www.bonanza.pl

Aga

Senszen trochę czasu to mało powiedziane Laughing

najważniejsze ze jest. Godzina wklejenia niezmiennie mnie zadziwia. Rozważam zostawienie sobie przeczytania na poniedziałek Very Happy

ADA

Senszen przeczytałam, bardzo mi się spodobało. Skomentuję, jak tylko dojdę do siebie. Po tak pięknych opisach nie spodziewałam się aż tak zaskakujących wydarzeń.

Muszę napić się mocnej kawy, żeby się uspokoić.

Camila

Ten jeździec, który pojawił się u Indii, mam nadzieję, że to Candy, a nie jakiś złoczyńca.
W zakończeniu zrobiło się groźnie. Oby dziewczynce nic się nie stało. Ciekawe kto stoi za porwaniem i gdzie podział się Maurice?

Gość

ADA, to mocna kawa pomoże ci się uspokoić?

Aga, obiecać nie mogę, ale do poniedziałku może wstawię kolejny fragment... bo inaczej może się okazać, że znowu się opowiadanie zawiesi na trzy tygodnie Rolling Eyes

Camilla, bardzo dziękuję za komentarz Smile

Niestety, ale na wszystkie twoje pytania będę odpowiadać dopiero w kolejnym fragmencie.

ADA

Gość

ADA

Ewelina

Gość

Trzęsienie ziemi? Tego jeszcze u mnie nie było! Można pomyśleć...I jeszcze mam zaległego wampira do wprowadzenia Wink

Ewelina, bardzo dziękuję za obszerne i miły komentarz Very Happy

Ewelina

Zaległy wampir i trzęsienie ziemi? Zapowiada się ciekawie Very Happy

Gość

***

Genevive czekała podekscytowana. Księżyc niedawno wzszedł, żółtawym blaskiem rozjaśniając ciemności. Pod jej stopami srebrzyły się białe stokrotki, zdobione karminową koronką płatków. Nad jej głową przesuwały się lekkie, batystowe chmury. W powietrzu unosił się zapach rozgrzanych za dnia sosen i żywicy, lekko wyczuwalny aromat maciejki i siana.

Czuła rozpierające ją szczęście. Czekała na swojego jedynego – i teraz już była pewna, że nie zrobiła błędu. Nie był to żadne niepiśmienny, prostacki kowboj z wiecznym, bezrozumnym uśmiechem na twarzy. Nie był to mężczyzna, którego oczy przyprawiały ją o nieustanne poczucie niedoskonałości. Nie był to w końcu brutalny kowboj, siłą starający się zdobyć jej afekt. Wzdrygnęła się na samą myśl… a przed oczami przesunęły się jej trzy męskie twarze. Otuliła się mocniej swoją narzutką.

Jej miły był inny. Patrzył na nią z tkliwością, jego oczy były takie szczere, proste… a jednocześnie błyszczały inteligencją, współczuciem i humorem… rozluźniła się, uśmiechnęła i odetchnęła głębiej.

Gdzieś blisko zaszeleściła trawa, zatrzeszczała gałązka. Genevive odwróciła się i z uśmiechem wyciągnęła ręce.
Francis podszedł do niej, wziął ją w ramiona i pocałował lekko, z szacunkiem. Tak, jak powinien ja całować jej chłopiec.

- Spóźniłeś się mój miły – wytknęła mu z udawanym żalem.
- Tylko trochę moja biała królewno – pocałował ją raz jeszcze. – Wybaczysz mi, prawda?

Pokraśniała i przytuliła się do niego mocniej.

- Oczywiście… - szepnęła. – Dlaczego się spóźniłeś?
- Ojciec długo rozmawiał z kilkoma mieszkańcami, nie mogłem się go zostawić…
- O tej porze? – zdziwiła się Genevive. – O czym chcieli rozmawiać?
- W sumie to nawet zabawne… - Francis uśmiechnął się niewinnie. – Kiedy ludzie przychodzą do pastora i proszą o modlitwę… o lepsze zbiory, o zdrowie… o wszystko praktycznie. Pytają się o to, co jest przyzwoite, etyczne… nie znając nawet tego słowa…
- Czemu to zabawne?
- A nie? – odpowiedział jej pytaniem. – Ludzie pytają pastora o praktycznie wszystko, jakby miał im dać gotową receptę na życie. Teraz się dopytywali o rzucanie uroków, o ile dobrze zrozumiałem.

