www.bonanza.pl

Gość

Jak na razie krótko, zobaczę jak się rozwinie Smile

Śniadanie w Ponderosie tego ranka przebiegało w milczeniu, co więcej, dało się wyczuć pewne napięcie. Ben rzucał gromy znad brzegu czerwono-białej filiżanki, mały Joe niemrawo gmerał widelcem w swojej porcji; Adam zrezygnował z jedzenia zupełnie.
Jedyną osobą pozornie w żaden sposób nie poruszoną był Hoss. To jemu wdzięczne spojrzenia rzucał Hop-Sing; zadowolenie rodziny ze spożywanego śniadania było dla niego wielkim komplementem. Nawet jeżeli nigdy się do tego nie przyznawał.

Napięcie dzisiejszego poranka wywołane było zbiegiem niefortunnych i trudnych do przewidzenia zdarzeń.

Wszystko zaczęło się przeszło dwa tygodnie temu od drobnych ubytków w gospodarstwie, które zauważyć mógł jedynie Hop-Sing. I których nikomu nie zgłaszał – nie wszyscy musieli wiedzieć, że ma on przeliczone ( co do sztuki) wszystkie jajka, jabłka, paczki kawy; nie wspominając juz o talerzach i sztućcach. Powoli jednak, sprawa zaczęła się robić bardziej poważna. Zaginął wielki wór orzechów – a to trudno było ukryć przed okiem takiego gospodarza jak Ben Cartwright, który uwielbiał szarlotkę z orzechami.

Następne dni przyniosły więcej zagadek. Adam zauważył, że zaginęła jego najlepsza czarna koszula i najnowsza krawatka – dopiero co kupiona, na wesele! – Hoss zauważył, że ktoś przeglądał, niezbyt delikatnie zresztą, jego kolekcję ptasich jaj. Mały Joe zdenerwowany zaczął mówić, że nie może znaleźć swojej ksiązki. Mimo jednak dalszych pytań nie chciał zdradzić, jaka to był książka. Ben Cartwright stracił swój zegarek. Na szczęście, ten ostatni, został znaleziony pod poranną gazetą.

Najgorsze jednak miało się zdarzyć dopiero później – nowy zarządca Cartwrigtów, (przyjęty na okres próbny) przyszedł oznajmić, że w stadzie brakuje dwóch krów.

Ponderosa, najlepiej jak do tej pory zarządzane rancho w całej Nevadzie!

Nikt nie był w różowym nastroju – nikt, z wyjątkiem Hossa, który zdawał się być niewzruszony. Hoss był spokojny, wiedział co musi zrobić. I był całkowicie pewien pozytywnych rezultatów.
Wprawdzie nie zapomniał miny Hop-Singa, energicznie wycierającego blat stolika przed kominkiem (i polewania wrzątkiem tegoż stolika)... Czy cierpiętniczej miny małego Joe, zmuszonego do spania bez kołdry... „Niezadowolonego” Adama, którego gitara mocno ucierpiała... Ale Hoss był pewien tego zamierzał zrobić.

Należy do Ponderosy sprowadzić Waltera. Ten od razu będzie wiedział, co w trawie piszczy. Tylko lepiej, jak na razie, nikomu o tym nie wspominać...