www.bonanza.pl

Mada

W takim razie czekam... Smile

Aga

ADA no to ....czekamy

ADA

Mam nadzieję, że Senszen wklei wieczorem swój fragment opowiadania w przeciwnym razie Aga wstrzymaj się do jutra z czytaniem tego odcinka

***
- Zaskoczyłeś mnie tą informacją. Jego akurat nie podejrzewałbym o zdradę – Shaner nerwowo chodził po pokoju. – Mam nadzieję, że ciała szybko nie znajdą. To pomieszałoby mi szyki.
- Co pan zamierza teraz zrobić? Dziewczyny nie miał pan w planach. – Tony Dark przyglądał się Shanerowi z nieskrywanym zaciekawieniem.
- Plany są po to, Tony, żeby je odpowiednio modyfikować. Moja zemsta będzie bardziej wyrafinowana. Ben Cartwright za wnuczkę odda mi wszystko i przyjdzie do mnie na kolanach, jak ten król, co poszedł do Kanossy .
- Skąd ma pan pewność, że tak się stanie? – spytał Dark wodząc oczyma za wciąż chodzącym od ściany do ściany Shanerem.
- Bo rodzina, to dla Cartwrighta sens życia. Jeżeli zabiorę mu ów sens, nie będę musiał już go zabijać. Wystarczy mi, że będzie cierpiał, a jego cierpienie zwiększy się, gdy jego wnuczka urodzi mi synów. – Triumfujący uśmiech ukazał się na twarzy Shanera.
- Chce pan ją wziąć za żonę? – spytał Tony.
- A czy ja mówię, że chcę ją za żonę. Chcę mieć synów, a ona dobrze się do tego nadaje.
- Cartwrightowie panu tego nie darują.
- I na to liczę, Tony – powiedział Shaner z diabolicznym uśmiechem. – A teraz zajrzę do pięknej Lizzy. Mam nadzieję, że już doszła do siebie. Czas wziąć się do roboty. Chyba wiesz, co mam na myśli.
- Wiem, szefie. Bardzo dobrze wiem. – odparł Dark patrząc na Shanera spod przymrużonych powiek.
- Skoro tak, to chodź ze mną.
- Nie sądziłem, że potrzebna panu pomoc w tych sprawach.
- To miał być żart? – Shaner zmierzył Tony’go ostrym wzrokiem. – Nigdy tak do mnie nie mów.
- Przepraszam szefie, to się więcej nie powtórzy.- odparł Dark nieco zmieszany.
Shaner machnął ręką i skierował się do wyjścia. Tony posłusznie poszedł za nim. Drzwi pokoju, w którym znajdowała się Lizzy otworzyła Kimama. Mężczyźni weszli do środka. W pomieszczeniu panował półmrok i czuć było zapach ziół. Shaner podszedł do łóżka, na którym leżała dziewczyna. Przyjrzał się jej uważnie, dłużej zatrzymując wzrok na piersiach unoszących się w równym oddechu. Źrenice rozszerzyły mu się pod wpływem pożądania i poczuł przemożną chęć wzięcia jej tu i teraz. Tylko obecność Kimamy i Darka powstrzymała go od tego kroku. Stojący przy ścianie Dark z uwagą śledził każdy gest szefa. Wcześniej obrzucił wzrokiem śpiącą dziewczynę. Widok poranionej twarzy, potarganych włosów i bezbronność tak charakterystyczna dla wszystkich śpiących wywołały w Darku uczucie litości i współczucia.
- Kimama, co z dziewczyną? – spytał Shaner.
- Mansi jest bardzo chora – odparła Indianka patrząc mężczyźnie prosto w oczy.
- Kiedy będzie gotowa do wypełnienia powinności kobiety wobec mężczyzny? – spytał bezceremonialnie.
- Za trzy może cztery dni. Mansi jest bardzo chora. – Odparła z uporem Kimama.
- Masz jeden dzień, żeby postawić ją na nogi. Jutro wieczorem ma być gotowa. – powiedział Shaner zdecydowanym głosem. Przez twarz stojącego pod ścianą Darka przebiegł gwałtowny skurcz.
- Panie, ale ona ledwie żyje – próbowała bronić dziewczyny Indianka.
- Nic mnie to nie obchodzi. Masz czas do jutra i nie interesuje mnie, w jaki sposób to załatwisz.
- Tak będzie, panie – odpowiedziała Kimama pochylając z pokorą głowę.
- Dark idziemy, nic tu po nas – zwrócił się Shaner do Tony’go.
Kimama odprowadziła mężczyzn ponurym wzrokiem. Jej usta szeptały bezgłośne zaklęcia. Gdyby tylko miały moc sprawczą to obaj już by nie żyli.

