www.bonanza.pl

Mada

Efekt długiego weekendu. Smile

* * * * *

1866 – cz. I.

Dzień chylił się ku zachodowi, gdy do miasta wjechał stary, zdezelowany wóz zaprzężony w jednego srokatego konia. Powoził nim starszy mężczyzna. Siwe kosmyki włosów wymykały się spod brązowego, przykurzonego kapelusza. Jego ręce były mocne, poznaczone bruzdami – pamiątkami ciężkiej pracy. Rozglądał się czujnie na boki, jakby kogoś wypatrywał. W pewnym momencie natrafił na szyld biura szeryfa. Przy filarze stał wysoki mężczyzna w czarnej, skórzanej kamizelce. Do jego szarej koszuli była przypięta błyszcząca gwiazda stróża prawa. Nieznajomy zatrzymał wóz i przyjrzał się szeryfowi. Dan Stevenson również wpatrywał się w mężczyznę. Kogoś mu przypominał, choć wiedział, że z całą pewnością go nie zna. Jego ubiór sprawił, że w ułamku sekundy wróciła do niego sprawa sprzed niespełna roku – wciąż nierozwiązana. Wyłowili wówczas z jeziora zwłoki mężczyzny. Mimo drobiazgowego śledztwa nie udało mu się ustalić tożsamości zabitego ani znaleźć mordercy. Teczkę z papierami dotyczącymi tej sprawy Dan wciąż trzymał w zasięgu ręki, w szufladzie biurka. Co jakiś czas czytał od nowa zeznania, przeglądał notatki i uwagi. Teraz pojawił się cień szansy na rozwiązanie zagadki. Było coś, co łączyło tych dwóch mężczyzn – zabitego i przyjezdnego – nosili identyczne koszule w szaro-granatową kratę. Mieli też podobne rysy twarzy.
- Jest pan szeryfem w tym mieście? – zapytał nieznajomy, chcąc w jakiś sposób zacząć rozmowę.
- Dan Stevenson – szeryf lekko skinął głową. – A kim pan jest?
- Magnus Prachett – przedstawił się mężczyzna. – Szukam syna.
- Wejdźmy do środka – zaproponował Dan.
W biurze szeryf wskazał panu Prachettowi wolne krzesło i sięgnął po dzbanek.
- Kawy? – zapytał.
- Z przyjemnością – mężczyzna zdjął kapelusz i powachlował się nim z westchnieniem.
Dan podał mu kubek i usiadł za biurkiem. Dłużej nie mógł już zwlekać, choć wiedział, że za chwilę będzie musiał oznajmić temu człowiekowi przykrą nowinę.
- Powiedział pan, że szuka syna – przypomniał rzeczowym tonem.
- Tak, mój syn Thomas w sierpniu ubiegłego roku wyruszył w te strony w celu zakupienia ziemi na niewielką farmę – wyjaśnił pan Prachett. – Miał zgłosić się do Bena Cartwrighta.
- Zna pan Cartwrightów? – zainteresował się szeryf.
- Nie – mężczyzna pokręcił głową. – Ale mój znajomy z Oregonu gościł kiedyś w Ponderosie i opowiadał, że Ben Cartwright ma mnóstwo ziemi i czasem pozwala komuś się na niej osiedlić.
- Rozumiem – Dan upił łyk kawy i zadał następne pytanie. – Dlaczego pański syn chciał tutaj zamieszkać?
- Widzi pan, szeryfie, tam, gdzie mieszkamy, nie da się normalnie żyć. Miastem i okolicą rządzi niejaki Nelson. Wszystkich trzyma w garści – szeryfa, burmistrza. Ma udziały w każdym biznesie – pan Prachett nareszcie miał okazję się wyżalić. - Przed rokiem zaczął wykupywać ziemię. Ci, którzy nie chcieli sprzedać, byli zastraszani lub szantażowani. Musieliśmy sprzedać naszą farmę, bo groził, że wykurzy nas ogniem i wtedy zostaniemy z niczym. Dostaliśmy połowę normalnej ceny. Cały dobytek przenieśliśmy do pastora, który sam ledwie wiąże koniec z końcem.
- Wróćmy do pańskiego syna – zaproponował Dan, dolewając mężczyźnie kawy.
