www.bonanza.pl

Mada

Minęło, ale nie do końca, gdzieś tam jeszcze się czai. Rolling Eyes

A Marcusa sama chętnie bym sprała, tylko obawiam się, że nie dysponuję odpowiednią siłą. Laughing

Aga

Ktoś na pewno dysponuje... Laughing

Senszen? Marcus uciekł a Ty spokojnie na to patrzysz?

Gość

Na mnie nie patrz, ja tez jeszcze jestem przeziębiona...

Aga

Nie mówię, że masz okładać Markusa, albo coś mu łamać Rolling Eyes

...jeszcze walczysz z przeziębieniem? To zdrówka życzę Very Happy

Gość

nie jest źle... Dziękuję Smile

Gość

życzyłyście sobie synchronizacji Very Happy

************************

- Hej, spokojnie…

Annie usłyszała męski głos i obróciła się zdenerwowana. Za nią stał Jamie i uśmiechał się wesoło.

- Nie denerwuj się, chciałem…

Zdenerwowana uniosła rękę i zanim zdążyła pomyśleć, spoliczkowała go.

- To nie było zabawne. – szepnęła drżącym głosem. W jej oczach błysnęły łzy.

Jamie zaczerwienił się. Annie pochylała się, zbierając jabłka z powrotem do koszyka. Przykucnął i zaczął jej pomagać.

- Przepraszam. – cicho powiedział, podając jej jabłko. Podsunęła mu koszyk, nie odzywając się do niego słowem. Wierzchem dłoni otarła policzki.

- Jestem wyższy, pomogę ci zrywać jabłka. – Zaoferował się nieśmiało.

Annie milczała w dalszym ciągu.

- Przepraszam, nie gniewaj się. – Jamie zaczerwienił się jeszcze bardziej. Nigdy w życiu nie chciałby zranić czy obrazić tak ślicznej dziewczyny jak Annie. I tak smutnej. – Chciałem tylko cię rozśmieszyć…
- To nie było zabawne. – oburzyła się dziewczyna. – Zawsze sobie robicie takie żarty?
- Kiedyś wywiesiliśmy siodło Griffowi… Przy dachu stodoły…
- Bawiło go to? – Annie dopytała się.

Jamie się zająknął.

- Chyba nieszczególnie…
- Widzisz, te żarty nie są zabawne. – Annie zaczęła go strofować. Jaimie uśmiechnął się do niej i dziewczyna, na krótka chwilę, odwzajemniła ten uśmiech.
- Pomóc ci ze zbieraniem jabłek? – Jaimie zapytał raz jeszcze.
- Tak, poproszę. – Annie szepnęła.

**************************

Marie krzyknęła krótko, z przerażeniem i przytuliła do siebie córkę. Do pomieszczenia wpadł Id Green, zziajany, w przykurzonej, spranej koszuli. Spojrzał na przerażone kobiety i wziął głęboki oddech. Tuż za nim, wbiegł Maurice i korzystając z chwilowej dekoncentracji Ida, schwycił go silną ręką za ramię. Okręcił w miejscu i ze zdumiewającą siłą wymierzył cios w podbródek. Idem zarzuciło na ścianę.

- Walcz jak mężczyzna z mężczyzną, nie jak tchórz napadasz na wcieloną niewinność! – ryknął Maurice.
- Posłuchaj… - Id podniósł rękę, jednocześnie trzymając się za szczękę.
- Najpierw będziesz musiał pokonać mnie. – Maurice stanął w drzwiach. Marie jak i Id, patrzyli na niego zdumieni. W oczach Naughty błyszczał szczery podziw.
- Nie chce walczyć. – jęknął Id. – Musze ostrzec pani męża, porozmawiać z nim… - wyciągnął rękę do Marie. – Gdzie on jest?

Zapadła cisza. Maurice dalej stał w drzwiach, chroniąc dostępu do pokoju. Marie, patrzyła nad jego ramieniem na postać Ida.

- Tutaj. – głębokim głosem powiedział Adam, stając na dole schodów. – Co chce mi pan powiedzieć?

**********************

India stała na podwórzu, czekając aż Candy wyjdzie ze stodoły. Otuliła Cookie swoim szalem. Dziewczynka dalej spała spokojnie, kobieta zapatrzyła się na nią i pogłaskała po gładkim policzku. Cookie przez sen uśmiechnęła się leciutko.
W powietrzu wyczuwało się lekki chłód, powiewał silniejszy wiatr.
W dziesięć minut później, pojawił się Candy, podtrzymując Griffa.