Genevive odsunęła się od niego trochę.

- Dlaczego? Kto by miał rzucać uroki? I na kogo?
- Genevive, przecież to jest szaleństwo. Zacofanie. Nie ma czarownic, które by rzucały uroki. Przecież ty, wykształcona dziewczyna, nie wierzysz w takie rzeczy, prawda? – zapytał ją z rozbawieniem.
- Oczywiście, że nie – wyjąkała, przytulając się mocniej.

***

Mężczyzna pochylił się i zaczął otrzepywać ziemię ze spodni. Skończywszy, wyprostował się, poprawił kamizelkę i rozpiął jeden z guzików koszuli. Napił się ze skórzanej manierki i przeciągnął leniwie.

- Jak było? – dopytał drugi mężczyzna.
- Czysta przyjemność. – zaśmiał się pierwszy. – Napiłem się, pokrzyczałem, porzucałem doniczkami. Porwałem im jakieś koce, coś tam połamałem… Mogę się założyć, że w ciągu tygodnia się wyprowadzą. Kobieta jest nerwowa a jej mąż to pantoflarz. A tobie, jak poszło?
- Pogadałem pastorem, udałem, że jestem przerażony… dopytywałem się o czarownice, uroki i inne bzdury. Myślisz, że to wyjdzie? Bo to aż za proste…
- Raz już się udało, ludzie w tym mieście są potwornie naiwni – mężczyzna zaśmiał się krótko.
- Może i tak… ale drugi raz na to samo się nabrać? – zwątpił jego towarzysz. Mężczyzna w kamizelce wzruszył ramionami.
- Musimy ich jakoś nakłonić do sprzedaży ziemi a metody Forgera są… mało efektywne.
- A nasze są… proste.
- Proste rozwiązania są najlepsze – mężczyzna napił się jeszcze raz z manierki. – Forger kombinuje jak koń pod górę, wchodzi im na ambicję… Cartwrightowie są twardzi i zżyci. Trzeba czegoś mocniejszego niż bajeczki o samodzielności i małych synkach tatusia. Nastraszyło się ich żony, nastawiło się źle miasto i pastora. Będzie dobrze.

Mężczyzna spojrzał krótko na swojego towarzysza, ocierającego w zakłopotaniu twarz bandaną.

- Forger to safanduła. Chce zrobić wszystko na czysto, legalnie… i nie uda mu się to. To dalej jest Dziki Zachód, trzeba innych metod niż w Waszyngtonie, Nowym Jorku czy… nieważne zresztą. Cartwirgtowie będą mieli dosyć, sprzedadzą nam ziemię… i wszyscy będą zadowoleni. Forger też, na dodatek będzie przekonany, że to wszystko jego zasługa.
- Z wyjątkiem Carwrightów. Ci nie będą zadowoleni – krzywo się uśmiechnął drugi mężczyzna.
- Już mam dosyć siedzenia na swoich czterech literach – mężczyzna w kamizelce skrzywił się niezadowolony. – Coś trzeba było zrobić… Gdzie jest Mahoney, tak swoją drogą? Miał tylko postraszyć panią Adamową a nie wdawać się w dyskurs.

***

Candy zbliżył się do domu. Poklepał konia po szyi i nieco zwolnił. Zapadła już noc. Księżyc świecił jasno, podobnie jak gwiazdy – i w tym mętnym, żółtawym świetle wystarczająco wyraźnie widział zamknięte na głucho drzwi, okiennice – i porozbijane donice na ganku. Zeskoczył z konia, sprawdził, czy broń wysuwa się gładko z kabury. Rozglądając się przeszedł kilka metrów ścieżką i wszedł po schodkach, zasypanych ziemią i podeptanymi kwiatami. Na połamanej ławce leżał jeszcze koc, cały w ciemnych smugach. Candy skrzywił się nieznacznie – w powietrzu unosił się zapach alkoholu – jakby ktoś go tu celowo rozlał.

Pod jego obcasami zazgrzytały gliniane okruchy. Złapał za gałkę do drzwi – były zamknięte. Tak, jak się tego spodziewał.

Dookoła panowała cisza, słyszał tylko cykanie cykad i szum sosen.
Położył dłoń na rękojeści rewolweru, drugą ręką włożył klucz do zamka i przekręcił. Popchnął – drzwi dalej się nie ruszyły. Popchnął je mocniej, barkiem, usłyszał zgrzyt i łoskot. Upadło krzesło, którym India musiała podeprzeć drzwi.

