www.bonanza.pl

Aga

Super!

w obu kwestiach Very Happy

Gość

Mada

Mada

* * * * *

1866 – cz. II.

Joe wrócił do Virginia City wieczorem. Z ulgą zauważył, że okno w biurze szeryfa jaśnieje światłem. Oznaczało to, że Dan nie poszedł jeszcze do domu, ale nadal pracuje. Zeskoczył z konia i wpadł do pomieszczenia. Zatrzymał się zaskoczony, urywając powitanie w pół zdania. Naprzeciwko biurka szeryfa ze skwaszoną miną siedział nie kto inny, ale Zachary Foster, ich główny podejrzany. Joe nie miał pojęcia, co się dzieje, więc na wszelki wypadek postanowił milczeć. Foster wstał z krzesła i pokręcił głową.
- Głupio zrobił, ale to dobry pracownik i jest mi potrzebny – powiedział twardo.
- Jak wytrzeźwieje, zobaczę, co da się zrobić – stwierdził Dan, z którego twarzy nic nie można było wyczytać.
Mężczyzna się pożegnał i wyszedł. Joe odprowadził go wzrokiem, a następnie sprawdził przez okno, czy Foster nie kręci się gdzieś w pobliżu. Widząc go odjeżdżającego, puścił zasłonkę, za którą się czaił.
- Mów – zażądał Stevenson.
- Co on tu robił? – Joe musiał najpierw zaspokoić ciekawość.
- Jeden z jego pracowników narozrabiał. Upił się i pobił do nieprzytomności Simona Krenta, w rezultacie trafił za kratki, no i Foster chciał go wyciągnąć - wyjaśnił. – A teraz mów, czego się dowiedziałeś.
- Bardzo ciekawych rzeczy – Joe uśmiechnął się z wyższością i ściszył głos. – Zachary Foster rzeczywiście miał w Sacramento ciotkę, ale nie była zamożną osobą. Raczej wyjątkowo ubogą, nic nieznaczącą, mieszkającą kątem u jakichś znajomych, którzy się nad nią ulitowali. Umarła pięć lat temu i żadnego majątku nie zostawiła. Foster nie odwiedzał ciotki, nie był nawet na jej pogrzebie.
- Rzeczywiście ciekawe… - Dan pokręcił głową i zamyślił się.
- Co zrobisz?
- Przyjedź rano do miasta, będziesz mi potrzebny – poprosił szeryf. – Powiem ci, co wymyśliłem, ale najpierw muszę się zastanowić…
Joe pokiwał głową i bez chwili zwłoki opuścił biuro szeryfa. Chciał znaleźć się jak najszybciej w domu. Pragnął podzielić się z Nanette swoim odkryciem dotyczącym Fostera, ale dopóki sprawa była w toku, nie mógł narażać śledztwa na niepowodzenie. Nanette nie należała do osób roznoszących plotki, ale wolał dmuchać na zimne. Postanowił, że powie tylko tyle, ile będzie musiał.
Lubił wracać do domu, który był oświetlony i z daleka widoczny. Wiedział, że są w nim ludzie, którzy go kochają. Pomyślał, że JD już z pewnością śpi, ale liczył na to, że Nanette jeszcze się nie położyła. Rzeczywiście, zastał ją przy porządkowaniu ubrań.
- Jestem – zaanonsował się od progu z uśmiechem, którego nie odwzajemniła.
- Dobrze, że wróciłeś – powiedziała i zasunęła szufladę.
- Coś się stało? – zapytał zaniepokojony jej brakiem entuzjazmu.
- Jestem zmęczona – przyznała, siadając na brzegu łóżka. – JD był dzisiaj niemożliwy.
- Co zrobił? – Joe nie wydawał się zaskoczony, raczej zaciekawiony.
- Podczas zabawy w chowanego schował się w kominku.
- Co?!
- Nie było w nim ognia, na szczęście, ale JD wymazał się sadzą od stóp do głów – Nanette westchnęła na samo wspomnienie „diabełka” wyłaniającego się z czeluści kominka. – Ledwo go odszorowałam. Płakał, bo mydło szczypało go w oczy.
- Ja w jego wieku miewałem podobne pomysły – Joe nie mógł powstrzymać się od śmiechu. – To przecież dziecko, wiadomo, że będzie rozrabiać. Jeszcze nieraz się ubrudzi.
- To jeszcze nie wszystko – Nanette zawiesiła głos.
- Nie koniec psot?
- Przed kolacją JD wdrapał się na biurko dziadka i … niechcący zrzucił dwie ramki ze zdjęciami. W jednej zbiło się szkło.
- Tata był zły? – Joe miał niewyraźną minę. – Mam nadzieję, że nie krzyczał …
- Oczywiście, że nie – zapewniła Nanette. – Ale widać było, że jest mu przykro.
- Jutro z nim porozmawiam – powiedział Joseph.
- Z tatą czy JD?
- Z jednym i drugim – sprecyzował, równocześnie omiatając jej postać od stóp do głów. – Mimo że miałaś męczący dzień, ślicznie wyglądasz. Zachwycająco, kusząco, powabnie, ponętnie … - wyliczał, zmniejszając sukcesywnie dzielącą ich odległość, aż żona znalazła się w jego ramionach i zatonęli w pocałunku. Gdzieś tam mignęła mu myśl, że nie będzie dziś musiał wyjaśniać Nanette, gdzie był i po co, ale już po chwili o wszystkim zapomniał.

