www.bonanza.pl

ADA · Wysłany: Śro 21:20, 09 Mar 2016 Temat postu:

Takie ślicznie proszące Wink

może to coś da Smile

Mada · Wysłany: Śro 21:24, 09 Mar 2016 Temat postu:

Będę miała na względzie te oczęta. Może w czasie weekendu zacznę pisać nowy odcinek. Zobaczę, czy wygospodaruję trochę czasu. Rolling Eyes

ADA · Wysłany: Śro 21:25, 09 Mar 2016 Temat postu:

Trzymam kciuki i czekam... Very Happy

Aga · Wysłany: Czw 19:52, 10 Mar 2016 Temat postu:

Ja też...wszak te oczy muszą rozmiękczyć każde serce.

Ewelina · Wysłany: Sob 2:10, 19 Mar 2016 Temat postu:

Mada · Wysłany: Sob 19:03, 19 Mar 2016 Temat postu:

Ewelina · Wysłany: Sob 19:36, 19 Mar 2016 Temat postu:

Nie podpuszczam. Żal mi faceta.

Aga · Wysłany: Sob 19:40, 19 Mar 2016 Temat postu:

Istotnie godzina wklejenia porażająca!

Mada · Wysłany: Nie 13:09, 20 Mar 2016 Temat postu:

* * * * *

1874 – cz. II.

Adam Cartwright postawił wyładowaną po brzegi skrzynkę z tyłu wozu, przysuwając ją do czterech innych, które znalazły się tu już wcześniej. Przebiegł wzrokiem zawartość każdej z nich, zastanawiając się, czy sklepikarz o niczym nie zapomniał. Właśnie miał sięgnąć po listę zakupów schowaną w kieszeni, gdy zobaczył, że w jego kierunku zbliża się szeryf. Szedł niespiesznie, więc raczej nie chodziło o sprawę niecierpiącą zwłoki.
- Słyszałem, że wybierasz się do Carson City – zaczął bez wstępu, gdy zrównał się z Adamem.
- Jutro, z samego rana – potwierdził Cartwright.
- W ich hotelu zatrzymał się niejaki James Campbell. Ma do sprzedania najnowszy model rewolweru Smith & Wesson z systemem zamykania łamanej lufy. Kaliber 45. Lufa 7 cali. *
- To ten sygnowany nazwiskiem majora George’a W. Schofielda? – zainteresował się Adam, który dobrze orientował się w zainteresowaniach swego przyjaciela.
- Ten sam – skinął twierdząco głową. – Ponoć ma też jakiś francuski rewolwer. Wojskowy model z karbowaną lufą.
- Brzmi obiecująco – Adam uśmiechnął się lekko. – Chcesz tam pojechać?
- Sęk w tym, że nie mogę się ruszyć z miasta – przez twarz Dana przebiegł grymas niezadowolenia. – Widziałeś tych trzech poganiaczy, którzy przyjechali wczoraj z Reno? Wyraźnie szukają kłopotów.
- Co zrobisz?
- Rozmawiałem z nimi przed chwilą – przyznał z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Powiedziałem, że mam ich na oku i nie będę tolerował żadnych burd.
- Z pewnością patrzyli na ciebie z uwielbieniem w oczach – Adam nie byłby sobą, gdyby zapomniał o swoim sarkazmie.
- Tak, ze czcią, uwielbieniem i pokorą – Dan rzucił od niechcenia. – Będę miał z nimi kłopoty, czuję to. Poza tym …. Joe aż się pali, żeby jednego z nich pozbawić przytomności.
- A ma jakiś szczególny powód?
- Ten z ospowatą twarzą nazwał go wyperfumowanym lalusiem – przyznał Dan, nie panując nad uśmiechem, który mimowolnie pojawił się na jego twarzy.
- No tak … - Adam nie krył swej wesołości. – A co z Carson City? – przypomniał.
- Skoro już tam będziesz, może wstąpisz do tego Campbella i zorientujesz się w cenie i jakości tego, co oferuje? – zaproponował szeryf. – Jeśli uznasz, że warto, kup tę czterdziestkę piątkę w moim imieniu.
- Sam nie wiem – Adam udał, że się waha. – Jeśli to najnowszy model, to nie mam pewności, czy zechcę się z nim rozstać po tym, jak go kupię.
- Wbijasz mi nóż w plecy … przyjacielu – ostatnie słowo Dan wymówił z podwójną dawką słodyczy. Nagle rysy jego twarzy stwardniały. Dostrzegł kogoś za plecami Adama, który szybko się odwrócił. Przy wystawie sklepowej zatrzymała się pani Osborne. Miała na sobie amarantową suknię uszytą według najnowszej mody. Aksamitna tunika ozdobiona była szeregiem maleńkich guziczków, a krawędź obszyta plisowaną falbanką. Z tyłu przyszyto ozdobną rozetę. Młoda wdowa poprawiła rękawiczkę i uniosła głowę, jakby czując na sobie natrętne, męskie spojrzenia. Adam Cartwright uchylił kapelusza, pozdrawiając ją z uśmiechem. Chciała odpowiedzieć tym samym, ale nagle zauważyła Dana Stevensona. Stał z założonymi rękoma i wpatrywał się w nią bez uśmiechu, z kamienną twarzą, na której nawet największy optymista nie dopatrzyłby się śladu uczuć czy sympatii. Kobieta poczuła, jak na jej twarz wypełza zdradziecki rumieniec. Zamrugała zdezorientowana, szybko ruszyła przed siebie i wyminęła mężczyzn, nawet na nich nie patrząc. Obaj odprowadzali ją wzrokiem, aż zniknęła za zakrętem.
- Co się dzieje? – zapytał zaskoczony Adam.
- Gdzie?
- Chodzi mi o ciebie i panią Osborne.
- Nie ma mnie i pani Osborne – wyjaśnił, dobitnie podkreślając ostatnie wyrazy.
- Wyglądacie, jakbyście …
- Nie kończ – ostrzegł go Dan, łypiąc groźnie spod oka.
Adam pomilczał chwilę wpatrzony w czubki swoich butów. Klepnął przyjaciela w ramię, po czym zręcznie usadowił się na koźle, chwytając lejce. Zanim ruszył, spojrzał w kierunku szeryfa.
- To piękna kobieta – zauważył od niechcenia.
Dan zacisnął zęby, ale się nie odezwał. Z zainteresowaniem wpatrywał się w dwukółkę, która akurat ich mijała.
- Do tego młoda i elegancka – kontynuował niezrażony milczeniem przyjaciela. – Wydaje mi się …
- Jedź już – przerwał mu Dan. – I nie myśl za dużo. Od tego głowa boli.
- Nie obawiaj się. Inteligencja mnie nie męczy – Adam uśmiechnął się beztrosko i ruszył przed siebie, pogwizdując wesoło.