***
Minęły trzy dni od tragicznej śmierci doktora Andrew Coopera i zniknięcia Elizabeth Cartwright. Virginia City żyło domysłami na temat tych strasznych wydarzeń. Wiedziano już, że doktor i piękna wnuczka Bena Cartwrighta zostali narzeczonymi. To, co stało się później było nie do pojęcia. Wszystkich poraziła ta okropna wiadomość, zwłaszcza, że doktor Cooper był powszechnie lubianą osobą. Gdy minął pierwszy szok ludzie zaczęli się zastanawiać, kto stał za tak przerażającą zbrodnią i nie wiadomo, kiedy podejrzenia padły na Randy Shanera. Robert Clark, organizator pamiętnego balu, któremu tak bardzo zależało na wejściu z nim w spółkę zaczął unikać ludzi. Pytany o Shanera udzielał wymijających odpowiedzi, a zapytany wprost o przykry incydent na przyjęciu zasłonił się słabą pamięcią. Być może bardziej drążono by sprawę znajomości Clarka z Shanerem, gdyby nie kolejna porażająca wiadomość. Powracający z Reno zastępca szeryfa Reeda natknął się na szczątki dyliżansu, który przed czterema dniami wyjechał z Virginia City do San Francisco. Mówiono, że wszyscy pasażerowie, woźnica i jego pomocnik zginęli, a ich ciała leżą na dnie głębokiej i trudnodostępnej przepaści, z której w żaden sposób nie można będzie ich wydostać. Przepaść miała stać się dla wszystkich ofiar katastrofy wspólnym grobem. Tragiczny wypadek dyliżansu zdominował wszystko, a gdy okazało się, że jechali nim synowa i wnuk Bena Cartwrighta ludzie zaczęli mówić, że nad jego rodziną zawisła klątwa.
Pogrzeb doktora Coopera skupił całe miasto. Każdy mieszkaniec Virginia City chciał pożegnać sympatycznego doktora. Spodziewano się przyjazdu matki i siostry Coopera, jego jedynej rodziny. Niestety okazało się, że na wieść o śmierci ukochanego syna pani Cooper dostała ataku serca. Znajdującą się w ciężkim stanie kobietą musiała zaopiekować się córka. Sarah Cooper siostra Andrew powiadomiła o tym telegraficznie Adama, dziękując za wszystko, co rodzina Cartwrightów zrobiła dla jej brata. Obiecała też, że jak tylko jej matce się polepszy to obie przyjadą na grób syna i brata.
Adam czytając telegram wyobraził sobie rozpacz rodziny Andrew. Choć trudno było mu się samemu przed sobą przyznać polubił doktora i wcale nie uważał go za złego lekarza. Po niewczasie żałował, że nie zaprzyjaźnił się z tym młodym człowiekiem, którego wybrało serce jego córki. Na myśl o Lizzy Adam umierał z niepokoju. Poszukiwania, jakie rozpoczął na własną rękę nie przyniosły rezultatów, a szeryf, który jego zdaniem działał wyjątkowo opieszale doprowadzał go do szału. Dodatkowo wieść o domniemanej śmierci bratowej i bratanka doprowadziły go niemalże na skraj rozstroju nerwowego. Dobrze, chociaż, że przyjechali Tommy i Milton. Gdy Adam ujrzał swoich młodszych synów nie wiadomo skąd pojawiła się myśl, że wszystko będzie dobrze, że musi być dobrze.
Po powrocie z cmentarza otępiała z rozpaczy i ledwie żywa Adeline musiała się położyć. Adam trzymał w swych rękach dłoń żony i nie znajdował słów, którymi mógłby ją pocieszyć. Adeline z resztkami łez na policzkach zasnęła ciężkim, niedającym ukojenia snem. Adam oddałby wszystko, żeby tylko nie patrzeć na rozpacz żony, a przede wszystkim, żeby móc zamknąć w swych objęciach ukochaną córkę. Przymknął powieki i przez chwilę widział przepiękną twarz Lizzy okoloną burzą ciemnych włosów i wpatrzone w niego ogromne niebieskie oczy. Nagle poczuł na swym ramieniu czyjąś dłoń. Zdziwiony podniósł wzrok. Tuż obok stała Vicky. Była cicha i przerażona. Nie przypominała niesfornej, pełnej niesamowitych pomysłów panienki. Przytulił ją mocno do siebie, a ona odwzajemniła uścisk.
- Tatusiu znajdziesz Lizzy, prawda? – spytała płaczliwym głosem.
- Będę się starał córeńko – odparł Adam. – Zrobię wszystko, żeby odnaleźć twoją siostrę, a teraz bądź tak dobra i posiedź z mamą. Ja muszę porozmawiać z twoimi braćmi.
- Dobrze tatusiu, jak sobie życzysz.
Adam pogłaskał Vicky po głowie i starając się nie robić hałasu otworzył drzwi sypialni. Przystanął na moment w progu. Ogarnął spojrzeniem śpiącą żonę i córkę siedzącą nieruchomo tuż przy niej, i po cichu zamknął drzwi.