- Thomas wziął pieniądze i wyruszył do Ponderosy. To daleka droga. Wiedziałem, że nie wróci po mnie wcześniej jak za jakieś trzy miesiące – wyznał pan Prachett. – Czekałem cztery. Nie miałem od niego żadnych wieści. Postanowiłem wyruszyć na poszukiwania. Gdy wyszedłem ze sklepu z prowiantem na drogę, trafiłem na uliczną bójkę stałych bywalców saloonu. Ktoś mnie popchnął i wpadłem pod jadący dyliżans – mężczyzna skrzywił się boleśnie. – Nie będę pana zanudzał szczegółami. Dopiero niedawno stanąłem na nogi. Jestem w drodze od sześciu tygodni. Wiem, że mój syn dotarł do Nevady. Spotkałem ludzi, którzy go zapamiętali, widzieli, rozmawiali z nim. Czy jest teraz może w Virginia City lub w Ponderosie?
- Jak wygląda pański syn? – Dan nie chciał mieć żadnych wątpliwości.
- Wysoki, szczupły brunet – Prachett uśmiechnął się do własnych wspomnień. – Na pewno miał na sobie identyczną koszulę jak ja. Żona pastora nam je uszyła w podzięce za pomoc w naprawie domu.
- Rozumiem – szeryf łyknął kawy i odstawił kubek. – Czy pański syn znał kogoś w naszym mieście lub okolicach?
- Nie sądzę – szybko zaprzeczył.
- Jak dużą sumę pieniędzy miał przy sobie?
- Sporą – mężczyzna podrapał się po głowie. – Oprócz pieniędzy od Nelsona dałem mu też oszczędności. Miało starczyć na ziemię, inwentarz i budowę skromnego domu.
- Taaak – Dan pokiwał głową z zastanowieniem. – Czy pański syn miał wrogów?
- Raczej nie – odpowiedział wolno. – Thomas to typ samotnika. Dotąd się nie ożenił, a powinien mieć już dzieci i to nieźle odchowane. Ale … - mężczyzna po raz pierwszy spojrzał na szeryfa z przestrachem w oczach. – Dlaczego pan pyta o wrogów? Coś się stało? Thomas wdał się w jakąś bójkę? Jest w więzieniu? No tak, to by tłumaczyło, dlaczego nie ma od niego żadnych wieści.
- Obawiam się, że … - Dan pokręcił głową ze współczuciem. – Żadnych wieści już się pan od niego nie doczeka, niestety.
- Nie – pan Prachett spoglądał na szeryfa szeroko otwartymi oczyma.
- Przykro mi, ale pański syn nie żyje – poinformował z ciężki sercem.
- Nie wierzę – mężczyzna podniósł się z krzesła, rozejrzał się po biurze, zrobił krok do przodu, później do tyłu, zachwiał się i ciężko klapnął na siedzenie. – To nie może być prawda …
- Chciałbym, żeby było inaczej …
- Jak to się stało? – pan Prachett podniósł szkliste oczy na szeryfa.
- Ktoś go zamordował i wrzucił do jeziora na terenie Ponderosy – powiedział Dan możliwie najoględniej. – Znaleźliśmy go w trakcie rodzinnego pikniku.
- Ktoś? – mężczyzna patrzył na Stevensona rozgorączkowanym wzrokiem. – Kto to zrobił?
- Nie udało mi się ustalić sprawcy – Dan wykrztusił te słowa niemal ze wstydem, ta nierozwiązana sprawa była plamą na jego honorze.
- Więc winny uniknie kary? – głos pana Prachetta załamał się.
- Nie ma mowy! – szybko zaprzeczył szeryf. – Do tej pory nie miałem żadnych informacji o pańskim synu. Teraz wiem więcej i na nowo zajmę się tą sprawą. Nie spocznę, dopóki jej nie rozwiążę – obiecał.
- Wierzę panu – mężczyzna pokiwał ze smutkiem głową. – Gdzie mój syn został pochowany?
- Na cmentarzu za miastem, jego grób jest opatrzony tabliczką NN.
- Pójdę tam – pan Prachett podniósł się ociężale.
- Zaprowadzę pana – Dan szybko się zerwał.
- Nie. Chcę być sam … Proszę mi tylko wskazać kierunek.
Szeryf odprowadzał wzrokiem niknącą w oddali postać starszego mężczyzny, któremu wiadomość o śmierci syna dodała lat i w zauważalny sposób przygarbiła sylwetkę.

