www.bonanza.pl

Gość · Wysłany: Czw 23:06, 19 Mar 2015 Temat postu:

Bardzo optymistyczny fragment, pełen rodzącej się nadziei i szczęścia Very Happy

Dosłownie

Skomentuję obszerniej później.

Aga · Wysłany: Czw 23:44, 19 Mar 2015 Temat postu:

A to ci niespodzianka....w sam raz na zimowy poranek. Rolling Eyes

Mada · Wysłany: Czw 23:51, 19 Mar 2015 Temat postu:

Sama siebie też zaskoczyłam. Nie sądziłam, że uda mi się skończyć tak szybko ten odcinek. Wink

ADA · Wysłany: Pią 0:34, 20 Mar 2015 Temat postu:

lucy · Wysłany: Pią 8:10, 20 Mar 2015 Temat postu:

Pełnia szczęścia rodzinnego! A nawet dwie pełnie Laughing

Przeczytałam na dzień dobry i zaraz przybyło mi sił i chęci do pracy. Bardzo optymistyczny odcinek!

Ewelina · Wysłany: Pią 9:08, 20 Mar 2015 Temat postu:

Mada · Wysłany: Pią 16:35, 20 Mar 2015 Temat postu:

Zorino, Camilo, Senszen, ADA, Lucy i Ewelino, cieszę się, że odcinek Wam się spodobał. Dziękuję za miłe słowa. Very Happy

ADA · Wysłany: Pią 18:47, 20 Mar 2015 Temat postu:

Mada, oczami wyobraźni widzę Adama i Dana puszących się i przechwalających się swoimi pociechami. Very Happy

Mada · Wysłany: Pią 19:50, 20 Mar 2015 Temat postu:

Dumni ze swych pociech z pewnością są i będą. Smile

Aga · Wysłany: Pią 20:17, 20 Mar 2015 Temat postu:

Mada · Wysłany: Pią 22:48, 20 Mar 2015 Temat postu:

Mada · Wysłany: Wto 20:08, 24 Mar 2015 Temat postu:

