www.bonanza.pl

Mada

* * * * *

1868 – cz. IV.

Dwa miesiące później
Jennifer wracała do domu po skończonych lekcjach. Na nosie poczuła pierwszą kroplę deszczu. Po chwili kolejne wylądowały na jej policzkach – duże, mokre, zapowiadające obfite opady. Nie chcąc zmoknąć, cofnęła się i czym prędzej weszła do banku, który przed chwilą minęła. Otrzepała rękawy sukienki z kropel, postąpiła kilka kroków do przodu, podniosła głowę i napotkała wzrok Alberta Monroe, który stał przy oknie i chyba też miał zamiar w tym miejscu przeczekać ulewę. Był niemal na wyciągnięcie ręki.
- To pani – skłonił głowę z galanterią.
- To pan – odwdzięczyła się tym samym.
Zapadła niezręczna cisza. Albert nie wydawał się zainteresowany dalszą rozmową. Trzymał w dłoniach jakieś papiery, które niespiesznie wertował, jakby czegoś szukał. Jennifer głęboko odetchnęła i powzięła decyzję. Taka okazja mogła już się więcej nie powtórzyć. Postąpiła krok do przodu, przyciskając do piersi książkę, którą zabrała ze sobą, aby lepiej przygotować się do zajęć.
- Chcę panu podziękować za okazaną mi pomoc i … przeprosić – powiedziała na tyle cicho, że tylko Albert mógł usłyszeć jej słowa. – Byłam wobec pana niegrzeczna, zupełnie bez powodu – przyznała, lekko się czerwieniąc.
Papiery w ręku mężczyzny znieruchomiały. Uśmiechnął się lekko, jakby z pobłażaniem.
- Była pani zdenerwowana, to zresztą zrozumiałe – odparł spokojnym tonem. – To raczej ja powinienem przeprosić, że się pani narzucałem ze swoją pomocą.
- Nigdy nie wychodzę sama nocą, ale wtedy …
- Wiem – przerwał jej z lekkim kiwnięciem głowy. – Opiekowała się pani panią Tacher. Siostra mi powiedziała – wyjaśnił, widząc zaskoczenie na twarzy panny Norton. – Moja siostra dużo mówi – dodał.
- Ach tak – Jennifer nie bardzo wiedziała, co powiedzieć.
- Chyba przestało padać – poinformował, spoglądając w okno.
- Wspaniale – szepnęła z udanym zachwytem.
Albert podszedł do drzwi i przytrzymał je, aby nauczycielka mogła swobodnie wyjść.
- Miło mi było panią spotkać – odkłonił się i ruszył przed siebie.
Jennifer nie zdążyła odpowiedzieć. Zmarszczyła brwi niezadowolona. A może raczej rozczarowana? Miała nadzieję … No właśnie, na co? Sama nie potrafiła sobie na to pytanie odpowiedzieć, ale czuła jakąś pustkę. Chciało jej się płakać.

