz szczęśliwa i bezpieczna w tej Ponderosie – dodał.
- Zaraz – wtrącił się Adam. – Powiedziałaś coś o kłamstwie na swój temat…
- Tak – potwierdziła Konstancja. – Wszystko, co usłyszałeś wtedy w gabinecie, było wyssane z palca.
- Kolejna próba? – Adam zwrócił się do pana Carnegie.
- Próba, z której wyszedłeś zwycięsko – pan Carnegie lekko pochylił głowę, a następnie wyprostował się i głośno dorzucił. – Co tak stoicie?! To ma być ślub, a nie zebranie kółka różańcowego!
………………………………………………………………………………………………………

zorina13

Skoro przeszedł takie próby to teraz bedą żyli długo i szcześliwie.

Ola

A jednak ojciec Konstancji nie jest taki zły, na jakiego wyglądał. Przypomina mi ojca Gołąbeczki z "Ani z Szumiących Topoli", który również nietypowymi metodami sprawdzał czy narzeczony jest wart jego córki. Smile