www.bonanza.pl

Gość

brak akcji jak widać może być bardzo mobilizujący Smile

Wtedy idzie się w opisy Smile

Mada

ADA

Gość

Bardzo wam dziękuję za komentarze Very Happy

Czytało się je niezwykle przyjemnie Smile

Mada

ADA

Senszen Ziutek jest dwupędowym storczykiem. Kwiaty ma spore - białe z brązowożółtym środkiem. Very Happy

Gość

czyli słusznie coś mi ten brązowopomarańczowy w głowie migotał Very Happy

Aga

ADA Twój Ziutek nasunął mi pytanie....Jak się ma Zdzicha?

ADA

Aga, Zdzicha chyba ma się dobrze. Pojawia się rzadziej niż zimą i na wiosnę, góra dwa razy w tygodniu. Jednak orzeszki zawsze na nią czekają Very Happy

Gość

Mam nadzieję, ze się wam spodoba no i... że nie chlapnęłam żadnych większych błędów Smile

Miłego czytania Smile

***

Słońce mocno świeciło przez cały dzień. Teraz, kiedy zbliżał się wieczór na ulicach panowała nieprzyjemna duchota. Stukając obcasami sandałów Mada przeszła powoli przez ulicę i stanęła przed drzwiami. Pochyliła głowę i otworzyła torebkę w poszukiwaniu klucza. Jej ręka natrafiła jednak jedynie na chłodną, trochę śliską podszewkę wyścielającą kieszeń. Lekko zaniepokojona zaczęła szukać w pozostałych kieszonkach, włosy, do tej pory jeszcze upięte – spłynęły jej nagle falą na ramiona i twarz zasłaniając całkowicie świat.
Fuknęła niecierpliwie, wyprostowała się i odgarnęła włosy. Zamrugała gwałtownie.

Drzwi, przed którymi stała – zniknęły. W twarz wiał jej ciepły, duszny wiatr. Dookoła stały tylko niskie zabudowania Virginia City. Rozejrzała się i natychmiast zobaczyła czarną, znajomą jej sylwetkę. Mężczyzna stał przy swoim koniu, czułym gestem przygładzając mu grzywę.
W drgającym upałem powietrzu widziała zadziwiająco dokładnie każdy szczegół – nieskazitelnie czarna koszula, rozpięte skromnie dwa górne guziki. Czarny kapelusz, lekko przyprószony kurzem z drogi. Książeczka oprawiona w zieloną skórę i pokryta złotą pajęczyną zdobień, którą mężczyzna wyjął właśnie z sakwojaża.

- Panna Madeline, jak mniemam? – usłyszała za sobą uprzejme pytanie. – Pani pozwoli, wezmę bagaże…

Mada obróciła się zaskoczona – czyżby miała jakieś bagaże? I czyżby miała na imię Madleine?
Mężczyzna, z czarnym, wypomadowanym wąsikiem patrzył na nią bez uśmiechu, wyraźnie czekał.

- Czekamy na panią, pokój w hotelu jest już zarezerwowany, wystąpienie jest już za dwa dni…

Mada poczuła, jak piasek wibrujący w powietrzu wciska się jej w gardło, nos…

- Wystąpienie? – dopytała słabo.
- Wszystkie bilety są już wyprzedane, co więcej, jest prośba, by rozpatrzyła pani możliwość wystąpienia przed mniejszą publicznością, na prywatnym pokazie.
- Prywatnym?
- Pan Ben Cartwright chciał pani śpiewem uświetnić przyjęcie zaręczynowe swojego najstarszego syna… Czy możemy już przejść do hotelu? – zaniepokoił się mężczyzna. – Przebywanie w takim słońcu nie jest wskazane…
- Ależ oczywiście – szepnęła Mada. – Przebywanie na słońcu jest niewskazane…

Podniosła nieco rąbek sukni, by nie wlec jej w kurzu drogi i ruszyła za chudym mężczyzną do hotelu. Kiedy na moment się obejrzała – zobaczyła tylko jak Adam, przed wejściem do sklepu poprawia poły kamizelki, którą ma na sobie.

Powstrzymując lekki zawrót głowy, poczuła, jak budzi się w niej… przekora.
Śpiew na zaręczynach… na pewno.

***

Płotno stało już na sztalugach. Lekko beżowe… rozpięte na drewnianych ramach, zagruntowane. Nic tylko malować.
ADA westchnęła, zacisnęła zęby i wzięła do ręki pędzel. Obejrzała go krytycznie. Miała tylko nadzieję, że nie jest on z futra wiewiórki.
Wycisnęła na paletę nieco farby, dodała nieco terpentyny… rozmieszała… uśmiechnęła się z zadowoleniem. Farba miała ładny, żółty kolor. Wzięła kolejną tubkę… i po chwili na jej palecie pysznił się piękny, pomarańczowy odcień.

