www.bonanza.pl

Aga

Nie pociesza mnie fakt, że fanfic ma się z górki Confused

Miałam na myśli bohaterów, aczkolwiek chyba lekko przesadzasz. Toż tyli wątków do rozwikłania....

p.s. myślę, że wywalczyłam kolejny "spęd" w obronie Dana....tylko musisz skoczyć do fanfica Mady przed komentarzem Senszen

Mada

ADA

Gość

ADA

Aga

A to mnie zaskoczyłaś ADA . Nie sądziłam, że będziesz skupiać uwagę na Madisaon.

Mada usmiałam się (cichutko rzecz jasna Cool

kiedy przeczyatałam Twój komentarz w wątku Madison-mały Joe.

ADA

***
- Pani Cartwright, jeżeli chce pani urodzić to dziecko musi pani się oszczędzać. Emocje w pani stanie są niewskazane. – Doktor Emanuel Irwing, starszy pan z siwiejącą brodą patrzył na Doreen poważnym wzrokiem. – Nie może się pani przemęczać. To plamienie jeszcze o niczym nie świadczy, ale może się powtórzyć, dlatego zalecam pani odpoczynek i leżenie w łóżku. Rozumiemy się?
- Tak, panie doktorze. Bardzo zależy mi na tym dziecku. – Kobieta uśmiechnęła się smutno. Doktor Irwing z uwagą przyjrzał się Doreen i z westchnieniem zamknął lekarską walizeczkę. Przysiadł na brzegu krzesła i patrząc ze współczuciem powiedział:
- To, co widzę zaprzecza temu, co pani mówi. Nie wiem, co panią dręczy, ale nie służy to ani pani, ani dziecku. Wiem tylko jedno, że kobieta spodziewająca się dziecka powinna o siebie bardzo dbać. Wszystkie inne sprawy trzeba odłożyć na potem. Chyba tego nie muszę pani tłumaczyć. Proszę odpoczywać, a ja tymczasem porozmawiam z pani najbliższymi.
- Doktorze Irwing proszę chwileczkę zaczekać – powiedziała Doreen do wstającego z krzesła lekarza. – Niech pan nic nie mówi mojej rodzinie, a zwłaszcza mężowi. Sama z nimi porozmawiam i obiecuję dbać o siebie.
- Mam nadzieję, że wie pani, co robi. Gdyby poczuła się pani gorzej proszę natychmiast mnie wezwać. Nie chcę pani straszyć, ale sytuacja jest naprawdę poważna. Być może potrzebna będzie hospitalizacja, ale to oczywiście ostateczność. Tak jak powiedziałem musi pani leżeć i nie denerwować się. Zajrzę do pani za dwa dni. A i jeszcze jedno – objadanie się, biorąc pod uwagę dzisiejsze święto, jest niewskazane.
- To nie będzie trudne, bo na widok jedzenia mam mdłości – odparła Doreen nieco zawstydzona.
- Tak to już bywa, ale z czasem przejdzie – uśmiechnął się doktor Irwing. – Do zobaczenia.
- Doktorze …
- Słucham?
- Czy byłby pan tak dobry i poprosił tu mojego męża?
- Oczywiście, ale pod jednym warunkiem …
- Wiem, wiem i obiecuję, że nie będę denerwować się. – Odparła Doreen z ujmującym uśmiechem. Doktor pokręcił głową i wyszedł z sypialni zamykając za sobą drzwi. Zmęczonym krokiem powoli zszedł po schodach. Widząc utkwione w sobie oczy osób zebranych w salonie uśmiechnął się pocieszająco.
- Doktorze, co jest mojej żonie? – spytał Joseph blady z przejęcia.
- A to już panu sama najlepiej powie. – Odparł lekarz przyglądając się mu uważnie. – Czy pan dobrze się czuje?
- Tak. Mogę do niej iść? – Joseph z trudem przełykał ślinę.
- Owszem, ale proszę nie denerwować żony.
- Doktorze – do rozmowy wtrącił się Whitmore - uważam, że pan Cartwright nie powinien teraz rozmawiać z moją córką. To z jego powodu Doreen poczuła się gorzej. Nie pozwolę mu jej niepokoić.
- Nie zrobię nic, żeby jej zaszkodzić. - Odparł Joseph.
- Tato, proszę uspokój się – powiedziała Madison stojąca u boku ojca.
- Nie powinienem cię wpuszczać do mojego domu. Teraz i przed laty. To przez ciebie cierpi moje dziecko i tego ci nigdy nie daruję. – Zazwyczaj spokojny Whitmore podniósł głos patrząc oskarżycielsko na Josepha.
- Moi państwo. Nie wiem, co tu zaszło i nie jest to moja sprawa. Wiem jedynie, że pacjentka wymaga spokoju, a jeśli nie jesteście w stanie jej tego zapewnić to jeszcze dzisiaj zabiorę ją do siebie, do szpitala. – Powiedział Irwing stanowczym głosem. Zapadła cisza. Whitmore ciężko oddychał, a Joseph z przejęciem wpatrywał się w lekarza. – Tak, jak powiedziałem, pani Cartwright potrzebny jest spokój. W przeciwnym razie za nic nie ręczę.
- Doktorze, ja tylko martwię się o córkę. Wszystko było dobrze dopóki nie pojawił się ten … - Whitmore zrobił się czerwony na twarzy.
- Tato – Madison pociągnęła ojca za ramię – nie teraz, proszę.
- Widzę, że konflikt wisi w powietrzu. – Powiedział Irwing. – Niech pan idzie do żony panie Cartwright. Czeka na pana. A pan, panie Whitmore niech spróbuje się uspokoić.

