www.bonanza.pl

Mada

Czas tu trochę odkurzyć. Wink

1875 – cz. III.

Billy obudził się gwałtownie. Miał wrażenie, że ktoś szarpnął go za ramię. Usiadł wyprostowany i się rozejrzał, ale nikogo nie dostrzegł. Był sam. Przetarł oczy. Wróciły wspomnienia z wczorajszego wieczoru. Przyjazd do domu po tak długiej rozłące z rodziną zakończył się uroczystą kolacją, na której on i panna Greta Stoddard stali się gośćmi honorowymi. Przy stole co i rusz natykał się na badawcze spojrzenie ojca, który przenosił wzrok z niego na Gretę. Jeśli podejrzewał go o jakieś uczucia wobec tej panny, to się głęboko mylił. Billy nie miał żadnych zamiarów względem niej. Kuzynka nie wywarła na nim pozytywnego wrażenia. Drażniła go swą gadatliwością. Odnosił wrażenie, że lubiła absorbować innych swą osobą i świetnie czuła się w sytuacji, gdy inni jej nadskakiwali. Skupił swą uwagę na rodzeństwie. Andrew przez ostatni rok wyrósł i zmężniał, a Susan stała się jeszcze ładniejsza. Smukła figura, subtelne rysy twarzy… Billy nie mógł się nadziwić zmianie w wyglądzie siostry, którą przed wyjazdem wciąż uważał za dziecko. Jedno się jednak nie zmieniło - charakter Susan. Nadal biła z niej siła, energia i nieustępliwość. Billy mrugnął do niej porozumiewawczo. Odwzajemniła mu się tym samym. Wydawała się bardzo zadowolona z jego przyjazdu. Na Gretę patrzyła z zastanowieniem, w jej oczach nie można było wyczytać ani pochwały, ani nagany.
Kolacja minęła w przyjemnej atmosferze i wszyscy rozeszli się do swoich pokojów, życząc sobie dobrej nocy. O północy Billy’ego obudził płacz i odgłosy krzątaniny. Wyszedł na korytarz, chcąc sprawdzić, co się dzieje. Przy ścianie stał Andrew, mocno zaciskał pięści. Susan minęła go, niosąc w kierunku sypialni rodziców dzbanek z parującą wodą. W jej oczach zobaczył łzy.
- Co się dzieje? – pytanie musiał powtórzyć i na dodatek potrząsnąć ramieniem brata, który wydawał się w ogóle go nie dostrzegać.
- Emily … znowu ma atak – usłyszał w odpowiedzi.
O tym, że jego mała siostrzyczka choruje, wiedział z listów od rodziców. Teraz po raz pierwszy doświadczał na własnej skórze, z czym się to wiązało. Ruszył za Susan i zatrzymał się w progu porażony widokiem duszącego się dziecka. Nie był przygotowany na to, co zobaczył. Dreszcz przebiegł mu po plecach, a żołądek skręcił w supeł. Susan dostrzegła, co się z nim dzieje zaraz po tym, jak wlała wodę do miedniczki. Gorące okłady położone na piersi dziecka czasem przynosiły maleństwu ulgę. Adam i Kimberly zaraz się tym zajęli. Susan nie miała nic więcej do roboty. Okręciła się na pięcie, wypchnęła Billy’ego na korytarz i cicho zamknęła drzwi. Starszy brat patrzył na nią bez słowa.
- Wiem, że to strasznie wygląda – zaczęła drżącym głosem – ale zobaczysz, że nic jej nie będzie – zapewniała, unosząc wysoko podbródek. – To nie pierwszy raz. To … przejdzie.
Billy patrzył na siostrę szeroko otwartymi oczyma. Widział, jak bardzo się bała. Starała się być twarda, opanowana, ale szkliste oczy ją zdradzały. Jedynie siłą woli powstrzymywała się, żeby nie płakać. Dobrze ją rozumiał. Najgorsze było jednak to, co zobaczył chwilę wcześniej. Emily walczyła o życie. A jego rodzice? Nigdy wcześniej nie widział ojca w takim stanie. Nigdy wcześniej nie widział takiego strachu w jego oczach. Po raz pierwszy uświadomił sobie, że jego ojciec też może się czegoś bać. Może dlatego powiedział coś, zanim pomyślał:
- Ona umrze, prawda?
- Nigdy tak nie mów! – usłyszał za sobą wzburzony głos młodszego brata. – Nie waż się!
Andrew rzucił mu wściekłe spojrzenie i wszedł do swego pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Billy drgnął, jakby ktoś wymierzył mu policzek.
- To trudne … dla nas wszystkich – Susan pocieszająco pogłaskała go po ramieniu.
- Nie chciałem … - Billy’emu po raz pierwszy brakowało słów.
- Wiem – uśmiechnęła się ze smutkiem. – Andrew po prostu bardzo to przeżywa. Zawsze był wrażliwy.
- Bardziej niż inni chłopcy – przyznał Billy.
Przesiedzieli na korytarzu prawie godzinę, skuleni, oparci o ścianę. Rozmawiali o wszystkim – o Emily, rodzicach, Ponderosie, studiach, wakacjach, o ucieczce Toby’ego. Nie wrócili do łóżek, zanim Emily nie poczuła się lepiej. Idąc do swojego pokoju, Billy zastanawiał się, dlaczego Greta nie zainteresowała się zamieszaniem. Tak twardo spała? Nie słyszała? Czy może nie chciała się mieszać w rodzinne sprawy?