India podniosła oczy i zdrętwiała. Podeszła do nich szybko, rozglądając się na boki.

- Co się stało? – zapytała niespokojnie.
- Osioł mnie kopnął. – uprzejmie wytłumaczył Griff zduszonym tonem.

India podniosła brwi, ale nic nie powiedziała. Spojrzała na męża.

- Jak ci pomóc?
- Idź do domu, przygotuj bandaż… Chyba ma złamane żebro…

Kiwnęła głową i skierowała się w stronę Ponderosy. Candy patrzył przez moment jak się oddala.

- Dlaczego akurat osioł? – zainteresował się.
- Koń to zbyt szlachetne określenie na tego gada. – Griff uśmiechnął się słabo. – Ale widziałem jak odjechał.
- Baran…Wypuścił go? - mruknął Candy. – McCoy chyba w dzieciństwie na głowę upadł i mu zaszkodziło.
- Albo mu zaszkodziło, jak … - Griff chciał się zaśmiać, ale tylko syknął z bólu i złapał się za bok.
- Idziemy, powoli. – zarządził Canaday. – Spokojnie.

India zniknęła już w drzwiach.
Przejście krótkiego dystansu zajęło im sporo czasu. Candy co chwila patrzył niespokojnie na Griffa.

- To na pewno tylko żebro? – zapytał, gdy zbliżyli się do schodków a Griff spojrzał na nie z obawą.
- Tak… raczej… - uzupełnił Griff. – Tylko nie jest to przyjemne.

Candy przewrócił oczyma i uśmiechnął się. Zaczął otwierać drzwi wolną ręka, kiedy dopadły go złe przeczucia. Nie zdążył sięgnąć po broń.
Czyjeś silne ręce złapały go za kamizelkę i wciągnęły do środka.

- Witam pana. – Marcus uśmiechnął się niewinnie na ich widok. – I witam pana… Godność dalej sponiewierana? – uprzejmie przywitał Griffa.

King jęknął głucho, kiedy został popchnięty na fotel przy zegarze, Candy wylądował na podłodze, napastnik szybko odebrał mu broń.
Marcus beznamiętnie obserwował krótką szamotaninę.

- Panie Canaday, niech pan się uspokoi… i siada… - gestem zaprosił go na niebieski fotel. – Chyba jeszcze się nie poznaliście z moim przyjacielem… Miło z jego strony, że zaczekał na mnie kilka dni jeszcze.

Candy spojrzał w jego kierunku – i posłuchał niechętnie. Nightingale siedział w czerwonym fotelu, przysuniętym do sofy. Na sofie siedziała India. Była przerażona, lekko dygotała. Jakieś dziesięć cali od jej lewej skroni znajdowała się lufa strzelby, trzymanej przez Marcusa.

- Puść ją, cokolwiek chcesz zrobić, zostaw ją. - wykrztusił Candy, sam nie wierząc w to, co mówi. Drugi mężczyzna właśnie wiązał mu mocno ręce; czuł jak sznur wpija mu się w nadgarstki. A on mógł jedynie prosić o…

- Nie. – Marcus nie poruszył się nawet o cal. – A teraz, zanim przystąpimy do interesów… Albo może i ją puszczę… - zastanowił się.

Candy wyprostował się gwałtownie.

- Ja jej obciąłem włosy… ty mnie włosy powyrywałeś… Może teraz ją puszczę, tylko…
- Możesz mnie nawet oskalpować, tylko ją puszczaj.

Muszę go zdekoncentrować, muszę skupić jego uwagę na czymś innym

-Tobie? Po co? – zdziwił się mężczyzna. – Zetnę włosy dziecku. – Wstał z fotela i przykucnął przy Indii. Kobieta odsunęła się gwałtownie, przytulając do siebie mocniej córkę.
- Jesteś szalony. – szepnęła.
- Od razu szalony. – prychnął. – To nie ja szaleję za każdym razem, jak ktoś powie o mnie jakąkolwiek plotkę… Strasznie łatwo było wywołać zamieszanie w mieście podrzucając kolejne nowinki na twój temat. – zauważył, sięgając dłonią w stronę Cookie.
- Zostaw ją. – India odsunęła się jeszcze bardziej.
- To ty nie jesteś normalna. – Marcus uśmiechnął się słodko. – Nie ma w tobie nic szczególnego, ale…
- Zostaw je. – warknął Candy. – wysoki mężczyzna stanął obok niego i wycelował w niego broń
- … ale wzbudzasz jakieś dziwne emocje. – dokończył Marcus. – Któregoś pięknego dnia wywołasz w mieście katastrofę.

