www.bonanza.pl

Ewelina

I tu Senszen ma dylemat ...

Gość

Taki tam dylemat. Może uda się pokazać jakieś jej dobre cechy Smile

Ona nie jest całkiem zła...

Aga

Ewelina

Uwielbiałam Powolniaka ... i ta trzecia siostra, Róża też była świetna. Co tydzień nowy narzeczony ... przeważnie żonaty Very Happy

Powolniak nie był przystojniakiem, ale dał się lubić. Rychu Very Happy

mąż Hiacynty miewał w nim oparcie - moralne i fizyczne w postaci piwa Very Happy

Gość

Stokrota też była całkiem sympatyczna... Tylko ta trzecia siostra, Wiola, jakaś bezbarwna była. Męża miała barwnego Very Happy

Ewelina

Rzeczywiście, trzecia to była Violetta a Róża była czwartą siostrą. Mąż Violetty był nie tylko barwną postacią ... zdaje się, że podbierał jej sukienki. Te barwne też Very Happy

Aga

O matko teraz sobie przypominam imiona bohaterów...tyle sióstr tam było? Shocked

zorina13

Siostra Wioletta to ta co miała basen i miejsce na kucyka ?
A nigdy nie pokazali tego ich syneczka ,co w każdym odcinku dzwonił i prosił o pieniądze.

Mada

ADA

Gość

Cieszę się, że z takim zainteresowaniem przeczytałyście ten fragment Very Happy

ADA

Aga

...eee przed siódmą rano? Rolling Eyes

Gość

Aga, wiedziałam, że o to zapytasz Very Happy

Mogę wrzucić o każdej porze, nawet o trzeciej nad ranem. Pełna dowolność Wink

Aga

...to poproszę... Rolling Eyes

Gość

Powiedziałam, że wstawię przed siódmą rano. Chociaż pojawiło się dzisiaj tyle opowiadań, że na pewno jest co czytać Very Happy

Różowo-żółte wióry drewniane sypały się na ziemię i mieszały z żółtym piaskiem. Część zaledwie wielkiego pnia wellingtonii* leżała przed stodołą. Mężczyźni dzielili ją na mniejsze kawały, które można by było wysłać do tartaku. Pogoda była ciepła, przyjemna, powietrze dosyć rześkie. Co pewien czas wiatr zdmuchiwał lekkie trociny z powierzchni pociętego drzewa.

Część pracujących zajęta była piłowaniem, inni ociosywali drewno z cynamonowoimbirowej kory. Rytmiczne dźwięki piłowania, nawoływania i stukotu siekier rozbrzmiewały na dziedzińcu.
Candy i Adam skończyli piłować krąg drewna o średnicy blisko czterech jardów i przerwali na moment pracę, odstępując piłę Joe i Jaimiemu. Adam przeciągnął się, prostując plecy i poszedł skontrolować załadunek drewna. Candy wylał sobie na głowę trochę wody, odgarnął mokre włosy z czoła i podszedł do wzywającego go władczo Bena.

- Jak wam idzie? – zapytał, fachowym okiem oceniając postęp prac.
- Sądzę, że zajmie to nam jeszcze ze dwa dni. Dobrze, że te upały odpuściły… Jutro z Hossem pojedziemy wyciąć drugie drzewo.
- Dacie sobie radę? Nie możesz wziąć więcej niż cztery osoby do pomocy. – ostrzegł go Ben. – Inaczej praca tutaj stanie. A kontrakt wyraźnie mówi, że…
- Pani Cartwright, spokojnie. – zaśmiał się Candy. – Damy sobie radę.
- Jeżeli potrzebujecie pomocy, zawsze jeszcze ja…
- Panie Cartwright. Damy sobie radę. – stanowczo stwierdził Candy. – Adam, doktor Martin… - zawahał się na moment i zaczął od nowa. - Powinien Pan wyleczyć nogę. A my sobie damy radę. Wiemy co robimy.

Ben spojrzał na niego ponuro. Drugi tydzień był odsunięty od wszelkich prac na ranczu po tym jak spadł z trzeciego szczebla drabiny i złamał kostkę. Rana nie goiła się dostatecznie szybko i Ben odczuwał już zmęczenie przymusowa bezczynnością.