* * * * *

Dwa dni później Billy wracał z Virginia City z zakupami, po które wysłali go rodzice. W połowie drogi zatrzymał się, widząc znajomego konia uwiązanego w pobliżu drzewa. Nidzie nie widać było natomiast jeźdźca. Zeskoczył z wozu na ziemię i podszedł do zwierzęcia usiłującego wyskubać z ziemi coś smacznego. Poklepał konia po szyi i w tym momencie usłyszał trzask odbezpieczanej broni. Odwrócił się niespiesznie i z nieprzeniknionym wyrazem twarzy wpatrywał w młodego mężczyznę, który nonszalancko okręcał rewolwer wokół kciuka.
- Dałeś się podejść – stwierdził z wyższością Toby.
- Wiedziałem, że tego właśnie chcesz – Billy uśmiechnął się, lekko wzruszając ramionami.
- To mogła być zasadzka – Toby nie miał zamiaru tak łatwo dać za wygraną. – Ktoś mógł mi ukraść konia i czekać tu na ciebie, wiedząc, że się zainteresujesz.
- Dałbyś sobie ukraść konia? – Billy uśmiechnął się ironicznie. – Przyznaję, że tego nie wziąłem pod uwagę.
W oczach Toby’ego mignęła błyskawica gniewu. Rozmowa z kuzynem nie przebiegała tak, jak zaplanował. Billy patrzył na niego ze spokojem i pobłażliwością. To właśnie ta pobłażliwość najbardziej Toby’ego uwierała. Przy Billym zawsze czuł się jak prostak przy księciu. Z biegiem lat kompleksy nie znikły, a przybrały na sile. Splunął ze złością i sięgnął po uzdę.
- Myślałem, że chcesz ze mną porozmawiać – zatrzymał go Billy.
- Rozmyśliłem się – rzucił Toby i włożył nogę w strzemię.
- Znowu uciekasz – zauważył ze spokojem.
Toby znieruchomiał, a jego szyję i policzki pokrył rumieniec.
- Co ty tam wiesz! – burknął, nie patrząc na Billy'ego. – Twoje życie jest uporządkowane i proste jak drut.
- A co masz zamiar zrobić ze swoim? – zapytał, pilnie wpatrując się w Toby’ego.
Kuzyn opuścił wreszcie nogę, uderzył kapeluszem o udo i całym ciężarem ciała oparł się o drzewo.
- Nie wiem – przyznał. – Po prostu nie wiem, co mam robić.
- A brałeś pod uwagę to, żeby wrócić do domu?
- Wtedy zmuszą mnie do ożenku z Betty Igelton.
- Nie kochasz jej?
Toby wzruszył ramionami i kopnął niewielki kamień.
- Sam nie wiem … może – prychnął zniecierpliwiony. – Nie chcę się jednak z nią żenić. Chcę poznać inne dziewczyny, zabawić się. Po prostu żyć pełnią życia. Po co mi zobowiązania?
- A czego ona chce?
- Betty? – Toby był zaskoczony pytaniem Billy'ego. – Nie wiem, nie rozmawiałem z nią od tamtego ranka, gdy razem ze swoi ojcem zjawiła się w Ponderosie.
Tym razem kuzyn wyglądał na zaskoczonego. Pokręcił głową z niedowierzaniem.
- Wpakowałeś dziewczynę w kłopoty i nawet się z nią nie skontaktowałeś?
- Ty byś postąpił inaczej! – żachnął się Toby. – Święty William Cartwright!
- Nie rozmawiamy o mnie – przypomniał mu Billy. – Ale masz rację, nie uciekałbym od kłopotów. Poza tym miałbym też na względzie swoich rodziców. Pomyślałeś, jak czują się twoi?
