www.bonanza.pl

Aga

Mada każdy zauważył synka tylko sprawy niezwykłej wagi skierowały nas na nieco inne tory Smile

Mada

A już się obawiałam, że ta istotna wiadomość zaginęła wśród natłoku informacji. Rolling Eyes

Kola

Mada

Aga

Kola ze zrozumieniem i niezwykłą starannością to trzeba pisać....wtedy i czytać można z uwzględnieniem tegoż Laughing

Mada

Już myślałam, że nie napiszę tego odcinka, ale w końcu się udało. Smile

* * * * *

1868 – cz. III.

Pogrzeb pani Tacher zgromadził na cmentarzu wiele osób. Mieszkańcy Virginia City lubili staruszkę, która mimo przeciwności losu nie straciła pogody ducha. Jennifer Norton stała z pochyloną głową, słuchając monotonnego głosu pastora Owena. Czuła smutek na myśl o tym, że pani Tacher przed śmiercią nie mogła zobaczyć swego wnuka Boba, który od wielu lat siedział w więzieniu. Został skazany za próbę zabicia szeryfa Stevensona, następnie w trakcie odbywania kary próbował ucieczki. Nic nie zapowiadało jego szybkiego powrotu.
Dan i Elizabeth stali z lewej strony, tuż obok licznej rodziny Cartwrightów, która w komplecie stawiła się, aby uczestniczyć w pogrzebie. Jennifer przesunęła obojętnym wzrokiem po mieszkańcach i nagle drgnęła. Nieco na uboczu przystanął jej wybawca, Albert Monroe. Nie patrzył na zebranych ludzi i chyba nie słuchał słów pastora. Wzrok miał utkwiony w jakimś niewielkim nagrobku. Sprawiał wrażenie nieobecnego, zatopionego w swoich myślach. W pewnym momencie jakby się ocknął, rozejrzał, potarł dłonią policzek i najzwyczajniej w świecie odszedł. Gdy uroczystości pogrzebowe dobiegły końca, wszyscy zaczęli się rozchodzić, wymieniając same pozytywne uwagi o zmarłej. Jennifer zawahała się, ale szybko podjęła decyzję. Musiała coś sprawdzić. Gdyby tego nie zrobiła, męczyłoby ją to do końca dnia. Podeszła do nagrobka i przeczytała napis: Victoria Glenister. Z dat wyrytych w kamieniu wynikało, że w chwili śmierci Victoria miała lat osiemnaście.
- Biedna dziewczyna – usłyszała tuż za sobą głos pani Hobson, która stanęła obok nauczycielki. – Taka tragedia.
- Co się stało? – zainteresowała się Jennifer. – Dlaczego tak młodo zmarła?
- To pani nie wie? – zdziwiła się żona właściciela hotelu. – A prawda … pani jeszcze wówczas nie mieszkała w naszym mieście … - pokiwała głową ze zrozumieniem. – Victoria została postrzelona w trakcie bandyckiego napadu.
- W banku?
- A gdzież tam! Podczas wspaniałego balu wydanego przez burmistrza Montgomery’ego. Jeden z bandytów, uciekając, strzelił do Victorii i Alberta…
- Alberta? – podchwyciła.
- Alberta Monroe – wyjaśniła usłużnie pani Hobson. – On i Victoria byli zaręczeni, mieli się pobrać, a tu taka tragedia – pokręciła głową. – To była taka śliczna, miła dziewczyna. Jej ojciec do tej pory nie może dojść do siebie. A i Albert stał się odludkiem, rzadko można go zobaczyć w mieście. Szkoda, bo to dobra partia. Nadałby się na męża dla mojej Mary.
- Mary?
- Mojej córki – uśmiechnęła się promiennie. – Kilka dni temu wróciła z prywatnej pensji, gdzie uczyła się przez kilka ostatnich lat.
- Musi pani być z niej dumna.
- Jestem – potwierdziła pani Hobson. – Ładna, wykształcona, niegłupia – wyliczała zalety córki. – Teraz przyszedł czas na znalezienie właściwego kandydata na męża.
- Na pewno znajdzie się ktoś odpowiedni – zapewniła ją Jennifer.
- Najbardziej obawiam się łowców posagów – wyznała z westchnieniem zatroskana matka.
Pani Hobson nie zamierzała dobrowolnie rezygnować z towarzystwa słuchaczki, która wydawała się być zainteresowana tematem. Obie dotarły do głównej ulicy. Jennifer niewiele się odzywała, kobieta za to mówiła nieprzerwanie, opowiadając o swej córce Mary i rozpatrując kandydatury poszczególnych kawalerów z Virginia City. Gdy w końcu nauczycielka znalazła się w domu, z ulgą zamknęła za sobą drzwi. Uwolniła się od gadatliwej towarzyszki, ale dzięki niej uzyskała informacje. Poskładała cząstki układanki - Albert Monroe okazał się być bratem pani Monroe, którą przecież dobrze znała z kontaktów szkolnych i spotkań u pani Tacher. Zupełnie przypadkiem dowiedziała się, że pani Monroe została wydana za jakiegoś dalekiego krewnego, więc i jej panieńskie nazwisko nie uległo zmianie po ślubie. Mąż zmarł, zostawiając jej na osłodę córeczkę i pokaźną sumkę w banku. Wdowa szybko odnalazła się w nowej rzeczywistości. Oprócz córki Betty, Albert był jedyną bliską jej osobą. Przeżył osobistą tragedię i wybrał życie samotnika. Rzadko bywał w mieście. Teraz sobie przypomniała, że jakiś czas temu słyszała w sklepie, że brat pani Monroe odziedziczył jakiś spadek po dalekim krewnym i Adam Cartwright doradzał mu w kwestii korzystnego zainwestowania kapitału. Nie poświęciła wówczas tej wiadomości większej uwagi, bo i nie znała Alberta Monroe osobiście. Właściwie to i teraz trudno byłoby ich nazwać znajomymi. Jennifer pomyślała, że chciałaby spotkać tego mężczyznę na swojej drodze. Miałaby wtedy szansę podziękować mu za to, co dla niej zrobił. Wtedy w nocy była zdenerwowana i niezbyt uprzejma. Albert mógł pomyśleć, że jest z natury opryskliwa i zadziera nosa. A jakoś nie chciała, aby tak niepochlebnie ją wspominał.

