www.bonanza.pl

Mada

Zorino, napisałaś, że Adam znowu cierpi. W tym opowiadaniu przeżywał różne przygody, ale oszczędzałam mu tarmoszenia. Choć akcja dzieje się na przestrzeni kilku lat, cierpi po raz pierwszy.

Aga, mam nadzieję, że nie nabawiłaś się niestrawności. Nie chciałabym, aby moje opowiadanie było przyczyną Twych dolegliwości. Wink

Camilo, Susan zareagowała impulsywnie, odruchowo. Ona nie jest potulną osóbką.

Dziękuję czytelniczkom za miłe i ciekawe komentarze. Very Happy

ADA

Mada przykro mi, że będziesz długo pracować. Wiem doskonale, jak trudno znaleźć w tygodniu trochę wolnego czasu na pisanie, a jak do tego wena odmawia współpracy, to dopiero jest problem. Confused

Mada

W moim przypadku wena jest sprzęgnięta z wolnym czasem. Po prostu siadam i piszę. Very Happy

Aga

Mada ależ Ci zazdroszczę. Shocked

Ja wczoraj leżałam o 20.00 i gdybałam...pisać nie pisać, pisać nie pisać... i guzik nic nie napisałam. Po prostu szacunek Rolling Eyes

Mada

Nie wiem, co powiedzieć. Rolling Eyes

ADA

Mada zapewne ma plan, a dobry plan to podstawa. Potem tylko trochę wolnego czasu i można pisać, pisać, pisać Very Happy

Aga

Mada jeśli masz mnie nazwać delikatnie mówiąc leniem to....może faktycznie nic nie mów. Laughing

Mada

Nawet o czymś takim nie pomyślałam. Rolling Eyes

Aga

Jesteś zorganizowana o do bólu poukładana i wszystko masz zaplanowane... Jesteś Mada zjawiskowym przeciwieństwem mnie. Rolling Eyes

Ależ moja przełożona byłaby dumna z takiego pracownika. Rolling Eyes

Aga

Mada

Ewelina

Mada

Mada

* * * * *

1867 – cz. II.

Joe i Hoss po ujechaniu zaledwie mili dostrzegli Adama przywalonego drzewem. Widok był przerażający. Obaj jak na komendę rzucili się w jego kierunku i obaj na moment zatrzymali się, nie bardzo wiedząc, jak postąpić. Hoss drżącą ręką usiłował wyczuć puls. Joe wpatrywał się w Hossa jak w wyrocznię. Zszarzała twarz Adama i brak jakichkolwiek oznak życia spowodowały, że bał się najgorszego. Coś zaczęło go dławić w gardle.
- Żyje? – zapytał zachrypniętym głosem.
Hoss pokiwał głową i zerwał się na równe nogi. Musieli zacząć działać i to jak najszybciej.
- Spróbuję podnieść to drzewo – powiedział. – Gdy je uniosę, chwyć Adama i zacznij go wyciągać.
Hoss opasał oburącz pień. Wytężył wszystkie swoje siły, zaparł się nogami o podłoże. Drzewo drgnęło. Krople potu wystąpiły mu na czoło, gdy zaczął je unosić. Joe działał błyskawicznie. Po chwili Adam znalazł się w bezpiecznej odległości. Hoss wypuścił z rąk pień, widząc, że nie ma już realnego zagrożenia. Obaj spojrzeli na starszego brata. Lewy rękaw koszuli był porwany, a ręka zakrwawiona i poszarpana, najprawdopodobniej kawałkami gałęzi.
- Nie wygląda to dobrze – szepnął Joe, jakby się bojąc, że Adam może go usłyszeć.
Jedyną odpowiedzią Hossa na słowa najmłodszego brata było żądanie:
- Sprowadź wóz.
Joe wskoczył na Cochise’a i zmusił konia do galopu. Wiedział, że każda minuta jest cenna. Hoss przewiązał rękę Adama bandaną, usiłując zatamować krwawienie. Pod palcami czuł ciepłą i lepką krew.