- Na pewno się za mnie wstydzą – powiedział dopiero po dłuższej chwili. – Zawiodłem ich.
- Więc wróć i to napraw!
Toby skrzywił się i pokręcił głową. Odgarnął włosy i nałożył kapelusz. Wsiadł na konia i obrócił się w stronę kuzyna.
- Powiedz moim rodzicom, żeby się o mnie nie martwili – poprosił.
- Co zamierzasz robić?
- Pewnie zaciągnę się na jakiś statek.
- Kiepski pomysł – Billy przytrzymał uzdę. – Wciąż nie jest jeszcze za późno. Możesz …
- Nie – przerwał mu Toby. – Już zdecydowałem. Czekałem tu na ciebie, bo chciałem, abyś porozmawiał z moimi rodzicami. Jakoś ich uspokoił.
- Co mam im powiedzieć?
- To, że wrócę … za jakiś czas.
Billy patrzył za oddalającym się Tobym, dopóki nie opadł kurz. Próbował zrozumieć zachowanie kuzyna, ale nie potrafił. Żal mu było stryja Hossa i stryjenki Lucy. Obawiał się, że pęknie im serce, gdy dowiedzą się, że Toby wyjechał. Od Susan wiedział, że wciąż wierzyli w szybki powrót swego marnotrawnego syna. Billy miał ich pozbawić resztek nadziei na to, że Toby zachowa się przyzwoicie.

* * * * *

Andrew siedział nad jeziorem z wędką. Usłyszał kroki, więc odwrócił się, aby sprawdzić, kto zakłóca jego samotność. W jego stronę zbliżał się Billy.
- Płoszysz ryby – upomniał go Andrew, gdy starszy brat bez ceregieli rozłożył się obok.
- Nadal jesteś na mnie zły?
- Nie jestem – powiedział szybko, ale jego ton głosu temu przeczył.
- Masz prawo być na mnie zły – Billy zerknął na młodszego brata, a potem utkwił wzrok w jeziorze. – Zachowałem się jak ktoś pozbawiony wrażliwości.
- Nie o to chodzi … - Andrew wyciągnął wędkę i potarł dłonie, nie miał już ochoty na łowienie ryb.
- Więc o co? Wytłumacz mi – poprosił.
- Długo cię nie było i ... nie wiesz, jak to jest patrzeć każdego dnia ma Emily, na jej maleńką buzię. Wiesz, jak ona słodko potrafi się uśmiechać? Jest takim pogodnym i spokojnym dzieckiem. Wszyscy za nią przepadają. A potem przychodzi taka noc jak ta sprzed kilku dni i masz świadomość, że … - Andrew urwał i zacisnął pięść, próbując opanować głos. – Może to głupie, ale nie chcę, aby ktokolwiek mówił, że ona … umrze. To tak, jakby kusił los. Jakby, wypowiadając to słowo w chwili ataku, sprowadzał na nią nieszczęście.
- Rozumiem – Billy pokiwał z zastanowieniem głową. - Nie można jej jakoś pomoc? Ojciec w ostatnim liście pisał i o jakimś lekarzu z Nowego Jorku. Chciałem go nawet o to zapytać, ale jakoś … nie było okazji.
- Ten lekarz to profesor Harrison. Ma przyjechać w następnym miesiącu – Andrew skrzywił się nieznacznie.
- Dopiero za miesiąc? Nie może szybciej?
- Wierz mi, tata próbował wszystkiego, aby przekonać go do jak najszybszego przyjazdu. I tak cud, że się zgodził. Ponoć nie rusza nigdzie poza obręb stanu. Wiem, bo mama mi mówiła – dodał z przejęciem.
- Mam nadzieję, że ten profesor pomoże Emily – Billy uśmiechnął się pokrzepiająco.
- Emily i … nam wszystkim – dodał cicho Andrew.

