www.bonanza.pl

Camila

Jak Candy przestał się podobać to teraz za Adasiem zaczyna się oglądać.
On też się na to nie da naciągnąć. Ciekawe czy kiedyś Genevieve cokolwiek zrozumie, że szuka nie tam gdzie trzeba

Ewelina

Genevieve jest bardzo zmienna w uczuciach. Zdaje się, że teraz przeniosła je na bruneta o migdałowym wykroju oczu. Candy nie wydaje się tym zmartwiony. I dobrze. Nie będzie musiał tłumaczyć się przed Indią Very Happy

Laura za bardzo się rządzi w Ponderosie. Candy przyjmuje wszystko ze stoickim spokojem. Fajne stwierdzenie, że on ma żonę, córkę i honor. To bardzo dużo ... spokojnie może czuć się szczęśliwy i bogaty ... Biedna Genevieve ... tyle namieszała i teraz ... odmieniło jej się ... brunet chyba niedługo znajdzie się w podobnych opałach jak Candy ... Ciekawe, jak sobie poradzi Very Happy

Prawnik pewnie będzie miał dodatkową robotę i ... niezły ubaw Very Happy

I co na to Ben?

zorina13

Logika Laury mnie jak zwykle osłabia.
Napada na Bogu ducha winnego faceta.

Mada

Gość

Dziękuję za komentarze Smile

Mada

zorina13

Pomyśl ,pomyśl.
Will jest w zasadzie nijaki w tym opowiadaniu a szkoda ,bo ta postać ma duży potencjał.

Aga

Gość

Aga

to dobrze, bo wcześnie wstaję Evil or Very Mad

a muszę jeszcze pranie rozwiesić Crying or Very sad

Gość

***

Adam wszedł energicznie do pokoju. Było w nim cicho, pusto, zasłonki lekko powiewały, nisko padające promienie słońca rozpraszały się wesoło na szklanych flakonikach, które Marie trzymała na swojej toaletce. Tęczowe rozbłyski rozbijały się w lustrze, spływały na jasne, dębowe deski podłogi wyszorowane niemal do białości. Przez zielony woal zasłonek przesączało się światło.

Adam w zamyśleniu patrzył na znane mu przedmioty. W zamyśleniu rozpinał guziki koszuli. Drgnął, kiedy ciepła ręka przesunęła się po jego szyi.

- Early one evening. – Marie zaśpiewała mu do ucha. – Jak dzień Ci minął?
- Był raczej ciężki. – powoli potarł ręką policzki. – Będziesz tak dobra i przygotujesz mi ciepłej wody?
- Oczywiście. Dzbanek już czeka za parawanem, myślę, ze nie zdążyła ostygnąć, zaraz przyniosę więcej…

Wychodziła już z pokoju, kiedy Adam złapał za jej dłoń, podniósł do ust i pocałował.
Uśmiechnęła się do niego promiennie.

- Zaraz wrócę, obiecuję.

Kiedy został sam, zdjął koszulę i podszedł do wnęki za parawanem. Woda w dzbanku była jeszcze ciepła. Wlał ją do miski i sięgnął po mydło.
Mydlił właśnie włosy, kiedy wróciła Marie. Stanęła obok, nie odstawiając dzbanka.

- Bardzo gorąca? – zapytał.
- Myślę, że wytrzymasz. Spłukać ci włosy?
- Jeżeli będziesz tak miła… - pochylił głowę nad miednicą.

Marie lała wodę powoli, przeczesując mu włosy palcami. Zabłąkana strużka wody pociekła mu po barku, piersi, stopniowo się ochładzając. W końcu kobieta odstawiła dzbanek i narzuciła mu na głowę ręcznik. Wyprostował się i odwrócił do niej przodem. Marie delikatnymi ruchami dłoni wycierała mu włosy i szyję. Stał, nic nie mówiąc, uśmiechając cię jedynie.

- Czy coś cię gryzie? – zapytała w końcu, odwieszając mokry ręcznik na poręczy krzesła.
- Poniekąd. – wymijająco stwierdził. – Jak Naughty? Lepiej się już czuje?
- Zdecydowanie, cały dzień Maurice opowiadał jej bajki i nie dopuszczał jej do żadnych książek.
- Jeszcze zna jakieś opowiadania, których dzieci nie znają? – zaśmiał się.
- Najwidoczniej, bo Naughty słuchając zapomniała o wszystkim.
- Nigdy bym się nie spodziewał, że w moim domu będzie mieszkał ktoś taki… I nigdy bym nie wymyślił, że ktoś taki będzie opowiadał bajki moim dzieciom. – Adam uśmiechnął się lekko.
- W sumie ułożyło się to nieco dziwnie… to prawda. Ale po tym jak wam pomógł ciężko go było zostawić samego… Adamie, coś się stało? - Marie położyła mu dłonie na ramionach i spojrzała w oczy. – Coś cię męczy… Czy się mylę najmilszy?