* * * * *

Przy kominku w domu Adama zgromadziła się męska część rodziny. Ben siedział pochylony do przodu, z rękoma splecionymi przy twarzy, na której malowała się troska i niepewność. Hoss marszczył brwi i co rusz wycierał wilgotne dłonie o spodnie. Joe kręcił się niecierpliwie na sofie, chcąc wreszcie usłyszeć diagnozę. Doktor Martin jakiś czas temu zamknął się w pokoju Adama i do tej pory się nie pojawił. Kimberly zabrała dzieci do kuchni. Ciepłe mleko i biszkopty miały pomóc im zasnąć. Nie chciała, aby słyszały rozmowy dorosłych, widziały ich zafrasowane twarze. Sama też usiłowała zachować pogodny wygląd, choć chciało jej się płakać. Susan i Andrew byli wystraszeni i przejęci. Wciąż dopytywali się, czy tata wyzdrowieje i kiedy to nastąpi. Uspokajała ich, że wszystko będzie dobrze. Zapewniała, że niedługo wszyscy wybiorą się na rodzinny piknik i ten wypadek pozostanie tylko niemiłym wspomnieniem, które z czasem zatrze się w ich pamięci. Najmłodsi patrzyli na nią z ufnością i zajadali ciasteczka. Billy prawie się nie odzywał, ale był bacznym obserwatorem. Kim obawiała się, że ją rozszyfrował. Właściwie to nawet miała pewność. Jego poważne spojrzenie powiedziało jej więcej niż tysiąc słów. W pewnej chwili do kuchni zajrzał Ben.
- Kimberly, pozwól na słówko – powiedział z życzliwym uśmiechem, a gdy wyszła, szepnął jej do ucha. – Doktor Martin chce z tobą mówić. Czeka na górze.
Biegiem pokonała salon i schody. W drzwiach omal nie zderzyła się z lekarzem, który delikatnie ją przytrzymał.
- Proszę się uspokoić – popatrzył na nią z wyrozumiałością. – Adam miał szczęście w nieszczęściu. Drzewo przygniotło go, ale nie zgniotło. Złamało żebra, ale nie zmiażdżyło … - popatrzył na kredowo bladą twarz Kimberly i zrozumiał w jednej chwili, że niewłaściwie dobrał słowa. Chciał ją uspokoić, a przeraził jeszcze bardziej samą wizją tego, co mogło się wydarzyć.
- A co z ręką? – zainteresowała się, wstrzymując oddech.
- Nastawiłem kości, usunąłem odłamki drewna, zszyłem ranę, zabandażowałem – zrelacjonował skrótowo. – Powinno być dobrze.
- Gdy czekaliśmy na pana, Adam na zmianę odzyskiwał i tracił przytomność … - głos się jej załamał.
- Stracił sporo krwi, poza tym złamane żebra uciskały klatkę piersiową – wyjaśnił. – Do tego doszło jeszcze wyziębienie organizmu …
- Adam … coś mówił?
- Niewiele – przyznał doktor. – Poza tym dałem mu silny środek uśmierzający ból, który działa też usypiająco.
- Więc teraz śpi?
- Tak – potwierdził. - Joe obiecał, że zostanie tutaj na noc. Tak na wszelki wypadek. Gdyby coś się działo, proszę mnie zawiadomić. Nocuję dziś z małżonką u Bena.
Pokiwała głową ze zrozumieniem i odetchnęła z ulgą.
- Dziękuję, doktorze – powiedziała. – Mogę go zobaczyć?
- Nie widzę przeciwwskazań.
- A my? – usłyszała chórek.
U szczytu schodów stały dzieci, a tuż za nimi Ben ze skruszoną miną. Robił, co mógł, ale dłużej nie udało mu się zatrzymać tej gromadki w kuchni. Zresztą dziś nie chciał niczego im odmawiać.
- Wy także – zezwolił doktor Martin. – Ale pamiętajcie, że tata jest chory i nie należy go budzić.
Weszli cichutko do pokoju i ustawili się w rzędzie tuż przy łóżku. Pierwsze, co rzucało się w oczy, to były bandaże ciasno opasujące klatkę piersiową Adama i spowijające prawie całą lewą rękę.
- Mamo, a kiedy tata się obudzi? – wyszeptał Andrew.
- Będziecie wtedy smacznie spali – wyjaśniła Kimberly.
- Nie możemy zaczekać tutaj i się z nim przywitać? – Susan wzniosła błagalnie oczy ku matce.