***
Josephowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. W kilku skokach pokonał schody. Przed drzwiami do sypialni żony przystanął na chwilę i zaczerpnąwszy głęboko powietrza zapukał. Usłyszawszy słowo proszę wszedł do środka. Przystanął w progu i z niepokojem spojrzał na drobną sylwetkę żony ginącą w ogromnym łóżku. Doreen siedziała nieruchomo wsparta o poduszki z dłońmi splecionymi na podołku.
- Doktor powiedział, że chcesz ze mną rozmawiać – zaczął Joseph nieśmiało.
- Tak. Wejdź i zamknij drzwi.
- Jak się czujesz? Gdy tak nagle zemdlałaś, przeraziłem się. Pomyślałem nawet, że …
- Spodziewam się dziecka. – Przerwała mu gwałtownie. – I czy ci się to podoba, czy nie zamierzam je urodzić. Wiem, że w przeciwieństwie do mnie nigdy nie chciałeś więcej dzieci, ale stało się. Nie planowałam tego i niczego od ciebie nie chcę. Postanowiłam nie mówić ci o dziecku, bo nie chciałam, żebyś czuł się do czegokolwiek przymuszony. Jednak teraz uznałam, że powinieneś wiedzieć. To wszystko, co chciałam ci powiedzieć. Możesz już iść.
Joseph wpatrywał się w żonę z nieukrywaną radością. Czuł, że to omdlenie to nie takie sobie zwykłe osłabienie spowodowane przeziębieniem, jak próbował wmówić mu teść. I dziwne, bo gdy usłyszał od Doreen, że zostanie ojcem przypomniał sobie sen, który miał w drodze do San Francisco. Znowu zobaczył utkwione w sobie ogromne oczy małej dziewczynki i powiedział głośno, i dobitnie.
- Chcę. Chcę tego dziecka Doreen, jak niczego na tym świecie. Proszę daj mi szansę, a udowodnię ci, że zasługuję na ciebie i na nasze dzieci.
- Rozmawialiśmy już. To nie ma sensu, a dziecko i tak nic nie zmieni między nami. Widzisz jest coś, o czym nie miałam odwagi ci powiedzieć. Zakochałam się.
- O, czym ty mówisz? Jak to zakochałaś się? – spytał nie wierząc własnym uszom i ostatkiem sił panując nad wzbierającym w nim gniewem.
- Nie chciałam tej miłości. Uwierz mi. Ty byłeś taki obcy, znudzony rodzinnym życiem, a uczucie przyszło tak nagle i zupełnie mnie zaskoczyło.
- Kto to jest? Czy ja go znam? - spytał Joseph blady jak ściana.
- To nie ważne. Powiedziałam temu mężczyźnie, że nic z tego nie będzie.
- Ale mimo to kochasz go?
- Tak, ale nie wiem ile w tym jest miłości, a ile fascynacji i zauroczenia.
- Kiedy do tego doszło?
- Czy to ma dla ciebie jakieś znaczenie?
- Ma. Chcę wiedzieć, w którym momencie to nastąpiło.
- Jakiś czas temu. Ale ostatecznie przeważyła informacja o tym gdzie i po co chodzisz. Te kobiety, a zwłaszcza jedna z nich dość szczegółowo opisała mi twoje wyczyny. Mimo to nie potrafiłam ci odpłacić pięknym za nadobne.
- Doreen nie wiem, co ci nagadała ta kobieta, ale przysięgam ci na głowę naszego syna, że nigdy cię nie zdradziłem.
- Zaprzeczasz, że chodziłeś do domu uciech Anabell Larson? Nie kłam, a przede wszystkim nie przysięgaj na nasze dziecko. – Doreen pokręciła głową ze smutkiem.
- Nie kłamię.
- Chcesz powiedzieć, że chodziłeś tam tylko po to żeby sobie popatrzeć? – spytała Doreen z ironią. – Proszę nie rozśmieszaj mnie.
- Chodziłem tam, żeby grać. – Odparł Joseph cicho, nie patrząc żonie w oczy.
- Słucham? Odkąd chodzi się do burdelu grać w karty?
- Doreen, skąd u ciebie takie słowo? – Joseph spojrzał na żonę zupełnie zaskoczony.
- To, że nie używam takich słów, to jeszcze nie znaczy, że ich nie znam. Tak, więc słucham, co mi masz do powiedzenia.