Życzę wszystkim miłej lektury. Smile

* * * * *

Miesiąc później
Ben czuł się niczym Lukullus. Przyjęcie w Ponderosie trwało w najlepsze. Przy olbrzymim stole skupiła się bliższa i dalsza rodzina. Na świątecznym obiedzie nie zabrakło Agnes i Paula Martinów, którzy od czterech miesięcy byli szczęśliwym małżeństwem oraz Dana Stevensona z rodziną. Mała Maria skończyła właśnie sześć miesięcy i zachwycała rodziców tym, że potrafiła włożyć swą maleńką stópkę do buzi. Teraz była trzymana przez mamę i nie mogła zaprezentować tej jakże ciekawej umiejętności. Za to usiłowała chwytać wszystko, co znajdowało w zasięgu jej rąk. Elizabeth była czujna i za każdym razem uniemożliwiała jej pociągnięcie za obrus czy zrzucenie talerzyka. Dan spoglądał na poczynania swej córki z zachwytem i pobłażliwością. Zdecydowanie mniej kłopotów miał Adam, który trzymał na kolanach Susan. Dziewczynka samodzielnie piła już z kubeczka i jadła kawałek placka. Kimberly zapobiegawczo przykryła nogi męża dużą ścierką i jak się później okazało, miała rację. Sporo z tego, co jadła Susan, wylądowałoby na jego prążkowanych, wyjściowych spodniach. Billy posadzony między mamą i tatą, z zainteresowaniem przyglądał się młodszemu rodzeństwu. Susan była całkiem do rzeczy. Sama już chodziła, choć wciąż zdarzało się jej klapnąć na pupę. Nigdy jednak nie płakała z tego powodu. Podnosiła się ochoczo i dalej poznawała otaczający ją świat. Lubił się nią opiekować. Siostrzyczka często się śmiała i miała niespożytą energię. Za to braciszek Andrew stanowił ciekawy obiekt do obserwacji. Już sam podnosił głowę, pod warunkiem, że leżał na brzuszku. Wydawał dźwięki przypominające gulgotanie i śmiesznie zaciskał rączki w piąstki. Wyglądał nieporadnie i wymagał stałej opieki. Kimberly wciąż nad nim czuwała, a tata nie wiedzieć czemu, pęczniał z dumy, ilekroć nachylał się nad kołyską. Billy na razie tego nie rozumiał, ale doszedł do wniosku, że jak podrośnie, życie z pewnością go oświeci.
Przy stole było głośno i sympatycznie. Oprócz ogólnej dysputy o przyszłości miasta, toczyły się mniej formalne rozmowy w mniejszych grupkach. Wszyscy wydawali się zadowoleni i odprężeni, zwłaszcza, że Hop Sing podał przepyszne ciasta na deser i wyśmienitą, pachnącą kawę. W pewnym momencie Lucy zerwała się od stołu i rzuciła się ku drzwiom. Wszyscy zamilkli zaskoczeni. Hoss podniósł się gwałtownie i przewrócił krzesło. Zaskoczony zachowaniem żony, zamiast biec za nią, zaczął niezgrabnie podnosić mebel. Kimberly, nie namyślając się długo, położyła małego Andrew na kolanach Nanette i szybko wyszła na zewnątrz. Żona Joe spoglądała na dziecko z przestrachem. Bała się poruszyć ręką. Malec z kolei patrzył na nią i zabawnie marszczył czoło. Nie wyglądał na zachwyconego tym, że nie widział nad sobą twarzy mamy, tylko jakąś zupełnie mu obcą. Można by pomyśleć, że się zastanawiał, czy nie warto byłoby się rozpłakać. Joe wyciągnął dłoń i dotknął malutkiej rączki swego bratanka. Dziecko uchwyciło jego kciuk i zacisnęło piąstkę. Poczuł dziwne ciepło w okolicy serca i pomyślał, że sam chciałby mieć takiego ślicznego bobaska. Nanette uroczo wyglądała z dzieckiem. Był tak zachwycony tym obrazkiem, że nawet nie zauważył miny swej żony i paniki w jej oczach.
Kimberly odnalazła Lucy z tyłu domu. Żona Hossa siedziała na trawie, opierając tył głowy o ogrodzenie. Jej twarz była blada, oczy zamknięte. Otworzyła je, gdy usłyszała, że ktoś idzie. Kim zbliżyła się i z uwagą przyjrzała się przyjaciółce.
- Co się stało? – zapytała zaniepokojona.
- Nie domyślasz się? – odpowiedziała pytaniem.
- Na pewno się nie pokłóciłaś z Hossem, choć tak to mogło wyglądać – zawyrokowała Kimberly. – Hoss cię ubóstwia, więc prędzej by umarł, niż sprawił ci przykrość.
- Masz rację, nie pokłóciliśmy się – przyznała z lekkim uśmiechem Lucy.
- Wybiegłaś w sposób widowiskowy… – zauważyła Kim. – Idąc tym tropem i patrząc na twoją minę, dochodzę do wniosku, że odpowiedź może być tylko jedna. Dobrze się domyślam?
