www.bonanza.pl

lucy

[quote="Mada"]

Mada

Wklejam z drżeniem serca i sporymi obawami. Rolling Eyes

* * * * *

1873 – cz. II.

Dan złapał równowagę po tym, jak brodacz bezceremonialnie odepchnął go od drzwi. Rzut oka na napastnika sprawił, że na razie poniechał stawiania oporu. Widział wycelowaną w siebie broń. Krew się w nim zagotowała z bezsilności. Mógłby się rzucić na brodacza, być może by go zaskoczył. Jednakże taki czyn niósł ryzyko postrzału. Ten człowiek na oko sprawiał wrażenie kogoś, kto nie zawaha się strzelić, jeśli wyczuje zagrożenie. Dan postanowił zaczekać na rozwój wypadków.
Brodacz bokiem przesunął się w kierunku okienka bankowego, wyszarpnął zza pazuchy nie pierwszej czystości worek i rzucił w stronę urzędnika. Pan Tomkins nerwowo przełknął ślinę, niepewnie spojrzał w kierunku szeryfa, a następnie swój wzrok zatrzymał na panu Fergusonie, właścicielu banku. Ten drgnął i skinął głową. Jak zahipnotyzowany wpatrywał się w broń trzymaną przez złoczyńcę.
- Ładuj pan – zarządził brodacz i zimnym wzrokiem przejechał po wszystkich zebranych w pomieszczeniu. Jego oczy na dłużej zatrzymały się na pani Osborne, a zwłaszcza na jej opiętej kremowej bluzce. Kobieta zesztywniała ze strachu i odrazy. Pan Ferguson udał, że nie dostrzegł zainteresowania bandyty piękną wdową. Pełen potępienia wzrok wlepił w szeryfa, który nie podejmował żadnych kroków, aby przeszkodzić bandycie w jego przestępczej działalności. Wymownie spojrzał na rewolwer tkwiący u boku Stevensona. Brodacz też wydawał się nim zainteresowany.
- Ty – wskazał na panią Osborne – zabierz mu broń, ale tak, abym widział jego i twoje ręce. Nie radzę próbować żadnych sztuczek, bo ktoś zarobi kulkę – ostrzegł, mrużąc oczy.
Pani Osborne podeszła do Dana i palcami ujęła rękojeść rewolweru. W jej oczach malowało się przerażenie. Szeryf nie poruszył się. Utrata broni nim nie wstrząsnęła. Miał asa w rękawie, o którym napastnik nie wiedział. Zgodnie z ustaleniami sprzed dwóch lat, kasjer trzymał broń umieszczoną pod stolikiem, tak na wszelki wypadek. Pan Tomkins wymienił z Danem porozumiewawcze spojrzenia. Szeryf delikatnie pokręcił głową w geście: „Jeszcze nie teraz”. Wpatrywał się w przestępcę, który zanim sięgnął po worek z pieniędzmi, przyciągnął do siebie panią Osborne i przytrzymał ją w pasie. Dan rzucił się w jego kierunku, ale zatrzymał się, gdy brodacz przyłożył lufę do boku pięknej wdowy.
- Nie radzę – ostrzegł dudniącym głosem i wredny uśmiech wypłynął na jego mięsiste wargi. – Jeden krok, a ta damulka zapłaci życiem za głupotę nadgorliwego szeryfa.
Dan zmełł w ustach przekleństwo. Za plecami czuł obecność Fergusona, który dyszał niczym pociąg i wbijał mu pięść w okolice krzyża, jakby chciał dać do zrozumienia, że powinien zacząć wreszcie działać. Właściciel banku oczekiwał, że stróż prawa swoim ciałem niczym tarczą zasłoni wszystkich przed kulami złodzieja, obezwładni napastnika, odbierze mu zrabowane pieniądze i zamknie w więzieniu. Był oburzony, że Stevenson nie podejmuje radykalnych kroków. Takie postępowanie nie mogło mu ujść na sucho. Ferguson zamierzał poruszyć tę kwestię na najbliższym spotkaniu rady miasta. Może powinni pomyśleć o zatrudnieniu nowego szeryfa, bardziej energicznego, z większą brawurą i chęcią do działania.