* * * * *

Adam Cartwright wyszedł z biura szeryfa i zatrzymał się przy filarze. Virgil niezbyt dobrze znosił pobyt w celi. Był przyzwyczajony do częstych zmian otoczenia, nowych twarzy, wyzwań, pracy na otwartej przestrzeni. Teraz egzystował na kilku metrach kwadratowych, ozdobionych znienawidzonymi kratami. Proces miał się rozpocząć za trzy tygodnie. W ciągu tych kilku dni od zabójstwa Roberta Forbesa nie wydarzyło się nic, co mogłoby zmienić zaistniałą sytuację. Nie pojawił się żaden nowy świadek, Virgil nie przypomniał sobie żadnych dodatkowych szczegółów, a Tom Gleeson nie dodał niczego nowego do swoich wcześniejszych zeznań. Można by powiedzieć, że sprawa utknęła w martwym punkcie. Adam codziennie rozmawiał z Virgilem, który za każdym razem powtarzał, że jest niewinny i z pewnością nie zabił Forbesa. Nie miał podstaw, aby mu nie wierzyć, choć dowody świadczyły przeciwko niemu. Cała ta sprawa z prawnego punktu widzenia wyglądała na prostą i oczywistą. Jest sprawca i ofiara, narzędzie zbrodni i wiarygodny świadek. Najwięcej pytań i wątpliwości budził jedynie motyw zbrodni i na tym prawnik Virgila chciał oprzeć linię obronę swego klienta.
Adam potarł twarz dłonią i po chwili wahania skierował swe kroki do saloonu. Zajął stolik w samym rogu. Siedział z nieodgadnioną miną, spoglądając na nietknięty kufel wypełniony piwem. Przyszedł tu, aby porozmawiać z Tomem Gleesonem, nie miał zamiaru iść do jego biura. Wiedział, że młody prawnik wpadał do Silver Dollar późnym popołudniem na szklaneczkę whisky. Adam chciał stworzyć pozory przypadku. Zamoczył usta w topniejącej pianie, obserwując wejście do lokalu. Nie minął kwadrans, jak do środka wszedł Gleeson. Stanął przy kontuarze, zamówił alkohol i rozejrzał po saloonie. Drgnął lekko, gdy zobaczył Adama. Po chwili wahania wziął szklaneczkę i przysiadł się do Cartwrighta. Obaj przez chwilę sączyli trunki w milczeniu. W końcu Tom odstawił resztki whisky i spojrzał z zastanowieniem na Adama.
- Minęło wiele lat, ale na pewno pamiętasz sprawę Billa Endersa – zaczął, z uwagą śledząc twarz Cartwrighta. – Zabił Toby’ego Barkera. Byłeś jedynym świadkiem. Nikt ci nie wierzył, nawet szeryf Coffee wątpił w twoje zeznania. Pamiętasz?
- Pamiętam – potwierdził Adam.
- Byłeś pewien swoich racji i tego, co widziałeś – kontynuował Tom. – Nie zrezygnowałeś, nie odwołałeś zeznań, choć groziło ci niebezpieczeństwo, a mieszkańcy byli przeciwko tobie.
- Do czego zmierzasz, Tom?
- Dziś ja znajduję się w takiej samej sytuacji jak ty wtedy – zauważył Gleeson. – Wiem, co widziałem i nie zmienię zeznań tylko dlatego, że sprawa dotyczy twego przyjaciela.
- Nigdy cię o to nie prosiłem.
- To prawda – przyznał Tom. – Ale wciąż masz nadzieję, że to zrobię. Mylę się?
- Nie.
- Powinieneś mnie zrozumieć choćby ze względu na to, co sam przeszedłeś z Billem Endersem – powiedział Gleeson, odstawiając pustą szklankę. – Nie mylę się. Wiem, co widziałem – w jego słowach brzmiała niezbita pewność.
Mężczyzna wstał od stolika, kiwnął głową i wyszedł. Adam ciężko westchnął. To, co mówił Tom Gleeson, nie było pozbawione sensu, brzmiało logicznie. Nie miał powodu, aby mu nie wierzyć.

