www.bonanza.pl

zorina13

Mocne zakończenie.

Mada

ADA

Camila

Przyjaźń też jest dobra, a ona może też się nieco przeobrazić.
No cóż raczej będzie sporo potarmoszony

Ewelina

Byleby nie było po ptokach ... to jest nie wylądował na chmurce ...
Nie wiem, ja jakoś nie widzę ich razem. Jej zachowanie, sposób bycia itd ... nie pasują mi do wybranki Adama. Znajoma, kobieta, której pomaga, przyjaciółka ... obleci, ale narzeczona?

Mada

Może Adam spotka jeszcze kogoś ciekawszego, bardziej odpowiedniego. Rolling Eyes

Aga

Adam stracił przytomność...ciekawe czy tylko na tym się skończy? Rolling Eyes

Ewelina

A Ty pewnie chciałabyś, żeby stracił wzrok (na jakiś czas) tudzież władzę w członkach ...(również na jakiś czas przynajmniej). Sadystka!!!

Aga

Ewelina skąd wiedziałaś??? Shocked

nawet miałam pisać ręka, noga, wzrok, pamięć...tyli możliwośći.... ale odpuściłam Laughing

a czemu nie? Rolling Eyes

A jakie członki masz na myśli? Rolling Eyes

Ewelina

Miło, kiedy trochę pocierpi, a potem zdrowieje Very Happy

Nieprawdaż?

Aga

Prawda, prawda... Very Happy

Ewelina

Camila

Ben usiłował czytać gazetę. Jednak nawet na chwilę nie mógł się nad tym zajęciem skupić. Ogarniało go jakieś niezbyt przyjemne uczucie, że coś się teraz stało. Złożył na pół gazetę i odrzucił na stół, przy którym siedział od jakiegoś czasu. Odwracając się lekko na krześle powoli powiódł wzrokiem po całym pokoju. Zatrzymał go na Joe. Chłopak siedział w fotelu zajadając się jabłkiem i jak zwykle trzymał nogi na ławie. Nestor rodu tym razem nie pouczał go jak i gdzie powinno się trzymać nogi. Zapytał jedynie o to kiedy miał wrócić Adam. Joe upewnił go w przypuszczeniu, że coś jest nie w porządku, bo jego najstarszy syn miał wrócić już ponad godzinę temu. Ben poganiając swego beniaminka opuścili dom i wyruszyli ku miastu. Chcieli wierzyć, że Adam ciągle się tam znajduje, że ktoś go zatrzymał na krótką pogawędkę. Ich prośby na nic się nie zdały. W niedalekiej odległości od nich stał Sport. Nie ruszał się i nie zareagował także na tętent kopyt ich koni. Od czasu do czasu marszczył sierść próbując odgonić siadające na nim muchy. Joe w biegu zsiadł z Cochisa. Ostrożnie podszedł do Sporta, by przypadkiem go nie spłoszyć. Złapał za zwisające swobodnie lejce. Delikatnie pogłaskał po białej chrapie pokrytej twardymi krótkimi wąsami łaskoczącymi go w dłoń. Rozejrzał się wokół. Zastanawiało go też dlaczego koń nie był w żaden sposób uwiązany. Praktycznie zostawiony był samopas. Wiedział, że Adam nigdy, by tak nieodpowiedzialnie nie postąpił, bo zostałby bez wierzchowca, a to było w tych stronach bardzo niebezpieczne. Uwiązał oba konie do pierwszej lepszej gałęzi z pobliskiego drzewa. Wołali z pa na zmianę, ale odpowiadała im tylko cisza. Ben został w miejscu gdzie znaleźli konia. Joe odszedł od drogi w stronę gdzie rosły drzewa i drobna gęstwina. Przeszedł kawałek i przystanął. W końcu ruszył w stronę pobliskiej kępki zielonych krzaków. Trzymając w dłoni przygotowany do strzału rewolwer rozchylił gałązki zarośli. Zatrzymał się w pół kroku. Tuż przed nim leżał Adam. Nie ruszał się, ale żył. Lewa jego ręka podwinięta była pod ciało nieprzytomnego Cartwrighta. Joe niewiele się zastanawiał. Musiał szybko działać. Chodziło o życie i zdrowie jego brata. Rzucił, że zaraz wróci i pognał do miasta.
Mężczyźni z niepokojem czekali na pojawienie się doktora Martina, który już od dłuższego czasu przebywał na piętrze za zamkniętymi drzwiami pokoju Adama. Benowi ciągle dźwięczały w głowie słowa doktora, by mu nie przeszkadzać i czekać cierpliwie aż wróci do nich. Nie wiedział, nie rozumiał jak można być cierpliwym w takiej sytuacji, ale nie próbował iść na górę. Tuż za nim pojawił się Hoss. Lekko zacisnął dłoń na jego ramieniu. Patrzyli na siebie w milczeniu. Musieli wierzyć, że wszystko będzie dobrze, choć gdy odnaleźli Adama to tak nie wyglądało. Nic innego im nie pozostało jak wiara.
Lekarz czuł się nieswojo widząc wlepione w jego postać trzy pary oczu. Nie miał też najmniejszego zamiaru przedłużać tej niewiedzy Cartwrghtów. Przybliżył się nieznacznie. Powiedział, że ręka na szczęście nie jest złamana, chociaż tak nie fortunnie była wygięta i głównie trzeba będzie zmieniać opatrunki, by wszystkie otarcia należycie się zagoiły. To jednak nie było aż tak ważne. Było coś innego o czym sam nie potrafił im powiedzieć. Wszystko, co wiedział potwierdzało jego podejrzenie, że Adam już więcej nie stanie na własnych nogach i będzie na zawsze przykuty do fotela inwalidzkiego.