* * * * *

- Chciałeś się ze mną widzieć – Adam zaanonsował się już od progu.
- Dobrze, że jesteś – ucieszył się Dan. – Pamiętasz tego utopionego mężczyznę, którego Toby znalazł na pikniku?
- Głupie pytanie – zauważył Cartwright.
- Może i nie najmądrzejsze – przyznał szeryf – ale musiałem zrobić jakiś wstęp. Zaraz będzie rozwinięcie.
- Czekam z zapartym tchem – Adam rozsiadł się wygodnie na krześle.
- Zbyt długie wstrzymywanie oddechu może spowodować, że się udusisz – Dan nie mógł się powstrzymać przed uszczypliwą uwagą. – A teraz słuchaj. Zgłosił się do mnie ojciec tego zabitego, nazywa się Magnus Prachett. Jego syn Thomas …. – Dan ze szczegółami powtórzył Adamowi całą swą rozmowę z mężczyzną.
- Gdzie teraz jest ten … Prachett? – zainteresował się Cartwright.
- U mnie.
- Trzymasz go w celi? – Adam uniósł wysoko brwi.
- U mnie w domu – dopowiedział, a widząc zdumienie na twarzy przyjaciela, nieznacznie wzruszył ramionami. – Gdy poszedł na cmentarz, na grób syna, wróciłem do domu. Opowiedziałem o wszystkim Elizabeth. Spojrzała na mnie i orzekła, że nie możemy zostawić tego człowieka bez pomocy. Miała rację … sam powinienem był o tym pomyśleć.
- Czujesz się winny – stwierdził Adam, któremu - podobnie jak Elizabeth - wystarczyło jedno spojrzenie na twarz przyjaciela.
- Masz rację – potwierdził. – Czuję się parszywie. Ten człowiek stracił jedynego syna, wszystkie oszczędności, a morderca i złodziej w jednej osobie dotąd nie poniósł kary.
- Założę się, że pół nocy spędziłeś na analizowaniu tej sprawy od nowa – Adam spojrzał na Dana z zaciekawieniem. – Jakieś wnioski?
- Zabójca Thomasa Prachetta nieźle się obłowił. Jeśli to ktoś przypadkowy, to raczej nigdy nie trafię na ślad, ale jeśli to ktoś z mieszkańców, to prędzej czy później będzie chciał wydać te pieniądze.
- Kto jesienią ubiegłego roku nagle się wzbogacił? – Adam zmarszczył brwi, próbując sobie przypomnieć wydarzenia sprzed kilkunastu miesięcy.
- Albert Monroe – rzucił szeryf bez przekonania.
- Dostał spadek po jakimś dalekim krewnym – wyjaśnił Cartwright. – Prosił mnie o pomoc w kwestii właściwego zainwestowania tych pieniędzy. Chodziłem razem z nim do prawnika, widziałem wszystkie dokumenty. To nie on.
- Kto jeszcze? – zastanawiał się Dan.
- Carl Tucker – podsunął Adam. – Mówił, że wygrał w pokera. Później podziękował nam za pracę i odszedł z Ponderosy.
- Nie kłamał – stwierdził Stevenson. – Byłem w saloonie, gdy mu się poszczęściło. Carl odpada.
- A Zachary Foster? – przypomniał sobie Cartwright. – Trzy miesiące temu kupił ranczo od Gibsonów.
- Mówił, że skąd ma pieniądze? – Dan wysilał bezskutecznie pamięć.
- Wspominał coś o jakiejś ciotce z Sacramento…
- Może ta ciotka w ogóle nie istnieje – zauważył Dan.
- To byłoby zbyt proste – zaoponował Adam, ale jakoś tak bez przekonania.
- Niekoniecznie – szeryf zamyślił się na chwilę. – Trzeba to jakoś dyskretnie sprawdzić. Będę musiał pojechać do Sacramento.
- Wyślij Joe – zaproponował Adam. – W końcu to twój zastępca, niech się na coś przyda.
- U niego i Nanette wszystko w porządku? – zainteresował się szeryf.
- Jakoś się dogadują – uspokoił go przyjaciel. – Poza tym takie krótkie rozstania cementują związek. Poza tym, jak Joe wróci z Sacramento, będzie miał o czym opowiadać żonie. Nanette chętnie posłucha.
- Czy w twojej wypowiedzi kryje się jakieś drugie dno? – Dan nie dawał za wygraną.
- Moja wypowiedź tym razem jest płaska jak naleśnik – Adam wstał z krzesła. – To co? Mam powiedzieć bratu, żeby wyruszał na przeszpiegi?
- Obym tego nie żałował – Dan podkreślił swą wypowiedź znaczącym uniesieniem brwi, ale w końcu przyzwalająco kiwnął głową.