Tymczasem brodacz przesunął się w kierunku wyjścia, przyciskając do siebie panią Osborne. Młoda wdowa rzuciła pełne rozpaczy spojrzenie w kierunku Dana Stevensona, który cały spięty czekał na chwilę, gdy będzie mógł wreszcie sięgnąć po broń i zrobić z niej użytek. Gdy napastnik wyniósł się z banku, pan Tomkins przerzucił nad kontuarem strzelbę, którą szeryf złapał w locie i wyskoczył na zewnątrz. Wymierzył i wycelował w brodacza, który konno oddalał się z miejsca przestępstwa, trzymając lewą ręką panią Osborne przed sobą jako zakładniczkę. Prawą celował w szeryfa. Padły strzały. Dan poczuł świst kuli i podmuch tuż obok swojej głowy. Nie przestał jednak strzelać, starając się dobrze wycelować, aby nie zranić pani Osborne. Zamarł, gdy młoda wdowa spadła z konia, przewróciła na bok i znieruchomiała. Wymiana strzałów trwała nadal. Szeryf był pewien, że już dwukrotnie trafił napastnika, który dziwnie przechylony na prawy bok strzelił jeszcze kilka razy, zanim przekręcił się i runął na ziemię. Spłoszony koń pognał przed siebie. Dan, nie wypuszczając broni z ręki, pobiegł w kierunku leżącego ciała. Musiał mieć pewność, że brodacz nie żyje albo przynajmniej jest ciężko ranny i nie stanowi już zagrożenia. Zatrzymał się w bezpiecznej odległości, zachowując czujność. Podszedł bliżej i stopą odrzucił broń napastnika. Trącił go nogą, ale mężczyzna nie dawał oznak życia. Dwie ciemne plamy na koszuli świadczyły dobitnie, iż strzały szeryfa były celne. Dopiero wtedy nachylił się i odwrócił ciało. Brodacz był martwy, co do tego nie było najmniejszych wątpliwości. Dan zabrał worek z pieniędzmi i wyprostował się. W tej chwili zmaterializował się przed nim usłużny pan Flynn, przedsiębiorca pogrzebowy.
- Potrzebna będzie duża trumna – oznajmił, z trudem ukrywając podekscytowanie. – Zaraz się tym zajmę. Proszę się niczym nie kłopotać.
Dan kiwnął głową. Teraz … pani Osborne. Musiała wciąż leżeć na ziemi, bo otaczała ją zwarta grupa ludzi, którzy szeptali przerażeni. Kilka kobiet zakrywało twarz rękoma. Ktoś musiał powiedzieć, że zbliża się szeryf, bo wszyscy spojrzeli w kierunku, z którego nadchodził. Zrobiło się cicho, jak makiem zasiał. Myśl, że być może zabił tę kobietę, strzelając do porywacza, była wyjątkowo paskudna. Miał ją chronić. A co zrobił? Po prostu nie chciał, aby mężczyzna ją uprowadził, a najprawdopodobniej pogorszył sprawę. Tylko dlaczego leżała w innym miejscu niż zapamiętał? Nagle zatrzymał się zdumiony, bo wśród zwartego kręgu ludzi zauważył panią Osborne. Stała wraz z innymi. Jej kremowa bluzka była przybrudzona. Kilka pasemek włosów wymykało się z upiętej fryzury. Patrzyła na niego wzrokiem, w którym malowało się przerażenie. Nic nie rozumiał. Jeśli ona żyła, to kto leżał na ziemi? Podszedł zdecydowanym krokiem, chcąc jak najszybciej położyć kres domysłom. Ludzie rozstąpili się przed nim, ale zrobili to z ociąganiem. Wpatrywali się w niego dziwnym wzrokiem. Czy już wtedy się domyślił? Dużo później wciąż się zastanawiał, czy w tamtej konkretnej chwili już wiedział? Czy przeczuwał? Chyba nie, dopiero widok dobrze znanych mu sznurowanych trzewików spowodował, że na chwilę stanęło mu serce. Zamarł, nie mogąc uczynić najmniejszego ruchu. Wpatrywał się w nieruchomą, martwą twarz i otwarte oczy, w których malowało się … zdziwienie? Przód sukienki był jedną, wielką plamą krwi.
- Doktora … - wyrwał się czyjś zduszony szept.
- Za późno – odpowiedział cicho pan Tomkins, nerwowo przełykając ślinę.
Jakaś kobieta zaczęła głośno płakać. Jej łzy uwolniły tamę żalu i współczucia. Dan opadł na kolana, zapominając o ludziach znajdujących się wokół. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, może zaprzeczyć, ale nie mógł wydusić z siebie żadnego słowa. Z niedowierzaniem wpatrywał się w twarz ukochanej kobiety, której głosu miał już nigdy nie usłyszeć. Elizabeth nie żyła. To nie mogła być prawda. Nie mógł w to uwierzyć, a jednocześnie nie mógł zaprzeczyć oczywistym faktom. Sięgnął po rękę żony, szukając pulsu. Wstrzymywał oddech. Czekał na cud … bardzo długo czekał. Dopiero po jakimś czasie dotarło do niego, że choćby czekał całą wieczność, cud, o jakim marzył, nie nastąpi.