* * * * *

Joe Cartwright przewracał się z boku na bok w swoim małżeńskim łóżku. Czuł się niepocieszony, rozżalony, a jednocześnie poruszony i podekscytowany. Właśnie miał najpiękniejszy sen, o jakim mógł tylko marzyć. Przyśniła mu się ponętna Mary Hobson. Byli razem nad jeziorem, pływali w pięknych, przejrzystych wodach Tahoe – swobodni, wolni, szczęśliwi. A kiedy wyszli na brzeg, oddali się rozkoszy w cieniu wielkiego drzewa. Z ust dumnej panny usłyszał, że kocha go ponad życie i wtedy niespodziewanie się obudził. Był zaskoczony tym, że znajduje się w małżeńskiej sypialni. Poczuł zawód, a zaraz potem wyrzuty sumienia. Przecież Nanette wciąż była piękna, młoda, interesująca. Dlaczego marzył o innej, skoro na wyciągnięcie ręki miał śliczną żonę, za którą oglądali się nawet młodsi od niego mężczyźni? Od dwóch miesięcy nie mógł przestać myśleć o pannie Hobson. Wszystko wskazywało na to, że wkrótce zostanie ona żoną Toma Gleesona, któremu udało się wkraść w łaski przyszłych teściów. Mary również wydawała się zainteresowana względami młodego prawnika.
Joe westchnął i ostrożnie, aby nie obudzić Nanette, wysunął się z łóżka. Postanowił zejść na dół i napić się mleka. Coś musiało zostać z kolacji. Schodził po schodach, ziewając niczym krokodyl. Potarł dłonią oczy i pchnął drzwi do kuchni. Stanął zaskoczony. Przy stole siedział Hoss i jadł kanapki.
- Strasznie mi burczało w brzuchu – zaczął się usprawiedliwiać. – Chyba na kolację zjadłem za mało i mój organizm upomniał się o resztę.
- Pa mówił, że niedługo będziemy przerabiać drzwi z prostokątów na trapezy – poinformował z powagą Joe.
- Dlaczego na trapezy? – Hoss zamarł z kanapką w dłoni.
- Bo trzeba będzie poszerzyć wejście, abyś się w nim zmieścił – Joe nie wytrzymał i parsknął śmiechem.
- Bardzo śmieszne, bardzo – brat z politowaniem pokręcił głową, po czym spojrzał na kanapkę, następnie na drzwi, na kanapkę i w końcu wsunął ją do ust.
Joe nie skomentował, nalał mleko do szklanki, usiadł na kuchennym stołku. Pił niespiesznie, rzucając co i rusz okiem na starszego brata.
- Hoss … - zaczął z wahaniem. – Ty i Lucy jesteście małżeństwem już kilkanaście lat, prawda?
- Przecież wiesz – mężczyzna popatrzył na niego ze zdziwieniem.
- No właśnie – przytaknął Joe. – Miewałeś kiedyś pokusy? No wiesz … - Joe rzucił w kierunku brata porozumiewawcze spojrzenie.
- Pokusy? – powtórzył zbaraniały Hoss.
- Czy jakaś kobieta podobała ci się bardziej niż Lucy?
- Nie – odparł bez zastanowienia.
- Nigdy? Ani przez chwilę? – drążył Joseph.
- Nigdy – potwierdził. – Kocham Lucy tak samo jak w dniu naszego pierwszego spotkania, a właściwie … tysiąc razy bardziej niż kiedyś.
- Myślałem … - urwał zasępiony.
- O co ci chodzi Joe? – Hoss wlepił w niego swe błękitne, łagodne oczy, w których krył się niepokój.
- Marzę o kimś, na jawie i we śnie – wyrzucił z siebie jednym tchem.
- Zwariowałeś? – Hoss wyprostował się na krześle jak struna. – A co z Nanette? Już jej nie kochasz?
- Kocham – odpowiedział, wzruszając ramionami. – Ale to nie ma nic do rzeczy.
- Mówisz, jakbyś się najadł szaleju – rzucił zdenerwowany Hoss. – Myślałem, że już wyrosłeś z wieku dojrzewania.
- Przestań – upomniał go Joe urażonym tonem. – Chciałem ci się zwierzyć jak bratu, a ty mi wypominasz niedojrzałość. Gdybym chciał słuchać kazań, poszedłbym do ojca.
- Wiesz, Joe, doceniam, że masz do mnie zaufanie, ale nie licz na to, że cię zrozumiem – Hoss wstał i skierował się ku drzwiom. Rozmowę uważał za skończoną.
- Tylko nie mów Adamowi – zastrzegł z przestrachem Joe.
- On sam cię rozgryzie prędzej niż myślisz – Hoss machnął ręką, wyszedł z kuchni, postąpił kilka kroków i natknął się na Lucy, która położyła palec na ustach. W ciszy pokonali drogę do sypialni. Gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły, Lucy pokręciła głową z potępieniem.
- A jednak Nanette miała rację – westchnęła z niedowierzaniem.
- Jak to?
- Kilka tygodni temu powiedziała mi, że Joe robi maślane oczy do Mary Hobson. Nie chciałam jej wierzyć. Przekonywałam, że się myli, że jest przewrażliwiona, a tu proszę! To ja się myliłam!
- Ciszej – upomniał ją delikatnie Hoss.
- Masz rację – zgodziła się, ściszając głos. – Biedna Nanette, tak się stara…
- Chyba nie należy jej o niczym mówić.
- Tak uważasz?
- Nie powinniśmy się wtrącać w ich małżeństwo. Oni się pokłócą, później pogodzą, a do nas będą mieli pretensje.
- Wiesz, Hoss – podeszła i przytuliła się do niego z ufnością. – Zawsze wiedziałam, że jesteś dobrym, mądrym człowiekiem.
- Zawstydzasz mnie – przyznał, rumieniąc się jak panienka.
- Po tylu latach małżeństwa? – zachichotała, odchylając się, aby spojrzeć mu w oczy.
- Zawsze będę cię kochać – powiedział uroczyście, patrząc na nią z miłością.
- Wiem – przyznała, przytulając się i czując bicie jego serca. – Ja też cię kocham … na zawsze.

