www.bonanza.pl

Mada

Aga, myślisz o sobie? Rolling Eyes

Może jutro wstawię kolejny odcinek, to sprawa Virgila odrobinę się wyjaśni.

Aga

Odrobinę? Olaboga! Torturujesz nas przypiekając na wolnym ogniu niedomówień.....głównie mnie

Ewelina

Ach! Te literówki Very Happy

Aga

Dobrze, że nie zgubiłam literki "ł" Wink

Mada

Bardzo dobrze. Laughing

Mada

* * * * *

1868 – cz. II.

Jennifer Norton przyspieszyła kroku. Nie lubiła wychodzić wieczorami, gdy było już ciemno i zazwyczaj starała się tego nie robić. Niestety, dziś do późna siedziała u pani Tacher, której wnuk od kilku lat przebywał w więzieniu. Starowinka dożywała swych ostatnich dni w samotności. Kilka osób opiekowało się nią na zmianę. Pannę Norton zmieniła pani Monroe, która spóźniła się dwie godziny i wpadła zdyszana, bardzo przepraszając już od progu. Jennifer nieuważnie słuchała wyjaśnień czynionych półgłosem. Chciała jak najszybciej dostać się do domu. Czuła się nieswojo, maszerując w ciemnościach rozpraszanych przez nikłe światła rzucane z okien poszczególnych domów. Przecież wczoraj doszło do zabójstwa Roberta Forbesa, ta świadomość dodawała grozy sytuacji. Lekko krzyknęła, gdy przed nią wyrósł niespodziewanie jakiś cień. Należał do wysokiego, chudego mężczyzny, który z trudem trzymał się na nogach. Zagrodził jej drogę wyciągniętą ręką, chwytając dłonią pobliski filar. Chciała go wyminąć, ale bezceremonialnie ją zatrzymał.
- Dokąd ci się tak spieszy? – wybełkotał.
- Proszę mnie przepuścić! – zażądała podniesionym tonem.
- Możemy się zabawić – zaproponował, przymykając znacząco oko.
- Jak pan śmie mówić do mnie w ten sposób?! – oburzyła się bezczelnością nieznajomego.
- Uważasz się za lepszą? – chudzielec chuchnął sfermentowanym alkoholem, wywołując na jej twarzy zauważalny grymas. – Zaraz się przekonasz … - urwał z jękiem.
Tuż za nim, w cieniu stał jakiś mężczyzna, który skutecznie wykręcił mu rękę i przytrzymał stanowczo w swym silnym uścisku.
- Przeproś panią – zażądał stanowczym tonem, wzmacniając chwyt.
- Przepraszam – wycharczał z niechęcią.
- Wracaj do domu … człowieku i nie pakuj się w kłopoty – poradził, rozluźniając uścisk.
Chudzielec nawet się nie obejrzał. Nie miał zamiaru napytać sobie biedy. Co innego samotna kobieta, a co innego silny, trzeźwy mężczyzna. Oddalił się tak szybko, na ile pozwoliły mu odrobinę plączące się nogi.
Panna Norton spojrzała na swojego wybawcę, który nadal stał w cieniu. Gdzieś już go widziała. Ten mężczyzna z pewnością był mieszkańcem Virginia City. Nie znała jego głosu, na pewno nigdy wcześniej z nim nie rozmawiała, ale jego sylwetka była jej znajoma. W tej chwili pożałowała, że odkąd zamieszkała w tym mieście, trzymała się raczej na uboczu, nie szukała towarzystwa, nie słuchała plotek i opowieści o życiu mieszkańców. Okazało się, że taka wiedza też bywa przydatna.
- Nic się pani nie stało? – zainteresował się wybawca, przerywając milczenie.
- Nie – zaprzeczyła szybko. – Dziękuję za pomoc.
- W tym mieście bywa niebezpiecznie – zauważył. – Giną ludzie – przez jego twarz przemknął cień smutku. – Nie powinna pani chodzić sama o tej porze. To nierozsądne.
- Proszę mnie nie osądzać – najeżyła się momentalnie.
- Nie osądzam, stwierdzam tylko fakt.
- Oczywiście – mruknęła niezadowolona i ruszyła przed siebie.
- Odprowadzę panią – zaproponował.
- Dziękuję, poradzę sobie sama – przyspieszyła kroku.
- Za rogiem stoi kolejnych dwóch pijanych kowbojów – pospieszył z ostrzeżeniem.
Te słowa zatrzymały ją w miejscu. Trwało to jednak tylko chwilę. Ruszyła przed siebie, zaciskając usta. Pokręcił głową i głośno westchnął. Dogonił ją i w milczeniu szli obok siebie. Minęli dwóch górników, z których jeden wymiotował, a drugi klepał go ze współczuciem po ramieniu. Jennifer odwróciła twarz ze wstrętem i pomyślała, że mężczyźni są okropni. Nawet ten, który szedł obok niej, dawał jej odczuć swoją wyższość. Pan i władca. Pomógł jej, ale na pewno był taki sam jak inni. Nie powinna mieć złudzeń. Zatrzymała się przed niewielkim, jasnym domkiem, który w pełni zaspokajał jej skromne potrzeby.
- Nie chciałem pani urazić – usłyszała. – Po prostu … mam złe doświadczenia – wyjaśnił mętnie.
- Nie mówmy już o tym – zmarszczyła brwi. – Jeszcze raz panu dziękuję, panie …
- Albert Monroe – uchylił kapelusza i zniknął tak szybko, że nie zdążyła zapytać, czy jest spokrewniony z Betty Monroe, jej uczennicą, która właśnie w tym roku skończyła edukację w miejscowej szkole.