* * * * *

Zegar dawno wybił północ, a Dan wciąż się jeszcze nie położył. Siedział zamyślony przy kuchennym stole, obracając w dłoniach kubek z wystygłą kawą. Po kolacji przeprowadził poufną rozmowę z panem Prachettem. Wypytywał go o przedmioty, które jego syn Thomas mógł mieć przy sobie, przybywając do Virginia City. Dobrze pamiętał, że gdy go wyciągnął z wody, niczego przy nim nie znalazł i to od razu wydało mu się mocno podejrzane, utrudniło też zidentyfikowanie ofiary. Plan właściwie miał już opracowany. Liczył na pomoc Joe. Tym razem wolał nie angażować w to Adama, aby nie wzbudzać podejrzeń Fostera. Gdyby obaj z przyjacielem zjawili się na ranczu, mężczyzna mógłby się zaniepokoić. Wizyta stróżów prawa, zwłaszcza w sytuacji aresztowania pracownika, nie powinna nikogo dziwić. Dan liczył, że uda mu się nareszcie doprowadzić tę sprawę do końca.
Obudził się dosyć wcześnie, zerwał się z posłania rześki i wypoczęty. Energii dodawała mu nadzieja na rozwikłanie zagadki. Jadł śniadanie zajęty swoimi myślami. Ledwie słyszał opowieść pana Prachetta o sowach, natomiast Elizabeth i Maria siedziały zasłuchane. Dziewczynka chłonęła nowe informacje, dopytywała o znaczenie określenia „nocny tryb życia”. Najbardziej zainteresowała ją kaktusówka, zwana też sóweczką kaktusową.
- Dziadku, a jak wyglądają sowy? – zapytała w pewnym momencie dziewczynka.
- Mają talerzowato ułożone pióra wokół oczu ... - pan Prachett wspomagał tłumaczenie ruchem ręki - ... krótkie nogi, ostry dziób.
- Chciałabym zobaczyć choć jedną - westchnęła.
- One polują w nocy, więc w ciągu dnia trudno je spotkać.
- A co one jedzą?
- A to różnie … Ta kaktusówka, o której ci mówiłem, je ćmy, chrząszcze, pasikoniki.
- Dziadku, a skąd ty wiesz tyle o sowach?
- Byłem na kilku wyprawach z moim znajomym, który jest traperem. Trochę zobaczyłem, a jeszcze więcej zapamiętałem z tego, co mówił i dzięki temu mogę ci o tym opowiedzieć.
- Dziadku, a ta kaktusówka jest ładna?
- Mario, zamęczysz pana Prachetta tymi pytaniami – Elizabeth pokręciła głową z lekkim rozbawieniem.
- Ależ skąd – zaprzeczył łagodnie. – To dobrze, że Maria jest ciekawa świata – uśmiechnął się do dziewczynki, która cierpliwie czekała na odpowiedź. – Kaktusówka jest mała, ma brązowe piórka, krótki ogon i białe brwi.
- A skąd się biorą sowy?
- Z jajek.
- Takich, jakie znoszą kury?
- Nie, sowy znoszą niemal okrągłe jajka i z nich wykluwają się małe sówki.
- Opowiem o tym Andrew – powiedziała Maria i oczy jej błysnęły. – On bardzo lubi zwierzęta i jest moim przyjacielem.
- To ten chłopczyk, o którym wspominałaś, że ma siwego dziadka?
- Tak.
- Dziadkiem Andrew jest Ben Cartwright – Dan uzupełnił wypowiedź córeczki.