* * * * *

Miesiąc później

Kimberly z westchnieniem odłożyła książkę na kołdrę. Nie mogła się skupić na czytaniu. Wciąż myślała o Danie i o Elizabeth. Ich dzieci do czasu pogrzebu przebywały w Ponderosie. Zajmowała się nimi, jak najlepiej umiała, rozpieszczała, starała się otoczyć czułą opieką. Na próżno, Maria i Neil wciąż płakali. Rozumiała to, stracili matkę. Serce się jej krajało, gdy patrzyła na ich ból i cierpienie. Sama niezbyt dobrze się czuła, nie najlepiej znosiła ciążę. Mimo że był to już czwarty miesiąc, nudności nie ustąpiły. Wciąż była senna i nie miała apetytu. Lekarz wręcz nakazał jej pozostawać w łóżku aż do obiadu, niczym się nie denerwować, dużo spać i odpoczywać. Podporządkowała się prawie we wszystkim. Nie mogła jednak przestać myśleć o tragedii, jaka spotkała rodzinę jej brata. Gdyby Elizabeth wówczas nie wybrała się do sklepu, z pewnością by żyła. Gdyby wyszła o kilka minut później, kula bandyty, który uciekając, strzelał na oślep, nie dosięgłaby jej i nie zabiła. Gdyby uciekła, słysząc strzały … Czasem rozmawiali o tym z Adamem, choć mąż za wszelką cenę starał się skierować rozmowę na inne tory. Przypominał jej, że nie może się denerwować, że powinna myśleć o dziecku. Tak, jakby mogła o tym zapomnieć. Przecież nie mogła bezkarnie się cieszyć i myśleć o przyjemnościach, skoro jej brat był tak bardzo nieszczęśliwy. Martwiła się jego zachowaniem. Do pogrzebu chodził jak w jakiejś malignie, nie chciał z nikim rozmawiać i nikogo widzieć. Pozostał głuchy na wszelkie perswazje i chęć pomocy ze strony bliskich. Zamknął się w sobie. Wszyscy miotali się, chcąc okazać mu wsparcie i nie mogąc do niego w żaden sposób dotrzeć. Najgorsze jednak zaczęło się później. Następnego dnia po pogrzebie Dan wrócił do pracy i zaczął się zachowywać, jakby nic nie stało. Wprawdzie nie uśmiechał się, nie żartował, nie kpił – jak to miał w zwyczaju – ale rozmawiał z innymi, interesował się sprawami miasta. Nie chciał tylko mówić o napadzie. Unikał też rozmów o Elizabeth, po prostu zmieniał temat lub milczał tak długo, aż rozmówca zaczynał się czerwienić, jąkać i wymawiać pilnymi sprawami do załatwienia. Kimberly usiłowała przeprowadzić z nim szczerą rozmowę, ale Dan grzecznie uciął jej nieśmiałe próby, twierdząc, że nie potrzebuje pocieszenia. Nie było to normalne i Kim martwiła się coraz bardziej.
Przekręciła się na łóżku, zmieniając pozycję na bardziej wygodną. Nie lubiła bezczynności, tęskniła za towarzystwem innych osób. Lucy odwiedzała ją prawie codziennie, Nanette starała się wpadać od czasu do czasu, a i Ben też często do niej zaglądał. W tej chwili jednak najzwyczajniej w świecie się nudziła. Z niechęcią spojrzała na książkę, której fabuła jakoś jej nie porywała, a główna bohaterka była głupią gąską. Pomyślała, że po obiedzie poprosi Adama o coś ciekawego do czytania.
Chyba się zdrzemnęła. Otworzyła oczy, słysząc kroki w sypialni.
- Nie chciałem cię obudzić – ze skruchą wyznał Adam, siadając na łóżku i patrząc z niepokojem na jej bladą twarz. – Jak się czujesz?
- Dobrze – odpowiedziała tak jak co dzień, rejestrując z zadowoleniem, że jej zapewnienie wygładza zmarszczkę na jego czole. – Widziałeś się z Danem?
- Tak – Adam uciekł wzrokiem, jakby się zastanawiał, ile może jej powiedzieć.
- Rozmawiałeś z nim?
- Nie nazwałbym tego rozmową – rzucił zachmurzony.
- Opowiesz mi czy mam z ciebie wyciągać każdą informację?
- Problem w tym, że nie bardzo mam co opowiadać – przyznał, tym razem patrząc jej prosto w oczy. – Zastałem go biurze, tak jak się spodziewałem. Wypełniał jakieś papiery. Nawet był zadowolony, że do niego zajrzałem. Pytał o ciebie i dzieci. Prosił, abym cię pozdrowił.
- A … rozmawiałeś z nim o … Elizabeth?
- Próbowałem.
- Przerwał ci – stwierdziła ze smutkiem.