* * * * *

Dan doszedł do biura i oparł się o filar, ogarniając wzrokiem okolicę. Nigdzie nie zauważył poganiaczy bydła. Być może jednak wzięli sobie do serca jego groźbę i postanowili nie kusić losu. Nie bardzo w to wierzył, dlatego zachował czujność. Myślami wrócił do tego, co powiedział Adam i jego zły humor jeszcze się pogłębił. Nie spodobało mu się to, co usłyszał. Sugestia, jakoby pomiędzy nim a panią Osborne coś było, wydała mu się niedorzeczna. Unikał tej kobiety jak ognia. Nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Omijał ją szerokim łukiem i od dawna nie zamienił z nią nawet słowa. W tak małym miasteczku trudno było się nie natykać na nią w najmniej spodziewanych momentach. Od czasu do czasu wpadł na młodą wdowę gdzieś na ulicy lub w sklepie i grubiaństwem byłoby, gdyby jej nie pozdrowił. Tylko tyle. Jeśli przyjaciel chciał się w tym doszukiwać czegoś więcej, musiał mieć coś z głową albo … Albo usiłował go wmanewrować w sytuację, na którą nie miał ochoty i której absolutnie nie brał pod uwagę. Następnym razem powie Adamowi, żeby przestał się wtrącać w jego osobiste sprawy.
Tymczasem Adam wracał do domu. Z początku rozmyślał o sytuacji Dana. Przyjaciel od śmierci żony wyglądał niczym chmura gradowa, stracił poczucie humoru i prawie w ogóle się nie uśmiechał. Nie wyglądał też na cierpiętnika, który chce wzbudził współczucie otoczenia. Stał się surowy i zdystansowany. Adam jednak czuł, że za maską opanowania szeryf skrywa emocje, które lada chwila zerwą się z uwięzi. Być może, gdyby zainteresował się jakąś kobietą, szybciej wróciłby do równowagi. Na to jednak chyba było jeszcze za wcześnie. Pani Osborne wydawała się idealną kandydatką, ale Dan raczej nie był nią zainteresowany.
Adam westchnął zrezygnowany i skupił się na jeździe. Wierzchem pokonałby tę trasę zdecydowanie szybciej, ale teraz musiał uważać na produkty, które znajdowały się z tyłu wozu w skrzynkach. Właśnie odebrał nowy, porcelanowy serwis przysłany ze sklepu w San Francisco. Stary został znacznie uszczuplony podczas ostatniego rodzinnego obiadu, gdy spacerujący pod stołem kot niespodziewanie drapnął Nanette w łydkę. Żona Josepha krzyknęła: „Szczur!”, wszyscy zerwali się na równe nogi, zrobiło się zamieszanie i kilka filiżanek na zawsze utraciło swój kształt. Kimberly zdecydowała, że należy im się nowy komplet i z wielce zadowoloną miną wybrała serwis z najnowszego katalogu. Pokaźna suma, którą należało zapłacić, aby stać się właścicielem porcelanowych dzieł sztuki, na chwilę pozbawiła Adama tchu, ale zachwyt w oczach żony był wart każdej ceny. Dzielnie przełknął wydatek i wiózł teraz kosztowny nabytek do domu. Nie potrafił niczego odmówić Kimberly, zwłaszcza teraz, gdy czas rozwiązania zbliżał się wielkimi krokami. Jeśli urodzi się syn, będzie miał trzech, tak jak jego ojciec. Nie miał jednak nic przeciwko temu, żeby urodziła się córka. Wiedział, że pokocha to dziecko od pierwszej chwili, gdy tylko je zobaczy. Wiedział też, że to będzie najbardziej hołubiona i rozpieszczona istota na świecie.
Z dala widział już dom i jak zawsze poczuł się dumny, że jest dziełem jego rąk. Stworzył swojej rodzinie przystań, do której każdy z nich mógł wracać jak do oazy bezpieczeństwa. Zauważył bryczkę doktora Martina, który miał się zjawić z samego rana z rutynową wizytą u pacjentki. Musiał się jednak spóźnić, bo właśnie dochodziło południe. Nagle drzwi się otworzyły i na spotkanie Adama wybiegła zaaferowana gosposia, pani Dickens.