- Ach, tak – pan Prachett pokiwał głową i wyraźnie posmutniał.
Dan nie mógł na to patrzeć. Wstał szybko od stołu i wyszedł na zewnątrz. Koń, osiodłany i przygotowany do drogi, stał przed domem. Zajął się tym, zanim usiadł do śniadania. Teraz był zadowolony, że o tym pomyślał zawczasu.
Musiał poczekać na Joe. Żeby nie tracić czasu, zajrzał do biura. Na wszelki wypadek sprawdził broń i poprawił ułożenie noża schowanego w cholewce buta. Po chwili chłopak z pobliskiej garkuchni przyniósł posiłek więźniowi siedzącemu w celi. Dan nie miał ochoty na pogawędkę. Z niechęcią spojrzał na rozwalonego na pryczy kowboja, który zaczął zdradzać pierwsze oznaki życia. Właściwie, to powinien być mu nawet wdzięczny. Dzięki niemu miał pretekst, aby odwiedzić Fostera bez wzbudzania podejrzeń. Z drugiej strony ten typ pobił Simona Krenta, który był na tyle głupi, że wszedł mu w paradę. Cóż, Simon nigdy nie grzeszył inteligencją, wszyscy o tym wiedzieli. Wszyscy, oprócz samego poszkodowanego, którego stan doktor Martin określił wczoraj jako ciężki.
Joe zjawił się zadowolony, niemal podekscytowany. Zanim wyruszyli na ranczo Fostera, wstąpili do doktora, aby zasięgnąć informacji na temat stanu zdrowia Krenta. Następnie Dan zapoznał swego zastępcę z planem.
- Będzie nam potrzebny łut szczęścia – podsumował Joe, usłyszawszy wyjaśnienia szeryfa. – Powinno się udać.
- Mam nadzieję, że tak właśnie będzie.
Ranczo Fostera znajdowało się blisko miasta. Leżało tuż przy trasie biegnącej do Reno. Było niewielkie, ale ładnie położone. Kiedyś należało do Gibsonów, którzy gospodarowali na nim od lat. Gdy się zestarzeli, postanowili przenieść się do córki, która mieszkała na wybrzeżu. Z entuzjazmem przyjęła rodziców i przywiezioną przez nich okrągłą sumkę pieniędzy. Foster przebił pozostałe oferty. Gdy Dan i Joe wjechali na podwórze, gospodarz wyszedł na zewnątrz. Przywitał swoich gości, ale nie kwapił się z zaproszeniem ich do środka.
- Strasznie dziś gorąco – szeryf ostentacyjnie wytarł twarz bandaną.
Foster po chwili wahania zaprosił ich do domu i poczęstował kawą. Dan, niby od niechcenia wędrował oczyma po meblach i przedmiotach zgromadzonych w jadalni i salonie.
- Co z Burtonem? – zapytał Foster.
- Podejrzewam, że ma gigantycznego kaca – stwierdził szeryf, chcąc zyskać na czasie.
- Kiedy wróci do pracy?
- Na razie siedzi w celi – zauważył spokojnie Dan. – Odpowie za pobicie Krenta.
- Zapłacę temu durniowi, żeby nie wnosił oskarżenia – rzucił lekceważąco.
