www.bonanza.pl

Gość

Ewelina, bardzo dziękuję za szczegółowy i miły komentarz Very Happy

Adam miał diwie gitary, myślę, ze przeboleje szybko stratę jednej... zwłaszcza, jeżeli utracił instrument w takich okolicznościach Very Happy

Naughty szybko to zrozumie Smile

ADA

Komentarza część pierwsza

ADA

Komentarza część druga

Gość

ADA, bardzo dziękuję Very Happy

Komentarze jak zawsze są przemiłe i bardzo dokładne Very Happy

Cieszę się, że znalazłaś czas i ochotę na przeczytanie obu fragmentów Smile

ADA

Senszen, to była prawdziwa przyjemność. Very Happy

Aga

Mnie się podobał pomysł:
1. Twój Senszen z korytkiem i zatrutą wodą. Very Happy

2. Tych idiotów z podrzuceniem buteleczki. Laughing

3. Reszta jutro. Wink

Gość

Mada

Gość

Fragment nie jest szczególnie długi, nic się szczególnego nie dzieje... ale życzę miłego czytania Smile

***

Doktor Harper zgasił lampę i obrócił się na stołku. Spojrzał na Adama Cartwrighta podkrążonymi, zmęczonymi oczami.

- Naprawdę pan, panie doktorze, coś jest w stanie stwierdzić tym sposobem? – zapytał Adam rozglądając się po kilkunastu szkiełkach. Na każdym z nich, na środku, umieszczono kawałeczek drewna.
- Niewiele, tutaj potrzeba jednak specjalisty… - Harper zmarszczył brwi. – Ale kilka prób, które przeprowadziłem pozwalają mi na stwierdzenie, że to nie są drzazgi sosnowe.

Adam podniósł lekko brew, zainteresowany.

- Nie wiem jednak, czy jakikolwiek sąd byłby skłonny uwierzyć w coś takiego. – przyznał zakłopotany lekarz.
- Spróbować zawsze warto – z tajemniczym uśmiechem stwierdził Adam. – Pamiętam, ze miałem kiedyś okazję ekhm… uczestniczyć w procesie, w którym głównym dowodem była analiza brudu zebranego z butów.
- Naprawdę? – zdziwił się Joe. – Kiedy?
- To zapewne dłuższa historia? – doktor Harper uśmiechnął się lekko do mężczyzny, który przed nim siedział.
- Zapewne. – przyznał Adam.
- Zmieniając temat… - Joe postawił przed lekarzem brązową buteleczkę. – Co to jest?
- Butelka zapewne. – lekarzowi drgnęły lekko usta.
- Raczy pan sobie nie żartować. Tutaj jest pańskie pismo – oschle napominał go Joe.
- Ja nie żartuje, to pan tak zadaje pytania – zezłościł się Harper.
- Panie doktorze – Adam wyciągnął rękę łagodnym gestem. – Buteleczka została znaleziona przy naszym poidle dla koni, w Ponderosie. Nie wiemy co to jest, wiemy jedynie, ze zostało to wlane do wody… i konie nie chciały już jej pić…
- Jak długo nie piły? – zapytał lekarz współczującym tonem.

Szeryf Bitter zakaszlał.

- Podobno wczoraj był pan, panie doktorze w Ponderosie. – Odezwał się ostrożnie.
- Owszem, byłem – potwierdził spokojnie lekarz. – Z wizytą domową… między innymi.
- Czy jest możliwe…
- Nic nie wlewałem do żadnej wody – uprzedził go poirytowany Harper. – Mam widoki na dobrze prosperującą praktykę w Nowym Jorku. Po co bym miał bawić się w takie szopki? – zapytał retorycznie.
- A tak właściwie… Co to jest właściwie? – Adam zapytał kluczowe pytanie.

Harper wziął do ręki butelkę, obejrzał ją dokładnie i zerwał zalakowany prowizorycznie korek. Powąchał i skrzywił się nieznacznie.