Cookie obudziła się. Poczuła się jakoś niespokojnie, niewygodnie. Spojrzała nieprzytomnymi oczyma na matkę, rozejrzała się – i zobaczyła obcą twarz. Wszystkie obce twarze były straszne, ale ta była wyjątkowo okropna. Wielka, z błyszczącymi, złymi oczami, czerwona i zła.
Wtuliła się w otaczające ją ramiona, usta wygięły się w podkówkę, oczy zaszkliły się.
Obca, przerażająca twarz zbliżyła się – i Cookie zaczęła płakać.
Marcus odsunął się z obrzydzeniem.

- Ucisz to, albo ja to zrobię. – rzucił krótko.

India poczuła, że nie może swobodnie odetchnąć. Zaczęła głaskać dziewczynkę po głowie, lekko ja kołysać, mając nadzieję, że ją uspokoi.
Dalej płakała.

- Jesteś beznadziejna, skoro nie potrafisz jej uspokoić. – Marcus odsunął się od niej i wstał.

Candy poczuł ogarniającą go wściekłość i coraz większa bezradność.

- Marcus!

Wszyscy spojrzeli w stronę drzwi. Na progu stałą Annie i Jamie, trzymali razem koszyk wypełniony jabłkami.

- Marcus, kochany… przecież… to nie ty… - wyciągnęła do niego ręce. – Nie jesteś zły, kochany… - głos jej drżał.

Mężczyzna patrzył na nią, jego twarz była bez wyrazu. Wzrok prześlizgnął się z jej postaci, na Jaimiego…

- Zwiąż ich. – nakazał swojemu towarzyszowi.

Wysoki mężczyzna dalej stał obok Candy’ego, wciąż do niego celując. Na widok Annie ożywił się znacznie.

- Młoda dziewczyna jest częścią wynagrodzenia? – zapytał z szerokim jednoznacznym uśmiechem.
- Pewnie. – Nightingale skrzywił się. – Kobieto – zwrócił się znowu do Indii – Jeżeli ty nie potrafisz tego uciszyć, to ja to zrobię. – Na jego twarzy malował się wstręt i irytacja.

Annie zbladła, spurpurowiała, w jej oczach pojawił się płomień. Porwała jabłko z koszyka i rzuciła w stronę Marcusa. Trafiła go w czoło.
Mężczyzna się tego nie spodziewał. Schwycił upadające jabłko, skołowany.
W tej samej chwili, India, niewiele myśląc, wyrwała mu z ręki strzelbę i wycelowała w niego.
Nightingale trzymał jabłko, patrząc na nie zaskoczony. Zbierał myśli. Otworzył usta, by zawołać swojego towarzysza.

- On chyba jest trochę niedysponowany. – zauważył Candy z szerokim uśmiechem.

Nightingale rozejrzał się. Jego towarzysz skulił się, trzymając się za podbrzusze; najwidoczniej Canaday korzystając z chwili zamieszania jakoś go znokautował. Kobieta przed nim jedną ręką trzymała płaczące dziecko, drugą, wyrwaną mu strzelbę.

- Odłóż to kobieto, przecież widać, że nie umiesz strzelać… - łagodnie zwrócił jej uwagę.
- Może i nie, ale ja potrafię. Nawet nie najgorzej. – zauważył Adam, wchodząc do salonu.

ADA

Przeczytałam. Zdążyłam przed snem

. Powiem króciutko bardzo mi się Twój fragment spodobał i trochę zaskoczył, ale jutro napiszę więcej.

Aga

No to teraz rzut monetą

zorina13

Adam się jak zawsze pojawił w odpowiednim momencie.

Ewelina

Gość

Ewelina

Aga

Camila

Marcus wraca jak bumerang.
Całe szczęście, że nic mu z planu nie wyszło

Mada

ADA

Senszen