Dan przyjrzał się Fosterowi. Już wiedział, dlaczego jakoś nigdy nie mógł go polubić. Ten człowiek lekceważył wszystkich dookoła, gardził maluczkimi, choć jeszcze niedawno sam był nic nieznaczącym kowbojem. Brakowało mu nie tylko zasad moralnych, ale także dobrego wychowania.
- Ten dureń, jak go pan nazwał, dotąd nie odzyskał przytomności – stwierdził szeryf, mrużąc oczy. – Pertraktacje z nim więc są niemożliwe. Burton pozostanie w celi do wyjaśnienia sprawy.
- Powinien pan poszukać nowego pracownika – poradził milczący do tej pory Joe.
- Trudno znaleźć kogoś odpowiedniego – Foster nadął się jak świński pęcherz. – Same łachudry się tu kręcą.
- A propos kręcenia się – Dan na sekundę zatrzymał swój wzrok na książce w granatowej okładce leżącej na niewielkim stoliku pod ścianą i szybko spojrzał na gospodarza. – Rok temu w okolicy kręcił się pewien człowiek. Koszula w granatowo-szarą kratę, wysoki, czarny. Widział go pan?
- Nie, nie widziałem – zaprzeczył Foster. – Już mnie pan o to pytał rok temu, szeryfie. Dlaczego pan do tego wraca?
- Cóż, pojawił się krewny zamordowanego, więc muszę wrócić do tej sprawy ponownie.
- Ma pan jakiś trop?
- Niestety, nie – Dan pokręcił głową. – Upłynęło zbyt dużo czasu. Myślę, że ta sprawa pozostanie nierozwiązana.
- Przykro mi.
- Tak bywa – Dan wzruszył ramionami. – A co do Burtona, dam panu znać, jeśli coś się zmieni.
Wyszli na zewnątrz, kierując się w stronę koni. Dan położył rękę na siodle.
- Hobson twierdzi, że ma pan najpiękniejszego ogiera w okolicy – powiedział szeryf, niby od niechcenia. – Ponoć nawet konie z Ponderosy nie mogą się z nim równać.
- Nie wierzę – pokręcił głową Joe. – To niemożliwe.
Foster pokraśniał. Nie wiadomo, czy z zadowolenia czy z oburzenia. Widać było, że słowa Dana sprawiły mu dużą przyjemność i połechtały jego próżność, ale wątpliwości Joe zrobiły swoje.
- Jest jedyny w swoim rodzaju – zapewnił.
- Możemy go zobaczyć? – zapytał Joe.
Foster zapraszającym gestem wyciągnął rękę w kierunku stajni. Szeryf postąpił dwa kroki i się zatrzymał.
- Zostawiłem bandanę w salonie – powiedział z roztargnieniem. – Zaraz wracam.
Joe i Foster podążyli w kierunku stajni. Szeryf wszedł do domu i szybko chwycił swoją zgubę, którą zostawił celowo. To był tylko pretekst. Podszedł do stolika i podniósł książkę. Otworzył ją. Przebiegł oczyma dedykację. Już wiedział. Schował ją za paskiem spodni na plecach. Gdy wszedł do stajni, przystanął zaskoczony. Joe i Foster tarzali się po klepisku, okładając się, ile wlezie. Dan nie namyślał się długo. Chwycił pierwsze z brzegu narzędzie i walnął nim Fostera w łeb. Mężczyzna osunął się na ziemię.
- O co poszło? – chciał wiedzieć szeryf.
- O to – Joe podniósł z ziemi sakwę leżącą tuż przy boksie. – Widzisz inicjały?
- T. P.
- Thomas Prachett.