***
Adam lekko wsparty o balustradę schodów spoglądał na siedzących przy kominku synów. Nic nie mówili, każdy zajęty swoimi myślami. Popatrzył na tych trzech młodych mężczyzn i pomyślał, kiedy oni dorośli? Westchnąwszy bezgłośnie zaczął schodzić po schodach. Na widok ojca cała trójka wstała z foteli. Benny z niepokojem w głosie spytał:
- Ojcze, jak czuje się mamusia?
- Zasnęła. Vicky jest przy niej. – Odparł Adam głosem, w którym wyraźnie słychać było zmęczenie.
- Co zamierzasz dalej robić?
- Szukać waszej siostry. To chyba zrozumiałe.
- Tatusiu, czy stryj Hoss z nami pojedzie? – spytał Milton.
- Nie. Teraz bardziej potrzebny jest dziadkowi i stryjowi Josephowi, którzy pewnie są już na miejscu katastrofy.
- Nie mogę uwierzyć, że stryjenka Doreen i Joe nie żyją – powiedział Tommy kręcąc z niedowierzaniem głową.
- Mnie też trudno w to uwierzyć – odparł Adam siadając w fotelu. – Miltonie, możesz nalać mi kawy.
- Oczywiście tatusiu, już ci podaję.
- Jutro skoro świt rozpoczniemy poszukiwania. Pojedziemy w kierunku Washoe. Może tam znajdziemy jakieś ślady – powiedział Adam biorąc z rąk Miltona filiżankę gorącej kawy. Spojrzał na syna i w podziękowaniu skinął głową. – Powinniście położyć się spać. Nie wiadomo ile czasu spędzimy w siodle.
- Ojcze, naprawdę zamierzasz nadal szukać Lizzy na własną rękę? – spytał Benny.
- A cóż to za pytanie? – Adam spojrzał zaskoczony na Benny’go.
- Szeryf wyraźnie zakazał jakichkolwiek wypadów. To może przynieść więcej szkody niż pożytku.
- Jak w ogóle możesz tak mówić? – w oczach Adama pojawił się gniew. - Szeryf nie zrobił nic, żeby znaleźć twoją siostrę. Bardziej interesuje go katastrofa. Jeśli Lizzy jest w łapach Shanera to każda chwila się liczy.
- Dlaczego miałby porwać ją Shaner? Nie pomyślałeś, że mogli to być Indianie – odparł Benny głośniej niż zamierzał.
- Indianie?! Tu w Ponderosie?! – prychnął Adam wyraźnie zirytowany. – Od blisko dwóch lat nie słyszano żeby Indianie kogokolwiek napadli. Wiesz, że właściwie nie opuszczają rezerwatu.
- Masz pewność ojcze? Zawsze może trafić się grupka czerwonoskórych, którzy zapragną prawdziwej wolności i co wtedy? – nie ustępował Benny.
- Możesz mi powiedzieć, o co ci chodzi? Jeśli nie chcesz z nami jechać, wystarczy, że mi powiesz. – Adam zrobił się czerwony na twarzy.
- O, co mi chodzi? Naprawdę nie rozumiesz, ojcze, że twoje działania mogą zaszkodzić Lizzy. Jeżeli została porwana dla okupu powinniśmy zaczekać, aż porywacze się odezwą, a przede wszystkim postępować tak, jak powiedział szeryf Reed. Nie możesz brać prawa we własne ręce. – Benny z trudem panował nad emocjami.
