www.bonanza.pl

ADA

Mada zgodnie z obietnicą wklejam nieco obszerniejszy komentarz

Mada

ADA, James Lynn jest przyjacielem Billy'ego i być może coś tam krystalizuje się w jego głowie odnośnie przyszłości młodszej siostry.
Doktor Martin powiedział kiedyś, że Kimberly nie będzie miała więcej dzieci, a na świat przyszła Emily. Przewidywał śmierć matki i dziecka, a obie przeżyły. Chyba doszedł do wniosku, że powinien ustąpić młodszym. Sad

Aga

ADA

Mada

* * * * *

1875 – cz. II.

Toby już się nie uśmiechał. Jego nieobecność została odkryta. Był tak zaskoczony tym faktem, że nie przychodziły mu do głowy żadne sensowne wyjaśnienia. Postanowił grać na zwłokę.
- Tato? – zapytał, uśmiechając się polubownie. – Co tu robisz o tej porze?
- Czekam na ciebie – odpowiedział Hoss, a jego oblicze nawet nie drgnęło. – Gdzie się podziewałeś przez całą noc?
- Byłeś tu całą noc? – zaskoczenie młodzieńca sięgnęło zenitu.
- Odpowiadaj na pytania! – rzucił zdenerwowany ojciec.
- Byłem w mieście – głos Toby’ego lekko zadrżał, ale chłopak odchrząknął i pewnie spojrzał w oczy ojca. Nie miał zamiaru wyznać mu prawdy. Wiedział, jak by się to skończyło, a on nie miał zamiaru jeszcze się żenić.
- Co robiłeś?
- Grałem w karty – odpowiedział wolno, z namysłem.
- Z kim? – Hoss drążył temat.
- Z kilkoma kowbojami.
- Z którymi?
- Tato! O co ci chodzi? – zdenerwował się chłopak. – Co różnica z kim? Wiem, że tego nie pochwalasz. Nie popisałem się. Więcej tego nie zrobię – przyrzekł.
- Masz rację, nie popisałeś się. Oboje z matką ci ufamy. Myśleliśmy, że jesteś rozsądny i że nas nie okłamujesz.
- Nie okłamuję – szybko zaprzeczył. – Tylko …
- No dokończ – zachęcił go Hoss.
- Tylko jestem już dorosły.
- Dorosły? – Hoss uśmiechnął się po raz pierwszy podczas tej rozmowy. – Uważasz, że osoba dorosła wymyka się z domu przez okno? Według ciebie na tym polega dorosłość?
Toby taktownie milczał. Wiedział, że nie wygra tej bitwy. Po prostu w przyszłości będzie musiał zachować większą ostrożność. Nie zamierzał rezygnować z wdzięków Betty, która dla niego była gotowa zaryzykować reputację i swoją przyszłość. Setki razy powtarzała, że go kocha i woli umrzeć, niż przestać się z nim widywać. To, że był jej pierwszym kochankiem, mile połechtało jego męską próżność, a czułe słówka dziewczyny podsycały erotyczną fascynację.
Hoss przypatrzył się Toby’emu i zmarszczył brwi. Niepokoiło go zachowanie syna. Toby ostatnimi czasy wydawał się zmieniony, butny i zarozumiały. Niby patrzył na niego teraz niemal z pokorą, ale Hoss wyczuł, że syn nie jest z nim szczery. Postanowił położyć kres tej rozmowie.
- Kładź się spać – zadecydował. – Porozmawiamy później.
Zamknął drzwi, ale nie wrócił do małżeńskiej sypialni. Zszedł do kuchni i usiadł przy stole. Tam zastała go Lucy. Widok męża siedzącego przy nienaruszonej paterze z ciastkami spowodował, że podeszła i przyłożyła mu dłoń do czoła.
- Nie masz gorączki – stwierdziła, zaglądając mu w oczy. – Co się zatem dzieje?
- Rozmawiałem z Tobym.
- O tej porze? To nie mogło poczekać?
- Nasz syn właśnie wrócił do domu – poinformował ją zachmurzony.
- Nie nocował w domu? Ale on ma dopiero osiemnaście lat!
- Prawie dziewiętnaście.
Lucy usiadła obok i wlepiła oczy w Hossa. Nie podobało jej się to, co usłyszała. Widok zmartwionego męża dodatkowo ją zdenerwował.
- Co Toby ci powiedział?