- Należała do syna pana Prachetta – Dan z odrazą spojrzał na leżącego Fostera. – To także – wyjął książkę w granatowej okładce i podał ją Josephowi.
- „Synkowi na pamiątkę osiemnastych urodzin. Mama” – przeczytał Joe dedykację zapisaną na pierwszej stronie. – Bydlak – rzucił w kierunku leżącego bez ducha mężczyzny.
- Pan Prachett mówił, że jego syn nigdy się z tą książką nie rozstawał, zawsze ją miał przy sobie.
- Dlaczego Foster ją zachował? – zdziwił się Joe. – Przecież to właśnie ona świadczy przeciwko niemu.
- Nie mam pojęcia – przyznał Dan. – Może dlatego, że tacy zwyrodnialcy lubią mieć jakieś pamiątki po swoich ofiarach, chcą czuć dominację. Upajają się władzą i bezkarnością. Poza tym Foster czuł się bezpieczny. Nikt go o nic nie podejrzewał. A w książce nie padają żadne imiona czy nazwiska. Ktoś przypadkowy nie miałby nawet pojęcia, że nie jest ona jego własnością.
Dopóki mężczyzna był nieprzytomny, postanowili go związać. Następnie Joe zlokalizował pompę na podwórku. Gdy wrócił, wylał na Fostera wiadro wody.
- Co się dzieje? – wycharczał „poszkodowany”.
- Powiedz mi, Foster – Dan nie silił się już na formy grzecznościowe. – Jak to jest zabić drugiego człowieka i nie mieć wyrzutów sumienia?
- Co?
- Zabiłeś Thomasa Prachetta, a wcześniej go obrabowałeś z dużej sumy pieniędzy.
- Kto tak mówi?
- Ja – stwierdził Dan. – Za skradzione pieniądze kupiłeś ranczo.
- To nieprawda – Foster aż się palił do usprawiedliwień. – Dostałem spadek po ciotce. Mieszkała w Sacramento. Była piekielnie skąpa i bogata. Zmarła rok temu, a że nie miała innych krewnych, wszystko przypadło właśnie mnie.
- Masz dokumenty na to oczywiście? – zapytał Dan
- Gdzieś … powinienem mieć – powiedział niepewnie, ale po chwili odzyskał pewność siebie. – Rozwiążcie mnie, to poszukam.
- Więc mówisz, że ranczo kupiłeś za spadek po ciotce? – chciał upewnić się Joe.
- Przysięgam – wysyczał przez zęby. – Przysięgam na wszystkie świętości!
- Będziesz się smażyć w piekle – zawyrokował Joe.
- Sprawdźcie, jeśli mi nie wierzycie – rzucił butnie Foster.
- Sprawdziliśmy – Dan kiwnął głową. – I dlatego wiemy, że kłamiesz.
- Sakwa z inicjałami T.P. świadczy przeciwko tobie. Podobnie jak ta książka – Joe wyciągnął przed siebie rękę.
Foster zamilkł na dłuższy czas. Widać było, że gorączkowo myśli.
- Sakwę i książkę kupiłem od jakiegoś przejezdnego handlarza – wypalił.
- Będziesz się tłumaczył w sądzie – zawyrokował Dan, podnosząc go z ziemi bez cienia delikatności. – A teraz trafisz za kratki i posiedzisz tam aż do rozprawy. Będę umilał ci ten czas, jak tylko potrafię – obiecał Dan, a jego zimne spojrzenie przenikało aż do szpiku kości.