- Twoim zdaniem powinienem bezczynnie czekać. Nic, nie robić i mieć nadzieję na szczęśliwy powrót Lizzy. Tak?!
- Ojcze uważam, że nie powinniśmy wchodzić w drogę szeryfowi. Reed wie, co robi i ma przede wszystkim doświadczenie.
- Benny uspokój się. Co ty wygadujesz? – Tommy schwycił brata za ramię.
- To, co myślę. Nie widzisz, do czego to wszystko prowadzi? Minęły trzy dni i nie mamy kompletnie nic. Z każdym dniem szanse na przeżycie naszej siostry maleją. Jeżeli ktokolwiek może ją odnaleźć to tylko Reed. Ojciec jak chce urządzać sobie przejażdżki po okolicy to niech urządza, ale beze mnie – wykrzyczał Benny prosto w twarz Tommy’emu, który zaskoczony gwałtowną reakcją brata ściskał jego ramię coraz mocniej.
- Jak możesz tak mówić? - Milton z niedowierzaniem spoglądał na Benny’go z trudem rozpoznając w tym rozwścieczonym mężczyźnie swojego najstarszego brata. – Tatuś nigdy nikogo świadomie nie naraził na niebezpieczeństwo. Mnie też kiedyś porwano i gdyby nie nasz tato pewnie bym nie żył, więc oszczędź nam tych swoich mądrości.
- Co ty możesz wiedzieć? Byłeś wtedy małym przerażonym dzieckiem, a poza tym ojciec doskonale wiedział, kto cię porwał i czego można się spodziewać. – odparł Benny wyswabadzają się wreszcie z mocnego uścisku Tommy’go. – My nie wiemy nic, nie mamy najmniejszego śladu. Działamy nieracjonalnie i po omacku. Zaczekajmy na szeryfa. Niech on poprowadzi pogoń.
- Dosyć. – Adam przysłuchujący się do tej pory wymianie zdań między synami wstał gwałtownie z fotela. – Adamie Benjaminie …
- Nie mów do mnie Adamie, ojcze – warknął Benny.
- Adamie Benjaminie Cartwright, jeśli ci się nie podobają moje działania droga wolna. Nie będę cię o nic prosił, ani o nic błagał. Czy ci się to podoba czy nie, jutro o piątej rano wyruszamy nad Washoe. Twoja sprawa czy zechcesz z nami pojechać. Do niczego nie zamierzam cię przymuszać. A teraz idźcie do siebie. – Powiedział Adam tonem nieznoszącym sprzeciwu.
- Tato, wszyscy jesteśmy zdenerwowani. Benny nie chciał cię urazić – rzekł Milton.
- Nie potrzebuję adwokata – Benny posłał bratu mordercze spojrzenie.
- Idźcie do siebie. Rozmowa skończona – rzekł Adam głęboko oddychając. Słowa Benny’go zabolały go bardziej niż chciał to przyznać. Poczuł ucisk w klatce piersiowej i mimowolnie jęknął przycisnąwszy dłoń do piersi.
- Tato dobrze się czujesz? – spytał Milton zaniepokojony.
- Co ci jest tato? – Tommy uważnie przyglądał się Adamowi.
- Nic, chłopcy. Jestem po prostu trochę zmęczony. Idźcie spać.

