www.bonanza.pl

Aga

ADA co Ty już mu jakąś babeczkę chcesz wcisnąć? On MUSI przejść żałobę wewnątrz siebie....a ja razem z nim

Ewelina

Mada

Ewelino, przyznaję, że wena pogalopowała niczym rączy koń i nawet nie próbowałam się jej przeciwstawiać. Rolling Eyes

Bardzo dziękuję za ciekawy komentarz. Very Happy

Mada

Znalazłam odrobinę czasu. Niestety tylko odrobinę, więc i odcinek jest dosyć krótki. Tworzy na szczęście zamkniętą całość, przynajmniej taką mam nadzieję. Wink

1874 – cz. I.

Księżyc wychynął zza chmur i oświetlił dziecinną huśtawkę zamontowaną lata temu dla małej Marii. Ostatnimi czasy korzystał z niej raczej Neil, który jako sześciolatek wciąż miał prawo do dziecinnego zachowania. Maria zawsze była spokojna, a po śmierci matki jeszcze bardziej zamknęła się w sobie i rzadko się odzywała. Skupiła się na nauce, zdobywając coraz lepsze oceny i liczne pochwały wymagającej pani Monroe. Na początku zajmowała się też domem, dopóki Dan nie zatrudnił pani Swatson jako gospodyni. Kobieta przychodziła na kilka godzin dziennie, aby oporządzić dom Stevensonów. Wychodząc, zawsze wzdychała, spoglądając na osierocone przez matkę dzieci. Gdy była na zewnątrz, nieodmiennie ukradkiem wycierała łzę. Żal jej było zwłaszcza małego Neila. Odkąd sięgała pamięcią, lubiła szeryfa i jego rodzinę. Co tydzień przyglądała się im w kościele podczas nabożeństwa. Wydawali się szczęśliwi i zadowoleni z życia. Lubiła na nich patrzeć, wyobrażała sobie, że tak mogłoby wyglądać jej życie, gdyby nie poślubiła tego pijaka Henry’ego, który nigdy nie miał dla niej dobrego słowa. Myślała, że chociaż z dzieci będzie miała pociechę, ale obaj synowie wdali się w ojca i całymi dniami przesiadywali w saloonie. Pieniędzy, które sama zarabiała, ledwie starczało na wyżywienie rodziny. Nie miała pojęcia, za co jej synowie kupują whisky w saloonie. Kiedyś ich nawet o to zapytała. Uśmiechnęli się z wyższością i powiedzieli, że mają swoje sposoby. Jakie? O to wolała nawet nie pytać. Bała się odpowiedzi.
Dan był zadowolony z pracy pani Swatson. Kobieta robiła, co do niej należało, nie ociągała się z pracą, dobrze gotowała i okazywała serce jego dzieciom. Był jej wdzięczny, ale nie cierpiał tego jej współczującego spojrzenia. Coś się w nim gotowało za każdym razem, gdy widział ten zbolały wzrok, którym ogarniała całą jego rodzinę. Miał wtedy ochotę wyrzucić ją za drzwi i nigdy więcej nie oglądać. Nie potrzebował litości. Niczyjej. Po śmierci Elizabeth przestał wierzyć w bezinteresowność sąsiadów. W każdym, kto chciał z nim porozmawiać, widział potencjalnego plotkarza, który z nudy lub bezmyślności podzieli się z innymi każdym jego słowem. Chwila słabości byłaby szeroko komentowana i wyolbrzymiona do rozmiarów góry lodowej. Nie miał zamiaru przed nikim otwierać serca. To, co czuł, było jego prywatną sprawą, którą nie miał zamiaru dzielić się z nikim. Nie odwiedzał też grobu Elizabeth. Zrobił to tylko raz. Tydzień po pogrzebie. Gnany jakąś siłą poszedł i stanął, przyglądając się kopczykowi usypanej ziemi. Bezmyślnym wzrokiem patrzył na przywiędnięte kwiaty. Czuł, że się rozpada. Coś dławiło go w gardle. Zaledwie chwila dzieliła go od osunięcia się na kolana. I wtedy ją zobaczył. Stała kilka kroków od niego. Pani Osborne trzymała w rękach niewielki bukiet kwiatów i patrzyła na niego wystraszonym, błagalnym wzrokiem. Miał zamiar się odwrócić i odejść. Był zły, że ta kobieta zjawiła się tu i teraz. Akurat w takiej chwili!
- Niech pan zaczeka – usłyszał zduszony szept. – Muszę coś panu powiedzieć.
Spojrzał na nią z niechęcią, ale nie ruszył się z miejsca. Nie miał ochoty na żadną rozmowę.
- Przychodzę tu codziennie – powiedziała, zbliżywszy się odrobinę. – Mam wyrzuty sumienia.
Dan nieznacznie uniósł brwi, ale o nic nie zapytał. Nie zamierzał jej niczego ułatwiać. To ona chciała rozmawiać, nie on.
- Myślę, że pańska żona zginęła zamiast mnie – wyznała cichym głosem, jej usta drżały od powstrzymywanego płaczu. – To ja powinnam tu leżeć.
Dana niczym taran uderzyło wspomnienie tamtej tragicznej chwili. Krew, kurz, martwe oczy wpatrzone w niebo. Niemal się zatoczył. Potrzebował chwili, żeby się opanować. Spojrzał na panią Osborne z zimną złością.
- Nigdy nie sądziłem, że usłyszę od pani podobne bzdury – powiedział wolno, niemal z obrzydzeniem. – Żegnam.
Odszedł szybko, nie oglądając się za siebie. Nigdy też więcej nie poszedł na cmentarz. Nie chciał spotkać tej kobiety, która w jego mniemaniu robiła z siebie męczennicę w sobie tylko wiadomym celu. Unikał jej jak ognia i zawsze przechodził na drugą stronę ulicy, gdy spotykał ją w mieście. Z czasem złość na panią Osborne się ulotniła, a jej miejsce zajęło zażenowanie. Nie był dumny z tego, jak się zachował. Wiedział jednak, że niczego nie można cofnąć. Oczywiście, mógł ją przeprosić, wytłumaczyć się, ale nie chciał mieć z tą kobietą nic wspólnego.
Spojrzał na ślubną fotografię stojącą na komodzie. Blask księżyca rzucał nikłą poświatę na zdjęcie w ozdobnej ramce. Przyłożył palec do twarzy Elizabeth i delikatnie przesunął wzdłuż figury. Opuszek zapiekł go żywym ogniem. Cofnął rękę tak szybko, że fotografia przewróciła się, ale na szczęście nie spadła na podłogę. Ustawił ją na swoim miejscu i zwiesił głowę. Zawsze mu się wydawało, że dożyją z Elizabeth spokojnej starości, doczekają się chwili, gdy ich dzieci założą rodziny, pojawią się wnuki. Myślał, że to on pierwszy odejdzie. Nigdy nie przypuszczał, że życie, jakie sobie zaplanował, skończy się pewnego dnia, a on zupełnie nie będzie na to przygotowany. Nie sądził, że będzie musiał żyć bez Elizabeth. Nieodwracalność tej sytuacji wciąż go zaskakiwała i przygnębiała. Dawno też zrozumiał, że jego złość na panią Osborne wynikała z bezradności. Jeśli ktoś miał czuć się winy, to tylko on. Nikt inny. Nie uchronił swojej rodziny przed stratą, śmiercią, tragedią. Zawiódł. Zmarnował życie sobie i swoim dzieciom. Nie mógł na siebie patrzeć. Wyrzuty sumienia go zabijały, dlatego rzucił się w wir pracy. Tylko wtedy miał chwilę oddechu, mógł czymś innym zająć swoje myśli.
- Tato – usłyszał nagle niepewny, zawstydzony głos. W progu stał mały Neil i przestępował z nogi na nogę. – Mogę spać z tobą?
Dan podszedł do łóżka, odchylił kołdrę i zrobił zamaszysty gest ręką.
- Wskakuj – powiedział z uśmiechem.
Chłopiec zastukał gołymi piętami po podłodze i zanurkował w pościeli. Dan położył się obok i poprawił kołdrę.
- Dlaczego nie śpisz? – zapytał synka.
- Myślałem o mamie – powiedział chłopiec. – A dlaczego ty nie śpisz, tato?
- Ja też myślałem o mamie – przyznał z westchnieniem.
- Czy mama nas widzi i słyszy?
- Mam taką nadzieję.
- Wiesz, tato, czasem w nocy mam wrażenie, że mama jest przy mnie i wtedy do niej mówię, ale ona nigdy mi nie odpowiada. Może jednak mnie nie słyszy?
- To skomplikowane … - Dan spojrzał na Neila, zastanawiając się, jak mu wyjaśnić coś, co przyjmuje się na wiarę. – Widzisz, mama zawsze będzie z nami, tutaj – przyłożył dłoń do piersi synka. – W naszych sercach. Tak długo, jak będziemy o niej pamiętali, będzie żyła i się nami opiekowała, choć już nigdy jej nie zobaczymy. Rozumiesz?
Neil pokiwał głową i przytulił się do ojca. Po jakimś czasie jego równy oddech świadczył o spokojnym śnie. Dan jeszcze długo wpatrywał się w sufit. Dopiero wraz z nadejściem świtu opadły mu powieki.