- Tak – Lucy pokiwała głową. – Zrobiło mi się niedobrze.
- Hoss już wie?
- Nie byłam pewna, więc nic mu jeszcze nie mówiłam – tłumaczyła się zakłopotana. – Miałam jutro iść do doktora Martina i dopiero wtedy, gdyby się potwierdziło …
- Coś musisz mu powiedzieć, bo właśnie tu idzie – poinformowała ją Kimberly, widząc zbliżającego się Hossa. – Zostawię was samych.
Oddaliła się, walcząc ze sobą, aby się nie odwrócić. Nie chciała kraść im tych wyjątkowych chwil. Wiedziała, jak bardzo Lucy chciała mieć kolejne dziecko, jak marzyła o córeczce. Teraz jej marzenia miały się spełnić. Właściwie, ich marzenia, bo Hoss też czekał z utęsknieniem na kolejnego potomka. Nie mówił o tym głośno, ale wciąż miał nadzieję, że Bóg pobłogosławi mu tak jak Adamowi.
Kimberly weszła do domu i zajęła swoje miejsce. Zabrała Andrew z kolan Nanette, która odetchnęła z prawdziwą ulgą. Wszyscy spoglądali na nią z pytaniem w oczach. Przebiegła wzrokiem po ich twarzach – zaciekawionych, zaniepokojonych, zmartwionych. Nie do niej jednak należało poinformowanie o tym, że wkrótce rodzina Cartwrightów się powiększy. Nie mogła odebrać Hossowi tego zaszczytu.
- Nic nie wiem – wykręciła się. – Hoss i Lucy właśnie rozmawiają – rzuciła szybko i skoncentrowała się na Andrew, wygładzając czarne kosmyki nad jego czołem.
Rodzina, zaintrygowana rozwojem wypadków, ściszonym głosem komentowała wydarzenia. Najbardziej zaniepokojona była Agnes, która koniecznie chciała wyjść na zewnątrz. Paulowi ledwie udało się ją zatrzymać argumentem, że Lucy jest dorosła i nie powinni wtrącać się w sprawy małżeńskie jej i Hossa. Doktorowa pokręciła z dezaprobatą głową, ale została na swoim miejscu i z pasją zaczęła dziobać widelczykiem szarlotkę. Kimberly, która od dłuższego czasu czuła na sobie wzrok Adama, usiłowała udawać, że tego nie widzi. W końcu jednak się poddała, podniosła głowę i przestała pozorować zainteresowanie czapeczką synka, którą poprawiała chyba już z pięć razy. Napotkała kpiący wzrok Adama. Wiedziała, że przejrzał ją na wylot. Uśmiechnął się i poprosił Billy’ego, aby przespacerował się z Susan wokół salonu. Córeczka była już zniecierpliwiona zbyt długim siedzeniem w jednym miejscu. W obecnej chwili bardzo interesowało ją to, co stało u dziadka na biurku. Ben czym prędzej podszedł do wnuczki i sam postanowił zaprezentować jej swoje zbiory. Adam z kolei przesiadł się na krzesło syna, nachylił się w stronę Kimberly i przesunął w jej kierunku talerz z ciastem czekoladowym. Z boku każdy by zaświadczył, że kieruje nim uprzejmość, a nie ciekawość.
- O co chodzi? – zapytał szeptem. – Wiem, że … wiesz.
- Wiem, ale nie powiem – choć bardzo się starała, nie udało jej się zapanować nad uśmiechem.
- Nie? – uniósł zaskoczony brew.
- Nie – potwierdziła Kim. – Nie mogę.
- Cóż … - zrobił przebiegłą minę. – Nieposłuszeństwo wobec męża jest czynem karalnym.
- Przewidujesz średniowieczne tortury?
- Wymyślę coś lepszego – powiedział z ustami przy jej uchu, ale zanim zdążyło jej się zrobić gorąco, Adam już się wyprostował i potoczył wzrokiem po obecnych. Nikt nie zauważył jego podchodów, bo każdy był zajęty czymś innym. Prawie nikt. Dan uśmiechnął się porozumiewawczo i spojrzał na siostrę. Dzielnie się trzymała, to musiał jej przyznać.
Nagle wszyscy znowu umilkli, bo drzwi się otworzyły i do środka wszedł rozpromieniony Hoss, niosąc na rekach Lucy. Nawet nie spojrzał w kierunku jadalni, od razu skierował się ku schodom i po chwili zniknął z pola widzenia. Tym razem Agnes nie wytrzymała, zerwała się z miejsca i pobiegła na górę. Doktor Martin ruszył jej śladem. Ben też wstał i z zafrasowaną miną poszedł za nimi. Nic nie rozumiał i był mocno zaniepokojony rozwojem wypadków. Nie tak wyobrażał sobie to przyjęcie. Po kilku minutach zmienił jednak zdanie. Uszczęśliwiony Hoss poinformował go, że rodzina Cartwrightów po raz kolejny się powiększy, a to jak najbardziej był powód do radości i świętowania.