- Panie Canaday, jest pan tutaj tylko pracownikiem. – sucho odpowiedział.

Candy uśmiechnął się szeroko, nawet nie udając, że się obraził za te słowa.

- Wiem. Ale w tej chwili pracodawcą jest Adam i to on wydał takie rozporządzenie.

Ben pokręcił głową zniecierpliwiony i usiadł wygodniej w krześle ustawionym na ganku.
Rozbawiony Candy wracał już do pracy, kiedy podeszła do niego India. Niosła filiżankę, z której unosił się cienki strumyczek pary. Poczuł znajomy, aromatyczny zapach.

- Napijesz się kawy, czy poprzestaniesz na wodzie? – zapytała z miłym uśmiechem.

Chciał wziąć od niej filiżankę, ale w chwili gdy wyciągnął rękę, usłyszał odgłos wystrzału. Odruchowo porwał kobietę w ramiona. Filiżanka upadła nietknięta cicho na piasek, kawa rozlała się brązową strugą na materiał spódnicy.

- Nie trafił cię? – szepnął jej do ucha.
- Nie. A ciebie?

Prace stanęły. Wszyscy wpatrywali się w młodego jeźdźca, trzymającego w dłoni dymiącego jeszcze colta, wycelowanego w niebo.
Nikt więcej z osób zgromadzonych na placu nie miał przy sobie broni.

- Ty jesteś Canaday? - zapytał mężczyzna.
- Tak, ale to nie powód, żeby strzelać! – zdenerwował się Candy.

Mężczyzna zsiadł z konia. Adam zdążył już dobiec do swojego pasa z bronią, który zostawił przy wozie z drewnem.

- Opuść broń. – powiedział Adam zimnym głosem, wyciągając broń z kabury. – Opuść broń i powiedz o co chodzi.

Chłopak spojrzał na niego, potem na Canaday’a, dalej trzymającego za sobą Indię, na wszystkich dookoła… i schował colta. Wyglądał na zdenerwowanego ale i na zmęczonego. Ubranie pokryte było warstwą kurzu i pyłu, chustka na szyi zachowała już tylko słaby odcień żółtego koloru.

- Dostałem list, w którym ostrzeżono mnie, że moja narzeczona ma romans z mężczyzną żonatym i blisko dwadzieścia lat od niej starszym. Z nim właśnie. Podany był dokładny rysopis i nazwisko. – wskazał na Candy’ego. – Dopytałem się jeszcze w mieście, gdzie znajdę takiego człowieka i tu mnie skierowano.

- Co takiego? – India zapytała słabo.
- To nie jest powód, żeby strzelać bez ostrzeżenia. – stwierdził Adam, patrząc z potępieniem na Candy’ego. – Nawet jeżeli jest w tym prawda…
- Nie mam romansu. – zirytował się Canaday. – Nie znam nawet żadnej dziewczyny młodszej ode mnie o dwadzieścia lat!
- Uspokój się. – fuknął Adam.
- Annie Gordon. Mówi ci to coś? – Chłopak patrzył na niego z nienawiścią i rozpaczą w oczach. – Młodziutka, niewinna, dobra i śliczna… Nie wiem, coś ty zrobił, że w ogóle na ciebie spojrzała łaskawiej…

Panowało milczenie, wszyscy niespokojnie przypatrywali się rozgrywającej się scenie. Candy stał wzburzony, Adam chłodno oceniał sytuację. Ben wychylał się niespokojny ze swojego krzesła i po omacku próbował sięgnąć po kule.

- Kto napisał ten list? – przerwała mu India. – Masz go przy sobie?

Mężczyzna spojrzał na nią z politowaniem.

- Czy to ważne? List był anonimowy.
- I uwierzyłeś? – zdziwiła się. – Masz go przy sobie?

Wysunęła się delikatnie z ramion męża i podeszła ostrożnie do napastnika. Pół kroku za nią szedł Candy.
Chłopak podał jej kawałek papieru – wytarty, czytany chyba wielokrotnie i wielokrotnie zmięty i znów rozprostowany. Nosił nawet ślady podpalenia, kawałek był urwany.
India obejrzała go dokładnie i podała Adamowi. Ten spojrzał na charakter pisma i parsknął śmiechem.