- Najpierw odpowiedz mi na jedno pytanie. Czy ta kobieta, z którą o mnie rozmawiałaś to postawna blondynka w średnim wieku?
- Tak. Ale nie jest naturalną blondynką. Włosy ma tlenione.
- Być może. Nie znam się na tym. Nazywa się Lacey Jones i pochodzi z Nowego Orleanu.
- Tak jak twoja matka. – Stwierdziła Doreen.
- To nie ma znaczenia. Panna Jones jest pokerzystką i gra o wielkie stawki na ogół z ogromnym powodzeniem.
- Joe, może i jestem naiwna, ale nie głupia. W Nevadzie nie ma tak restrykcyjnych przepisów dotyczących hazardu, jak w innych stanach. W każdym saloonie znajdzie się stolik pokerowy, a do Reno zjeżdżają się ludzie z całej Ameryki, niczym do stolicy hazardu. Dlatego nie mów mi, że chodziłeś do bur … domu uciech, żeby oddawać się grze w karty.
- Ale to prawda. Tak samo, jak to, że prawie wszędzie można znaleźć chętnych do partyjki pokera. W Silver Dollar gracze potrafią nie wstawać od stolika przez całą dobę, a nawet dłużej. Gra idzie wtedy o olbrzymie stawki, tylko, że nieraz do stolika chcą usiąść gracze o niezbyt czystych rękach.
- Grałeś z takimi?
- Grałem. To ludzie poszukiwani listami gończymi, lub tacy, którym prawo zabrania uprawiania hazardu.
- Na przykład Indianie – powiedziała Doreen uważnie przyglądając się mężowi.
- Też. Ta Lacey Jones to taki James Hickok w damskim wydaniu. Gra lepiej niż niejeden mężczyzna i to w dowolną odmianę pokera. Przez jakiś czas była w Virginia City. Zatrzymała się u Larson. Obie podobno znają się jeszcze z Teksasu. Jones jak prawdziwa hazardzistka nie potrafiła zbyt długo żyć bez pokera. Zdaje się, że była poszukiwana. Zorganizowano, więc potajemny turniej. Graliśmy przede wszystkim w Razz, i Five-Card Draw*) . Szło mi różnie. Sporo przegrałem, ale też trochę wygrałem. Pannie Jones to się nie spodobało. Próbowała na mnie swoich wdzięków. Nie skorzystałem. Powiedziała, że pożałuję. Z tego, co mówisz wnoszę, że jak tylko zorientowała się, kim jesteś odpłaciła mi z nawiązką. Doreen, wiem, że trudno ci w to wszystko uwierzyć. Różnie między nami bywało. Owszem, patrzyłem na inne kobiety, może nawet coś sobie wyobrażałem, ale nigdy ciebie z żadną nie zdradziłem. Moją słabością jest poker i chyba jestem od niego uzależniony, ale od twojego wyjazdu i całej sprawy z Shanerem nie miałem kart w ręku.
- To wszystko, co masz mi do powiedzenia? – spytała Doreen badawczo patrząc na męża.
- Tak i proszę cię nie odtrącaj mnie. Nawet, jeśli już mnie nie kochasz, nawet, jeśli myślisz o kimś innym to dla dobra naszych dzieci zaufaj mi. – Odparł Joseph patrząc tym razem żonie prosto w oczy. Doreen spoglądała na męża i czuła w głowie zamęt. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Bała się zaufać mężowi i nie była przygotowana na taką jego przemianę. Nie chciała i nie mogła o tym myśleć, bo wciąż widziała twarz Paula Reeda, nieomal czuła jego pocałunki. Bezwiednie gładziła się po brzuchu i miała już odpowiedzieć Josephowi, gdy od drzwi doszedł ich głos:
- Mamusiu, ja zaufałbym ojcu. Ten jeden jedyny raz.
Oboje zaskoczeni spojrzeli na stojącego w progu syna. Nie wiedzieli, kiedy wszedł do sypialni i ile usłyszał z toczącej się chwilę wcześniej rozmowy. Joseph nie wierząc temu, co usłyszał spoglądał to na żonę, to na syna. Bał się odezwać słowem. Czekał.
- Muszę pomyśleć, lecz nie dziś. – Odparła Doreen. – Dziś jest Święto Dziękczynienia. W taki dzień nikt nie powinien być sam. Zostań u nas na kolacji Josephie.