* * * * *

Adam Cartwright postanowił pojechać do więzienia, w którym odbywał karę Virgil Connolly. Od dwóch miesięcy męczyła go ta sprawa, której wciąż nie uważał za zamkniętą. Miał nadzieję, że być może uda mu się porozmawiać z przyjacielem i wyjaśnić wszelkie wątpliwości. Gdy dotarł do Nevada State Prison i wyłuszczył swoją prośbę, dyrektor więzienia spojrzał na niego z jakąś niechęcią, poruszał szczęką, jakby coś jadł i dopiero wtedy udzielił odpowiedzi:
- Nie mam więźnia, który by się tak nazywał.
- Dwa miesiące temu trafił tu wprost z celi w Virginia City – wyjaśnił Adam. – Szeryf Dan Stevenson odtransportował go osobiście do tego więzienia. U siebie w biurze ma pokwitowanie, widziałem je.
Dyrektor spojrzał na Adama nieprzyjaźnie i mruknął coś niezrozumiale. Po chwili rzucił z urazą:
- Następnego dnia skazaniec został odesłany do więzienia w Filadelfii.
- Na jakiej podstawie?
- A to już nie pański interes – zdenerwował się mężczyzna, któremu wyraźnie nie w smak były te wszystkie pytania. – Nie mam czasu na pogaduszki – wstał, uważając rozmowę za skończoną.
Adam postanowił, że tak tego nie zostawi. Nie miał pojęcia, co tu zaszło i kto maczał w tym palce, ale bardzo mu się to wszystko nie podobało. Dlatego też dwa tygodnie później znalazł się w pociągu jadącym na wschód. Wprawdzie to tej pory niezbyt interesował się więziennictwem i systemem resocjalizacji, ale pamiętał artykuł zamieszczony w „The New York Times”. W więzieniu w Filadelfii panował system pensylwański*, który opierał się na bezwzględnej izolacji społecznej więźnia. Nie było tam kaplicy, pokoju do nauki, stołówki. Więźniowie wykonywali pracę oraz jedli w swoich celach, pozbawiono ich kontaktów z przyjaciółmi, krewnymi i pozostałymi skazanymi. Nie mógł sobie wyobrazić Virgila Connolly’ego spędzającego choćby miesiąc w takich warunkach, nie mówiąc już o trzech latach. Domyślał się, że w imię zasad panujących w filadelfijskim więzieniu nie zostanie dopuszczony do przyjaciela. Zawczasu jednak wysłał telegram do kongresmena Walsha, w którym wyjaśnił zaistniałą sytuację. Najbardziej niepokoiło go to, że nie otrzymał odpowiedzi, choć zwlekał z wyjazdem. Dłużej nie mógł jednak czekać. Postanowił, że jeśli będzie trzeba, odnajdzie Walsha w Bostonie. Domyślał się, iż kongresmen interweniował u sędziego Blackwooda, więc musiał mieć w tym jakiś interes lub spłacał w ten sposób dług wdzięczności. Wszak Virgil znał różnych ludzi – od wysoko postawionych do tych z półświatka.
Do Filadelfii dotarł po długiej i męczącej podróży. Po opuszczeniu stacji kolejowej, skinął na fiakra, który obiecał zawieźć go do porządnego hotelu. Po drodze minęli Independence Hall – budynek, w którym podpisano Deklarację Niepodległości oraz Konstytucję Stanów Zjednoczonych. Adam patrzył na miasto z zainteresowaniem. Dzięki budowie dróg, kanałów i linii kolejowych Filadelfia stała się największym ośrodkiem przemysłu w Stanach Zjednoczonych. Rozwijały się tu liczne przedsiębiorstwa: Baldwin Locomotive Works, William Cramp and Sons Ship and Engine Building Company i Pennsylvania Railroad. Najwięcej zakładów działało jednak w branży tekstylnej. Cartwright postanowił, że bez względu na wynik poszukiwań, uda się do magazynów i zakupi najpiękniejsze tkaniny, jakie znajdzie. Kimberly z pewnością zrobi z nich użytek.