- Chyba z tym wąchaniem to nie jest najlepszy pomysł – zauważył zaniepokojony Joe. – Strasznie się po tym kręci w głowie.
- I powinno. To chloroform. – lekarz spokojnie zakorkował z powrotem butelkę i odstawił.
- Co takiego? – szeryf spojrzał niepewnie.
- Chloroform, używany jest do wprowadzenia pacjenta w stan narkotycznego, bezpiecznego… bezbolesnego snu. – wyjaśnił Harper. – pod wpływem chloroformu można przeprowadzać spokojnie operacje czy… panowie wybaczą… bezboleśnie urodzić dziecko. Środek jest, o ile stosuje się go umiejętnie, całkowicie nieszkodliwy.
- Butelka pochodzi wiec z pańskiego gabinetu. Czy kojarzy pan może, jakieś włamania, kradzieże… - drążył szeryf, nachylając się w kierunku zamyślonego doktora.
- Włamania nie… ale nie dalej jak wczoraj… Właśnie kiedy miałem okazję wyciągać owe drzazgi z ramienia pewnego jegomościa, towarzyszący mu człowiek zachowywał się nad wyraz… denerwująco.
- Proszę?
- Czekali na mnie w gabinecie, we dwóch. Jeden z nich, poszkodowany, siedział na leżance. Drugi oglądał z wielkim zainteresowaniem specyfiki na półce.

Adam i szeryf spojrzeli jednocześnie na otwartą szafkę i dziesiątki stojących nań butelek.

- Chyba powinien pan pomyśleć o zamykanym kredensie.
- Chyba tak – mruknął ponuro lekarz.
- A może pan sprawdzić, czy nic innego nie zginęło? – poprosił zaniepokojony szery. – I jeszcze… najważniejsze. Czy pamięta pan nazwiska?
- Nie. – szczerze odpowiedział Harper.

Szeryf zmiął w ustach przekleństwo.

- Ale moja asystentka spisuje wszystkich, którzy wchodzą do mojego gabinetu. – uzupełnił rozbawiony lekarz. – Zaraz przyniosę jej dziennik.

***

Zatrzeszczały cicho schody, skrzypnęły drzwi. Candy powstrzymał ziewnięcie i przetarł zmęczone oczy. Zdjął z głowy kapelusz, rzucił go niedbale w okolice krzesła – które zwykle stało obok łóżka – rozpiął kamizele i ciężko usiadł na łóżku. Z zamkniętymi oczami zzuł buty i bezwładnie opadł na łóżko. Przyjemnie chłodna i miękka pościel otuliła go przyjaźnie. Westchnął lekko a na usta wypłynął mu uśmiech.

- Candy, wiem, ze jesteś zmęczony… - usłyszał rozbawiony głos Indii.
- Ach, łóżko… - westchnął szczęśliwy – łóżko, to najlepszy wynalazek.
- Szafy też bywają niezłym rozwiązaniem…
- Wolę łóżko.
- Ach mąż… - usłyszał cichy, matowy głos przy swoim prawym uchu.
Chłodna, drobna ręka wślizgnęła mu się pod koszulę, szczupłe palce przesuwały się po jego obojczyku. Pojedyncze, pachnące, długie włosy drażniły lekko jego nos. Ciepłe usta znalazły się tuż przy jego uchu, gładki policzek muskał jego szczękę.

- Mąż… to też cos przyjemnego… - szepnęła mu słodko. – Można się do niego przytulić w chłodne wieczory… można porozmawiać, kiedy dzień niemiłosiernie się dłuży… Można się oprzeć, kiedy zakręci się w głowie…
Candy otworzył oczy i ostrożnie przekręcił głowę. India patrzyła na niego niewinnym wzrokiem, jednocześnie przesuwając wciąż palcami po jego barku i ramieniu.