- Był w mieście i grał w karty – wyrecytował jednym tchem.
Lucy uśmiechnęła się pod nosem, ale uśmiech szybko znikł z jej twarzy. Wiedziała, że syn nie zarywałby nocy, aby oddawać się hazardowi. Kilka tygodni temu była mimowolnym świadkiem rozmowy Toby’ego z kolegą z czasów szkolnych. Toby wówczas stwierdził, że gra w karty to najnudniejsza rzecz na świecie. Stał odwrócony plecami i nie zauważył matki, a ona zapamiętała jego wyznanie, choć nie wiedziała, że tak szybko przyjdzie jej skorzystać z dobrej pamięci.
- Myślę, że chodzi o jakąś dziewczynę – stwierdziła z przekonaniem.
- Dziewczynę? – mina Hossa świadczyła o tym, że tej opcji w ogóle nie brał pod uwagę. - Ale on ma dopiero osiemnaście lat!
- Prawie dziewiętnaście - przypomniała.
- Napyta sobie biedy.
- Obawiam się, że po śniadaniu musimy z nim poważnie porozmawiać.
- O tej dziewczynie? – Hoss wydawał się zakłopotany. Odruchowo podrapał się po głowie. Nie czuł się komfortowo na samą myśl o tym, że będzie musiał wypytywać syna o sprawy damsko-męskie.
- Damy radę - Lucy puściła do niego oko i pocałowała w policzek.
Hoss nie był tego taki pewien, ale nie protestował. Postanowił zdać się na żonę. Ona zawsze wiedziała, co powiedzieć i jak się zachować.
Nie dane im było jednak w spokoju zjeść śniadanie, bo zanim do niego usiedli, na podjeździe pojawił się powóz pastora Igeltona. Duchowny ciągnął za rękę opierająca się córkę. Jej czerwona od płaczu twarz dobitnie świadczyła o tym, że dziewczyna nie miała zamiaru dobrowolnie wejść do domu. Pastor nie zważał na jej opór, pchnął drzwi i wtargnął do środka. Hoss i Lucy stanęli zaskoczeni, nie wiedząc, jak się zachować.
- Co pastora sprowadza do nas o tak wczesnej porze? – Lucy pierwsza przerwała złowrogą ciszę.
- Ta oto panna i wasz kawaler.
- Nie bardzo rozumiem – Hoss uśmiechnął się niepewnie.
- Ślub musi odbyć się jak najszybciej! – zagrzmiał pastor. – Zanim skutki niemoralnego zachowania mojej córki i waszego syna zaczną być widoczne jak na dłoni!
Betty spuściła głowę i zaczęła cicho płakać. Czuła się potwornie upokorzona. Stała przed rodzicami ukochanego Toby’ego, dla którego była gotowa zrobić wszystko. Oboje z pewnością mieli ją za latawicę, ale to nie miało dla niej aż takiego znaczenia. Najbardziej martwiła ją reakcja Toby’ego. Jak zareaguje, gdy dowie się, że ojciec pasem wyciągnął z niej prawdę? Przydybał ją dzisiejszej nocy, gdy wracała ze schadzki. Wrzeszczał i się odgrażał. W końcu się uspokoił i przywlókł ją do Cartwrightów. Gdzie jednak podziewał się Toby? Dlaczego nie przychodził? Jego młodsze rodzeństwo pojawiło się na schodach, ale szybko zostało zawrócone do swoich pokojów.
- Mój syn i pańska córka … - Hoss urwał i przełknął ślinę, czuł się fatalnie.
- … mają się pobrać – dokończył pastor głosem nieznoszącym sprzeciwu.
- Pójdę po niego – powiedziała zdenerwowana Lucy.
Pastor, Betty i Hoss zostali w tych miejscach, w których stali. Żadne z nich nie miało ochoty usiąść, co więcej, żadne z nich nawet o tym nie pomyślało. Wpatrywali się w siebie z zakłopotaniem (Hoss), ze strachem (Betty) i ze złością (pastor). Po chwili Lucy zeszła na dół. Sama.
- Nie ma go w pokoju – powiedziała nieswoim głosem.
Wszyscy spojrzeli na nią ze zdumieniem i niedowierzaniem. Nie dodała, że okno w pokoju syna było otwarte na oścież, więc łatwo było zgadnąć, jak wydostał się na zewnątrz.