- Nie – pokręcił głową. – Poczekał, aż skończyłem mówić, a potem zapytał, czy przypadkiem nie wybieram się do Carson City, bo ma przesyłkę dla ich szeryfa.
- Nie pojmuję tego – wyznała, czując, jak dreszcz przebiega po jej krzyżu. – Zachowuje się tak, jakby nie obchodziło go nic poza pracą.
- Może to forma ucieczki …
- Pewnie masz rację – odpowiedziała po dłuższej chwili. – Mimo wszystko mam ochotę nim potrząsnąć i powiedzieć, żeby nie zachowywał się jak nieczułe bydlę. Wiem … – uprzedziła jego odpowiedź – … to straszne, co powiedziałam, ale jak on może postępować tak, jakby nigdy jej nie kochał, jakby jej śmierć nic dla niego nie znaczyła? To nienormalne!
- Kochanie, nie denerwuj się. Zaszkodzisz sobie i dziecku – przypomniał profesorskim tonem, który dodatkowo ją poirytował. Przekręciła się na bok i przykryła kołdrą po samą szyję. Była świadoma, że zachowuje się dziecinnie, ale w tej chwili tylko w taki sposób potrafiła poradzić sobie z emocjami.
- Ty też nie chcesz ze mną rozmawiać? – zapytał tonem głosu, w którym pobrzmiewał ni to śmiech, ni to zmęczenie. – Nie mam dziś szczęścia …
Gdy Kimberly poczuła, że Adam podniósł się z łóżka, usiadła i wyciągnęła do nie rękę.
- Nie odchodź – powiedziała prosząco. – Ja po prostu nie mogę tego zrozumieć. Chcę to jakoś poskładać i nic mi z tego nie wychodzi. Martwię się, że Dan w widoczny sposób nie rozpacza, a z drugiej strony nie chciałabym, żeby chodził załamany, zaniedbany czy pławił swoje smutki w alkoholu. Po prostu wolałabym wiedzieć, co czuje, o czym myśli. Nie daje mi to spokoju. Nie mam pojęcia, jak mu pomóc.
- Myślę, że nikomu nie można pomóc na siłę – stwierdził ze smutny uśmiechem, w uspokajający sposób wodząc kciukiem po jej dłoni. – Może powinniśmy dać mu więcej czasu. W końcu sam zacznie mówić.
- A jeśli nie?
- To wtedy będziemy się martwić.
Kimberly nie wyglądała na przekonaną, ale po chwili na jej twarzy pojawił się niepokój.
- Dzieci nie przyjechały z tobą?
- Przyjechały – zapewnił ją z uśmiechem. – Są w stajni, zajmują się kociętami. Susan mówiła, że chce z tobą porozmawiać o jakieś niezwykle ważnej sprawie.
- Wiesz o co chodzi?
- Nie mam pojęcia – przyznał skonsternowany, bo córka do tej pory nie miała przed nim tajemnic. – Zaraz ją do ciebie przyślę.
Po chwili do sypialni wpadła zdyszana Susan. Przytuliła się do matki z dziecięcą ufnością i młodzieńczym zawstydzeniem.
- Mamo, Roy Ferguson powiedział mi, że jestem mądra i ładna – wyszeptała konspiracyjnie, a jej policzki jeszcze bardziej się zaróżowiły.
- Ach tak? – Kimberly pokiwała głową, usiłując zachować powagę.
- Myślisz, że mówił poważnie?
- Z pewnością – zapewniła, poprawiając wymykający się z fryzury pukiel włosów. – Dlaczego miałby sobie żartować?
- Bo on nigdy nie powiedział mi nic miłego – stwierdziła, zabawnie marszcząc nos. – Wciąż mi dokuczał.
- Może Roy nie tylko urósł, ale też i dorósł – zauważyła z niewinnym uśmiechem. – Zaczął dostrzegać to, co oczywiste.
- Myślisz, że się zmienił?
- Na to wygląda, choć …
- Tak? – Susan wpatrywała się w nią zachłannie.
- Chłopcy w tym wieku potrafią dziwnie się zachowywać. Dziś powiedział ci komplement, ale nie bądź zdziwiona, jeśli jutro wymyśli jakiegoś psikusa.
- Wiesz, mamo, tak sobie myślę, że chłopcy potrzebują więcej czasu niż dziewczynki na to, aby zachowywać się jak normalni, cywilizowani ludzie.
- Trafna uwaga – pokiwała głową rozbawiona bystrością i bezpośredniością swojej córki. – Choć tata by się chyba z tobą nie zgodził.
- Bo tata jest wyjątkiem. Billy i Andrew też – zapewniła żarliwie. – A jeśli Roy jutro wykręci jakiś numer, to mu powiem coś do słuchu, aż mu w pięty pójdzie – obiecała z błyskiem w oku.
Kimberly roześmiała się, z przyjemnością patrząc na ożywioną twarz Susan. Dzieci wciąż potrafiły sprawić, że poprawiał się jej humor. Tak bardzo je kochała...

