www.bonanza.pl

ADA · Wysłany: Nie 18:42, 20 Mar 2016 Temat postu:

Mada, doszłam już do siebie i niecierpliwie(!) czekam na ciąg dalszy Very Happy

Aga · Wysłany: Nie 19:19, 20 Mar 2016 Temat postu:

Mada jak wiesz nie mamy zamiaru maltretować Twojej weny o to co przyniesie kolejny fragment, ale psioczyć nikt nam nie zabroni.

to po prostu nasza troska o bohaterów.

Ewelina · Wysłany: Śro 9:21, 30 Mar 2016 Temat postu:

Gość · Wysłany: Śro 14:12, 30 Mar 2016 Temat postu:

Ewelina · Wysłany: Śro 14:55, 30 Mar 2016 Temat postu:

Senszen ... nie prowokuj, bo jak wyobraźnia Mady pogalopuje, to ... strach pomyśleć Shocked

Mada · Wysłany: Śro 18:51, 30 Mar 2016 Temat postu:

Ewelino, dziękuję za wnikliwy komentarz. Very Happy

Nie wiem, kiedy będzie mi dane stworzyć kolejny fragment, ale w nim odpowiem na Twoje pytania dotyczące przyszłości rodziny Adama. Losy Dana wciąż się ważą. Szykuję mu pewną niespodziankę...

Senszen, anegdota trochę mnie zbiła z tropu. Rolling Eyes

Sugestia? Prowokacja? Uznam ją za dobry żart. Very Happy

Gość · Wysłany: Śro 21:05, 30 Mar 2016 Temat postu:

To nie miała być ani sugestia ani prowokacja... jedynie luźna uwaga Wink

Ewelina · Wysłany: Śro 22:00, 30 Mar 2016 Temat postu:

Mogło być gorzej - instrumentariuszka mogła ciachnąć się podawanym skalpelem, a anestezjolog udusić środkiem znieczulającym Wink

To o dwie ofiary więcej Very Happy

Mada

* * * * *

1875 – cz. I.

Billy wracał z Bostonu. Pierwszy rok studiów minął tak szybko, że zanim chłopak się obejrzał, zdawał ostatni egzamin. Nie przyniósł wstydu rodzicom. Znalazł się wśród piątki najlepszych studentów. Nauczyciele byli z niego zadowoleni, o czym świadczył też list, który Adam otrzymał miesiąc temu od profesora Buckley’a, zachwyconego wyobraźnią przestrzenną i precyzją rysunku swojego młodego podopiecznego.
Billy na studiach zaprzyjaźnił się z Jamesem Lynnem, młodzieńcem pochodzącym z Południa, z Georgii, a dokładnie z Savannah. Dzięki temu młody Cartwright mógł posłuchać opowieści o forcie Jackson, którego budowa rozpoczęła się w 1808 roku za zgodą prezydenta Thomasa Jeffersona. Billy słyszał od ojca, że fort w czasie wojny secesyjnej był wykorzystywany w celach obronnych. James natomiast przypomniał ze smutkiem, że 20 grudnia 1864, po trzech dniach zaciętych walk, wojska pod dowództwem Williama Shermana przejęły miasto i fort Jackson. Billy miał nadzieję, że kiedyś na własne oczy zobaczy to historyczne miejsce, tym bardziej że otrzymał zaproszenie od rodziców Jamesa, państwa Lynnów. Sam James napomknął, że ma młodszą o dwa lata siostrę Augustę, którą fascynuje wszystko, co wiąże się z Dzikim Zachodem. Przez jakiś czas młody Cartwright oddawał się rozmyślaniom na temat tajemniczej panny, którą znał tylko z imienia, bo James skąpił szczegółów, twierdząc, że jego siostrę trzeba poznać, a nie o niej opowiadać. Zaintrygowany Billy rozważał możliwość udania się z Bostonu wprost do Savannah i opóźnienia swego przyjazdu do domu, dopóki nie otrzymał listu od ojca, który polecał mu zaopiekowanie się kuzynką Gretą Stoddard. Greta zamierzała przyjechać do Ponderosy, by poznać swoich krewnych i razem z nimi spędzić lato. Oboje – ona i Billy – znajdowali się właśnie w pociągu pokonującym terytorium Kolorado. W ciągu podróży zdołali się całkiem nieźle poznać. Greta była szczupłą blondynką. Jasny kolor włosów odziedziczyła po matce Niemce, a charakter - po ojcu. Zadawała mnóstwo pytań, od których Billy’emu zaczynało się kręcić w głowie. Zanim zdążył odpowiedzieć na jedno, panna miała już w zanadrzu kolejne. Nigdy by mu do głowy nie przyszło, że Greta swym gadulstwem usiłuje zamaskować zdenerwowanie. Chciała poznać swego wujka Adama Cartwrighta, o którym tak wiele słyszała, ale z drugiej strony jechała w nieznane. Czy ją polubią? Czy będzie się tam czuła jak piąte koło u wozu? Czym się będzie zajmować przez całe dnie? Nie znała odpowiedzi na te pytania i wolała o to nie pytać Billy’ego. Cóż on jej mógł powiedzieć? Musiała sama się przekonać na własnej skórze. Niepokoiła się coraz bardziej, a koła pociągu miarowo stukały, nieubłaganie przybliżając ją do Nevady.