* * * * *

Dan Stevenson chciał jak najszybciej załatwić sprawę z właścicielem sklepu. Viniane Osborne potwierdziła, że Drew Ravenwood zwrócił Petersowi dług. Robiła wtedy zakupy w sklepie i zupełnie przypadkowo usłyszała rozmowę obu mężczyzn. Nawet zapamiętała, że pan Ravenwood przyniósł pieniądze zawinięte w chusteczkę. To wystarczyło szeryfowi. Nie miał tylko pojęcia, dlaczego Peters upierał się, że dług nie został uregulowany. Musiał to wyjaśnić. W drzwiach minął się z panią White, którą pozdrowił skinieniem głowy. W środku nie było nikogo oprócz sklepikarza i pana Tomkinsa, który z zainteresowaniem przyglądał się parze nowych butów wystawionych na sprzedaż. Oglądał je z każdej strony, na nikogo nie zwracając uwagi. Szeryf podszedł do lady i cały ciężar ciała oparł na nadgarstku.
- Peters, przypomniałeś sobie, jak to było z tym długiem? – zagaił, bacznie przyglądając się przysadzistemu mężczyźnie.
- Niby co miałem sobie przypomnieć? – mężczyzna wzruszył ramionami.
- Na przykład to, że Ravenwood uregulował ten dług w środę, a ty po prostu o tym zapomniałeś.
- Bzdury! – sklepikarz wykrzywił okropnie twarz. – Nic nie uregulował.
- On twierdzi, że to zrobił.
- Jego słowo przeciwko mojemu!
- Jest świadek, który potwierdza, że Ravenwood zwrócił ci pieniądze – Dan wyciągnął ostateczny argument. Do tej pory dawał Petersowi szansę, aby ten wycofał fałszywe oskarżenie, ale sklepikarz z niej nie skorzystał, szedł w zaparte.
- Pewnie ta wdówka – Peters rzucił z lekceważącym prychnięciem. – I pan jej wierzy?
- A dlaczego miałbym tego nie robić? – Danowi nie podobał się ton Petersa ani jego pogardliwe słowa o pani Osborne.
- To kochanka Ravenwooda.
Dan zacisnął szczęki i policzył do dziesięciu. W tym czasie nawet nie mrugnął, nie spuszczając wzroku ze sklepikarza. Przedłużająca się cisza spowodowała, że grubas zaczynał się nerwowo kręcić.
- Słuchaj, Peters – szeryf nachylił się w jego kierunku, a jego oczy zalśniły niebezpiecznie. – Na twoim miejscu nie rzucałbym takich oskarżeń głośno, zwłaszcza o osobie, która cieszy się w naszym mieście nieposzlakowaną opinią. Może się bowiem zdarzyć, że ktoś ci obije gębę w ciemnej uliczce.
- To groźba?
- Nie, przyjacielska rada – Dan uśmiechnął się z wyższością i wyprostował. – Czekam w swoim biurze na wycofanie oskarżenia wobec Drew Ravenwooda. Masz czas do wieczora na przemyślenie sprawy.
Szeryf wyszedł ze sklepu, w duchu gratulując sobie opanowania. Miał ochotę rozetrzeć Petersa na ścianie, zrobić z niego miazgę, usłyszeć jęki i błaganie o litość. Nie cierpiał takich typów, wyzwalali w nim najgorsze uczucia. Usłyszał za sobą jakieś kroki i szybko się odwrócił. Dogonił go pan Tomkins.
- Cieszę się, że nie uwierzył pan temu gburowi – stwierdził z zadowoleniem. – Peters kłamie. To tchórz i zawistnik. Starał się o względy pani Osborne, a kiedy jasno mu dała do zrozumienia, że nie chce mieć z nim nic wspólnego, stara się uprzykrzyć jej życie.
- Skąd pan wie, że go odrzuciła?
- Pani Osborne jest młodą, piękną i dobrze sytuowaną kobietą. W zalotnikach może przebierać jak w ulęgałkach. Wielu mężczyzn od dawna zabiega o jej względy, ale ona nikogo nie wyróżnia. Myśli pan, że uległaby komuś takiemu jak Peters? – pan Tomkins uśmiechnął się drwiąco. – Szczerze wątpię.
- No tak ... – Dan uśmiechnął się lekko. – Myślę, że Peters wycofa żądania wobec Drew.
Mężczyźni pożegnali się i rozeszli w różne strony. Dan pojechał na ranczo Cartwrightów. Musiał porozmawiać z Ravenwoodem. Drew zaklinał się, że zwrócił dług. Gdy dowiedział się, że Peters napomknął o jego romansie z panią Osborne, na dobrą chwilę zamienił się w słup soli, a następnie lekko się zaczerwienił.
- Szeryfie, będę z panem szczery – Ravenwood z zakłopotaniem potarł szczękę. – Chciałbym, żeby taka kobieta jak pani Viviane zwróciła na mnie uwagę, ale dobrze wiem, że ona jest poza moim zasięgiem – spojrzał w dal, a jego wzrok lekko się zamglił i rozmarzył.
Dan wolał nie wiedzieć, jakie obrazy podsunęła mu zapewne bujna wyobraźnia. Nie podobało mu się, że tylu mężczyzn marzy o pięknej Viviane. Z drugiej strony czuł się wyróżniony. Szybko się pożegnał z Drew i ruszył z powrotem do swego biura. Po drodze wpadł odwiedzić Kimberly i zobaczyć siostrzenicę. Maleńka Emily czuła się dobrze, była pogodna i zadowolona. Odetchnął z ulgą. Ostatnimi czasy siostra i Adam wyglądali jak z krzyża zdjęci. Zamartwiali się stanem zdrowia córeczki, żyli w ogromnym napięciu i rzadko bywali w mieście.
Gdy nastało późne popołudnie, Dan coraz niespokojniej spoglądał na drzwi. Spodziewał się wizyty Petersa. Miał nadzieję, że sklepikarz okaże się rozsądnym człowiekiem i odwoła fałszywe oskarżenia. Wyznaczony jednak czas minął, a mężczyzna się nie pokazał. Szeryf zmełł w ustach przekleństwo i wyszedł na zewnątrz. Rozejrzał się, ale nigdzie nie dostrzegł puszystej sylwetki Petersa. Ruszył przed siebie, nie spiesząc się i rozglądając niby od niechcenia na wszystkie strony. Wyćwiczona latami czujność spowodowała, że jego uwadze nie uszedł ruch w bocznej uliczce. Zauważył coś kątem oka, ale sam nie był do końca pewny, co go zaalarmowało. Wyciągnął colta i skręcił w zaułek, starając się nie robić hałasu. Gdy doszedł do rogu budynku, przykleił się plecami do ściany i przesunął o kilka cali. Usłyszał przytłumiony głos.
- Mówię ci, suko, że masz wszystkiemu zaprzeczyć. Jeśli tego nie zrobisz, pożałujesz!
Szeryf wychylił odrobinę głowę. Peters przyciskał Viviane Osborne do ściany, lewą rękę trzymał na jej gardle, a drugą wykręcał jej nadgarstek. Kobieta była blada i wystraszona. Dan przekręcił broń, dał trzy kroki i z całej siły rąbnął Petersa w tył głowy rękojeścią rewolweru. Mężczyzna wydał głuchy jęk i osunął się zemdlony. Szeryf podtrzymał Viviane, która niebezpiecznie się zachwiała. Kaszlała, usiłując złapać oddech. Jej oczy wypełniły się łzami. Dan ujął jej twarz w swoje dłonie i zmusił, aby na niego spojrzała.
- Ten drań zapłaci za wszystko – powiedział cicho, ale dobitnie. – Obiecuję! – po czym mocno ją do siebie przytulił.