W hotelu postanowił się najpierw odświeżyć, a dopiero potem wybrać się do więzienia i stoczyć batalię z kolejnym dyrektorem. Łazienka mieściła się niedaleko jego pokoju i na szczęście nie była zajęta. Wziął kąpiel i w całkiem niezłym nastroju wrócił do siebie. Zamknął drzwi i stanął zaskoczony. Przy stoliku, na jednym z dwóch krzeseł siedział elegancki mężczyzna, ubrany w tradycyjną czerń. Bawił się złotą cygarnicą, obracając ją w swych długich, kościstych palcach.
- Jak pan tutaj wszedł?
- To nieistotne.
- Kim pan jest? – Adam nie stracił zimnej krwi.
- Wysłannikiem pewnej wpływowej osoby – wyjaśnił oględnie nieznajomy.
- Chodzi o kongresmena …
- Żadnych nazwisk – szybko przerwał elegant, podnosząc się z krzesła.
Adam kiwnął lekko głową, wyrażając zgodę. Mężczyzna obrzucił go uważnym spojrzeniem i podszedł do okna. Wsunął cygarnicę do wewnętrznej kieszeni marynarki i sprawdził wyraz twarzy Cartwrighta.
- Dam panu dobrą radę – powiedział bez cienia ironii nieznajomy. – Proszę się nie mieszać w tę sprawę.
- Virgil jest moim przyjacielem.
- On ma wielu przyjaciół … wpływowych i możnych – rzucił od niechcenia.
- I dlatego trafił do więzienia w Filadelfii?
- Ta sprawa pana przerasta – tym razem elegant pozwolił sobie na okazanie wyższości. – Proszę wracać do domu i nie kłopotać się losami … przyjaciela.
- Gdzie on jest? – Adam powoli zaczynał rozumieć.
- Jest pan uparty – mężczyzna westchnął i pokręcił głową. – ON mówił, że pan będzie drążył.
- Może wreszcie powie mi pan to, czego mam się dowiedzieć? – rzucił przez zęby Adam. – Po co cały ten teatr? Przecież przybył pan tu w roli posłańca. Czekam więc.
Nieznajomy niemal się uśmiechnął.
- Co chce pan wiedzieć?
- Gdzie jest Virgil?
- Daleko stąd, bezpieczny.
- Kto zabił Roberta Forbesa?
- Forbes był rosyjskim szpiegiem, musiał zostać wyeliminowany.
- Czy to Virgil …
- Tego nie musi pan wiedzieć – przerwał stanowczym tonem. – Nic więcej nie powiem. Niech pan wraca do domu i zapomni o tej sprawie. Tak będzie lepiej dla pana i pańskiej rodziny.
- Co to niby ma znaczyć?!
- Zdenerwował się pan – zauważył elegant.
- Nie lubię, gdy ktoś grozi mojej rodzinie.
- To nie groźba, to dobra rada – zapewnił ze spokojem mężczyzna. - Żegnam.
Po jego wyjściu Adam oddał się rozmyślaniom. Nie po to tłukł się taki kawał drogi, żeby teraz wracać z niczym. Musiał się upewnić. Dotarł do więzienia i nawet udało mu się uzyskać audiencję u dyrektora, od którego dowiedział się, że nikt o nazwisku Connolly nie figuruje na liście skazańców. Gdy wrócił do hotelu, w recepcji czekał na niego list. Poznał charakter pisma Connolly’ego.