* * * * *

Elizabeth ukołysała maleńkiego synka do snu. Zajrzała na chwilę do pokoju Marii. Dziewczynka siedziała już w łóżku, zapatrzona w dziadka, który cichych głosem snuł jakąś ciekawą opowieść. Wycofała się spokojna, że córka jest pod dobrą opieką i wkrótce też zaśnie, ukołysana barwną, baśniową historią. Weszła do kuchni. Dan stał przy oknie, wpatrując się w jeden punkt. Zatrzymała się tuż za nim, próbując wypatrzyć, na czym skupia swoją uwagę. Nie dostrzegła nic ciekawego.
- Martwisz się – zauważyła, kładąc mu rękę na ramieniu.
- Nie wiem, co mam myśleć – przyznał z niechęcią. – Niby wszystko jest oczywiste …
- Rozmawiałeś z Adamem?
- Tak, tylko … Adam tym razem … chyba nie jest obiektywny.
- Chodzi o człowieka, któremu wiele zawdzięcza.
- I dlatego nie myśli jasno.
- Adam? – Elizabeth roześmiała się cicho, z niedowierzaniem.
- Nie byłaś przy naszej rozmowie, nie słyszałaś tego, co mówił i na dodatek jakim tonem.
- A co mówił? – zainteresowała się, przytulając się do jego boku.
Dan pocałował ją we włosy i powrócił myślami do wczorajszego dnia …

