www.bonanza.pl

ADA

Ucieszyłam się, że jednak nie czekałaś z wklejeniem kolejnego odcinka do trzeciej nad ranem Very Happy

Aga

zorina13

Przez intrygi pani Blazę ,mało nie doszło do tragedii.

Gość

Jakkolwiek to nie zabrzmi, to dopiero drugi fragment. Kolejne dwa są jeszcze względnie spokojne, a w kolejnych dwóch zakładam pewne "zachmurzenie". Jeszcze się zastanawiam jakiego stopnia...

ADA

ADA

Senszen, każda motywacja jest dobra Very Happy

Zdanie dot. July naprawdę jest świetne i dobrze się stało, że zdecydowałaś się wstawić to lekko i ciekawie napisane opowiadanie.

Aga

Mada

Gość

Gość

ADA

Gość

W ramach znanej już akcji Very Happy

Joan Blaze siedziała razem ze swoją córką, przy stole zawalonym zeszytami, podręcznikami i luźnymi notatkami. Lampa rzucała jasne światło na kremowe kartki, gęsto pokreślone atramentowym ołówkiem.

Joan zamyśliła się głęboko.

Przeszło trzy tygodnie temu wysłała list z ostrzeżeniem do narzeczonego Annie Gordon. List oczywiście był podpisany, nigdy by jej nie przyszło do głowy wysyłać komukolwiek anemony. Miała nadzieję, że już dotarł i narzeczony panny Gordon przyjedzie i przemówi dziewczynie do rozsądku. Przykro by było patrzeć, jak tak miła panienka jak Annie marnuje sobie życie wikłając się w romans ze znacznie starszym od siebie człowiekiem. W trakcie rozmowy wyraźnie przecież dała wyraz swojemu zainteresowaniu panem Canaday’em…Joan westchnęła.

Miała nadzieję, że list wszystko naprawi i szczęśliwi, piękni, kochający się ludzie stworzą piękne, szczęśliwe małżeństwo.

- Mamo – Rose zaczęła błagalnie. – Możesz mi pomóc z pisaniem tego wypracowania?
- Oczywiście kochanie. – spojrzała z czułością na bladą okrągłą buzie, zaspane oczy. – Powinnaś się położyć, za dużo pracujesz kochanie.
- Ale za dużo nam zadają. – Rose cicho powiedziała, zanurzając drobną rączkę w potarganych włosach. – Jeszcze tylko to wypracowanie i już będę szła spać.
- O czym ma być? – Joan spojrzała z ciekawością na pokreślone notatki w jej zeszycie. Zawsze zagłębiała się w nie z pewną dumą; jej córeczka tyle wiedziała, tak ciężko pracowała…Jeszcze rok, trzeba będzie pomyśleć o dalszej nauce – może Rose trafi nawet na uniwersytet?

Szyba pękła tworząc długie ostre drzazgi, na podłodze wylądował spory kamień. Po chwili rozprysło się drugie okno. Tym razem kawałek rudej cegły zostawił wyraźny ślad na jasnym drewnie parapetu. Joan Blaze krzyknęła krótko, z oburzeniem, zebrała fałdy pomarańczowego szlafroka i wybiegła przed dom.

Ogródek zatopiony był w nocnej ciemności, oświetlony wyłącznie mętnym księżycowym blaskiem. W powietrzu rozbrzmiały zdumiewająco głośno dwa strzały. Joan rozejrzała się trwożliwie, wyraźnie jednak zobaczyła sylwetkę wysokiego, szczupłego mężczyzny w kapeluszu.

Kiedy wróciła na górę, Rose siedziała w salonie nieuważnie skubiąc frędzle zdobiące obicie fotela.

- Nic ci się nie stało skarbie? – zapytała czule.

Dziewczynka pokręciła głową.

- Powinnaś pójść spać, nic się nie dzieje… tylko zamkniemy okiennice… - pani Blaze delikatnie skierowała córkę w stronę schodów.

W kwadrans później, kompletnie już ubrana, waliła mocno w drzwi domu szeryfa.

*****************

- Roy, nie to, że nie lubię od czasu do czasu sobie odpocząć… - Candy zaśmiał się dziwnie. – Ale mam sporo pracy i nie mogę tutaj zostać zbyt długo.

Roy niezgrabnymi ruchami rąk zamykał ciężkie kraty. Spojrzał na niego jakby ze współczuciem.

- Candy, nie wiem, co robiłeś o godzinie dziesiątej w nocy…
- Spałem. – cierpko wyjaśnił. – India to już chyba potwierdziła.
- India spała. Mówiła, że położyliście się o dziewiątej wieczorem. Mogłeś zaczekać aż zaśnie i przyjechać do Virginia City…
- Niby dlaczego? Roy, czego ja bym miał tutaj szukać o godzinie dziesiątej czy jedenastej w nocy?
- Pani Blaze zdecydowanie twierdzi, że widziała cię w swoim ogrodzie. Oddałeś dwa strzały, oba niecelne…
- To nie ja. – Candy ponuro zaprzeczył. – Gdybym to ja strzelał, to bym nie spudłował. I na pewno by mnie nie zobaczyła.

Roy spojrzał na niego z grobową miną.