Pocałował ją i przytulił.

- Jesteś dla mnie najważniejsza. Nie ma droższej mi osoby niż Ty. Nie wyobrażam sobie spędzić choć dnia bez myśli o Tobie…
- Adamie… Co się stało? – Marie minimalnie odsunęła się.
- Uznałem, że powinnaś o tym wiedzieć. – rzeczowo uzupełnił Adam.
- Ja o tym wiem…
- Warto było się upewnić. – wesoło wtrącił.
- Co się stało? – powtórzyła.
- Jakby to powiedzieć… - Adam w zamyśleniu przeczesał mokre włosy. – Siądźmy w kuchni, opowiem w miarę dokładnie. Tylko założę koszulę.

W kilka minut później patrzył zachwycony jak Marie krząta się po kuchni, jak nasypuje kawy do dzbanka. Dotarł do niego aromat świeżo zmielonej kawy. Przetarł palcem po stole, gdzie osiadł cienką warstewką kawowy pył.

- W porządku, teraz mów, bo inaczej spłonę z niecierpliwości. – Marie usiadła przy stole i zaplotła ręce.

Adam parsknął śmiechem.

- Sposób mówienia Maurice coraz bardziej się nam udziela. – zauważył – Sprawa jest mało przyjemna. Laura dzisiaj wszem i wobec ogłosiła, że Canaday uwodził i napastował Genevive… Żebyś to widziała… Genevive płacze, Laura rzuca wszystkim wrogie spojrzenia...

- Ale nie uwierzyliście w to, prawda?

Adam wzruszył ramionami i sięgnął po ciastko leżące na półmisku. Przełamał je, rozsypując okruszki na blat.

- Ojciec poprosił Candy’ego o wyjaśnienie… I zrobiło się jeszcze dziwniej. Wyglądało to jak urywek z komedii Szekspira. Canaday był wściekły, Genevive płacze, Ojciec siedzi i nie wie komu ma wierzyć… I prawdą jest, że kobiety rzadko kłamią. Przynajmniej w takiej sprawie.
- Adamie… - Marie spojrzała na niego z lekką kpiną. – Zdumiewasz mnie.
- Przyznasz, że nie jest to temat do żartów. Zwykle jednak wierzy się kobiecie…
- Błagam, powiedz, że żartujesz i nie powiedzieliście tego Candy’emu. – przerwała mu gwałtownie. – Przecież pracuje dla was już od ponad dziesięciu lat, zasługuje na choć odrobinę zaufania!
- Marie, nie denerwuj się… Nic mu takiego nie powiedziałem.
- A kto powiedział? Laura?
- Chyba za nią nie przepadasz. – zauważył Adam.
- Maurice też za nią nie przepada. – wysunęła pierwszy argument, jaki jej przyszedł do głowy. Zresztą, Adamie… A jak się to skończyło?
- Skończyło? – podniósł brwi, lekko rozbawiony. – Jestem dopiero w połowie. Po wyznaniach Genevive nadeszła pora na drugą część komedii… Współpracownik jej ojca, który przyjechał dzisiaj rano oznajmił, że przybył aby zbadać stan małżeństwa Candy’ego i Indii… I być może unieważnić ich małżeństwo.
- Ale… po co? – zapytała słabo Marie.
- Aby połączyć węzłem małżeńskim Canaday’a i Genevive.

Marie patrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Przecież to absurd. Najsłabsze francuskie powieści mają lepszą fabułę.
- Może i absurd, ale pan Schawrtz wykazuje się wielkim zapałem i dokładnością. Miał zamiar przepytać wszystkich…
- Schwartz? – Marie zdziwiła się.
- Maurice Schwartz dokładniej.
- Przedziwny zbieg okoliczności… Ale jak się to wszystko skończyło?
- Po szczerej rozmowie… Zgodnie doszliśmy do wniosku, że sprawy nie ma. Podejrzewam, że jutro jeszcze latawiec będzie się unosił… a potem wiatr ucichnie.

***

Candy leżał na pomoście. Wiatr szumiał, marszcząc drobne fale na przejrzystej wodzie jeziora. Nisko padające promienie słońca odbijały się wesoła od drobnych fal, skacząc i mieniąc się szarymi i zielnymi błyskami. Tatarak szumiał, w powietrzu unosił się zapach słodkiej wody, zieleni i wilgotnej ziemi.
India siedziała obok niego, trzymając jego głowę na kolanach.