* * * * *

Joe wyszedł ze sklepu i załadował na wóz skrzynkę z zakupami. Wokół niego kręcił się JD, który za nic w świecie nie chciał spokojnie usiąść i poczekać, aż ojciec skończy załadunek. Po kilku próbach uspokojenia pięciolatka, Joe dał sobie spokój. Robił swoje, mając na oku JD. Załadował ostatni pakunek i spojrzał w kierunku sklepu z damską konfekcją. Nanette wciąż tam tkwiła. Obawiał się, że żona swoimi zakupami w znaczący sposób uszczupli ich konto. Będzie musiał z nią porozmawiać na temat ograniczenia wydatków na stroje. Wiedział, że czeka go nielicha przeprawa. Nanette nie lubiła tego typu rozmów i każdą uwagę na temat pieniędzy kwitowała stwierdzeniem, że mają ich dużo. Joe rozpiął górny guzik koszuli, poprawiając ułożenie kołnierzyka. Właśnie chciał się powachlować kapeluszem, gdy zobaczył po drugiej stronie ulicy pannę Mary Hobson. Nie widział jej przez ostatnich kilka lat i musiał przyznać, że dziewczyna zmieniła się nie do poznania. Z chucherka wyrosła prawdziwa piękność. Szła z dumnie uniesioną głową, którą zdobił najmodniejszy kapelusz. Jej figurę opinała suknia w kolorze pistacjowym. Na ramiona opadały jasne loki połyskujące w promieniach słońca, przed którym powabna panna usiłowała się chronić za pomocą koronkowej parasolki. Joe zapatrzył się na ten uroczy obrazek z prawdziwą przyjemnością.
- Tato, co robisz? – usłyszał głos JD i poczuł niecierpliwe pociągnięcie za rękaw.
- Patrzę – odpowiedział lakonicznie.
- Na co?
- Na ludzi.
- Na tę panią w zielonej sukience? – chciał wiedzieć JD.
- I na pana w popielatej marynarce – dodał szybko Joe. – Na tę staruszkę niosącą koszyk. Na wszystkich wokoło.
- Nudzi mi się – poskarżył się chłopiec. – Kiedy pojedziemy do domu?
- Jak mama wyjdzie wreszcie ze sklepu – westchnął Joe.
- A kiedy wyjdzie?
- Sam chciałbym to wiedzieć – mruknął niezadowolony.
W tej chwili drzwi magazynu się otworzyły. Nanette wyszła rozpromieniona. Tuż za nią szedł pomocnik właścicielki sklepu, niosąc przed sobą stos mniejszych i większych pakunków. Joe przełknął ślinę. Miał ochotę zgrzytać zębami. Poczekał, aż chłopiec ułoży zakupy na wozie i dopiero, gdy odszedł, zwrócił się do żony:
- Wykupiłaś pół sklepu?
- Nie bądź sknerą – Nanette cmoknęła go w policzek. – Stać nas na to.
- Przecież masz mnóstwo różnych drobiazgów i sukien – drążył. – Po co ci kolejne, skoro niektórych nie założyłaś jeszcze ani razu?
- Czekam na odpowiednią okazję – wyjaśniła cierpliwie.
- Jak się nadarzy, to nie będziesz wiedziała, którą wybrać…
- Czy mi się zdaje, czy zaczynasz się robić marudny? – zaśmiała się, kpiąco mrużąc oczy.
- Zdaje ci się.
- Jedźmy już do domu – zażądała. – Na co czekamy?