* * * * *

Wieczorem, gdy goście opuścili już Ponderosę, domownicy rozeszli do swych pokojów. Ben położył się zmęczony, ale zadowolony, bo przyjęcie rodzinne można było uznać za wyjątkowo udane. Zasypiał z błogim uczuciem szczęścia. Wszystko układało się po jego myśli. Hoss i Lucy rozmawiali podekscytowani w swojej sypialni, zastanawiając się nad płcią dziecka, które miało urodzić się za pół roku. Na przemian wymieniali imiona i zaśmiewali się z co dziwaczniejszych propozycji. Joe z kolei wyciągnął się na łóżku, kładąc ręce pod głową. Obserwował Nanette, która składała ubrania i wciąż je przekładała z miejsca na miejsce. Wydawała się zamyślona.
- Wiesz … – zaczął – Chyba powinniśmy pomyśleć o dziecku.
- Jakim dziecku? – zapytała niezbyt przytomnie, wyrwana z rozmyślań.
- Naszym. Moim i twoim – dodał, uśmiechając się czarująco.
- Co? – Nanette spojrzała na niego jak ogłuszona, zatrzymując się na środku sypialni. Halka wypadła jej z rąk. Podniosła ją z podłogi i spojrzała na niego, marszcząc brwi. – Mówiłam ci już, że jesteśmy zbyt młodzi na dziecko. Mamy jeszcze czas.
- Ale pomyśl! – Joe usiadł na łóżku podekscytowany. – Mielibyśmy taką istotkę jak malutki Andrew. Opiekowalibyśmy się nim, kochali, rozpieszczali. Byłoby cudownie.
- Nie wydaje mi się, żeby to był odpowiedni czas – pokręciła głową. – Nie czuję się gotowa… to duża odpowiedzialność.
- Kimberly świetnie sobie radzi, mając troje dzieci – zauważył przytomnie.
- Nie mam pojęcia, jak ona to robi – przyznała z całkowitą szczerością. – Z jednej strony ją podziwiam, a z drugiej współczuję.
- Niby dlaczego?
- Co ona ma z życia? Siedzi w domu jak pokutnica, obłożona dziećmi – rzuciła niemal buntowniczo. – Prawie nigdzie nie wychodzi. Marnuje swoje najpiękniejsze lata.
- Ona chyba tak nie uważa – stwierdził ostrożnie.
- Pewnie nie – wzruszyła ramionami. – Ja tak to widzę i nie chcę więcej mówić o dzieciach.
- Dobrze – zgodził się dla świętego spokoju. – Nie denerwuj się. Wrócimy do tej rozmowy za jakiś czas.
Nanette zgasiła lampę i wsunęła się do łóżka. Szybko przytuliła się do Joe, pieszczotliwie przesuwając palcami po jego obojczyku. Wiedziała, że to lubi.
- Nie gniewasz się? – zapytała przymilnie.
- Oczywiście, że nie – powiedział, zanim ją pocałował.
- To dobrze, bo rozmowa to ostatnia rzecz, na jaką mam teraz ochotę – wyznała, zdejmując koszulę i rzucając ją na podłogę.
Ta noc była wyjątkowo udana. Dla obojga. Joe obserwował żonę przez kolejne dni i zauważył, że jest w wyśmienitym humorze. Nie dąsała się, nie naciskała, żeby dokądś ją zabrał, nie wysuwała szalonych żądań, nie miewała pomysłów na nietypowe spędzanie wolnego czasu. Miał wrażenie, że jest szczęśliwa i daleko spokojniejsza niż do tej pory. Dlatego nie spodziewał się tego, co nastąpiło. Któregoś dnia pojechał z Adamem na południowe pastwisko. W ciągu kilku godzin naprawili wszystkie płoty, które tego wymagały. Później mieli jechać do Virginia City, aby spotkać się z Danem, który chciał się ich poradzić w kwestii transportu dwóch więźniów do Sacramento. Joe zajrzał do domu, chcąc powiedzieć Nanette, że wróci dopiero na kolację. Adam został na zewnątrz. Wiedział, że Hoss i Ben pojechali do kopalni, a Lucy i Toby od rana są u Agnes, która chciała spędzić z córką i wnuczkiem więcej czasu. Joe wszedł do środka i zawołał żonę. Odpowiedziała mu cisza. Przeskakiwał po dwa stopnie schodów i wpadł do sypialni. Była pusta. Już miał wyjść, gdy jego wzrok zatrzymał się na otwartej szafie. Pierwsze, co poczuł, to zdziwienie, dopiero później przyszły niedowierzanie i gorycz. Spojrzał na toaletkę. Zniknęły wszystkie kobiece akcesoria. O ramę lustra stał oparty list, po który sięgnął z zachłannością i zniecierpliwieniem.