Nie mieszaj się w to. Zapomnij o całej sprawie i o tym, że się kiedykolwiek znaliśmy. Spal tę kartkę.

Zapytany o list recepcjonista powiedział, że zostawił go elegancki mężczyzna ubrany na czarno, który wcześniej był gościem w pokoju Cartwrighta.
Następnego dnia Adam siedział w pociągu. Zostawiał za sobą Filadelfię, ale zabierał mnóstwo pytań, w tym najważniejsze: Kto zabił Roberta Forbesa? Przeczucie podpowiadało mu, że nigdy nie uzyska na nie odpowiedzi. Wiedział natomiast jedno – on Adam Cartwright nie ma pojęcia, kim tak naprawdę jest Virgil Connolly i dla kogo pracuje.

.......................................

* Reformą więziennictwa w USA zajęli się: Benjamin Franklin i Benjamin Rush (działacz społeczny i psychiatra). W efekcie ich działalności wyłoniły się dwa systemy penitencjarne – pensylwański (wspomniany w moim opowiadaniu) i auburnski (więźniowie mogli korzystać z posług religijnych oraz uczyć się czytać, pisać i wykonywać operacje matematyczne).

* * * * *

Ewelina

Bardzo ciekawe rozwinięcie, choć nieco malo Alberta ... no i te powikłane, rodzinne wątki ... Joe nadal boi się Adama Very Happy

a Hoss ... bez zmian Very Happy

Później obszerniej skomentuję...

Aga

Mało Alberta ale jakże wstrząsnął nauczycielką, a nic nie musiał robić....może właśnie dlatego...ale myślę, że jeszcze o nim usłyszymy....mam nadzieję, że w związku z Jennifer oczywiście w każdym możliwym znaczeniu. Mnie odcinek się podobał, a dlaczego o tym jutro. Wink

Aga

Mada

Ewelina

Gość

Mada, odcinek jest bardzo ciekawy i bardzo zaskakujący... Nie spodziewałam się, że Virgil ma aż tyle za uszami Rolling Eyes

Na pewno jeszcze wszystko dokładnie przeanalizuję i w końcu uda mi się napisać zaległe komentarze Smile

Ewelina

Mada

Senszen

Aga

Mada

Aga, jak już kiedyś wspomniałam, wątek panny Norton będzie się rozwijał, ale dosyć wolno i tak do końca nie wiem, czy zgodnie z roszczeniami. Rolling Eyes

Ewelina

Ja również widzę w nich ewentualną parę ... tak miło sobie rozmawiają ... są tak ... zaklopotani, że musi się w nich coś wykluwać Rolling Eyes

Mada

Ewelina

Pewnie uciekł ... przed samym sobą ... jednak ma smutne wspomnienia i te go gnębią ...tak sądzę Rolling Eyes

Mada

Trudno się z tym nie zgodzić. Sad

Aga