- Odnoszę wrażenie, ze coś mi sugerujesz, żono moja? – zdobył się na namiastkę sarkazmu.
- Skądże znowu…
- A w dalszej części tego wywodu nie stwierdzasz, ze mąż powinien pamiętać, gdzie ma odłożyć buty?
- a… nie powinien? – uśmiechnęła się do niego figlarnie.
- … i nie powinien rozrzucać ubrań… albo nie powinien kłaść się w ubraniu do łóżka…
- …a powinien?
- W porządku. – Candy usiadł, wyplątując się z jej ramion. – W porządku. Jeżeli aż tak bardzo ci to przeszkadza… - zdjął kamizelę, odłożył ją na krzesło. Podniósł kapelusz, starannie ułożył na małej, czarnej kupce. Właśnie ostentacyjnie stawiał buty, idealnie obok siebie, kiedy India zaczęła się śmiać.

- Och, Candy… - India również usiadła. – Może wrócę do początku… bo tam było to, co jest bardziej istotne.
- Czyli? – spojrzał na nią żywiej i przysiadł na krawędzi krzesła.
- …przyjemnie jest, kiedy jesteś obok… - wyciągnęła do niego rękę. – Ostatnio masz za dużo pracy… i za mało czasu spędzasz w domu.
- Tak wyszło, nic na to nie poradzę. – wzruszył ramionami. – Niedługo spęd… znowu mnie nie będzie. A teraz jeszcze musimy postawić stodołę…
- Szkoda – westchnęła, przesuwając się na brzeg łóżka i bezradnym gestem owijając sobie nogi koszulą nocną.
- Też żałuję – miękko powiedział. – jeżeli nie pamiętam już nawet jakiej wielkości skarpetki nosi moja córka… To rzeczywiście za mało czasu spędzam w domu. – mrugnął do niej porozumiewawczo.
- A jaki rozmiar rękawiczek ja nosze to niby pamiętasz? – w oczach rozbłysło jej rozbawienie.
- Rękawiczki to może niekoniecznie… - wykręcił się. – Ale… - wziął ją za dłoń i uśmiechnął się wesoło. Wstał i zrobił dwa kroki. Oparł się o łóżko i nachylił, wzbudzając trzeszczenie desek.

India zaczęła się śmiać.

- No wiesz… - żachnął się.
- Przepraszam – wykrztusiła z trudem i parsknęła na nowo śmiechem.

Candy przewrócił oczami, zrezygnowany i sięgnął po swoją koszulę.

- Chciałbym wiedzieć, co tak właściwie cię rozbawiło. – stwierdził, przebierając się szybko.
- Przepraszam… już nie będę, obiecuję… - powiedziała, z trudem powstrzymując śmiech. Spojrzał na nią i uśmiechnął się szeroko. Była zarumieniona, promiennie uśmiechnięta, oczy jej błyszczały.
- Dobrze byłoby jednak wiedzieć – przyznał, wślizgując się pod kołdrę. – Na przyszłość, żebym mógł cię jakoś rozbawić.

Położyła się obok, wtuliła ciepły policzek w jego szyję, trzęsąc się jeszcze od tłumionego śmiechu. Przytulił ją mocno i wtulił twarz w jej włosy.

- Pamiętam, ze słyszałem kiedyś historię o pewnym mężczyźnie, który wybrał się na wojnę – szepnął jej do ucha. – Żona jego czekała w domu… kilka lat.
- Czy ty coś sugerujesz? – India przestała się śmiać. – Bo ja cię nie puszczę. Na żadną wojnę.
- W wojsku już byłem, czekaj… Z tej historii najlepiej zapamiętałem to, ze łóżko mieli oni zbudowane dookoła drzewa, rosnącego pośrodku sypialni.
- Tak? – słabo spytała.
- To by nie był taki głupi pomysł – Candy stwierdził w zamyśleniu. – Pewnie takie łóżko nie trzeszczy.

India zaczęła się na powrót śmiać, wtulając się w jego ramiona. W końcu, zasnęła. Candy leżał jeszcze długo, zupełnie rozbudzony, wsłuchując się w jej spokojny oddech, patrząc na jasną twarz rysującą się w ciemnościach delikatną linią.

ADA

Gość

Ewelina

Gość

Mada

Gość

Mada, bardzo dziękuję za komentarz Very Happy

Wiem, że czekałaś na doktora Harpera i cieszę się, ze nie jesteś rozczarowana Smile