- W żadnym wypadku – Kim pokręciła głową. – Nie wiemy, ile czasu to potrwa, a wy macie jutro lekcje i musicie być wyspani.
- To my pójdziemy jutro do szkoły? – zdziwiła się Susan.
- Oczywiście, pani Dickens odwiezie was, jak każdego ranka.
- Ale myślałam, że zostaniemy w domu, skoro tatuś jest chory … - zawiedziona mina dziewczynki mówiła sama za siebie.
- Moglibyśmy, mamo? – nieśmiało poparł ją Andrew.
- Uważacie, że tata będzie zadowolony, gdy się dowie, że nie poszliście do szkoły?
Susan i Andrew popatrzyli po sobie niepewnie. Ojciec zawsze im powtarzał, jak ważne jest zdobywanie wiedzy, wywiązywanie się ze swoich obowiązków, sumienność i systematyczność. Nie chcieli sprawić mu zawodu. Pozostanie w domu nie wchodziło więc w grę. Musieli się z tym pogodzić.
- Jak wrócimy ze szkoły, tata na pewno będzie czuł się już lepiej i wtedy spędzimy z nim więcej czasu – odezwał się milczący do tej pory Billy. – A teraz powinniśmy już iść spać. Dobranoc, mamo – pożegnał się i zagarnął młodsze rodzeństwo. – Do łóżek, ale już – rozkazał stanowczym głosem. Efekt władczości trochę psuł uśmiech, którego nie mógł powstrzymać.
Gdy wyszli, Kimberly przysiadła na skraju fotela i ostrożnie wyciągnęła rękę. Jedynie lewa dłoń Adama nie była zabandażowana. Dotknęła jej delikatne opuszkami palców. Serce jej się krajało, gdy widziała męża w takim stanie. W skrytości ducha dziękowała jednak Bogu, że to, co najgorsze, ominęło Adama. Świadomość, że mogłaby go stracić, przejmowała ją dreszczem. Nie wyobrażała sobie życia bez niego. Nie chciała nawet o tym myśleć. Usiadła wygodniej, otulając się kocem. Niepokój, napięcie, niepewność i stres zrobiły swoje. Sama nie wiedziała, kiedy opadły jej powieki.
Obudziła się ze strachem, że stało się coś złego. Zerwała się na równe nogi i nachyliła się nad Adamem, ogarniając wzrokiem jego twarz. Zabandażowany tors unosił się w rytm oddechu. Odetchnęła z ulgą. Przymknęła oczy, strofując się w duchu za niedorzeczne, wywołane paniką myśli. Spojrzała na zegar. Minęła godzina, odkąd dzieci poszły spać. Zastanawiała się, gdzie jest Joe. Obiecał, że zostanie na noc. Miała nadzieję, że ulokował się w pokoju gościnnym. Powinna była o to zadbać, ale obowiązki gospodyni zostały pokonane przez zmęczenie, które zesłało na nią niespodziewany sen. Wyszła na korytarz. Postanowiła zejść na dół i zrobić herbatę. Adam już niedługo powinien się obudzić. Po drodze zajrzała do pokoju gościnnego. Joe był na miejscu. Lekka poświata bijąca z okna pozwoliła zauważyć, że położył się do łóżka w ubraniu. Kimberly wycofała się bezszelestnie. W kuchni, czekając na zagotowanie wody, sięgnęła po ulubioną filiżankę – białą, w drobne niezapominajki. Właśnie nalewała do niej wrzątku, gdy w otwartych drzwiach pojawił się Billy. Nie wyglądał na osobę wyrwaną ze snu.
- Nie możesz spać? – przyjrzała mu się badawczo.
- Wciąż myślę o tym, co się stało – przyznał, siadając na kuchennym stołku. – Mamo, powiedz mi, jak to naprawdę jest z tatą.
- Co masz na myśli? – zapytała ostrożnie.
- Susan i Andrew są mali, dostali optymistyczną wersję wydarzeń – zauważył spokojnie. – A jaka jest prawda? Chcę wiedzieć.
- Prawda jest taka … - Kim odetchnęła głęboko. – Prawda jest taka, że twojego tatę czeka kilka tygodni leczenia. Boję się myśleć, jak zniesie to przymusowe leżenie w łóżku…
- Będzie mógł przeczytać książki, na które do tej pory nie miał czasu – błysnął pomysłem Billy.
- A wiesz, że masz rację? – ucieszyła się Kimberly. - Po kim ty jesteś taki inteligentny? – zażartowała.