* * * * *

O świcie Dan Stevenson wszedł do swego biura i cicho zamknął za sobą drzwi. Miał ochotę tłuc łbem o ścianę. Zamiast tego usiadł za biurkiem i oparł czoło na splecionych dłoniach. Dławiło go poczucie winy. Gardził sam sobą. Ile czasu minęło od śmierci Elizabeth? Niecałe dwa lata. Za kilka miesięcy będzie rocznica, a on … Gwałtownie się wyprostował na krześle. Wciąż nie mógł się uspokoić.
Viviane Osborne. Kobieta, której unikał jak ognia. Omijał z daleka. Nie rozmawiał. Ignorował. Wczoraj jednak doszło do bójki pomiędzy właścicielem sklepu Petersem, a jednym z pracowników Cartwrightów. Drew Ravenwood twierdził, że uregulował dług w środę, właściciel sklepu – zaprzeczał. Mężczyźni pobili się i dopiero interwencja szeryfa nieco ich uspokoiła. Drew powołał się na panią Osborne, która robiła zakupy w sklepie akurat w chwili, gdy oddawał dług Petersowi. Była mimowolnym świadkiem zdarzenia. Dan musiał to sprawdzić. Nie mógł jej zastać w domu przez cały dzień. Drzwi były zamknięte. Nawet się zastanawiał, czy teraz ona celowo go nie unika. Dopiero, gdy robił wieczorny obchód, zauważył światło w oknie. Nie namyślając się, ruszył do ataku. Załomotał, jakby się paliło. Był zły, bo zmarnował cały dzień, uganiając się za babą, która mogła jednym zdaniem rozwiązać sprawę. Zamierzał zadać pytanie, uzyskać odpowiedź i szybko wyjść. Ale gdy pani Osborne otworzyła drzwi, wszelkie słowa uwięzły mu w gardle. Wpatrywał się w nią z ogłupiałym wyrazem twarzy. Miała na sobie biały, koronkowy peniuar, przykrywający cienką koszulę nocną. Jej rozpuszczone włosy wyglądały tak, jakby przed chwilą je wyszczotkowała. Spoglądała na niego z takim zdumieniem, jakby był duchem. Nie zastanawiając się nad tym, co robi, odsunął ją lekko, wszedł do środka i zamknął drzwi. Został aż do świtu.

* * * * *

Adam Cartwright stał przed domem i wpatrywał się w taflę jeziora, w której odbijał się księżyc. Woda była spokojna i ciemna niczym smoła. On też powoli dochodził do siebie po ostatniej godzinie niepokoju. Potarł palcami powieki. Był zmęczony. I bał się jak nigdy dotąd. Pół roku temu myślał, że nic gorszego nie może go już spotkać. Gdy doktor Martin kazał mu się pożegnać z żoną i nowo narodzoną córką, myślał, że oszaleje. Strach rwał mu duszę na kawałki, odbierał rozum, a przecież nie mógł wówczas pokazać po sobie przerażenia. Wszedł do sypialni pewnym krokiem, z pokrzepiającym uśmiechem przyklejonym do twarzy. Nie musiał się jednak wysilać. Kimberly była tak słaba, że ledwie go rozpoznawała. Walczyła z ogarniającą ją sennością i popatrzyła na niego tylko przez chwilę, gdy chwycił jej bezładną dłoń w obie swoje ręce. Wydawało się, że chce coś powiedzieć, ale zasnęła, zanim zdołała otworzyć usta.
Adam delikatnie ułożył jej rękę na pościeli i odwrócił się w stronę kołyski. Dziecko wyglądało, jakby spało, ale kolor jego skóry był dziwnie siny. Nie żyło? Nim zdołał to sprawdzić, doktor Martin wyprowadził go za drzwi, gdzie przejął go Hoss, który zjawił się dosłownie kilka minut temu.
Adam pamiętał tamtą noc jak przez mgłę. Kimberly przeżyła i wróciła do zdrowia. Doktor Martin wycofał się z zawodu, przeszedł na emeryturę. Powiedział, że jest za stary i ostatnimi czasy straszy ludzi, zamiast im pomagać. Dziecko też przeżyło, co właściwie można było uznać za cud. I mogłoby się wydawać, że wszystko skończyło się dobrze, gdyby nie stan zdrowia małej Emily. Dziewczynka miała problemy z oddychaniem. Każdy płacz maleństwa mógł się skończyć tragicznie. Dziecko siniało i się dławiło. Ostatni taki atak miał miejsce godzinę temu. Za każdym razem Adam miał wrażenie, że się rozpada, po trochu umiera. Świadomość, że śmierć maleńkiej Emily może nastąpić w każdej chwili, powodowała, że miał ochotę zasnąć i nigdy więcej już się nie obudzić. Kimberly trzymała się trochę lepiej od niego, a przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Płakała, ale nie panikowała, nie poddawała się. Teraz zasnęła wyczerpana, przytulona do dziecka, które miało szansę spokojnie przespać noc. Ile czasu miał się cieszyć obecnością córeczki, która potrafiła tak słodko się do niego uśmiechać? Oddałby cały majątek, gdyby tylko mógł ją uratować.