- To zaczynamy – powiedziała do siebie i nabrała farby na pędzel. Po chwili na kremowym płótnie pojawiła się pomarańczowa kreska.
Pracowała przez chwilę w milczeniu, pokrywając pusta powierzchnię. Po kwadransie odłożyła na bok paletę i brudne pędzle i zrobiła krok w tył.
Przekręciła głowę i spojrzała na swoje dzieło spod zmrużonych powiek.
Farba mazała się, czyste kolory położone na płótno nieprzyjemnie się ze sobą mieszały . Mocno zarysowane krawędzie a’la van Gogh… nie wyglądały wcale zbyt…

ADA westchnęła ciężko, z niezadowoleniem. I poczuła przebijającą się przez zapach tempery woń ciastek czekoladowych.
Wyszła na korytarz i z przyjemnością zanurzyła się w unoszącym się silnym aromacie kakao i cukru.

- Panno Aido… - drogę zastąpił jej nagle Ben Cartwright. – Czy mogę prosić na dół?

ADA kiwnęła głową bez słowa.

Kiedy tylko znalazła się na szczycie schodów usłyszała cichą rozmowę, wyjrzała niecierpliwie, by zobaczyć kto jest w salonie. Szybko zagryzła wargi.
W salonie, na czerwonej sofce siedziała Laura, wystrojona w żółtą sukienkę. W niebieskim fotelu siedział ktoś jeszcze… ktoś znajomy.

- Oto nasza artystka, Aida… panno Aido, to Laura Dayton… - Ben dokonał prezentacji.

ADA dumnie skinęła głową. Laura uśmiechnęła się serdecznie.

- A to jest panna Eveliine, poprosiliśmy ja o wypisanie zaproszeń…

ADA spojrzała na kobietę i uśmiechnęła się porozumiewawczo. Ewelina wstała, ukłoniła się… a w oczach miała niemal wypisane błaganie o pomoc.

- Zaproszenia są na najbliższe przyjęcie… - wyjaśniła z promiennym uśmiechem Laura, siadając wdzięcznie na kanapie. Ben dyskretnie się wycofał, zamykając za sobą cicho drzwi.
- Tak? – uprzejmie rzuciła ADA.
- Jakkolwiek Eveliine ma niezwykle piękne pismo… chciałabym, by zaproszenia były nieco bardziej ozdobne… by mogły być pamiątką dla gości. – Wyjaśniała dalej Laura. – Pomyślałam wiec, że na każdym zaproszeniu mógłby się znaleźć niewielki rysunek… to przecież nie będzie kłopot dla tak znakomitej artystki, prawda?
- Tak? – słabo spytała ADA. Nie bardzo wiedziała co się dzieje, ale sytuacja zaczynała ją lekko przerastać.
- Myślałam początkowo, by do każdego zaproszenia dołączyć chusteczki z delikatnym haftem… Hafty Ines są takie piękne… - dalej świergotała Laura.
- Ines? – szepnęła ADA do Eweliny.
- Aga… - odszepnęła jej Ewelina. – Mada ma śpiewać. Słucham o tym od godziny.
- Ktoś jeszcze jest? – spytała ADA.

Ewelina zdążyła tylko zrobić minę, kiedy znów zwróciła się do nich Laura.

- Ale pomyślałam, że jednak rysunki na zaproszeniach będą znacznie lepsze… Adam zgadza się na wszystko, niezależnie od tego, czy rozmawiam o zaproszeniach, welonie…
- Welonie? –jęknęła ADA.
- … Myślę, że zaproszenia powinny być ciekawe i niebanalne… Adam nie ma czasu, by to ze mną przemyśleć…

Ewelina i ADA spojrzały na siebie znacząco.

zorina13

Zaręczyny ?
Bonanzowniczki nie dadzą tego wrednej małpie.
Twoje opowiadanie mi przypomina obraz ,niedokończony sen.

Ewelina

Mada

Gość

Aga

Gość

Na parapecie kaktusa brak Very Happy

Tak mówię, na wszelki wypadek. Rolling Eyes

W spiżarni aloesu nie ma, też sprawdziłam... Jedyna herbata jaką piję to lipton, zwykła czarna. Termin przydatności też jest w porządku.
Już nie wiem co mam jeszcze sprawdzić...
Dziękuję wam za komentarze Very Happy

Plan się powoli krystalizuje...również dzięki waszym uwagom Very Happy

Myślę, że w efekcie możecie być bardzo zaskoczone Wink