- Tata mówi, że po nim – uśmiechnął się lekko. – Mam jednak nadzieję, że jakaś część tego rozumu jest … moja własna.
- Synku, jesteś naszą dumą i chlubą – powiedziała miękko. – Masz i rozum, i serce. To dobre połączenie.
- Jesteś najwspanialszą mamą na świecie – przyznał bez namysłu.
- W takim razie należy mi się całus na dobranoc – zauważyła, unosząc brew.
Billy roześmiał się i pocałował mamę w policzek. Nie mówił o tym głośno, ale tęsknił za dawnymi czasami, gdy rodzice otulali go kołdrą i czytali mu bajki na dobranoc. Dorastanie miało swoje dobre cechy, dawało przywileje, na które młodsze rodzeństwo musiało poczekać jeszcze kilka lat. Ale miało też wady…
Oboje, cicho rozmawiając, weszli na górę. U szczytu schodów dobiegł ich odgłos, który spowodował, że na chwilę przystanęli, a potem rzucili się w tym samym kierunku. Billy wbiegł pierwszy i zatrzymał się tuż przy łóżku. Kimberly w sekundzie pojęła grozę sytuacji. Adam się dusił. Kaszel sprawiał mu wyraźny ból i utrudniał oddychanie.
- Biegnij po stryjka Josepha – spojrzała na Billy’ego i lekko pchnęła go w stronę drzwi, bo chłopak stał jak skamieniały. – Niech jedzie po doktora Martina. Szybko!
Billy zniknął za drzwiami, a ona usiadła na brzegu łóżka i chwyciła dłoń męża. Adam krztusił się raz za razem, łapał spazmatycznie powietrze, a po jego twarzy przebiegały skurcze bólu. Nie zdawała sobie sprawy, że płacze, dopóki obraz się jej nie rozmazał. Drugą ręką otarła mokre oczy. Nie miała pojęcia, jak mu pomóc. Bezsilność doprowadzała ją na skraj szaleństwa. Nie mogła patrzeć, jak ukochana osoba męczy się i cierpi.
Trzeba przyznać, że doktor Martin przyjechał bardzo szybko. Wyszła z pokoju na słaniających się nogach i gdyby nie Joe, z pewnością osunęłaby się na ziemię. Chwycił ją i uchronił przed upadkiem. Zaprowadził do pokoju Billy’ego. Kimberly usiadła na łóżku i wybuchła płaczem. Joseph zawahał się, nie wiedząc, co powiedzieć. Syn nie miał takich dylematów. Usiadł obok matki i przytulił ją z całej siły.
- Mamo, tata wyzdrowieje – zapewniał. – Zobaczysz, że wszystko będzie dobrze.
Słowa Billy’ego podziałały na nią otrzeźwiająco. Zaczęła się uspokajać. Potarła czoło i z zakłopotaniem spojrzała na syna.
- Synku, przepraszam, że się tak rozkleiłam.
- Mamo, przecież ja wszystko rozumiem – powiedział. – Nie masz mnie za co przepraszać.
Uśmiechnęła się z przymusem i odetchnęła głęboko, po czym uniosła oczy na szwagra.
- Joe, dziękuję, że tak szybko sprowadziłeś doktora.
- Cieszę się, że tu byłem – wyznał przejęty. – Doktor Martin na pewno pomoże Adamowi – stwierdził z przekonaniem.
- Dobrze, że Andrew i Susan śpią – szepnęła z ulgą. – Przynajmniej im został oszczędzony dramatyzm tej sytuacji. Lepiej, że o niczym nie wiedzą – spojrzała z pytaniem w oczach na najstarszego syna.
- Nie powiem im – obiecał uspokajająco Billy. – Tylko by się niepotrzebnie wystraszyli.
- Dziękuję.
Po długim oczekiwaniu doktor Martin przywołał do siebie Kimberly. Rozmawiał z nią na korytarzu ściszonym głosem.
- Wygląda to na powikłania – wyjaśnił zmartwionym głosem. – Obawiam się, że mogło dojść do uszkodzenia płuc. Ten kaszel może być wynikiem odmy opłucnej.
- Co to oznacza?
- Jeśli stan Adama się pogorszy, będę musiał operować.
- Operacja? – oparła się o ścianę, aby nie upaść.
- To jedyny sposób, aby uratować mu życie.
Kimberly przymknęła oczy. Ceniła i szanowała doktora Martina. Teraz jednak chodziło o życie jej męża, któremu groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. Bała się tak bardzo jak jeszcze nigdy w życiu.

* * * * *