* * * * *

Hoss obudził się w środku nocy. Przez chwilę nasłuchiwał. Nie miał pojęcia, co go wyrwało ze snu. Nie chciał zapalać lampy. Poczekał, aż wzrok przyzwyczai się do ciemności. Ostrożnie wstał, starając się nie obudzić Lucy. Wyszedł na korytarz. Postanowił sprawdzić sypialnie swoich dzieci. Katie spała zagrzebana w pościeli, z policzkiem na poduszce. Oddychała równo i spokojnie. Poszedł dalej. Luke pochrapywał przez sen. Otaczała go jakaś dziwna woń. Hoss szybko zlokalizował nieprzyjemny zapach. Wydobywał się z porzuconych przy łóżku skarpet. Pokręcił głową i postanowił, że jutro po śniadaniu porozmawia z synem po męsku. Sypialnia Toby’ego znajdowała się na końcu. Uchylił drzwi, a potem z rozmachem otworzył je szerzej. Łóżko było puste. Wyglądało tak, jakby jego najstarszy syn dziś w ogóle z niego nie korzystał, a przecież po kolacji poszedł do siebie dosyć szybko, usprawiedliwiając się zmęczeniem.
Hoss przeprowadził małe śledztwo i odkrył, że ze stajni zniknął koń Toby’ego. Do świtu pozostało kilka godzin. Hoss postanowił, że spędzi je w sypialni najstarszego syna i powita go słowami „Dzień dobry” jako pierwszy. Był zły i zawiedziony. Nie chciał tracić zaufania do pierworodnego. Nie chciał też, aby Toby go oszukiwał. Chciał za to poznać prawdę.

* * * * *

Toby Cartwright wracał po nocy spędzonej na sianie z ponętną Betty. Czuł się jak młody bóg. Pogwizdywał wesoło lub uśmiechał się od ucha do ucha. Niedługo miało świtać. Chciał zdążyć, zanim ktoś z jego rodziny się obudzi. Wprowadził konia do stajni, nie robiąc hałasu. Wiedział, jak to zrobić, zresztą to nie był jego pierwszy nocny wypad. Zwinnie niczym kot wdrapał się po ścianie, do której jakiś czas temu przytwierdził w strategicznych miejscach kilka grubych gwoździ. Przerzucił nogi przez parapet i wskoczył do środka. Zatoczył się do tyłu, wystraszony czyjąś obecnością. Odruchowo sięgnął w kierunku broni. Zamarł z ręką na kaburze. Przed nim stał ojciec, a jego oczy przypominały lodowiec.

……………………………………………………………………………

Aga

Mada jestem w szoku.... Shocked

rozdziawiłam usta czytając, że Dan zadawał jedno pytanie aż do świtu!

....ale do świtu?!? olaboga stało się.....mój ulubiony szeryf ....on stracił....on zatracił się w .....muszę to przemyśleć ...
Zaraz wracam....

ADA

Mada bardzo się cieszę, że wkleiłaś kolejny odcinek. Przeczytałam jednym tchem. Fajnie, że pojawił się Billy. Jestem zaniepokojona tym, co dzieje się u Adama, a Dan spowodował, że moje oczy wyglądały tak Shocked

I do tego Toby... zdaje się że powitanie dnia do najmilszych nie będzie należało Confused

Mada jutro wkleję obszerniejszy komentarz. Mam nadzieję, że czas pozwoli Ci częściej wklejać odcinki, bo Twojej opowieści mi brakowało Smile

Aga

Ewelina

Mada

Aga, jestem zaszokowana Twoim szokiem. Laughing

Przypominam, że Twój ulubiony szeryf żył niczym mnich przez dwa lata. Czy z Viviane zbuduje przyszłość, to się jeszcze okaże. Czeka go kilka niespodzianek. Trochę go pomęczę. I coś wyjaśnię. Pani Osborne nigdy za nim nie „łaziła”. To małe miasto, po prostu od czasu do czasu na siebie wpadali.
Co do Hossa, to nie liczyłabym na wyrozumiałość.

ADA, Billy pojawi się też w kolejnych odcinkach. Właśnie przyszedł mi do głowy pewien pomysł z jego udziałem. Smile

Ewelino, szeryf się nie opierał peniuarowi, był raczej stroną aktywną tegoż wydarzenia.
Jest takie powiedzenie: „Zapomniał wół jak cielęciem był”. W przypadku Hossa i skarpet Luke’a to się właśnie sprawdza. Toby to inna para kaloszy. Hoss będzie musiał stanąć na wysokości zadania. Czy podoła? Rolling Eyes

Dziewczęta, dziękuję za przesympatyczne komentarze. Tyle się w nich pojawiło miłych słów i emocji, a także ciekawych spostrzeżeń, że aż serce się raduje. Very Happy