- Mój, Boże, … nareszcie … pan przyjechał – powiedziała urwanym głosem.
- Kimberly? – domyślił się, zeskakując z wozu.
Nie czekając na potwierdzenie, rzucił się ku drzwiom i pędem pokonał schody. Tuż za nim biegła zdyszana pani Dickens. Na górze zderzył się z doktorem Martinem, który zniecierpliwiony nieobecnością kobiety, wyszedł na korytarz, aby przypomnieć jej o ręcznikach.
- Doktorze … - Adam wbił w lekarza świdrujący wzrok.
- Zaczęło się – doktor Martin miał minę człowieka, któremu nie podobało się to, co widzi.
- Ale to przecież za wcześnie …
- I dlatego jest ryzyko – spojrzał z powagą na Adama, a później rzucił do pani Dickens. – Ręczniki, natychmiast!.
Ton doktora był opryskliwy i zniecierpliwiony. Adam nie przypominał sobie, żeby doktor Martin kiedykolwiek zachował się niegrzecznie wobec kobiety czy mężczyzny. Poczuł się, jakby ktoś wypompował mu całe powietrze z płuc. Dłonie zrobiły się mokre. Oparł wilgotną rękę o ścianę.
- Chciałbym zobaczyć żonę – powiedział cicho, ale stanowczo.
- Nie teraz – syknął doktor Martin. – Teraz będziesz mi tylko przeszkadzał. Później! – mruknął i zatrzasnął za sobą drzwi.
Adam postąpił krok do przodu. Klamka była w zasięgu ręki. Hipnotyzowała. Wystarczy nacisnąć, a znajdzie się w środku. Tupot dobiegający ze schodów spowodował, że się odwrócił. Pani Dickens biegła z naręczem ręczników. Bezceremonialnie odsunęła Adama i weszła do sypialni. Mignęła mu skłębiona pościel i udręczona twarz żony. I znowu wróciło to uczucie, jakby ktoś uderzył go z całej siły w miejsce tuż pod żebrami. Niemal się zgiął, czując wyimaginowany ból. Najgorszy był strach, który skradał się z każdej strony i bombardował go strasznymi wizjami.
Po czasie, który wydawał się wiecznością, na korytarz wyszła pani Dickens.
- Córeczka – powiedziała i zakryła twarz dłońmi.
Nim Adam zdążył o cokolwiek zapytać, pojawił się doktor Martin. Na jego obliczu oprócz zmęczenia malował się głęboki smutek.
- Nie chcę być złym prorokiem – powiedział przygnębionym tonem – ale powinieneś tam wejść i się pożegnać.
- Pożegnać?
- Tak. Z nimi obiema.

………………………………………………………………………..

* Tu znajdziecie ciekawostki na temat dawnej broni:
[link widoczny dla zalogowanych]

ADA · Wysłany: Nie 14:27, 20 Mar 2016 Temat postu:

Ewelina · Wysłany: Nie 14:39, 20 Mar 2016 Temat postu:

Ja też się zdenerwowałam. Idę po cardiol i przez jakiś czas będę dochodzić do siebie ... to było gorsze niż kartofel między oczy ... gorsze nawet od uderzenia śnieżką w bolącą szczękę ... co mnie spotkało w liceum, po bardzo bolesnym borowaniu, bez znieczulenia, kiedy wyszłam ze szkoły i jakiś chłopak rzucił we mnie śnieżką i ... trafił ... a ja ujrzałam gwiazdy ... bez zachwytu Sad

bardzo bolało Sad

Aga · Wysłany: Nie 17:50, 20 Mar 2016 Temat postu:

Ewelina chyba wyślę Ci jakiś zapas tegoż leku....najwyraźniej ostatnio go nadużywasz, a w związku ze środą i pomocą męża będzie dodatkowy powód do sztachnięcia się specyfikiem. Wink

Mada · Wysłany: Nie 18:21, 20 Mar 2016 Temat postu:

Aga · Wysłany: Nie 18:22, 20 Mar 2016 Temat postu:

Aga · Wysłany: Nie 18:23, 20 Mar 2016 Temat postu:

Żeby nie było ...framgment obłędnie dramatyczny i extra!