- Czekaliśmy na ciebie – zauważył z godnością. – JD i ja już dawno jesteśmy gotowi do drogi.
- Chodź, synku – Nanette wyciągnęła ręce. – Tatuś się dąsa.
- Wcale się nie dąsam – zaprzeczył szybko Joe. – Jedziemy.
Ruszył ostrożnie, bo kilku kowbojów tarasowało środek ulicy i musiał zręcznie ich wyminąć. Skupił się na powożeniu, jednym uchem wyłapując rozmowę Nanette i JD o upragnionym kucyku. Wiedział, że chłopiec o nim marzy. Sam rozmawiał już o tym z Hossem, który obiecał, że rozejrzy się i popyta, czy ktoś ma na zbyciu odpowiedni okaz. Lekko ściągnął wodze, bo na drodze zobaczył pannę Hobson. Przechodziła na drugą stronę ulicy, z wdziękiem osłaniając się parasolką. Gdy dotarło do niego, że się uśmiecha na jej widok, szybko przybrał obojętny wyraz twarzy i ruszył, popędzając konia. Nie spojrzał na Nanette, mając nadzieję, że nie zauważyła jego chwili słabości. Powoził jak gdyby nigdy nic i dopiero po jakimś czasie zerknął na żonę. Ich spojrzenia się spotkały. W oczach Nanette błysnęło coś, czego dawno nie widział. Niedowierzanie, czujność, a może zaskoczenie? Żona chyba dostrzegła jego zainteresowanie piękną Mary Hobson.

* * * * *

Proces Virgila Connolly’ego ściągnął na salę sądową wielu mieszkańców Virginia City. Ludzie czekali na wydarzenia, które ubarwią ich monotonne, prowincjonalne życie. Rozprawa dawała okazję do towarzyskich spotkań, wymiany poglądów, ciekawych obserwacji i plotek. Sędzia Blackwood słynął z niecierpliwości i szybkości, z jaką wydawał wyroki. Po zapoznaniu się ze sprawą, przesłuchaniu świadków i oskarżonego, bez zbędnych ceregieli wydał wyrok, skazując Virgila na 3 lata więzienia. Na sali zahuczało od protestów. Spodziewano się kary śmierci przez powieszenie, w najgorszym wypadku wielu lat odsiadki. Niezadowolenie przybierało na sile, krzyki nie cichły. Sędziowski młotek poszedł w ruch. Backwood nie wdawał się w dyskusje. Na odchodnym huknął w stół i opuścił salę. Nikt z obecnych nie miał pojęcia, że na tak niski wyrok miał wpływ list, jaki Blackwood dostał od kongresmena Walsha z Baltimore, który interweniował w sprawie Connolly’ego. Sędzia doskonale zdawał sobie sprawę, że wyrok powinien być surowszy. Adwokat oskarżonego był na tyle dobry, że oddalił widmo szubienicy, ale wizja wieloletniego więzienia nasuwała się sama przez się. List z Baltimore zmienił jednak położenie oskarżonego. Kongresmen był człowiekiem wpływowym. Dzięki niemu Blackwood mógł się przenieść na wschodnie wybrzeże i zacząć nowe życie w bardziej cywilizowanych warunkach. Uśmiechnął się na samo wyobrażenie spotkań z ludźmi na wysokim poziomie, o właściwym wykształceniu i urodzeniu.