* * * * *

Aga

Mada cieszę, że wkleiłaś kolejny fragment. Po Twoich zapowiedziach i morderczych instynktach Koleżanek będę czytać z niepokojem. Rolling Eyes

lucy

Mada, piękny odcinek! Emocje, na które się z drżeniem oczekiwało... tragizm sytuacji Dana! Serce się kraje! I na koniec, pogodny akcent - Roy Ferguson dorasta! Wszystko, co trzeba!

Aga

Gość

dramaty szerzą się po naszych opowiadaniach Shocked

Camila

Szkoda Elizabeth. Nie zasłużyła na taki koniec życia.
Danowi wydaje się, że im więcej będzie się innymi zajmować to poradzi sobie jakoś z ze stratą żony, ale to też nie musi mu pomóc. Oby jednak podniósł się z tego, bo ma dla kogo to zrobić.

ADA

Mada

Lucy, dziękuję. Cieszę się, że odcinek Ci się spodobał.

Aga, mam nadzieję, że już doszłaś do siebie i wstałaś z podłogi, a dźgnięte serce odrobinę mniej krwawi.
A ten komentarz mnie rozśmieszył:

Aga

Mada zbieram się, zbieram.... Crying or Very sad

tak jeszcze sobie tylko pochlipuję od czasu do czasu. Rolling Eyes

Mada

Ach, czyli tak jak Dan potrzebujesz czasu ... Rolling Eyes

ADA

Mada, faktycznie Ferguson podniósł mi nieco ciśnienie... niestety takich typków wszędzie można spotkać. Wierzę, że Dan wróci do równowagii i jeszcze znajdzie szczęście... nawet wpadła mi pewna myśl z kim mogłabyś go w przyszłości połączyć, gdyby... choć, nie to tylko takie gdybanie