Było dobrze po północy, gdy usłyszał łomotanie do drzwi. Zaklął pod nosem, słysząc płacz dziecka obudzonego przez niespodziewane hałasy. Naprędce wciągnął na siebie ubrania i poszedł otworzyć. Na zewnątrz stała grupa przejętych ludzi. Ich miny nie wróżyły niczego dobrego.
- Robert Forbes został zamordowany – poinformował pan Cranford.
Szeryf przesunął wzrokiem po twarzach zgromadzonych i szybko zapiął pas z bronią, który wcześniej trzymał w dłoniach. Zamknął za sobą drzwi i zadał pierwsze pytanie.
- Kto go znalazł i gdzie?
- Tom Gleeson.
- W zaułku przy budynku poczty.
- Idziemy – zakomenderował Dan. – Wiadomo, kto to zrobił?
- Jakiś przyjezdny – poinformował jeden z mieszkańców.
- Ktoś wie, co się stało? – Dan sadził długie kroki, chcąc jak najszybciej być na miejscu.
- Tak do końca to nie – zasępił się właściciel saloonu, usiłując dotrzymać kroku szeryfowi.
- Nieprawda – zaperzył się jakiś górnik. – Tom Gleeson wszystko widział.
Gdy dotarli na miejsce, grupa osób tworzących zamknięty krąg, się rozstąpiła. Szeryf podszedł bliżej. Robert Forbes leżał na wznak, bez życia, ale za to z nożem tkwiącym w sercu. Obok niego spoczywał nieznany mu mężczyzna, nieprzytomny, w drogim, ale przybrudzonym ubraniu.
- Ktoś go zna? – Dan rozejrzał się po najbliżej stojących, którzy kręcili przecząco głowami.
- To jakiś znajomy Adama Cartwrighta – usłyszał głos pana Cranforda. – Widziałem ich razem. Ten tutaj przyjechał dwa dni temu dyliżansem.
- Co tu się stało? – szeryf zmarszczył brwi, szukając wzrokiem Toma Gleesona, który miał być naocznym świadkiem.
Gleeson przepchnął się przez tłum i stanął przed stróżem prawa.
- Ten człowiek – wskazał na Virgila. – Zabił Roberta Forbesa. Widziałem z daleka, jak się bili. Gdy dobiegłem, Robert już nie żył, dostał w pierś, a ten tutaj chciał uciekać, ale podstawiłem mu nogę i runął jak długi. Chyba uderzył się w głowę, bo stracił przytomność i dotąd jej nie odzyskał.
- Może posłać po doktora? - ktoś zaproponował nieśmiało.
- Dla mordercy? – oburzył się inny.
- Forbes miał przyjaciół, którzy nie pozwolą, aby zabójca się wywinął – zagroził jeden z kowbojów.
Dan Stevenson popatrzył na zebranych i momentalnie podjął decyzję. Już po chwili znajomy Adama znajdował się w celi. Pan Cranford poszedł po doktora Martina, który miał się zająć rannym, a następnie denatem. Godzinę później sprawa przedstawiała się następująco: więzień odzyskał przytomność, choć wciąż kręciło mu się w głowie. Przyznał, że nazywa się Virgil Connolly. Nie zaprzeczył faktom, iż wypił sporo w saloonie, a następnie pokłócił się z Forbesem. Było wielu naocznych świadków tego zdarzenia. Każdy potwierdzał, że nieznajomy i Robert Forbes omal się nie pobili i tylko interwencja barmana Hanka zapobiegła bójce. Robert wyszedł, a Connolly opuścił saloon kilka minut później. Tom Gleeson widział ich bijących się na jednej z ulic. Finał każdy znał – Forbes leżał martwy, z samego rana miał się nim zająć przedsiębiorca pogrzebowy. Doktor Martin potwierdził, że cios nożem w serce spowodował zgon. Na ciele zamordowanego były też ślady bójki.
Gdy tylko zaczęło się przejaśniać, szeryf pojechał do Adama Cartwrighta. Musiał go powiadomić o zaistniałej sytuacji. Przyjaciel był na tyle zaskoczony, że w pierwszej chwili nie uwierzył mu na słowo. Dopiero widok pustej sypialni gościa spowodował, że zaczął się zastanawiać nad motywami postępowania Virgila.
Gdy zjawili się w Virginia City, pierwsze kroki skierowali do biura szeryfa, gdzie na tyłach znajdowały się cele. Na pryczy, w wymiętym ubraniu leżał Virgil Connolly, który na widok Adama zerwał się i zatrzymał, chcąc odzyskać równowagę. Chwycił się za głowę i nią potrząsnął. Cartwright patrzył na niego bez słowa, opierając dłonie na kratach.
- Co się stało? – zapytał, choć znał sprawę z opowieści Dana.
Virgil spojrzał na szeryfa, a następnie przeniósł wzrok na Adama.
- Nie wiem – wzruszył ramionami. – Sporo wypiłem. Później chyba się z kimś pobiłem, ale nikogo nie zabiłem.