………………………………………………………………

Gość

Bardzo się cieszę, że wstawiłaś nowy fragment Smile

Billy najwidoczniej oderwał się mocno od spraw rodzinnych... Teraz jednak, kiedy przyjechał, na pewno postara się pomóc. A już na pewno zmieni się jego perspektywa. Zdumiewa mnie Toby. To, co on pokazał... to nie jest lekkomyślność, to jest chowanie głowy w piasek i okrucieństwo.
Ciekawa jestem dalszego ciągu Smile

Mada

Senszen, bardzo dziękuję za komentarz. Very Happy

Billy prawie rok był poza domem, więc wybił się z rytmu. Żył innymi sprawami. A Toby? Nie zdał testu dorosłości. Czasem tak bywa ...

ADA

Mada bardzo cieszę się, że wkleiłaś kolejny odcinek. Przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Postępowanie Toby'ego bardzo mnie rozczarowało. Syn takiego ojca i za grosz odwagi cywilnej. Billy chyba nie do końca zdawał sobie sprawę z tego co dzieje się w jego rodzinie. Jutro wkleję obszerniejszy komentarz. Smile

ADA

Ewelina

Powtórzę za koleżanką "syn takiego ojca"! i później rozwinę swoje oburzenie ...

Ewelina

Powtórzę za koleżanką "syn takiego ojca"! i później rozwinę swoje oburzenie ...

Mada

ADA, bardzo dziękuję za obszerny i ciekawy komentarz. Very Happy

ADA

Tak właśnie pomyślałam sobie o Billy'm. On tak naprawdę nie zna najmłodszej siostry. Listy nigdy nie są w stanie przekazać prawdy, nic więc dziwnego, że jego reakcja była, jak była. Ciekawa jestem kiedy i w jaki sposób Emily skradnie serce bratu. Smile

Jeżeli chodzi o Toby'ego to początkowo mylnie zakładałam, że skoro to syn Hossa, to po prostu musi być taki sam, jak ojciec. Teraz myślę, że Toby, jakiego nam przedstawiłaś daje Ci możliwość ciekawego rozwinięcia tego wątku. Czekam, więc z niecierpliwością Smile

Ewelina

Mada

Ewelino, uwagi na temat losów Toby’ego jako marynarza – BEZCENNE. Very Happy

Postać Grety i jej upodobania jeszcze rozwinę. Ta panna odegra pewną znaczącą rolę.
Bardzo dziękuję za wspaniały komentarz.

ADA

ADA

Aga

Mada

Aga

Greta ....może i bez entuzjazmu, ale i bez większych kontrowersji....trochę mnie intryguje, a raczej jej zachowanie nocne....jakby nie patrząc jestem ciekawa cóż ją tak "unieruchomiło" w pokoju. Rolling Eyes