www.bonanza.pl

[Gość]

Cóż... długo był samotny i ten... ekhm. przypadki chodzą po ludziach

[ADA]

Fakt, że im dłużej człowiek jest sam tym trudniej podjąć mu decyzję o zmianie stylu życia. A jeżeli jeszcze wychowuje dziecko, to sytuacja może naprawdę stać się patowa

[Gość]

Sytuacja rzeczywiście jest nieco patowa. w zasadzie wybór kolejnej żony jest posunięciem rozsądnym. Na pewno w mieście jest kilka miłych kobiet, które by były chętne na założenie własnego ogniska domowego. Z drugiej jednak strony... nasi bohaterowie są rozbestwieni. Oni wybierają sercem, nie rozumem... a serce, jak wiadomo jest kapryśne i nie lubi działać na życzenie

[ADA]

A może gdyby jednak spróbował rozumem?..... nie to nie jest najlepszy pomysł

[Gość]

Niech i rozumem popróbuje. Byle tylko był to jego własny rozum

[ADA]

Mam nadzieję, że Candy jednak stanie na wysokości zadania i będziemy mieć piękny opis ślubu z Cookie rozsypującą kwiatuszki

PS to nie próba nacisku to tylko marzenie

[Gość]

Cookie może rozsypywać kwiatuszki. Nie ma sprawy, myślę, że byłaby ku temu chętna. Ale co ma z tym wszystkiego wspólnego - ślub?

Nic nie obiecuje i niczemu nie zaprzeczam Kto wie, może Candy się jeszcze zakocha... najlepsze romanse to te, które wychodzą wbrew woli piszącego. Są wtedy najbardziej wiarygodne

[ADA]

[Gość]

Żartuje sobie tylko niewinnie Choć przyznaję, że nastawiona jestem mało ślubnie. Więc nie jestem pewna, czy tradycyjny ślub w kościele, wraz z całą oprawą rodzinną i kwiatkami jest możliwy Czas pokaże

[ADA]

Będę czekać na ciąg dalszy i pomysły Inspiration

[Gość]

No, Inspiration już ma jeden pomysł. Złośliwa to istota, naprawdę... zaczynam się jej bać

[ADA]

Inspiration ma charakterek - nie ma dwóch zdań Tym bardziej jestem ciekawa, co jej przyjdzie do głowy.

[Gość]

Inspiration zaszalała. Jakkolwiek w tych czasach bicie dzieci nie było niczym nadzwyczajnym, to Inspiration twierdzi, że tak tego nie zostawi.

***

Cookie oderwała kawałek bułki i zjadła go małymi kęsami, bez apetytu. Bułka była smaczna, z orzeszkami i z makiem, ale nie miała apetytu. Położyła ją na kolanach i upiła mały łyk mleka. Przerwa w lekcjach miała się niedługo skończyć.

Cookie westchnęła ciężko. Tata wyjechał kilka dni temu, nagle, w pośpiechu. Wyglądał, jakby był bardzo zdenerwowany. I nie powiedział, kiedy wraca. Strasznie za nim tęskniła. Kiedyś jak wyjeżdżał, to zostawała z mamą, a i tak tęskniła. A teraz to już tęskniła całkowicie.
Gardło jej niebezpiecznie ścisnęło, popiła więc ostrożnie mlekiem. Nie chciała płakać tutaj, w szkole. Powoli wypuściła powietrze nosem i ostrożnie zatkała butelkę. Musiała ją gdzieś schować, żeby się nie zepsuło, tak jak to się zdarzyło już kilku osobom.

Cookie delikatnie zsunęła się z ławki, ledwo napoczętą bułeczkę wcisnęła w kieszeń fartucha. O ile dobrze pamiętała, za szkołą, w cieniu, była mała, świeżo założona rabatka kwiatowa.
Rabatka, owszem, była. Obcasem buta, uważając, by się nie pobrudzić, wykopała małą dziurkę w skopanej ziemi. Potem wbiła tam butelkę z mlekiem. Uśmiechnęła się pod nosem. Butelka ta wyglądała jak bardzo dziwna cebula. Mógłby z niej wyrosnąć naprawdę wielki kwiat. W kształcie krowiego pyszczka, najlepiej jeszcze w plamki, biało-czarny.

Nieśmiało się uśmiechnęła i z wyczuciem zerwała rumianek samotnie rosnący przy trawniku. Schowała go do kieszeni i wtedy się zorientowała, że ucichły już głosy osób z klasy. Struchlała i wyskoczyła zza rogu. Koledzy i koleżanki ustawiali się w parach, i szczęśliwie, dopiero wchodzili do szkoły. Dobiegła do nich i w pośpiechu obejrzała się jeszcze, czy ziemia nie zostawiła śladów na ubraniu. W lekkim popłochu wytarła pośpiesznie o resztki zardzewiałego rydla błoto z butów i w, końcu, znalazła się w klasie. Dzisiaj Cartwrightów nie było, więc siedziała sama.
Korzystając z trwającego lekkiego zamieszania, wyciągnęła z pulpitu swój ulubiony zeszyt z niebieską aksamitną okładką i włożyła doń zerwany wcześniej kwiatek. Między kartkami, trochę już pomiętymi, miała całkiem dużo takich znalezisk. Kwiatki, listki o ciekawym kształcie. Miała zamiar kiedyś poprosić Naughty, by ta, pomogła jej je nazwać. I podpisać.