* * * * *

Nanette kupiła karmelki dla JD. Wzięła taką ilość, aby synek mógł podzielić się z innymi dziećmi. Skręciła w kierunku sklepu z damską konfekcją. Potrzebowała nowych rękawiczek. Te, które miała na sobie, przestały się jej podobać. Po drodze zamierzała zajrzeć do biura szeryfa. Joe wyjechał dziś rano. Był bardzo tajemniczy. Nie chciał powiedzieć, dokąd jedzie i po co. Dowiedziała się tylko tyle, że nie podróżuje prywatnie, ale jako zastępca szeryfa. To jeszcze bardziej rozbudziło jej ciekawość, ale Joseph pozostał nieugięty i nie zdradził żadnych szczegółów. Miała nadzieję, że Dan coś powie. Drzwi do biura zastała jednak zamknięte. Mogła iść do jego domu, ale wówczas rozmowa w cztery oczy raczej nie wchodziłaby w grę. Zrezygnowała i już miała zejść na ulicę, gdy zobaczyła, że z saloonu wychodzi Maribel w towarzystwie jakiegoś kowboja z sumiastym wąsem. Nanette zatrzymała się, nie odrywając oczu od pary, która w ogóle nie zwróciła na nią uwagi. Zmierzali w kierunku pięterka, na którym Maribel wynajmował pokój. Nanette zdała sobie sprawę, że wstrzymuje oddech, więc głośno wypuściła powietrze. Musiała przyznać, że czarnowłosa panienka nie robiła jej żadnych afrontów, ale sama jej obecność w tym mieście powodowała, że nie mogła zapomnieć o zdradzie męża. Każde przypadkowe spotkanie z tą kobietą sprawiało, że traciła humor na resztę dnia. Tak było też i w tym przypadku. Niezbyt uważnie pokonała ulicę. Na szczęście nikt jej nie stratował. Weszła do sklepu, ale zamiast poprosić o pokazanie rękawiczek, powiedziała zgoła coś innego:
- Interesuje mnie bielizna. Ma pani może coś nowego?
W tym czasie Dan zmierzał do domu. Wracał z hotelu, do którego wezwał go właściciel. Pan Hobson miał problem z jednym z gości hotelowych, który od tygodnia wynajmował pokój i chciał się wymknąć, nie płacąc za usługę. Doszło do szarpaniny w recepcji, więc czym prędzej zawiadomiono szeryfa Stevensona. Jego przybycie szybko zakończyło sprawę. Gość bez szemrania zapłacił i udał się na stację dyliżansów.
Zadowolony Dan wszedł do domu, zdjął kapelusz i usłyszał śmiech Marii. Zajrzał do kuchni. Dziewczynka siedziała przy stole między matką, a panem Prachettem, który obierał jabłka. Elizabeth kroiła je na drobniutkie kawałki.
- Dziadku, a umiesz tak obrać jabłko, żeby została jedna długa skórka? – zainteresowała się Maria.