- India! – krzyknął cicho. – Independence! Cookie? – przeszedł przez cichą kuchnię I doszedł do drzwi prowadzących do sypialni. Zawahał się – i zapukał.

Wstrzymał oddech, czekając na jakąkolwiek odpowiedź.

- Pokaż kopytko? – usłyszał cichą, nieśmiałą prośbę.

Odetchnął głęboko i zmusił się do uśmiechu.

- Czarne, jak zawsze – zażartował. – To ja, Independence, otwórz.

Szczęknął zamek, zazgrzytał mebel, przesuwany po podłodze. Drzwi otworzyły się i zobaczył Indię.

- Przesadziłam? – zapytała niepewnie.

Spojrzał na nią, wszedł do pokoju i spojrzał na łóżko – Cookie spała, owinięta w różową narzutkę, przytulając do siebie swojego ukochanego królika. Na stoliku obok łóżka świeciła słabo lampa.

- Jesteście całe, prawda? – upewnił się. India kiwnęła głową i niepewnym ruchem objęła się rękoma.
- Nie wiem, czego chciał… słyszałam tylko jak coś krzyczał, rzucał czymś… chyba moimi kwiatkami… a potem pojechał. – wyjaśniła dziwnie spokojna. – Potem siedziałam z Cookie i opowiadałam jej bajki, dopóki nie zasnęła… obiecałam jej też, że kiedy tylko przyjedziesz to ją obudzę… - ciągnęła dalej tym samym cichym, spokojnym tonem. Skrzywiła się mocno, kiedy przez otwarte drzwi powiał wiatr. – Czemu tak śmierdzi alkoholem? – zapytała go bezradnie, blednąc mocno.

Spojrzał na nią i bez słowa przytulił.

- Jeżeli zacznę histeryzować, szybciej będzie, jeżeli mnie spoliczkujesz – uprzedziła go. – Powinnam się uspokoić.
- Może i tak, ale ja nie mam na to ochoty – stwierdził Candy trzeźwo. – To znaczy na policzkowanie ciebie – uściślił. – Nie chcę też budzić Cookie, niech śpi… Miała już dzisiaj wystarczająco dużo atrakcji.
- Obiecałam jej – India spojrzała na niego stanowczo. – Obiecałam jej, że jak tylko przyjedziesz, to z nią porozmawiasz. Wtedy się uspokoiła. I zasnęła.

Mężczyzna westchnął, kiwnął głową i puścił Indię. Podszedł do łóżka, przysiadł na pościeli i delikatnie pogłaskał córeczkę po głowie.

- Cookie, maleńka, dzień dobry.

Cookie obudziła się natychmiast. Usiadła, jeszcze rozespana i spojrzała spod potarganej grzywki na ojca. Bez słowa, z wyraźną ulgą przytuliła się do niego.
India podeszła do nich, położyła mu ręce na barkach. Złapał ją wolna ręką za zimną dłoń. Obie były zdenerwowane… i dopiero teraz zaczęły się powoli uspokajać.

Zapadła przyjemna, spokojna cisza.

I wtedy usłyszał, że ktoś wbiega do domu. India stłumiła krzyk i boleśnie wbiła mu palce w ramię.

- Co jest? – jęknął Jon, stając na progu.

India osunęła się bezwładnie na łóżko i przytuliła do pleców męża.

- Ktoś porwał Naughty – przygnębionym, zmęczonym głosem wyjaśnił Jon.

Mada

Komentarz do wcześniejszego odcinka:

zorina13

Ta postrzelona dziewucha romansuje z synem pastora ?
Zakończenie dramatyczne.

Gość

niestety, aż tak wiele się nie wyjaśniło... ale, choć trochę Wink

Bardzo dziękuję za miły, ciekawy i dokładny komentarz Smile

Camila

Genevive i syn pastora. Ciekawe jak rozwinie się dalej ich znajomość?
Czyli wychodzi, że to Forgera stoją za wszystkim, co dzieje się w Ponderosie. Raczej jednak są zbyt pewni, że przejmą ranczo i przegonią Cartwrightów. Chyba niezbyt dobrze ich znają, a tym porwaniem to jeszcze bardziej się pogrążą.

Ewelina