Cookie zerknęła niespokojnie w stronę nauczycielki. Panna Blaze od rana miała zły nastrój. Łatwo wpadała w złość i była bardzo nieprzyjemna. Co prawda nigdy nie była szczególnie miła, ale czasem chociaż się starała. Dzisiaj nie miała na to ochoty. Kazała starszym dzieciom czytać na głos fragmenty książki, wszyscy mieli słuchać. Było to dosyć trudne, książka była nudna. Nawet wyglądała brzydko – oprawiona w brunatne, postrzępione płótno.

Pan Cartwright mówił kiedyś, że książek nie należy oceniać po okładce, ale w Ponderosie było mnóstwo książek, w różnych kolorach. W domu było mniej książek, ale kilka z nich miało kolorowe strony i śliczne ilustracje.

Dziewczynka zamknęła zeszyt i wsunęła go do ławki, starając się nie zrobić przy tym hałasu. Usiadła prosto i zrobiła skupioną minę. Teraz czytała Una. Jednostajnym tonem, dziwnym głosem. Cookie powstrzymała westchnienie. Szkoła była nudna. I niewygodna, biorąc pod uwagę fartuszki i ławki. Obiecała tacie, że będzie tu przychodzić – bo skoro musi, to musi. Ale po co jej to… Jakoś nie miała wrażenia, że taka Naughty jest mądrzejsza gdy wychodzi ze szkoły. Ona była mądra już u wejścia.
Książkę przejął Ben Unday a Una opadła radośnie na ławkę. Pewnie była zadowolona, że to już koniec – Una na ogół mówiła cicho i unikała rozmów z wieloma osobami. Ben Unday natomiast nie znosił czytania – czytał rozrywając słowa i ciężko było go zrozumieć.

Cookie przesunęła się nieznacznie w prawo i w lewo, próbując uwolnić spódniczkę, która się jej niewygodnie zagięła. Nie była w stanie tego pojąć – na drzewie, na szorstkim konarze, była w stanie wysiedzieć kilka godzin. Praktycznie bez ruchu, wsłuchana jedynie w powietrze. W klasie natomiast, prawie natychmiast jak tylko usiadła, to miała ochotę zacząć gwizdać. Spać. Kręcić się. Żeby chociaż mogła rysować albo inaczej usiąść – ale panna Blaze wymagała od nich, by siedzieli prosto i zajmowali się jedynie tematem zajęć. Czyli nie mogła rysować. W szkole się najwidoczniej nie rysuje.

Panna Blaze siedziała, w dalszym ciągu mocno wyprostowana. Ben dalej rwał słowa. W klasie brzęczały muchy, słońce lepkim blaskiem zalewało ławki. I tak samo pewnie będzie jutro. Cookie przełknęła ślinę. I pojutrze. I przez następne niezliczone jeszcze dni, kiedy będzie musiała przychodzić do szkoły.
Dziewczynka splotła dłonie na podołku, najmocniej jak umiała. I spojrzała na pannę Blaze. Znudzoną, zmęczoną, usztywnioną. Jej to też dotyczyło. Musiała tu siedzieć i słuchać ich, uczniów, rwących słowa, drapiących się i smarczących. Cookie poczuła jak zalewa ją fala współczucia, dla panny Blaze właśnie. Która zmuszona była tu siedzieć. I nie było jej tu dobrze… podobnie zresztą jak mamusi. Tylko tata się zaopiekował mamą… a panna Blaze chyba nie miała nikogo, kto by się nią zaopiekował.

Cookie zamrugała gwałtownie, bo poczuła, że myśli jej się rozbiegają. Książkę przejął teraz Ken Tyler. Czytał strasznie szybko, nieporządnie, wszystko zlewało mu się w jedno, przydługie słowo. Dobrą tego stroną było to, że książka się już kończyła.
Ken w końcu wykrztusił z siebie zlepek dźwięków, przypominający „tojużkoniec” i wziął głęboki oddech. Klasa rozprężyła się widocznie.
Panna Blaze wstała, wzięła od Kena książkę i, z namysłem, odłożyła ja na biurko. Do ręki wzięła natomiast wierzbową gałązkę, której pełny wazon stał od kilku dni na parapecie.
Klasa milczała, w ciszy więc słychać było wyraźnie stukot obcasów i szelest długiej spódnicy.