- Przyjemnie to. – powiedziała miękko. – Bardzo zacisznie.
- Za dwa dni jest potańcówka… Potem może spędzą w Ponderosie ze trzy dni… i pewnie pojadą. – spokojnie zauważyła. – Dziewczyna się najwidoczniej bardzo nudziła tutaj… I wyszło co wyszło. Nie martw się już tym…
- Dziwny sposób na spędzanie wolnego czasu. – Candy uchylił jedno oko. – Czy my rozpieszczamy naszą córkę? – zapytał z przerażeniem.
- Ludzie mają różne rozrywki… Czytanie, granie na instrumentach, granie na nerwach… taniec… - mrugnęła do niego. – I nie rozpieszczamy jej, kochamy ją. To różnica.
- To mnie uspokoiłaś. Ale chyba nie planujesz tańczyć na potańcówce moja żono? – Candy zamknął z powrotem oczy. – W jednym pomieszczeniu z państwem? Na salonach?
- Candy, przestań już z tym. – zirytowała się India. – Ja po prostu bym chciała potańczyć, podział klasowy jest mi w tym zbędny.
- Rozumiem. – uśmiechnął się do niej. – Ale muszę przecież odwieźć wcześniej Cookie do domu. Nie będę miał kiedy… Choć bardzo żałuję.
- Wiem… - westchnęła India. – To będę musiała sobie potańczyć z kimś innym…
- Oj nie. – zaprotestował Candy. – Nie tym razem.
- Candy, ja mam nadzieję, że ty żartujesz i tylko udajesz domowego tyrana. – India oparła się ręką o deski pomostu i spojrzała uważnie na Candy’ego. Uśmiechał się.
- Jeszcze Ci się spodoba… i uciekniesz. Pan Schwartz jeszcze jest na miejscu… I co ja wtedy zrobię?
- Jesteś niepoważny. I zazdrosny. – India odgarnęła długie włosy do tyłu i westchnęła.
- Mam o co. – uśmiechnął się i pocałował ją w talię. – Ktoś też może cię porwać…
- Po tańcu? Wymyśliłeś… - prychnęła z rozbawieniem.
- Nie wiem dlaczego, ale zawsze jak coś się dzieje, to skupia się to na Tobie. – zauważył Candy w zamyśleniu. – Usiadł i przyciągnął ją do siebie.
- Nic mi nie będzie… - oparła się głową o jego ramię. – Przecież nic się nie dzieje.

ADA

Senszen, ale fajnie, że tak zaszalałaś, dwa odcinki SUPER. Przeczytałam, bardzo mi się spodobało i do tego tyle Adama Very Happy

. Skomentuję trochę później.

p.s. Adam myjący głowę Very Happy

tego jeszcze nie było Very Happy

śliczny obrazek.

lucy

Genevive zmieniła obiekt zainteresowania a mnie dreszcz przebiegł po plecach z niepokoju Shocked

Scena mycia włosów jest bardzo nastrojowa, ile można zawrzeć w takim opisie zwykłych czynności!

zorina13

Nic się nie dzieje ..ale w powietrzu chyba wisi coś niedobrego.

Mada

Ewelina

Rzeczywiście, po wejściu Adama do sypialni tempo akcji spadło, choć uważam opis mycia włosów za wyjątkowo emocjonujący i ekscytujący. Maurice doskonale się sprawdza w roli niańki ... w każdym razie potrafi zająć dziecko ciekawymi historyjkami. Poetycznymi zresztą. Ben ma problem, uwierzyć kobiecie, czy Candy'emu? Kto jest bardziej wiarygodny i kto będzie mu robił ogrodzenie i ujeżdżał konie? Przewiduję duże rozterki seniora rodu. Rozterki duchowe oczywiście, choć zdaje się Ben nie jest fanem Laury. Ciekawe, jak teraz Genevieve będzie odnosić się do Adama i czy on zastosuje wypróbowany sposób - wyjazd do San Francisco Very Happy

No i co na to jego żona? Mam nadzieję, że nie dojdzie do scen damskiego boksu, bo panie podzieliły się na dwie frakcje - India i Marie kontra Laura i Genevieve. Peggy stoi z boku. Nadaje się na sędziego Wink

Kibicuję oczywiście legalnym żonom, ale przyznam, że choć nie przepadam za Laurą, to naiwna, rozmarzona, obdarzona wyjątkowo bujną wyobraźnią Genevieve wzbudziła moją sympatię i życzyłabym jej, żeby ... zeszła na ziemię i odnalazła wreszcie tego właściwego faceta.