* * * * *

Adam siedział na zewnątrz, niemal w zupełnych ciemnościach, jeśli nie liczyć blasku księżyca. Nie słyszał cykających świerszczy ani szumu drzew, nie czuł delikatnego wiatru na swojej twarzy. Przymknął oczy, starając się przegnać dręczące go myśli. Proces Virgila wytrącił go z równowagi. Sam już nie wiedział, co ma o tym wszystkim myśleć. Wierzył w niewinność Connolly’ego. Nie miał też powodów, żeby nie ufać Tomowi Gleesonowi. Czekał na cud. Wyrok wydany przez sędziego Blackwooda zaskoczył go na równi z innymi. Nie po raz pierwszy ten szpakowaty mężczyzna przewodniczył rozprawie w ich mieście. Nigdy jednak nie zasądził tak niskiej kary w sprawie o zabójstwo. Coś musiało się za tym kryć i to właśnie nie dawało Adamowi spokoju. Domyślał się, że w grę mogło wchodzić przekupstwo lub wstawiennictwo. Wszak sam na prośbę Virgila wysłał telegram do kongresmena Walsha, w którym informował o aresztowaniu przyjaciela. Nie lubił niejasnych sytuacji. Poruszył się niespokojnie i przypomniał sobie słowa Toma Gleesona o tym, że Virgil mógł się zmienić, w rzeczywistości być kimś innym niż się wszystkim wydaje.
Usłyszał ciche skrzypnięcie drzwi. Kimberly wyszła na zewnątrz. Nie wydawała się zaskoczona jego widokiem. Usiadła obok bez słowa, przytulając się do jego ramienia.
- Nie możesz spać – stwierdziła z cichym westchnieniem.
- Próbuję to wszystko jakoś poukładać w swojej głowie – wyjaśnił enigmatycznie, wiedząc, że żona zrozumie tok jego rozumowania.
- I jak ci idzie?
- Kiepsko – mruknął z niezadowoleniem. – Wciąż nie wiem, który z nich kłamie i co tak naprawdę zaszło tamtej nocy – pokręcił głową. – Obawiam się, że moje niezawodne przeczucie tym razem śpi jak suseł.
- Jak długo będziesz się tym zadręczać? - zapytała ostrożnie.
- Jeszcze nie wiem – wyznał z wahaniem.
- Będziesz robił jakieś przerwy w tym samoudręczeniu?
- Czy mi się zdaje, czy ty sobie ze mnie kpisz? – zmrużył z niedowierzaniem oczy.
- Po prostu czuję się zaniedbywana jako żona – lekko wzruszyła ramionami.
Na twarzy Adama odmalowało się zaskoczenie, które stopniowo zaczęło przeobrażać się w rozbawienie. Przyglądał się Kimberly z uśmiechem.
- Masz jakieś życzenia? – zapytał na wszelki wypadek.
- Tak – przyznała z szybko bijącym sercem. – Myślę, że powinniśmy dokończyć tę rozmowę w altance.
- Znakomity pomysł – zauważył z błyskiem w oku, jednocześnie podrywając się z miejsca.
Jeden rzut oka na jej stopy spowodował, że uniósł ją z ławki i z dziarską miną wkroczył do ogrodu. W tej chwili jego wyobraźnia podsunęła mu przemiłe wspomnienia, a czekające go przyjemności zawładnęły niepodzielnie jego myślami.

* * * * *

Ewelina

ADA

Aga

Mada

Camila

To się Virgilowi udało z takim niskim wyrokiem.
Jednak znajomości pomagają w kryzysowych sytuacjach.

Kola

Aga

Mada

I wszystko w temacie Exclamation

Brawo i dziękuję.