***
Ojciec Doreen krążył wściekły po salonie od czasu do czasu gniewnie fukając. Madison spoglądała wymownie na matkę siedząca w fotelu. Sylvia okrągłymi ze zdziwienia oczyma wodziła za zdenerwowanym mężem. Choć małżeństwem byli już od trzydziestu pięciu lat w takim stanie jeszcze nigdy go nie widziała. Wreszcie zniecierpliwiona zachowaniem męża lekko uderzyła dłońmi w podłokietniki fotela i gwałtownie wstała.
Była to kobieta pięćdziesięciopięcioletnia, niewysoka, o szczupłej, proporcjonalnej zbudowanej sylwetce. W młodości musiała być niezwykle piękną dziewczyną. Ciemne, gęste włosy przetykane siwymi pasmami miała upięte wysoko w zgrabny kok. Jej twarz na ogół rozświetlał uśmiech. Była osobą bardzo pogodną i serdeczną. W każdym człowieku widziała dobro i każdego potrafiła właściwie ocenić. Rzadko, kiedy myliła się, a gdy jej mąż odsądzał od czci i wiary ich jedynego zięcia ona stawała w obronie Josepha. Nawet, gdy Doreen z płaczem opowiedziała jej o wyczynach męża nie potrafiła uwierzyć, że człowiek o tak ujmującym uśmiechu może być zdolny do zdrady.
Gdy wróciła z wnukiem od swej przyjaciółki Alice Edison zastała w domu prawdziwe pandemonium. Od doktora Irwinga dowiedziała się, co zaszło, a z męża udało jej się wydusić, że odwiedził ich niespodziewany gość. Na tę wieść jej wnuk Joe tak, jak stał pomknął po schodach na górę do sypialni matki. Sylvia przyglądała się przez chwilę zdenerwowanemu mężowi, a gdy ten skierował się ku schodom z zamiarem przepędzeniem zięcia podeszła do niego i wzięła go pod rękę mówiąc:
- James, mój drogi, nie wtrącaj się. To sprawa między małżonkami.
- Jak zwykle go bronisz? – krzyknął w uniesieniu Whitmore.
- Jeszcze nawet nie zaczęłam. Proszę cię uspokój się. Nerwy w takiej sytuacji są złym doradcą. Pozwól im porozmawiać.
- A o czym moja córka miałaby rozmawiać z tym nic nie wartym łajdakiem.
- Nie mów tak. Być może Joseph jest lekkomyślny, ale nie jest łajdakiem. - Odparła stanowczo Sylvia. - Gdyby nie zależało mu na Doreen i Joe to przecież nie przyjechałby tu. Tak, więc proszę cię uspokój się, zwłaszcza, że zaraz usiądziemy do świątecznego stołu. Wszyscy. Nasz zięć również.
- Co, takiego? Ja mam siedzieć przy jednym stole z kimś, kto skrzywdził moje dziecko. – Whitmore nie krył oburzenia.
- Posłuchaj mnie. Jeśli istnieje, choć jedna szansa na uratowanie tego małżeństwa, nie wolno ci im przeszkadzać. Pamiętasz, jak to było z nami. Twoi rodzice też próbowali układać nam życie. Nie pozwoliłeś im na to i popatrz jesteśmy od tylu lat całkiem niezłym małżeństwem. Daj im szansę – poprosiła Sylvia. Madison z napięciem przyglądała się rodzicom. James z rezygnacją pokręcił głową. Musiał przyznać żonie rację. Być może należy dać szansę temu nicponiowi. Przecież syn takiego ojca, jakim jest Ben Cartwright nie może być z gruntu złym człowiekiem.
- Dobrze, kochanie. Zrobię tak jak chcesz. – Odparł Whitmore całując dłoń żony.
- Madison, nakrywamy do stołu. Późno już. – Sylvia uśmiechnęła się radośnie do córki.
- Mamo, doktor zabronił Doreen wstawać z łóżka. Moglibyśmy wyjątkowo tę kolację zorganizować w jej sypialni.
- Świetny pomysł córeczko. – odrzekła Sylvia. – Zróbmy tak.