- Spróbuję – mężczyzna uśmiechnął się do dziewczynki, zabierając się za kolejny owoc.
- Córeczko, pan Prachett nie jest dziadkiem – upomniała Marię odrobinę skrępowana Elizabeth, która obawiała się, że słowa dziecka mogą sprawić przykrość ich gościowi.
- Mam siwe włosy i sporo lat na karku – powiedział pogodnie mężczyzna. – Dziadek ze mnie jak się patrzy.
- Andrew też ma dziadka i też jest siwy – podzieliła się spostrzeżeniem Maria, nie zdając sobie sprawy, że zabawnie zbudowała zdanie. Mogło z niego wynikać, że to Andrew jest siwy. Na szczęście dorośli zrozumieli, co miała na myśli.
- Tata – ucieszyła się Maria, która pierwsza dostrzegła ojca. – Robimy dżem na zimę.
- Widzę – uśmiechnął się Dan, z uwagą obserwując pana Prachetta, który kończył obierać jabłko.
Maria klasnęła w ręce, gdy skóra delikatnie opadła na stół.
- Mogę ją wziąć? – zapytała podekscytowana. – Pokażę Andrew.
- Trzeba ją zasuszyć – zadecydowała Elizabeth. – Może się nie rozpadnie. Wyniesiemy ją na zewnątrz, na słońce.
Wstały. Maria niosła na talerzyku spiralnie zwiniętą obierkę, a za nią szła Elizabeth. Obaj mężczyźni odprowadzili je wzrokiem.
- Nie chcę być natrętny – pan Prachett usprawiedliwiał się z niepewną miną. – Ale czy może już coś wiadomo?
- Mój zastępca sprawdza pewien trop – oględnie wyjaśnił szeryf. – Za kilka dni być może będę wiedział więcej.
- Kilka dni? – zasępił się mężczyzna. – Powinienem poszukać jakiegoś zajęcia i innego miejsca do spania. Państwo są bardzo mili, ale nie chciałbym zawadzać.
- Zawadzać? – Dan lekko się uśmiechnął. – Moje panie mają nareszcie towarzystwo i jak widzę, dobrze się bawią.
Zanim pan Prachett zdążył odpowiedzieć, do kuchni wbiegła Maria.
- Dziadku, jeszcze raz – poprosiła z twarzyczką jaśniejącą szczęściem. – Obierz tak samo jabłko.
- To siadaj tu koło mnie – poklepał krzesełko.
Dziewczynka skorzystała czym prędzej z zaproszenia. Elizabeth spojrzała na męża z uśmiechem. W jej oczach malowało się nieme pytanie. Dan pokiwał głową. Zrozumieli się bez słów.

* * * * *

zorina13

Chyba ten biedny człowiek ,który stracił syna znalazł swoją drugą rodzinę.

Ewelina

Bardzo ciekawie rozwinęłaś ten wątek kryminalny. Skomentuję później ...

Camila

Elizabeth miała dobry pomysł, by pan Prachett został u nich i mimo, że są mu obcy, ale przychylni w tych trudnych chwilach.
Scena u domu bardzo urocza.

ADA

Ewelina

Mada

Aga

Mada