* * * * *

Rozprawa Zachary’ego Fostera wzbudziła wiele emocji w Virginia City. Całe miasto żyło tą sprawą przez wiele dni przed procesem i po nim. Oskarżenie opierało się głównie na poszlakach, ale silnie udokumentowanych. Ponadto w trakcie procesu pojawił się niespodziewanie świadek. Okazało się, że młody Jason Irving widział Fostera i Thomasa Prachetta kłócących się nad brzegiem jeziora. Było to w dniu zabójstwa. Chłopak wracał właśnie od Adama Cartwrighta, który pomagał mu w przygotowaniu się do egzaminów na studia. Irving wyjechał z Virginia City do Bostonu i wrócił dopiero kilka dni temu po zdaniu egzaminów kończących pierwszy rok architektury. Od razu stał się ważnym świadkiem oskarżenia i zyskał popularność w mieście, którą można było mierzyć ilością dziewczęcych spojrzeń rzucanych w jego kierunku podczas niedzielnych nabożeństw i na wieczorkach tanecznych. W rezultacie Foster został skazany na wiele lat więzienia. Nie powieszono go tylko dlatego, że nie było bezpośredniego świadka zabójstwa. Mieszkańcy Virginia City długo nie mogli dojść do siebie po tym procesie. Zachary Foster nie był lubiany, ale nikt nie podejrzewał go o morderstwo.
Pan Prachett odzyskał pamiątki po jedynym synu, a także pieniądze, bo dawne ranczo Gibsonów szybko znalazło nabywcę, jednego z poprzednich chętnych, którego ofertę przebił wcześniej Foster. Następnego dnia po sfinalizowaniu transakcji Dan zastał pana Prachetta zajętego pakowaniem swych rzeczy do niewielkich rozmiarów torby.
- Co to ma znaczyć? – zapytał zaskoczony, zatrzymując się w progu pokoju.
- Czas się pożegnać – zadecydował grobowym głosem Magnus.
- Wyjeżdża pan? – Elizabeth stanęła za plecami męża i zauważalnie pobladła.
Maria przecisnęła się obok rodziców, podbiegła do pana Prachetta i objęła go za nogi, przytulając się z całej siły.
- Dziadku, zostań – prosiła drżącym głosikiem, pociągając noskiem. – Nie chcę, żebyś wyjeżdżał.
- Nie mogę tu zostać – powiedział wzruszony.
- Dlaczego? – załkała dziewczynka.
- No właśnie – włączył się Dan. – Dlaczego?
- Ale przecież … - Prachett wodził po twarzach Stevensonów zmieszany. – Przecież jestem obcy.
- Obcy? – Dan prychnął zniecierpliwiony. – Dobre sobie!
- Proszę, niech pan z nami zostanie – odezwała się Elizabeth, której krajało się serce na widok łez córeczki.
- Jest pan częścią naszej rodziny – poparł żonę Dan. – Dla mnie to oczywiste.
- Dziadku, zostań – prosiła Maria. – Nie możesz wyjechać.
- Nie mogę – przyznał, mięknąc pan Prachett. – Przecież … ja was wszystkich kocham… - głos mu się załamał, a łzy spłynęły po jego twarzy.
Dan odetchnął z ulgą i objął ramieniem wzruszoną Elizabeth. Maria, którą pan Prachett podniósł do góry, ze śmiechem przytuliła się do dziadka i nie zamierzała go puścić.

* * * * *

zorina13

Bardzo optymistyczne.
Joe pogodził się z żoną ,zabójca trafił za kratki a ten miły staruszek ,znalazł drugi dom.

Camila

Straszny zwyrodnialec z tego Fostera, ale na szczęście trafił za kraty.
Fajnie, że pan Prachett został ze Stevensonami. Z nimi przynajmniej nie będzie sam.

Ewelina

Ciekawie poszło. Potem wkleję komentarz Very Happy

Mada

Gość

bardzo ciekawy odcinek Very Happy

Skomentuję później Smile

Ewelina

Mada

ADA

Mada

Aga

Mada

Aga, dziękuję za ciekawy komentarz. Very Happy

Widzę, że sukcesywnie nadrabiasz zaległości.