Dwa tygodnie później.

Do Virginia City jak zawsze o tej porze miał przyjechać dyliżans z San Francisco. Woźnica zwolnił dojeżdżając do miasta. Tym razem wyjątkowo podróżnych było tylko troje. Jedna kobieta i dwóch mężczyzn. Różnili się od siebie bardzo. Pierwszy z nich miał już około siedemdziesięciu lat. Włosy były tak białe, że przypominały kolorem mleko. Był co najmniej o głowę niższy i nieco grubszy od drugiego podróżnego. Młodszy z nich był bardzo wysoki o ciemnych włosach i delikatnych rysach twarzy. Niby od nie chcenia poprawił idealnie przystrzyżony wąsik i zerknął na siedzącą obok młodą kobietę w zielonej sukni. Nie widział jej twarzy osłonionej rondem słomkowego kapelusza ozdobionego wstążką w podobnym odcieniu jak jej sukienka. Zauważył jedynie, że jest nie wysoka i szczupła. Wyjrzał przez okienko pojazdu. Byli na miejscu. Brunet z wąsikiem wysiadł jako pierwszy. Pomógł wysiąść najpierw dziewczynie, a potem starszemu mężczyźnie. Chwilę rozmawiali między sobą. Kate czekała na swój bagaż, a w myślach odtwarzała to, co pisał jej Adam. Wydawało jej się niesamowitym to, że opisał każdy najdrobniejszy szczegół znajdujący się w mieście. Postanowiła, że nie będzie tutaj czekać na Adama tylko w hotelu. Tam przynajmniej mogłaby trochę odpocząć po podróży. Szła taszcząc swój podróżny kufer. Nie patrzyła gdzie idzie. Dopiero gdy ktoś jej zastąpił drogę spojrzała do góry. To był ten sam podróżny, który siedział koło niej w czasie całej jazdy do miasta.
-Mademoiselle, proszę pozwolić mi dźwigać ten ciężar.
-Dziękuję, bardzo pan uprzejmy, ale to niedaleko.
-Mimo to będę nalegać, by pomóc pani.
-W takim razie nie będę odmawiać, bo nic nie wskóram, a pan nie przestanie.
-Zgadza się nie przestałbym.
Dotarli do hotelu. Mężczyzna jednak nie poszedł sobie tak jak obiecywał.
-Czy będę nazbyt śmiały proponując kawę?
-Owszem jest pan śmiały i rozczaruję pana, odmówię.
-Szkoda, ale będę mieć nadzieję, że kiedyś moje zaproszenie się ziści.
-Żegnam pana.
Ujął jej dłoń i musnął ustami. Musiał przyznać, że spodobała mu się. Dawno nie widział takiej ślicznej kobiety. Teraz zauważył, że nie wie jak ona się nazywa. Wydawało mu się, że jeszcze ją spotka i to chyba nie raz. Jego rozmyślania potrwały, by dłużej, ale musiał wrócić do swoich pilnych zajęć.
Kate nawet zbytnio mu się nie przyglądała. Bardziej była pochłonięta myślą o spotkaniu z Cartwrightem i tym, co wymyśli, by umilić jej pobyt. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że czeka ją niemiłe zderzenie z rzeczywistością.

Mada

Ciekawy fragment. Rozumiem, że Adam ma uszkodzony kręgosłup, skoro doktor postawił tak drastyczną diagnozę.
Kate przyjechała z myślą o miłym spotkaniu i samych przyjemnościach, które zgotuje jej Adam. Srogo się zawiedzie. Sad

Aga

O matko! Myślałam, że Adam ręką, albo nogą nie będzie mógł ruszać.... a tu o kręgosłup ociera się sprawa.

A Kate jedzie sobie tak beztrosko, faktycznie czeka ją dramatyczna niespodzianka.