- Candy, przepraszam. Chłopaku, radzę porozmawiać ze swoją narzeczoną…
- Nie ma za co. – zakpił Canaday. – Kto napisał list?
- Pani Blaze. – wyjaśniła India. – Poznaje jej charakter pisma, bo często pisała prace domowe za córkę. A pismo ma charakterystyczne…

Mężczyzna patrzył na nich nic nie rozumiejącym wzrokiem.

- Czy ktoś może mi wytłumaczyć, co się dzieje? – wybuchnął w końcu.
- Jedź do swojej narzeczonej… i porozmawiaj z nią. – Adam podał mu list. – Najlepiej od razu ją przeproś… Na wstępie…

****************

India patrzyła na śpiącą córeczkę i wydawała się całkowicie zatopiona w swoich myślach. Stała nad łóżeczkiem ubrana tylko w białą koszulę nocną, z gładko splecionym warkoczem.
Candy wszedł do sypialni, wycierając energicznie włosy ręcznikiem.

- Wszędzie mam trociny – zaczął niezadowolony. Spojrzał na nią i odłożył niedbale mokry ręcznik na krzesło. - Chyba będę musiał pomyśleć o lepszym rozwiązaniu. – podszedł i położył rękę na jej ramieniu. Odwróciła się do niego, z pytaniem w oczach.
- W związku z…?
- Z… tym… - szerokim gestem pokazał na sypialnię.

Ponieważ mieszkał najdalej, zawsze w okresach najgorętszych, gdy praca zajmowała im czas od wczesnych godzin porannych po późny wieczór, przenosił się z Indią do Ponderosy.

- Przyznaję, zrobiło się to już kłopotliwe. Ale ja lubię nasz domek.
- Ja też. Ale nie lubię zostawiać Cię tam samej. – spojrzał na nią. – O czym myślisz? Cookie ma chyba znów nieco ciemniejsze włosy, nie uważasz? – zauważył niewinnym tonem.
- Jest nieco ciemno, nie uważasz? – India zakpiła. – Nie masz co liczyć na to, że włosy jej ściemnieją do czarnego…

Kiedy dziewczynka się urodziła, miała oczy intensywnie niebieskie, włosy – jaśniutkie. Z każdym miesiącem jednak, oczy jej delikatnie szarzały, włosy zaś ciemniały. Rozbawiony tym Adam pewnego dnia zauważył, że July wygląda, jakby z każdym dniem lekko się brudziła życiem.

India wyciągnęła ręce i spojrzała na męża spod przymrużonych powiek.

- Uspokój mnie. – zażądała kapryśnie.

Objął ją i zaśmiał się rozbawiony.

- Jak? – delikatnie przesuwał ręką po jej plecach. Przez cienki materiał koszuli wyraźnie wyczuwał bliznę na jej plecach. – Że na pewno będzie miała piękne szare oczy?

- Nie chcesz zaczynać wszystkiego od nowa? – zapytała go niepewnie.
- Od nowa? – zdziwił się.

Zrozumiał dopiero po chwili. Roześmiał się głośno.

- Wiesz, że zawsze, kiedy siadasz, zbierasz fałdy spódnicy lewą ręką? - India spojrzała na niego zaskoczona. – Zawsze mnie to zastanawiało, bo przy zaplataniu włosów warkocz przekładasz na prawe ramię. – ciągnął dalej z szerokim uśmiechem.

India w końcu też się roześmiała i wtuliła nos w zagłębienie w jego szyi.

Przytulił ja mocniej i pocałował w czubek głowy. Jej włosy pachniały ledwie uchwytnym zapachem wanilii.

- Mam nad czym się zastanawiać przez najbliższe czterdzieści lat. – stwierdził, śmiejąc się lekko w czubek jej głowy.

*welingtonia czyli Wellingtonia gigantea. W tym wypadku mam na myśli Mamutowca olbrzymiego (obecnie Sequoiadendron giganteum)