www.bonanza.pl

Gość

to proponuję drożdżowe z rabarbarem Smile

Ewelina

Jeśli wirtualnie i nie tucząco, to może pójść na całość i podjeść sobie porządnie słodkości

Gość

a teraz ADA powinna powiedzieć, na jakie ciasto ma ochotę Wink

ADA

O mateńko

prawdziwe pyszności. Można jeść bez żadnych konsekwencji Laughing

Gość

to jak szaleć... Laughing

ADA

Co ja widzę?! rabarbar, truskawki? to ja dołożę tort bezowy pavlova Very Happy

Aga

koleżanki ja oszaleję....właśnie mam zamiar iść spać, a Wasze placki wysyłają mnie do lodówki.... Shocked

ADA

Ciekawe, czy Aga zajrzała do lodówki? Very Happy

Senszen porwanie córeczki Adama nie daje mi spokoju. Mam maleńkie pytanie - kiedy przewidujesz wklejenie dalszego ciągu opowiadania?

Gość

nie mam jeszcze terminu... Sad

pomyślę jeszcze przez dwa dni bo muszę rozplanować w opowiadaniu kilka rzeczy... Postaram się w piątek choć nie mogę obiecać Confused

ADA

Jest jednak światełko w tunelu Very Happy

dzięki

Aga

ADA zajrzałam... do lodówki. Wszystkie propozycje ciasta są obłędne, aczkolwiek nabrałam ochoty na rabarbar. Very Happy

Mada

Gość

bardzo wam dziękuje za przemiłe i ciekawe komentarze Smile

Aga

Myśl Senszen myśl.... Rolling Eyes

Gość

myślałam myślałam... i nie wymyśliłam zbyt wiele. Fragment jest krótki, wena nie chciała współpracować...

***

Aintonette budziła się z ciężkiego, lepkiego snu. Z trudem podniosła głowę i otworzyła oczy – nie znajdowała się w swoim ślicznym, białym łóżeczku, w miękkiej, haftowanej pościeli. Ostrożnie podniosła się na łokciu i rozejrzała; drgnęła przerażona, kiedy z dziwnym łoskotem zsunęła się na ziemię kurtka, którą ktoś ją przykrył. Aintonette wzięła głęboki oddech i pomyślała, że byle porywacz nie będzie zadzierał z panną Cartwright. Nie jest w końcu pierwszą niewinną, bezbronną dziewczynką. Musi sobie dać radę… musi… się zastanowić, co by zrobił na jej miejscu Adam Cartwright.

Na pierwszym miejscu… na pewno by się nie dal porwać. Na drugim – pomyślała z niesmakiem – na pewno by nie zemdlał. Po trzecie… Gdzie jest Maurice?

Oczy jej już się przyzwyczaiły i widziała coraz więcej. Znajdowała się w małej izdebce. W ciemności powoli rozróżniała kolejne przedmioty. Prosty, drewniany stół, duże palenisko, uchylone drzwi… Naughty dumnie wyprostowała się, wstała i zaciskając żeby podeszła do drzwi. Wyciągnęła rękę i pociągnęła za gałkę – drzwi z lekkim skrzypieniem otworzyły się i jej oczom ukazała się spiżarnia.

Naughty stanęła zaskoczona. Wpatrywała się w pełne półki i próbowała pohamować swoje przerażenie – znajdowała się w obcym miejscu, sama – a na dodatek, ktoś chyba planował ją tu trzymać dłużej, bo przygotował zapasy jedzenia.

Wzięła głęboki oddech i policzyła do dziesięciu. Potem do dwudziestu, powoli wodząc wzrokiem po słoikach i puszkach postawionych schludnie na półkach. Kimkolwiek był jej porywacz – był bardzo porządnym człowiekiem. Wszystko poustawiane było przejrzyście, niczego nie brakowało – na dolnej półce stał worek z mąką, suszoną fasolą i cukrem. Na górnej… Naughty wyciągnęła rękę i ściągnęła z niedowierzaniem jedną puszkę.

Brzoskwinie?

Oglądała puszkę, obracając ja powoli. Na etykiecie wymalowana została duża czwórka i różowy kwiatek.

Naughty parsknęła śmiechem i usiadła, opierając się o otwarte drzwi – rozejrzała się raz jeszcze po pomieszczeniu – była w jednej z ICH, Cartwrightów, chatek gospodarczych. Teraz już poznawała. Tata zawsze dbał, żeby wszystko w nich było na miejscu i niczego nie brakowało, na wszelki wypadek… choroby, burzy… W takiej chatce w końcu oświadczył się mamie. W czasie burzy.

W kącie leżały koce, które się regularnie wietrzyło, w spiżarni zawsze się uzupełniało na bieżąco zapasy… ze dwa miesiące temu robione były zakupy. Pani Canaday robiła listę, Cookie bawiła się, naśladując swoją matkę i numerowała niektóre rzeczy. Umiała pisać cyfry tylko do dziewięciu, wiec każdą kolejną dziewiątkę oznaczała kwiatkiem innego koloru. Pani Canaday pozwoliła jej nawet rysować te kwiatki na spisie.

To oznaczało, że jej porywacz nie zabrał jej daleko. Była dalej na terenie Ponderosy. Tata ja znajdzie, na pewno. Tata i Maurice. Nie pozwolą, żeby jej się coś stało.

***

Pastor siedział przy stole, obracając w dłoniach filiżankę z wystygłą kawą. Patrzył na żarzące się palenisko i próbował zebrać myśli.

Jego niespodziewani goście wyszli jakiś czas temu. Żona chyba już spała, w każdym razie już jakiś czas temu udała się do swojej sypialni i zgasiła światła. Francis wymknął się gdzieś, korzystając z chwili zamieszania.

Pastor westchnął ciężko i spojrzał w ciemne resztki kawy, brunatny osad pozostawiony na jasnych ściankach glinianej, topornej nieco filiżanki. Chłopak był w trudnym wieku, nie chciał słuchać. A teraz… bał się o niego. Jeżeli mieszkańcy miasta rzeczywiście mogli uwierzyć w czary, czarownice… Pastor wzdrygnął się.

Miał zamiar poczekać jeszcze kilka godzin, póki chłopak nie wróci. Jak zawsze, kiedy zauważył jego nieobecność. Zawsze wtedy czekał… I zawsze, kiedy Francis wracał, częstował go płomiennym kazaniem. I zawsze, kiedy go beształ miał ochotę płakać z radości – że jego syn wrócił, cały i zdrowy.

Pastor napił się zimnej kawy i przypomniał sobie rozmowę z Adamem Cartwrightem. „Czarna esencja grzechu” – spojrzał w ciemną, mulista toń i uśmiechnął się pod nosem. Parafian traktował podobnie jak swoje dziecko – beształ ich jak szalony… ale jednocześnie cieszył się, że im się dobrze powodzi, że są szczęśliwi.

Powinien pojechać do Ponderosy… kiedy tylko wróci Francis. Powinien pojechać do Ponderosy i szczerze porozmawiać z Adamem Cartwrightem. O czarownicach, upiorach… i plotkach.

Pastor podskoczył, kiedy drzwi kuchenne otworzyły się, z hukiem. Wstał a uśmiech na twarzy zbladł mu natychmiast.

- Pastorze – wyjąkał Oak Galen. – Musi pastor przyjechać do Perennis.
- Proszę? – Wyjąkał pastor, odstawiając gwałtownie filiżankę na stół.
- Perennis, dom Adama Cartwrighta. – wyjaśnił Oak – potrzebujemy pastora… - głos mu się załamał. – Dla Maurice’a.