……………………………………………………………….

ADA

Mada

ADA, bardzo dziękuję za - jak zawsze - miły komentarz. Very Happy

Toby wyrósł na młodego człowieka, który nie chce ponosić konsekwencji swoich czynów. Jest inny niż Hoss. Czasem tak się zdarza, nawet w najlepszych rodzinach.

ADA

Mada, w rezultacie to bardzo dobry zabieg. Do tej pory w naszych opowiadaniach dzieci Cartwrightów właściwie nie sprawiały większych kłopotów. Może faktycznie czas to zmienić. W każdym razie to ciekawa odmiana i pole do popisu dla autorki Very Happy

Camila

Toby zupełnie nie jest podobny do ojca. Trochę to przykre, że zwiał przed tą konfrontacją. Mimo wszystko powinien wziąć odpowiedzialność za swoje czyny i stanąć oko w oko z ojcem Betty. Może tak się stanie.
Tak czułam, że z tego Petersa lepszy łotr. I jak się okazuje, że to prawda. Jeszcze trochę, a pewnie pozbył się pani Osborne. Szkoda, że musiała przez taką historię przejść. Ciekawe jak będzie się dalej rozwijąc jej relacja z szeryfem?

Ewelina

Mada

Camilo, rzeczywiście Toby nie jest odzwierciedleniem dobrego i honorowego Hossa. Postąpił jak tchórz. Być może ktoś uświadomi mu, że jego zachowanie jest karygodne.

Ewelino, czas „znęcania się” nad Danem minął. Nie znaczy to, że od tej pory jego życie będzie łatwe i przyjemne. Czekają go ciężkie chwile, ale myślę, że przeżyje.

Dziewczęta, bardzo dziękuję za miłe i wnikliwe komentarze. Very Happy

Aga

Mada pragnę donieść, że fragment bardzo mi się podobał (to tak zanim się uzewnętrznię) i powoli skłaniam się ku ...skłonności Dana Rolling Eyes

do Viviane. Wink

Mada

Przyjęłam do wiadomości. I czekam oczywiście na to uzewnętrznienie. Very Happy

Aga

Mada