***
_____________________________________________________
*) Odmiany pokera (prawdopodobnie należące do najstarszych), powstały w połowie XIX wieku, w czasach Dzikiego Zachodu, kowbojów i pływających po Missisipi parowców. Legendarna Five Card Draw (poker dobierany) polega na rozdaniu uczestnikom gry określonej liczby zakrytych kart, które w trakcie partii można wymienić na lepsze. Razz nazywany również Seven Card Stud Low, jest odmianą gry Seven Card Stud powstałej w trakcie wojny secesyjnej.

zorina13

Zaczęłam wierzyć w to małżeństwo.
Bardzo rodzinny przekaz i ciekawie zbudowane ,spójne ,postacie.

Camila

Ta Jones to wyjątkowo podła kobieta. Zemsta odrzuconej kobiety omal nie zniszczyła doszczętnie tego małżeństwa.
Dobrze, że Joe wszystko opowiedział Doreen.

Mada

ADA

Zorino, Camilo pomyślałam, że ostatnio Joe bardzo obrywa w naszych fanfikach dlatego postanowiłam dać mu szansę, czy ją wykorzysta - zobaczymy

Dziękuję Wam za przeczytanie tego fragmentu i uwagi.

Mada

Mada

W tym roku, powiadasz? Laughing

To pocieszające.

ADA

To może okazać się większym wyzwaniem niż się wydaje Laughing

Ewelina

Ojojoj! Ale powikłane się zrobiło. Dereen jest w ciąży ... trudnej, grożącej komplikacjami ... Joe podobnież chodził w wiadome miejsce żeby sobie pograć w pokera! Shocked

... Co prawda w jednym z fanfików jego brat czytał sobie tam ksiązkę ... ale tak ... przy okazji ... a tu się okazuje,że całe kasyno tam było! Też dziwne, bo w saloonie przecież mogli sobie jawnie grywać, o duże stawki ...
Synek pragnie, żeby mama wybaczyła tacie. To zrozumiałe. Teściową zdaje się też ma za sobą ... ja tam w jego poprawę raczej nie wierzę ... to jest poprawi się na krótko, a potem znów wróci do dawnego stylu życia. No i cios jaki mu zadała Doreen - o uczuciu do innego mężczyzny. Tego jego ambicja może nie przeżyć. To ogromny cios ...Bardzo dobrze rozegrane psychologicznie, nieoczekiwane zwroty akcji, zaciekawienie losami bohaterów i każdy pyta co dalej? i Kiedy?