- Canaday – panna Blaze stanęła przed Cookie i patrzyła na nią z dziwnym wyrazem twarzy. Cookie nieśmiało uśmiechnęła się i podniosła oczy w niemym pytaniu.
- Czy wiesz, gdzie jest Hindukusz*?
Cookie otworzyła nieco szerzej oczy, zdziwiona. Tego, była pewna, nikt jej nigdy nie powiedział. Pokręciła głową i w następnej chwili, instynktownie zabrała rękę, pisnąwszy cicho z bólu. Gałązka zostawiła na jej ramieniu wyraźny, czerwony ślad.
- Połóż rękę na blacie – surowo napomniała ją nauczycielka. – I masz odpowiadać słowami, zrozumiano?
- Tak – szepnęła Cookie. Wpatrywała się w nauczycielkę pociemniałymi oczami, nie bardzo rozumiejąc, co się dzieje.
- Czy wiesz, co się dzieje w Hindukuszu?
- Nnnie…
- Dzieci, małe dzieci, mniejsze niż ty, przymierają tam głodem. Muszą pracować, nie mogą chodzić do szkoły – panna Blaze oparła dłoń na biodrze i wyprostowała się. – Dokucza im słońce i upały. Chodzą w brudnych ubraniach.

Cookie poczuła, że gardło ściska się jej coraz bardziej. Ramię piekło, tych tajemniczych dzieci jednak żałowała coraz bardziej.

- Ale, mimo wszystko, mimo tych problemów, starają się one pomagać innym. Pomagać swoim rodzicom. Być dobrymi prezbiterianami**.
- Ale…

Gałązka wylądowała raz jeszcze na jej ramieniu.

- Nie odzywaj się nie pytana. Chciałam ci udowodnić, jak płytkim, samolubnym i niewdzięcznym dzieckiem jesteś.

Cookie otworzyła usta – i nie była w stanie z zaciśniętego gardła wycisnąć słowa.

- Wyrzuciłaś jedzenie, które ci dano. Widziałam jak szłaś do ogrodu a teraz widzę, że ziemia jest rozkopana. Nie tylko zmarnowałaś jedzenie, to jeszcze zbeształaś chleb. Jesteś złym, nieposłusznym dzieckiem. Połóż rękę na stole. Nie tak – poirytowała się panna Blaze i rozłożyła dłoń July. Uderzyła witką raz, drugi i kolejny.

Dziewczynka siedziała nieruchomo, całą swoją siłą woli powstrzymując odruch zabrania dłoni. Piekło ją coraz bardziej, nie tylko dłoń, ale i w brzuszku. I w nogach. Tak, jakby rzeczywiście wstąpiła na drogę grzechu, o której ostatnio słyszała. Nie tylko wstąpiła, ale jakby w niej się kąpała.
Pani Blaze wyprostowała się w końcu.

- A teraz napiszesz mi pięćdziesiąt razy: „jestem nieposłusznym dzieckiem”.

Cookie zerknęła na obolałą rękę, na której wyraźnie odznaczały się brunatne i czerwone pręgi. Gdzieniegdzie przykleiły się fragmenty porwanych, zielonych liści.

- Dobrze, proszę pani – wykrztusiła z wysiłkiem.

Panna Blaze odwróciła się, zamaszyście rzuciła zużytą gałązką do kosza i wzięła z półki inną książkę. Jeszcze grubszą, oprawioną w płótno o brzydkiej, szarawej barwie.
Monotonny ciąg słów popłynął. Cookie powoli ułożyła przed sobą tabliczkę i rysik. Obolałą rękę położyła pod ławką, na kolanach. Zaczerpnęła powietrza głęboko, kilka razy.
Tabliczka jawiła się jej jako lekko rozmazana, czarno-siwa plama.
Potarła oczy i podniosła wzrok, by spojrzeć na abecadło rozpisane nad tablicą. Powoli zaczęła kopiować litery, starając się złożyć je w żądane słowa.


***


* łańcuch górski w środkowej części Azji mieszczący się w północno-zachodnim Pakistanie oraz centralnym i wschodnim Afganistanie.
**Jak więc widać wywód ten jest zaprawiony dużą dozą fantazji

[ADA]

Senszen, bardzo ucieszyłam się, gdy rano znalazłam kolejny odcinek „Rumianku”. Historia Cookie naprawdę mnie zmroziła. Inspiration zaszalała, ale to dobrze. Nie zawsze przecież musi być słodko i radośnie. Już sam opis tęskniącej Cookie jest wzruszający. Widać, jak bardzo związana jest z ojcem. A słowa:

[Gość]

ADA, bardzo dziękuję za obszerny komentarz Następny odcinek mam już prawie obmyślony - muszę kilka rzeczy w nim dopracować, by był nieco bardziej yhm... prawdopodobny. No i muszę dokładniej zapoznać się z historią Griffa.
Co do fragmentu - przyznaję, że samo pisanie budziło we mnie sprzeciw. Co więcej, na samą myśl, że nauczycielka mogłaby użyć drewnianej linijki (w sumie bardziej prawdopodobnej niż witki wierzbowe) poczułam przerażenie. Jednak, tak jak piszesz, realia XIX wieku na pewno były inne niż dzisiejsze więc i reakcje mogą być inne, niż byśmy oczekiwały. Inspiration zapewnia jednak, że ktoś do pocieszenia Cookie na pewno się znajdzie.