***
- Jesteś z siebie zadowolony? – Tommy ze złością popatrzył na Benny’go. – Ciągle się czepiasz taty. Ja na jego miejscu dałbym ci nieźle popalić.
- Ale nie jesteś na jego miejscu, braciszku. I radzę ci po dobroci odczep się ode mnie.
- Bo, co mi zrobisz? – spytał Tommy z wyzywającą miną. Benny bliski wybuchu stanął naprzeciw brata.
- Przestańcie. Co wy wyprawiacie? – Milton wszedł między nich.
- A ty, czego? Rozjemca nam niepotrzebny – warknął wściekły Benny odpychając Miltona.
- Zostaw go. – Tommy stanął w obronie młodszego brata. - Co cię do diabła ugryzło?
- Nic.
- Doprawdy? Wszystkich się wokół czepiasz. Widzisz, co dzieje się z tatą i urządzasz mu awanturę.
- To nie twoja sprawa. Nic nie rozumiesz. – Wycedził przez zęby Benny.
- Ty za to wszystko wiesz – Tommy popatrzył na brata z ironią.
- Uważaj, żebym nie musiał pokazać ci, gdzie twoje miejsca.
- Spróbuj. Mógłbyś się przeliczyć. – powiedział Tommy zadziornie.
- Ciekawe? Może, jak złamię ci drugą rękę do kompletu to wreszcie się ode mnie odczepisz.
- Dajcie spokój – powiedział Milton pojednawczo – musicie się kłócić w takiej chwili.
- Masz rację. Chodźmy Miltonie. Nasz brat chyba postradał zmysły. Kąsa jak wściekły pies. – rzekł Tommy posyłając Benny’mu lekceważące spojrzenie. Nigdy tak do końca go nie rozumiał. Zawsze uważał starszego brata za wszystkowiedzącego sztywniaka. Od czasu, gdy wiele lat temu porwano ich najmłodszego brata Miltona, Benny nie odstępował rodzeństwa ani na krok. Był nad wiek poważny i rzadko się uśmiechał. Choć był najprzystojniejszy z całej ich trójki i nie było panny, która nie wzdychałaby do niego, on zdawał się tego nie zauważać. Przez krótki czas mówiło się, że Benny zakochał się w Molly Edwars, i że zamierza się jej oświadczyć. Rodzice dziewczyny patrzyli przychylnie na tak wspaniałego kandydata do ręki ich córki. Niestety, Molly, która w oczach rodziców uchodziła za wzór wszelkich cnót tak naprawdę była niezwykle rozrywkową dziewczyną. Szybko okazało się, że obraz Molly w rzeczywistości znacznie odbiegał od wyobrażenia Benny’go o dziewczynie. Kolejne znajomości były przelotne i nic nieznaczące. Twierdził zresztą, że nigdy się nie ożeni. Na zwróconą mu przez ojca uwagę, że zmieni zdanie, gdy znajdzie prawdziwą miłość odparł, że żona i dzieci to tylko niepotrzebny kłopot. Był bardzo zamknięty w sobie, ale matkę kochał do szaleństwa. Podobnym uczuciem darzył siostry. Z braćmi jakoś się dogadywał mając ich stale na oku, tylko z ojcem nie potrafił, a może nie chciał znaleźć wspólnego języka. I tak było od piętnastu lat, od porwania Miltona i od czasu, gdy przestał reagować na swoje pierwsze imię twierdząc, że wystarczy w domu jeden Adam.
- Tommy, myślisz, że Benny ma rację? – spytał Milton ściszonym głosem. Obaj po wyjściu od brata przystanęli na korytarzu prowadzącym do ich pokoi.
- Nie sądzę. Tata wie, co robi. Nie można czekać z założonymi rękoma. Tego za Cartwrightów nikt nie załatwi – odparł Tommy. Milton spojrzał na brata. Zazdrościł mu tej pewności siebie.
- Niepokoję się o Lizzy – powiedział Milton ściszonym głosem. – Wiem, jak to jest z tą tylko różnicą, że ja byłem małym dzieckiem, a ona … to piękna dziewczyna. Wiesz, co mogą jej zrobić.
- Nawet tak nie myśl. Trzeba wierzyć, że wszystko będzie dobrze i nasza siostra wróci do domu cała i zdrowa – rzekł Tommy z pewnością w głosie.
- Masz rację. Lepiej idźmy spać. Dobranoc – odparł Milton i otworzył drzwi swego pokoju.
- Milton?
- Słucham.
- Pamiętasz coś ze swojego porwania?
- Wszystko.

***

zorina13

Coraz bardziej lubię Miltona za jego spokój i opanowanie.
Tak sobie pomyślałam ,że jeśli ta siostra doktora przyjedzie ,to może ona i Benny..

ADA

Zorino jesteś na dobrej drodze ...

Camila

Shaner to typ, który plany mrożą człowiekowi krew w żyłach.
Ciekawe kim jest ten zabity.
Benny nie wie co mówi jakby sam miał dzieci to by zrobił to samo co Adam.