..........................................................

Gość

ADA

Mada

Senszen, ADA, dziękuję za miłe słowa. Dan rzeczywiście słabo sobie radzi z utratą Elizabeth. Być może jeszcze i w jego życiu zaświeci słońce, ale z pewnością nie nastąpi to zbyt prędko.

ADA

Mada, trzymam Cię za słowo i bardzo cierpliwie czekam

Mada · Wysłany: Wto 20:50, 01 Mar 2016 Temat postu:

Aluzję zrozumiałam. Wink

ADA · Wysłany: Czw 0:45, 03 Mar 2016 Temat postu:

Ja tylko, tak nieśmiało, chciałam zaznaczyć, że ostatnimi czasy Koleżanka nie rozpieszcza nas zbytnio Sad

A poważnie, rozumiem co znaczy brak czasu. Mam pewność, że kolejny odcinek Twojego opowiadania będzie dopracowany w każdym calu. Warto więc poczekać. Smile

Aga · Wysłany: Wto 19:55, 08 Mar 2016 Temat postu:

Mada · Wysłany: Śro 20:24, 09 Mar 2016 Temat postu:

Aga, bardzo dziękuję za ciekawy i wnikliwy komentarz.

Aga · Wysłany: Śro 20:53, 09 Mar 2016 Temat postu:

Tak jakby to trochę taka mała marcheweczka. Wink

ADA · Wysłany: Śro 21:16, 09 Mar 2016 Temat postu:

To ja nieśmiało wesprę Agę

Aga · Wysłany: Śro 21:18, 09 Mar 2016 Temat postu:

Oczy prawie jak ze "Shreka"