- Radzę powstrzymać się od takich komentarzy, to nie pora na żarty. W każdym razie, kiedy przyjechałem do Ponderosy już nie spałeś. Była dopiero czwarta rano. To potwierdza moje podejrzenia.

Candy przyłożył głowę do zimnych krat.

- Wiesz, że to absurd, prawda? My… Ja tak wstaję do pracy…
- Miałeś powód Candy, wszyscy wiedzą, że jej nie możesz znieść… Jeszcze do tego ten romans…- Roy spojrzał na niego z rozczarowaniem wymalowanym na twarzy. – Myślałem jednak, że ze względu na rodzinę zdołasz się pohamować…

Candy stał, niemy z oburzenia, ściskając mocno twarde, żelazne kraty. W tej chwili tylko to wydawało się być dostatecznie realne – zimne chropowate pręty.

Roy odwrócił się i zamknął za sobą drzwi prowadzące do celi. W gabinecie siedział już Adam Cartwright. Roy westchnął i podszedł do biurka. Dzbanek z kawa był jeszcze ciepły.

- Chcesz się czegoś napić Adamie? – zapytał zmęczonym głosem, zdjął kapelusz z głowy i powiesił na oparciu krzesła.

Adam siedział niedbale rozparty. Patrzył na niego uważnie.

- Wiesz co robisz, prawda? – zapytał po chwili milczenia. – Nie zatrzymałeś go wyłącznie dlatego, że jedna osoba, TA osoba, twierdzi, że go widziała?
- Adamie, nie pouczaj mnie, jak wykonywać mam swoją pracę. – Roy zdenerwował się. – Pani Blaze zgłosiła próbę napadu na jej dom, z użyciem broni palnej. Sąsiedzi słyszeli strzały, widzieli uciekającego stamtąd mężczyznę. Zrobiłem to, co musiałem.
- Masz pewność, że to on? – Adam upewnił się.
- Wszystko na to wskazuje. – szeryf spojrzał mu prosto w oczy. – Tak prywatnie, jestem tak samo rozczarowany jak ty…
- To nie rozczarowanie. Nie tylko on ma powód, żeby się mścić na pani Blaze. Kobieta jest jak komar… tnie swoimi uwagami niemiłosiernie. Wszyscy mają jej dosyć. Ty też. – Adam pochylił się nad biurkiem.
- W tej chwili wszystko wskazuje na to, że zatrzymałem właściwego człowieka. – sucho stwierdził Roy. – Jeżeli będziecie się sprzeciwiać, utrudniać mi pracę – was też mogę zatrzymać. Człowiek nie myślał co robi, sam sobie zaszkodził… a wy nie macie powodu, żeby go bronić.
- Co się dzieje? Nikomu nic się nie stało, sprawa nie jest aż tak wielka. Mało to w mieście chuligańskich wybryków? Wybitych szyb? To nawet niekoniecznie musiały być strzały, pewnie ktoś tylko chciał ją nastraszyć… Przecież o tym wiesz. – Adam powiedział powoli, marszcząc brwi, wpatrując się uważnie w oczy szeryfa. – O czym ty mi nie mówisz?
- Dosyć. – Roy trzasnął kubkiem w blat biurka. – Nie muszę się tłumaczyć ze wszystkiego co robię wam, wielkim panom z Ponderosy. I tak za dużo powiedziałem panie Cartwright. Proszę wyjść.

Adam wstał powoli, wpatrując się cały czas w niepozorną sylwetkę szeryfa, dumnie teraz wyprostowaną.

- Do widzenia. Szeryfie, mam nadzieję, że to wszystko ma więcej sensu niż się wydaje na pierwszy rzut oka. – rzucił na pożegnanie.

Gdy sylwetka Adama znikała w szeroko otwartych drzwiach, na podłogę padło jasne światło poranka. Kiedy drzwi się zamknęły Roy ciężko opadł na krzesło.
Jak mu brakowało w tej chwil rozmowy z Benem Cartwrightem albo z Paulem… łowienia ryb… Kiedy to już się skończy, musi iść na długi urlop…

******************

Candy spał niespokojnie, śniąc dość męczący sen, jakby przedłużenie równie irytującego dnia. Prycza była zbyt wąska i dosyć twarda. Kiedy odruchowo wyciągnął rękę w bok trafił na zimną ścianę i natychmiast się obudził.

Była gdzieś trzecia nad ranem. Prawie każdej nocy budził się w okolicach trzeciej nad ranem. Zwykle jednak miał znacznie przyjemniejsze widoki.

Wpatrywał się w brudny tynk na cegłach, wydrapane kreski, dziury. Czuł się zupełnie rozbity. Tyle razy już oglądał takie ściany ale jeszcze nigdy nie był tak wyprowadzony z równowagi jak tej nocy.

ADA

Senszen przeczytałam. Jestem zaskoczona aresztowaniem Candy'go. Zdaje się, że będziesz biedaka tarmosić. Confused

Fragment ciekawie napisany i ta godzina wklejenia ... Wieczorem całość skomentuję Smile

zorina13

W tym fragmencie ,pani Blazę jest całkiem sympatyczna.
Widać jak kocha córkę i troszczy się o nią.

Ewelina

Aga

ADA