- Jak to? – obruszył się Dan. – Przecież wcześniej mówił pan coś innego.
- Naprawdę? – zdziwił się Connolly. – A co takiego, jeśli można wiedzieć?
Dan się zastanowił. Rzeczywiście, Virgil Connolly nie przyznał się do winy, tylko do kłótni w saloonie.
- Gdy mówiłem o zamordowaniu Forbesa, nie zaprzeczył pan – zauważył szeryf.
- Ale też nie potwierdziłem. Byłem zbyt zamroczony, aby jasno myśleć i logicznie odpowiadać na pytania. Nikogo nie zabiłem – potwierdził z mocą.
- Mam naocznego świadka – stwierdził z satysfakcją Dan.
- Który z pewnością kłamie – rzucił Virgil.
- Musisz wziąć to pod uwagę – wtrącił się Adam. – Kto widział całe zajście?
- Tom Gleeson – szeryf powiedział to wolno i dobitnie.
Adam spojrzał na Dana i nie skomentował usłyszanej informacji. Gleeson był szanowanym człowiekiem, adwokatem, bliskim znajomym całej rodziny. Adam go lubił i szanował.
- Adamie, musisz mi uwierzyć – odezwał się Virgil. – Nie zabiłem tego Forbesa! Pokłóciłem się z nim, ale później go już nie widziałem. Przecież wiesz, że mówię prawdę!
Dan żachnął się zniecierpliwiony. Wyszedł do biura i szybko wrócił, trzymając coś w ręku.
- W piersi Roberta Forbesa tkwił nóż ozdobiony inicjałami V.C. – zaprezentował dowód Adamowi i więźniowi. – Myślę, że pan kłamie, aby ocalić swoją skórę, ale to na nic się nie zda.
Szeryf odwrócił się i opuścił więzienie. Wrócił do biura. Po chwili dołączył do niego Adam z zasępionym wyrazem twarzy.
- Tylko mi nie mów, że ten Connolly jest niewinny – rzucił Dan, marszcząc brwi.
- Znam go, on by tego nie zrobił – zauważył Adam. – Zapytałeś, o co się posprzeczali w saloonie?
- Pewnie, że zapytałem – obruszył się szeryf. – Masz mnie za idiotę?
- Przestań – poprosił spokojnie Cartwright. – Nie jestem twoim wrogiem. Chcę tylko poznać prawdę.
- Poszło o jakiś statek stojący w porcie San Francisco.
- I uważasz, że to jest powód, aby zabić drugiego człowieka?
- Nie wiem, nie znam tego Connolly’ego.
- Ale ja go znam. Ten człowiek współpracował z Departamentem Marynarki Wojennej, ma poważne kontrakty w przemyśle okrętowym, zna wielu wpływowych ludzi. Nie ryzykowałby swojej kariery dla jakiegoś pijanego kowboja.
- Tom Gleeson widział całe zajście – przypomniał sucho szeryf.
- Chodźmy więc do niego – zaproponował Adam.
Gleesona znaleźli w jego biurze. Przywitał ich serdecznie, ale miły wyraz twarzy znikł z chwilą, gdy Adam zadał pierwsze pytanie.
- Tom, jesteś pewien swojej wersji? Virgil Connolly nie mógł zabić Roberta Forbesa.
- Wątpisz w moją prawdomówność? – zdziwił się adwokat niemile dotknięty. – Czy w bystrość mego wzroku?
- Po prostu znam Virgila … - zaczął usprawiedliwiająco Adam.
- Znasz? – podchwycił Gleeson. – Kiedy ostatnio go widziałeś? Dawno, prawda? – adwokat kontynuował, wyciągając wnioski z wyrazu twarzy Adama. – Twój znajomy mógł przez te lata się zmienić i to bardzo. Tak naprawdę nic nie wiesz na jego temat, a przychodzisz i mnie oskarżasz.
- Nie denerwuj się, Tom – Dan położył mu uspokajająco rękę na ramieniu.
- Wiesz, Adamie, nie spodziewałem się, że kiedykolwiek będziesz bronił mordercy, a na dodatek uznasz, że mówię nieprawdę – powiedział z żalem.
Adam wyszedł z pięknie urządzonego gabinetu Toma Gleesona i przystanął niezdecydowany. Czuł się skołowany. Czy to możliwe, że Virgil był zdolny do morderstwa? Czy od czasów studiów tak bardzo się zmienił? Co tak naprawdę o nim wiedział? Musiał przyznać sam przed sobą, że jego wiedza w tym względzie była znikoma. Nie miał pojęcia, co ma myśleć o całej tej sprawie i komu wierzyć.

* * * * *

Ewelina

Tu musi być jakaś tajemnica. Myslę, że Vurgil jednak nie zabił. Ovszerniejszy komentarz wstawię jutro, albo w poniedziałek ...
Ciekawy fragment. Nardzo ciekawy ...
Ufff ... zdążyłam w niedzielę Very Happy

Mada

Aga

Mada nastawiłam sobie "Ciebie" jadąc do teściowej.... zanim się uzewnętrznię....dodam iż Virgil został wrobiony a ten Gleeson chyba macza w tym palce....to moja teoria Rolling Eyes

aczkolwiek moje teorie ostatnio coś nie bardzo mi wychodzą.

ADA

Mada

Aga

Mada

Aga

Gość