Kochany Joe!
Postanowiłam wyjechać do Phoenix, do ciotki ze strony matki.
Muszę przemyśleć wszystkie sprawy, zastanowić się, czego tak
naprawdę chcę od życia. Wrócę, gdy będę znała odpowiedź.
Twoja Nanette

Stał jak ogłuszony. Czytał ten krótki list wciąż od początku i nie mógł uwierzyć w to, co się stało.
Adam zaczął się niecierpliwić. W końcu wszedł do domu i zawołał Joe, ale brat nie odpowiedział. Odnalazł go w sypialni. Joseph leżał na łóżku i wpatrywał się w sufit.
- Co się dzieje? – zapytał zaskoczony.
- Nanette mnie zostawiła – powiedział głosem bez wyrazu.
- Nie wierzę.
Joe, nie zmieniając pozycji, wyciągnął w jego kierunku list. Adam szybko przebiegł treść i spojrzał poruszony na brata.
- Pisze, że wróci – zauważył pocieszająco.
- To mało prawdopodobne – stwierdził z dziwnym spokojem Joe. – Nie mogę już dłużej się oszukiwać. Ona po prostu mnie nie kocha.
- Nie wydaje mi się – zaprzeczył z mocą. – Jedź za nią. Zatrzymaj. Udowodnij, że ci na niej zależy.
- Nie.
- Chcesz ją stracić?
- Uważasz, że za mało się starałem? – odpowiedział pytaniem, w którym pobrzmiewało rozżalenie.
- Nie w tym rzecz. Może ona potrzebuje na każdym kroku potwierdzenia, że jest dla ciebie wyjątkowa, najważniejsza na świecie? Jedź!
- Nie tym razem – pokręcił głową. – Skoro podjęła decyzję, nie będę jej zatrzymywać.
- Źle robisz – ostrzegł Adam.
- Ty byś pojechał? Schował dumę do kieszeni?
- Kimberly to nie Nanette – zauważył rzeczowo - Ale tak … pojechałbym, bo w tym wszystkim chodzi o miłość i rodzinę, a nie głupią dumę. Na pewno bym pojechał.
- A ja nie – powiedział z mocą. – Nie jestem tobą.
- Nie jesteś – zgodził się z ledwie zauważalnym uśmiechem. – Ale mógłbyś mnie posłuchać. No rusz się – popędził go Adam.
- Nie – był wyjątkowo stanowczy. – Nie mam zamiaru.
Adam westchnął. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale mina Joe była zacięta i nieprzejednana. Wiedział, że brat czuje się zraniony i rozżalony całą sytuacją. Żadne słowa w tym momencie nie byłyby w stanie do niego dotrzeć. Dał spokój. Udało mu się jedynie namówić Joe, aby pojechali do miasta i spotkali się z szeryfem.
Wieczorem wracał do domu nad jeziorem. Grudzień w tym roku był chłodny, ale wyjątkowo suchy. Już z daleka widział światła w oknach. Wiedział, że Kimberly i dzieci czekają na niego. Zrobiło mu się ciepło na sercu, choć wiatr przypominał mu, że powinien pomyśleć o cieplejszej kurtce i rękawicach. Wciąż o nich zapominał. Potarł zmarznięte dłonie i wprowadził konia do stajni. Musiał mu poświęcić trochę czasu i dzięki temu odrobinę się rozgrzał. Gdy skończył, bez zwłoki udał się do domu. Cicho otworzył drzwi i wszedł do środka. Kimberly siedziała z dziećmi przy choince, którą wczoraj wspólnie przystroili bombkami, ciasteczkami, cukierkami i świeczkami. Zapatrzył się na ten uroczy obrazek. Miał niewyobrażalne szczęście, że ta cudowna dziewczyna zjawiła się w Virginia City wówczas, gdy porzucił już nadzieję na szczęście. To ona sprawiła, że nastąpił koniec żałoby i samotności. To dzięki niej mógł wieść wspaniałe życie i cieszyć się cudowną rodziną, stanowiącą sens jego istnienia. Kochał tę kobietę bezgranicznie. Właśnie podniosła głowę i uśmiechnęła na jego widok. Pomyślał, że tak właśnie wyobraża sobie raj.

* * * * * * * * * * KONIEC* * * * * * * * * *

* * *

Aga · Wysłany: Wto 20:10, 24 Mar 2015 Temat postu:

Nieeeeeee!!! chciałam zobaczyć czy długi fragment....

o zgrozo....

Mada · Wysłany: Wto 20:13, 24 Mar 2015 Temat postu:

Aga, jestem poruszona Twoim poruszeniem. Rolling Eyes

Aga · Wysłany: Wto 20:28, 24 Mar 2015 Temat postu:

Mada jestem dogłębnie rozgoryczona.

Teraz jestem przygotowana. Wyobrażasz sobie rozdzierający krzyk pasażerki w tramwaju gapiącej się w komórkę?